"Αυτό το μυθιστόρημα δε μου άρεσε καθόλου... Μέχρι το μέσο του έφτασα και μετά το παράτησα! Συνειδητά το έκανα αυτό!..." -κάπως έτσι εκφράστηκε μια από τις αναγνώστριες της Λέσχης Ανάγνωσης, το απόγευμα που συζητούσαμε για το πιο πρόσφατο μυθιστόρημα γνωστής συγγραφέας. Βιάστηκα να την απενοχοποιήσω - "Μα είναι δικαίωμα κάθε αναγνώστη να κλείνει το βιβλίο που δεν του άρεσε. Να το παρατά!" της είπα.
Χαμογέλασε εκείνη. Πικρό χαμόγελο... Μπορεί και έκφραση ελεγχόμενου θυμού...
"Έχω στο σπίτι μου πολλά, πάρα πολλά βιβλία... Βιβλιοθήκες ολόκληρες... Λοιπόν, αυτό εδώ..." σήκωσε το βιβλίο και μας το έδειξε, "...Αυτό εδώ δε θα το βάλω ούτε σε ράφι της αποθήκης μου. Θα το πετάξω!.."
"Τόσο κακό!..." παρατήρησα, "Μα γιατί;" θέλησα να μάθω.
"Δεν ξέρω... Δεν θέλω να ξέρω, μήτε να μιλώ για αυτό θέλω! Με ενοχλεί -αυτό και μόνο!"
Σκληρή μια τέτοια στάση αναγνώστη. Αλλά δικαίωμά του να την έχει.
Και συνεχίσαμε τις συζητήσεις μας... Μα εγώ είχα στο νου μου εκείνη τη συγγραφέα του βιβλίου. Δε θα ήθελα να ήμουνα στη θέση της -σκέφτηκα. Μα αμέσως μετά σκέφτηκα και κάτι άλλο -πως μπορεί να έχω βρεθεί. Ο κάθε συγγραφέας μπορεί να έχει τύχει να συναντήσει αναγνώστη που να ενοχλήθηκε από βιβλίο του, που να τον έκανε να θυμώσει. Να τον οδήγησε ακόμα και στο να το πετάξει. Ναι, στον κάθε συγγραφέα μπορεί -κι όχι μόνο μια φορά- να έχει κάτι τέτοιο συμβεί. Μόνο που δεν το έχει μάθει. Και συνεχίζει να ζει πιστεύοντας πως σε άλλους αρέσουν τα βιβλία του, σε άλλους όχι, σε κάποιους ενεργοποιούν θετικές σκέψεις, σε κάποιους άλλους... Όχι, αυτούς με τις αρνητικές σκέψεις αποφεύγει να τους φανταστεί. Και στο τέλος τους ξεχνάει... Τους ξεχνάμε εμείς οι συγγραφείς τους αναγνώστες που δε μας αγάπησαν. Και ξεχνάμε κάποια αντίτυπα των έργων μας που μπορεί να μουχλιάζουν σε αποθήκες ή να μουλιάζουν στα πεζοδρόμια
Συγγραφικές πληγές σε μη εμφανή σημεία του σώματός μας.
Έτσι είναι!... Ας μη παραπονιόμαστε. Ας μην είχαμε εκδοθεί... Όποιος και με όποιον τρόπο εκδίδεται ρισκάρει.