Είχα, λοιπόν, την τύχη -μετά από την πρόσκληση του Αντώνη Παπαδόπουλου, Καλλιτεχνικού Δντη του Φεστιβάλ Δράμας- να είμαι μέλος της κριτικής επιτροπής.
Πρόεδρος ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής και τα υπόλοιπα μέλη ήταν : η Maddalena Mayneri, πρόεδρος του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Maremetraggio, ο Χρήστος Αλεξανδρής , δντης φωτογραφίας και ο Βασίλης Κοσμόπουλος, σκηνοθέτης.
Είδαμε πολλές ταινίες ελλήνων - νέων κυρίως- σκηνοθετών.
Σχεδόν όλες τους διέθεταν άρτια τεχνική υπόσταση. Υπήρξαν κάποιες που ξαφνιάζανε με την πληρότητα της ολοκλήρωσής τους. Άλλες αφηγηθήκανε την ιστορία τους με τρόπο ρεαλιστικό. Άλλες με τρόπο συμβολικό.
Η επιτροπή κουβέντιασε κάμποσες ώρες μέχρι ότου να καταλήξει στα βραβεία (που ομολογουμένων ήταν αρκετά)
Σχεδόν για όλα οι αποφάσεις της ήταν ομόφωνες.
Αλλά εγώ, ως συγγραφέας και ως ο μόνος με την πιο απόμακρη σχέση με την τεχνική του σινεμά -στην ουσία εκείνος που έβλεπε τις ταινίες ως ένας μέσος έλληνας θεατής- είχα αρκετές αντιρρήσεις για αρκετές ταινίες (ανάμεσά τους και κάποιες που βραβεύτηκαν) σε ότι αφορά το σενάριο τους.
Βέβαια, παρόμοια άποψη διατυπώθηκε και στην επίσημη έκθεση της επιτροπής. Αλλά εγώ νομίζω πως -από τα άλλα μέλη- ήμουνα εκείνος που στεκότανε ακόμα και σε λεπτομέρειες που είχαν να κάνουν με το στήσιμο χαρακτήρων ή γεγονότων.
Η πεζογραφική μου ιδιότητα υποθέτω. Ο πεζογράφος καθώς αφηγείται με λέξεις είναι πιο κοντα στο 'πως' και το 'γιατί', από τον κινηματογραφιστή που η εικόνα είναι αυτή που περισσότερο τον κερδίζει.
Να συμβουλέψω τους νέους σκηνοθέτες μας να αναζητήσουν εμπνεύσεις σε υπάρχοντα βιβλία; Να τους προτείνω να μελετήσουν πιο ουσιαστικά τις τεχνικές συγγραφής σεναρίων; Ή μήπως θα πρέπει να αναζητήσουν τη συνεργασία με ένα σεναριογράφο;
'Ολα από κάποιους και κατά καιρούς έχουν γίνει.
Γι αυτό ίσως το πρόβλημα των νέων σκηνοθετών μας να είναι παρόμοιο με εκείνο των νέων συγγραφέων μας. Ο εγωκεντρισμός.
Ξέρουν και να γυρίζουν ταινίες και να γράφουν ιστορίες. Το ζήτημα είναι όχι στο 'πως', αλλά στο 'τι.
Όπως και νάναι, υπήρξε για μένα μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία και ακόμα χάρηκα το όλο κλίμα που επικρατούσε όλη την εβδομάδα στην πόλη της Δράμας.
Ο κόσμος του κινηματογράφου είναι πιο ... αυθόρμητος, από ότι αυτός της λογοτεχνίας. Πιο παιχνιδιάρης. Πιο καβγατζής. Πιο παιδικός, εν τέλει. Γι αυτό και πιο ζωντανός.