Καταπληκτικό το βιβλίο σας αλλά και τρομερά λυπηρό …Μπαίνεις στο τριπ των παιδιών και τρομάζεις .
Τρομερά λυπηρό, το χαρακτηρίζετε –ναι, είναι! Μα αυτό που πάντα ήθελα να παίρνω και να δίνω με τη λογοτεχνία δεν είναι μόνο η χαρά, μα και η λύπη… Ή μάλλον η γνώση λυπηρών καταστάσεων έτσι ώστε να γνωρίζω την υποχρέωσή μου στο να αντιδρώ. Πόσο μάλλον τέτοιες εποχές όπου το άγριο και το άδικο έχει εισέλθει και εντός των συνόρων της Ευρώπης –της κοιτίδας του πολιτισμού και των μεγάλων ιδεών.
Η ιστορία σας μιλάει για τη φρικτή εκμετάλλευση δυο Αραβόπουλων σε εμπόλεμη ζώνη που για να επιβιώσουν υφίστανται βιασμό. Δυστυχώς όμως αυτά τα τραγικά συμβαίνουν και σε ευνομούμενες χώρες …
Πουθενά μέσα σε όλο το κείμενο δεν αναφέρω τον τόπο όπου ζούνε οι ήρωές μου. Όπως και δεν ονομάζω τον άλλον τόπο, αυτόν που ο Άλεχ καταφεύγει ως πολιτικός πρόσφυγας. Ηθελημένα βέβαια έκανα κάτι τέτοιο. Γιατί τέτοια γεγονότα, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η σεξουαλική εκμετάλλευση των νέων , δυστυχώς, είναι πλέον κάτι το παγκόσμιο. Και θα ήθελα ακόμα ο αναγνώστης μου να πρόσεχε πως ενώ ο πρώτος τόπος όπου ζούνε η Ρεγγίνα και ο Άλεχ είναι χώρα με δικτατορικό καθεστώς, ο άλλος τόπος όπου καταφεύγει ο Άλεχ έχει δημοκρατία. Κι όμως το ίδιο γεγονός θα συμβεί και στους δυο αυτούς τόπους. Βέβαια, κατανοώ το ότι οι περισσότεροι αναγνώστες μου κάπου τοποθετούν τους ήρωες σε αραβική χώρα. Μπορεί να μην έγραψα για μια συγκεκριμένη περιοχή, αλλά για λόγους αφηγηματικής ενδυνάμωσης, κάτι άφησα να υπαινίσσεται.
Σε ένα από τα ταξίδια σας στον κόσμο «ανταμώσατε »–λέτε –την Ρεγγίνα και τον Άλεχ. Μιλήστε μας για αυτό …
Με πολλούς τρόπους μπορεί κάποιος να ταξιδέψει. Ένας από αυτούς είναι και η λογοτεχνία, ένας άλλος είναι ο κινηματογράφος. Έχω κατά καιρούς διαβάσει βιβλία με παρόμοιο θέμα. Έχω, όμως, εδώ και δέκα περίπου χρόνια δει και πολλές ταινίες από χώρες της Ασίας ή της κεντρικής / ανατολικής Ευρώπης. Τις ταινίες αυτές τις παρακολούθησα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου για Παιδιά και Νέους Ολυμπίας. Ένα ιδιαίτερα σημαντικό φεστιβάλ, όπου όλες οι ταινίες του έχουν να κάνουν με τα παιδιά και τους νέους. Ανάμεσα σε αυτούς τους ήρωες των ταινιών, υπήρξαν κάποιοι που στάθηκαν η πρώτη ύλη για να πλάσω τη δικιά μου Ρεγγίνα, τον δικό μου Άλεχ, τους δικούς μου Σαπίτ και Ταπίτ, αλλά και τους δικούς εμπόρους λευκής σάρκας.
Τα βιβλία σας «Οι δυο τους και οι άλλοι δύο», « Ανίσχυρος άγγελος», «Ροκ ρεφρέν» μιλούν για νεαρά παιδιά. Έχω όμως την αίσθηση ότι διαβάζονται κυρίως από μεγάλους …
Μα όλα τα βιβλία μου που έχουν εκδοτικά ενταχθεί στην κατηγορία «Λογοτεχνία για νέους» είναι μυθιστορήματα που άνετα μπορεί κάποιος ενήλικας όχι μόνο να τα διαβάσει, αλλά και να τα ευχαριστηθεί. Η λογοτεχνία δεν έχει ηλικιακούς περιορισμούς. Απλώς εδώ τα κεντρικά πρόσωπα είναι νέοι και η οπτική των έργων διαθέτει κάτι το νεανικό. Μακάρι, λοιπόν, να διαβάζονται και από μεγάλους, όπως μου λέτε. Καλό θα τους κάνει… Πάντως από νέους σίγουρα διαβάζονται, αν κρίνω από τα γράμματα εφήβων που παίρνω και από τις προσκλήσεις που δέχομαι για να συναντηθώ μαζί τους.
Όλες σας όμως οι ιστορίες βγάζουν στο τέλος… Γεύση πικραμύγδαλου. Εκτός της Ρεγγίνας της τελευταίας που μόνο δάκρυα έβγαλε …
Κλάψατε; Λοιπόν, το κλάμα του αναγνώστη μου θα ήθελα να είναι ο προπομπός μιας επανάστασης. Ενός «ποτέ πια!»… Ένα βιβλίο -το πιστεύω- δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αλλά ένα βιβλίο – κι αυτό το πιστεύω- μπορεί να αλλάξει έναν άνθρωπο. Καθόλου αμελητέα μια τέτοια αλλαγή
Όταν βάζετε τελεία στο τελευταίο κεφάλαιο κάθε γραπτού σας αφήνετε πίσω τους ήρωες σας η ακόμα σας συντροφεύουν και μετά…
Ακολουθούν τους δρόμους τους. Ζούνε τις ζωές τους. Τις περισσότερες φορές χωρίς να με ρωτούνε και να μου ζητάνε τη γνώμη μου… Αλλά εγώ δεν τους ξεχνώ και θέλω να πιστεύω πως μήτε εκείνοι με ξεχνούνε…
Αναφέρεστε συχνά στους φίλους σας. Προφανώς παίζουν σπουδαίο ρόλο στην ζωή σας..
Οι δικοί μου άνθρωποι –οικογένεια και φίλοι- είναι η καθημερινότητά μου. Η πηγή των συναισθημάτων μου.
Κλείνοντας Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;
Ναι. Έχω ετοιμάσει το τρίτο βιβλίο του περίφημου «Αδελφού της Ασπασίας», του Δαμιανού και ακόμα δύο βιβλία μιας νέας σειράς ιστοριών που αν και για παιδιά, νομίζω πως θα αγγίζουν και τους μεγάλους. Δυο νέοι, λοιπόν, ήρωες με συντροφεύουν –ο Μανόλο και ο Μανολίτο, ένας ηλικιωμένος κύριος και ένα ανήσυχο αγόρι. Με μυούν σε ιστορίες ανακάλυψης –όχι εφευρέσεων, μα συναισθημάτων.
Τίνα Πανώριου
Τρομερά λυπηρό, το χαρακτηρίζετε –ναι, είναι! Μα αυτό που πάντα ήθελα να παίρνω και να δίνω με τη λογοτεχνία δεν είναι μόνο η χαρά, μα και η λύπη… Ή μάλλον η γνώση λυπηρών καταστάσεων έτσι ώστε να γνωρίζω την υποχρέωσή μου στο να αντιδρώ. Πόσο μάλλον τέτοιες εποχές όπου το άγριο και το άδικο έχει εισέλθει και εντός των συνόρων της Ευρώπης –της κοιτίδας του πολιτισμού και των μεγάλων ιδεών.
Η ιστορία σας μιλάει για τη φρικτή εκμετάλλευση δυο Αραβόπουλων σε εμπόλεμη ζώνη που για να επιβιώσουν υφίστανται βιασμό. Δυστυχώς όμως αυτά τα τραγικά συμβαίνουν και σε ευνομούμενες χώρες …
Πουθενά μέσα σε όλο το κείμενο δεν αναφέρω τον τόπο όπου ζούνε οι ήρωές μου. Όπως και δεν ονομάζω τον άλλον τόπο, αυτόν που ο Άλεχ καταφεύγει ως πολιτικός πρόσφυγας. Ηθελημένα βέβαια έκανα κάτι τέτοιο. Γιατί τέτοια γεγονότα, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η σεξουαλική εκμετάλλευση των νέων , δυστυχώς, είναι πλέον κάτι το παγκόσμιο. Και θα ήθελα ακόμα ο αναγνώστης μου να πρόσεχε πως ενώ ο πρώτος τόπος όπου ζούνε η Ρεγγίνα και ο Άλεχ είναι χώρα με δικτατορικό καθεστώς, ο άλλος τόπος όπου καταφεύγει ο Άλεχ έχει δημοκρατία. Κι όμως το ίδιο γεγονός θα συμβεί και στους δυο αυτούς τόπους. Βέβαια, κατανοώ το ότι οι περισσότεροι αναγνώστες μου κάπου τοποθετούν τους ήρωες σε αραβική χώρα. Μπορεί να μην έγραψα για μια συγκεκριμένη περιοχή, αλλά για λόγους αφηγηματικής ενδυνάμωσης, κάτι άφησα να υπαινίσσεται.
Σε ένα από τα ταξίδια σας στον κόσμο «ανταμώσατε »–λέτε –την Ρεγγίνα και τον Άλεχ. Μιλήστε μας για αυτό …
Με πολλούς τρόπους μπορεί κάποιος να ταξιδέψει. Ένας από αυτούς είναι και η λογοτεχνία, ένας άλλος είναι ο κινηματογράφος. Έχω κατά καιρούς διαβάσει βιβλία με παρόμοιο θέμα. Έχω, όμως, εδώ και δέκα περίπου χρόνια δει και πολλές ταινίες από χώρες της Ασίας ή της κεντρικής / ανατολικής Ευρώπης. Τις ταινίες αυτές τις παρακολούθησα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου για Παιδιά και Νέους Ολυμπίας. Ένα ιδιαίτερα σημαντικό φεστιβάλ, όπου όλες οι ταινίες του έχουν να κάνουν με τα παιδιά και τους νέους. Ανάμεσα σε αυτούς τους ήρωες των ταινιών, υπήρξαν κάποιοι που στάθηκαν η πρώτη ύλη για να πλάσω τη δικιά μου Ρεγγίνα, τον δικό μου Άλεχ, τους δικούς μου Σαπίτ και Ταπίτ, αλλά και τους δικούς εμπόρους λευκής σάρκας.
Τα βιβλία σας «Οι δυο τους και οι άλλοι δύο», « Ανίσχυρος άγγελος», «Ροκ ρεφρέν» μιλούν για νεαρά παιδιά. Έχω όμως την αίσθηση ότι διαβάζονται κυρίως από μεγάλους …
Μα όλα τα βιβλία μου που έχουν εκδοτικά ενταχθεί στην κατηγορία «Λογοτεχνία για νέους» είναι μυθιστορήματα που άνετα μπορεί κάποιος ενήλικας όχι μόνο να τα διαβάσει, αλλά και να τα ευχαριστηθεί. Η λογοτεχνία δεν έχει ηλικιακούς περιορισμούς. Απλώς εδώ τα κεντρικά πρόσωπα είναι νέοι και η οπτική των έργων διαθέτει κάτι το νεανικό. Μακάρι, λοιπόν, να διαβάζονται και από μεγάλους, όπως μου λέτε. Καλό θα τους κάνει… Πάντως από νέους σίγουρα διαβάζονται, αν κρίνω από τα γράμματα εφήβων που παίρνω και από τις προσκλήσεις που δέχομαι για να συναντηθώ μαζί τους.
Όλες σας όμως οι ιστορίες βγάζουν στο τέλος… Γεύση πικραμύγδαλου. Εκτός της Ρεγγίνας της τελευταίας που μόνο δάκρυα έβγαλε …
Κλάψατε; Λοιπόν, το κλάμα του αναγνώστη μου θα ήθελα να είναι ο προπομπός μιας επανάστασης. Ενός «ποτέ πια!»… Ένα βιβλίο -το πιστεύω- δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αλλά ένα βιβλίο – κι αυτό το πιστεύω- μπορεί να αλλάξει έναν άνθρωπο. Καθόλου αμελητέα μια τέτοια αλλαγή
Όταν βάζετε τελεία στο τελευταίο κεφάλαιο κάθε γραπτού σας αφήνετε πίσω τους ήρωες σας η ακόμα σας συντροφεύουν και μετά…
Ακολουθούν τους δρόμους τους. Ζούνε τις ζωές τους. Τις περισσότερες φορές χωρίς να με ρωτούνε και να μου ζητάνε τη γνώμη μου… Αλλά εγώ δεν τους ξεχνώ και θέλω να πιστεύω πως μήτε εκείνοι με ξεχνούνε…
Αναφέρεστε συχνά στους φίλους σας. Προφανώς παίζουν σπουδαίο ρόλο στην ζωή σας..
Οι δικοί μου άνθρωποι –οικογένεια και φίλοι- είναι η καθημερινότητά μου. Η πηγή των συναισθημάτων μου.
Κλείνοντας Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;
Ναι. Έχω ετοιμάσει το τρίτο βιβλίο του περίφημου «Αδελφού της Ασπασίας», του Δαμιανού και ακόμα δύο βιβλία μιας νέας σειράς ιστοριών που αν και για παιδιά, νομίζω πως θα αγγίζουν και τους μεγάλους. Δυο νέοι, λοιπόν, ήρωες με συντροφεύουν –ο Μανόλο και ο Μανολίτο, ένας ηλικιωμένος κύριος και ένα ανήσυχο αγόρι. Με μυούν σε ιστορίες ανακάλυψης –όχι εφευρέσεων, μα συναισθημάτων.
Τίνα Πανώριου
Ραδιοτηλεόραση, 10-02-2012
