Ό,τι κάποτε υπήρξα εξακολουθώ νάμαι. Κι όμως ο κάθε χρόνος που περνά με κάνει να βλέπω διαφορετικά τους άλλους και τον εαυτό μου.Το παρελθόν και το παρόν –και τα δυο μαζί σχεδιάζουν το μέλλον μου.
Ίσως και γι αυτό άλλοτε γράφω για παιδιά (παιδί υπήρξα, άρα και είμαι) κι άλλοτε για ενήλικες –νέους, ώριμους. Υπήρξα, άρα και είμαι, νέος, ώριμος…, σε λίγο ηλικιωμένος.
Ο ενήλικος εαυτός μου ξέρει πως η γραφή αμφισβητεί την απώλεια. Ξέρει πως η Τέχνη αμφισβητεί τη λήθη. Και αυτή τη γνώση θέλησε να τη δει με τη μορφή μιας ιστορίας για παιδιά –να γιατί έγραψα το «Ελίτσα ή Παπαρούνα».
Αλλά ό,τι έχω μάθει δεν θέλω μόνο να το μοιράζομαι με άλλους, θέλω και να το εφαρμόζω. Ο συγγραφέας ίσως να χρησιμοποιεί τον εαυτό του και ως πειραματόζωο.
Όλοι μας μεγαλώνουμε –και ο συγγραφέας μεγαλώνει. Γερνά. Και το σώμα με τις ορέξεις του, τον προδίδει. Κάποια συναισθήματά αμβλύνονται στους ηλικιωμένους –έτσι λένε. Λένε; Αποφάσισα να το διαπιστώσω. Δεν χρειάστηκε να το ζήσω. Απλώς το έγραψα –«Λεβάντα της Άτκινσον» , ένα μυθιστόρημα που αντιτίθεται στη φθορά των σωμάτων και αναζητά τρόπους ανανέωσης των συναισθημάτων.
Δυο βιβλία μου εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους –κι όμως αλληλένδετα. Ή μάλλον το ένα συνέχεια του άλλου. Το αγόρι του «Ελίτσα ή Παπαρούνα» που γίνεται συγγραφέας για να μπορέσει να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη του χαμένου του σκύλου, νομίζω –ίσως να είμαι και σίγουρος- πως είναι ο πενηνταπεντάρης Μενέλαος του «Λεβάντα της ‘Ατκινσον» που προσπαθεί μέσα από το παιχνίδι της τέχνης να σκηνοθετήσει τη ζωή του.
Ο ένας το μέλλον του άλλου, ο ένας το παρελθόν του άλλου.
Με ρωτάνε συχνά πως γίνεται να γράφω και για παιδιά και για μεγάλους. Χαμογελώ. Τι να απαντήσω; Πως δεν χωρίζεται η ζωή ενός ανθρώπου στη μέση –αυτό μόνο.
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Index –Σεπ – Οκτ. 09)
