Βρέθηκα -απογευματάκι ήταν- σε εργαστήρι μοδιστρικής. Περίμενα να με εξυπηρετήσουν. Κι όπως έτσι αφηρημένα η ματιά μου κυκλοφορούσε ανάμεσα σε κομμάτια υφάσματος και ψαλίδια, βελόνες, κλωστές, ξαφνικά έπεσε πάνω σε ένα γαρύφαλλο. Ψεύτικο, χάρτινο. Κόκκινο. Έπεσε πάνω του η ματιά μου κι εκεί στάθηκε. Μαγνητίστηκε. Και ξαφνικά μέσα μου κάτι δημιουργήθηκε, κάτι σαν λίγωμα ευχάριστο, πολύ ευχάριστο.
Και η μνήμη μου μπόρεσε να ανακαλέσει την εικόνα ένος άλλου γαρύφαλλου, κόκκινου και χάρτινου -κόκκινο γκοφρέ χαρτί για τα πέταλα και πράσινο τυλισμένο άτσαλα σε λεπτή συρματόβεργα για να θυμίζει κοτσάνι.
Μια εικόνα. Χαμένη στο παρελθόν. Αδύνατον να την τοποθετήσω χρονικά. Αδύνατον να τη συνδυάσω με τόπο, ανθρώπους, γεγονότα. Αλλά το συναίσθημα είχε επανέλθει. Κ αι με λίγωνε.
Έφυγα. Περάσαν δυο μέρες. Το λίγωμα πάντα κυρίαρχο. Αλλά μόνο αυτό. Η μνήμη μου αυτό μόνο μπορεί να ανακαλέσει.
Μνήμη αδύναμη. Ανίκανη να με βοηθήσει να θυμηθώ όλη μου τη ζωή. Ανάπηρη μνήμη.
Η φωτογραφία είναι από κινέζικα γαρύφαλλα, αγαπημένο λουλούδι. Είχε ο παππούς άπειρα το καλοκαίρι στον κήπο του, με όλους τους τρελούς χρωματισμούς τους. Ξυπνήσατε και τη δική μου μνήμη...
ReplyDeleteΕικόνες... Και μυρουδιές...
ReplyDeleteΒλέπεις κάτι, μυρίζεις κάτι που η πηγή του δεν είναι εκεί, ξέρεις ότι το έχεις ξαναζήσει, το έχεις ξαναδει, το έχεις ξαναμυρίσει... Αλλά η ρημάδα η μνήμη δε βοηθάει...
ίσως και να μην πρέπει να θυμηθείτε... αναμνήσεις που για κάποιο λόγο σβήστηκαν και έχει μείνει ο απόηχος μόνο. και είναι τόσο ενδιαφέρουσα αυτή η πτυχή του εαυτού μας, του 'ανίκανου' να θυμηθεί.
ReplyDeleteΚι όμως υπάρχει ένα κενό όταν αυτό που αισθάνεσαι μένει μετέωρο από την πηγή που το δημιούργησε
ReplyDeleteΊσως φταίει το ότι ήταν χάρτινο.. αν μύριζε, η μνήμη θα είχε άλλου είδους ξυπνήματα.
ReplyDeletecitronella
ReplyDeleteΚάθε αίσθηση προσφέρει τη δική της μνήμη. Όλες μαζί δίνουν κάτι το ολοκληρωμένο. Αλλά το πλήρες δεν είναι πάντα και αυτό που πλήρως μα ικανοποιεί
κύριε κοντολέων,
ReplyDeleteκατανοώ τι λέτε, είναι σαν να έχει έρθει ξαφνικά μια εικόνα, μια μυρωδιά τόσο δική μας που όμως είναι ασύνδετη με το τώρα μας.
για μένα τουλάχιστον, αυτές οι μνήμες είναι παιδικές ή έτσι μου βγαίνει ενστικτωδώς.
Η μνήμη των αρωμάτων είναι η πρώτη μνήμη που αρχίζει να δουλεύει στον ανθρώπινο εγκέφαλο.
ReplyDeleteΤα μωρά τη μυρωδιά της "μάνας" τους ξέρουν πρίν ακόμα την αναγνωρίζουν με άλλες αισθήσεις.
Και υπάρχει και ένα φάσμα υποοσμών, όπου δεν το αντιλαμβάνεσαι, αλλά το μυαλό σου κάπου το ταξινομεί και το ταυτίζει με ευχάριστα ή δυσάρεστα πράγματα.
Γι αυτό κάποιον τα συμπαθάς αμέσως ή όχι.
Το λένε χημεία, αλλά είναι η μυρωδιά.
Σε μυρίστηκα λέμε.