Στην Εταιρεία Συγγραφέων ξεκινήσαμε μια Λέσχη Ανάγνωσης.
Έχουμε προγραμματίσει να διαβάσουμε βιβλία σύγχρονων μεν ελλήνων συγγραφέων (και λέγοντας σύγχρονων εννοούμε εκείνους που κυκλοφόρησαν το πρώτο τους βιβλίο μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο), αλλά που το έργο τους, λόγω θανάτου, είναι πλέον ολοκληρωμένο.
Στην Λέσχη αυτή συμμετέχουν και τα μέλη της ομάδας πεζογραφίας της Ε. Σ., αλλά και άλλα άτομα –αναγνώστες που ενδιαφέρονται να προσεγγίσουν και να συζητήσουν λογοτεχνικά κείμενα ελλήνων δημιουργών.
Η πρώτη συνάντηση ήταν στην ουσία μια συνάντηση γνωριμίας των μελών αναμεταξύ τους, αλλά βρέθηκε και ο χρόνος να συζητήσουμε και για το έργο που κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του, πρόλαβε να καταθέσει ο Μάριος Χάκκας.
Ο Μάριος Χάκκας είχε γεννηθεί το 1931 και πέθανε το 1972.
Μετά από μια ποιητική συλλογή, κυκλοφορεί το 1966 τη συλλογή διηγημάτων «Ο τυφεκιοφόρος του εχθρού», το 1971 την επόμενη (που και τον καθιερώνει) «Ο μπιντές και άλλες ιστορίες» και μια μέρα ακριβώς μετά την ταφή του, βλέπει το φως της δημοσιότητας η συλλογή «Το κοινόβιο».
Μέσα στα χρόνια της δικτατορίας, η ματιά του Χάκκα (κυρίως αυτή του ‘Μπιντέ’) δημιουργεί αίσθηση και στο λογοτεχνικό συνάφι, όσο και σ΄ ένα πλατύτερο κοινό. Όλοι ανακαλύπτουν στο διηγηματογράφο στοιχεία μιας νέας αριστερής ματιάς και μιας ιδιότυπης κριτικής αποτίμησης κοινωνικών αλλαγών.
Σαφώς το έργο του δεν μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωμένο. Μα υπάρχουν στοιχεία σε αυτό που μας κάνουν να πιστεύουμε πως αν ο Μάριος Χάκκας είχε μια καλύτερη τύχη στη ζωή του και ζούσε περισσότερα χρόνια, θα είχε γράψει κείμενα που με εκείνη την απρόβλεπτη ματιά που συχνά ενεργοποιούσε την έμπνευσή του, θα ήταν από τα πλέον σημαντικά λογοτεχνικά έργα της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας.
Αλλά –αξίζει ίσως να το επισημάνει κανείς- αυτά τα σύντομα αφηγήματα του Χάκκα (πχ Ο φωτογράφος) ήταν εκείνα που λιγότερα είχαν συνεισφέρει στην φήμη που τότε ο συγγραφέας τους είχε αποκτήσει.
Το τότε αναγνωστικό κοινό (και η κριτική σε πιο μεγάλο της μέρος) είχε περισσότερο εντυπωσιασθεί από τα αφηγήματα με κοινωνικό και ελεύθερα αριστερό περιεχόμενο. Κάθε εποχή έχει τις απαιτήσεις της, αλλά το ταλέντο του δημιουργού είναι εκείνο που τελικά θα διακρίνει από αυτές ποιες είναι επίκαιρες και ποιες διαχρονικές.
Ο Χάκκας μετά από την πρώτη του συλλογή όπου ψάχνει το προσωπικό του ύφος και προτού φτάσει στην τρίτη όπου ο επικείμενος θάνατος ενεργοποιεί την έμπνευσή του, προσφέρει (μέσα στη δεύτερη) τη δυνατότητα στην ελληνική πεζογραφία να δηλώσει παρούσα στα μεγάλα ευρωπαϊκά κινήματα της δεκαετίας του ’60.
Έχουμε προγραμματίσει να διαβάσουμε βιβλία σύγχρονων μεν ελλήνων συγγραφέων (και λέγοντας σύγχρονων εννοούμε εκείνους που κυκλοφόρησαν το πρώτο τους βιβλίο μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο), αλλά που το έργο τους, λόγω θανάτου, είναι πλέον ολοκληρωμένο.
Στην Λέσχη αυτή συμμετέχουν και τα μέλη της ομάδας πεζογραφίας της Ε. Σ., αλλά και άλλα άτομα –αναγνώστες που ενδιαφέρονται να προσεγγίσουν και να συζητήσουν λογοτεχνικά κείμενα ελλήνων δημιουργών.
Η πρώτη συνάντηση ήταν στην ουσία μια συνάντηση γνωριμίας των μελών αναμεταξύ τους, αλλά βρέθηκε και ο χρόνος να συζητήσουμε και για το έργο που κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του, πρόλαβε να καταθέσει ο Μάριος Χάκκας.
Ο Μάριος Χάκκας είχε γεννηθεί το 1931 και πέθανε το 1972.
Μετά από μια ποιητική συλλογή, κυκλοφορεί το 1966 τη συλλογή διηγημάτων «Ο τυφεκιοφόρος του εχθρού», το 1971 την επόμενη (που και τον καθιερώνει) «Ο μπιντές και άλλες ιστορίες» και μια μέρα ακριβώς μετά την ταφή του, βλέπει το φως της δημοσιότητας η συλλογή «Το κοινόβιο».
Μέσα στα χρόνια της δικτατορίας, η ματιά του Χάκκα (κυρίως αυτή του ‘Μπιντέ’) δημιουργεί αίσθηση και στο λογοτεχνικό συνάφι, όσο και σ΄ ένα πλατύτερο κοινό. Όλοι ανακαλύπτουν στο διηγηματογράφο στοιχεία μιας νέας αριστερής ματιάς και μιας ιδιότυπης κριτικής αποτίμησης κοινωνικών αλλαγών.
Σαφώς το έργο του δεν μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωμένο. Μα υπάρχουν στοιχεία σε αυτό που μας κάνουν να πιστεύουμε πως αν ο Μάριος Χάκκας είχε μια καλύτερη τύχη στη ζωή του και ζούσε περισσότερα χρόνια, θα είχε γράψει κείμενα που με εκείνη την απρόβλεπτη ματιά που συχνά ενεργοποιούσε την έμπνευσή του, θα ήταν από τα πλέον σημαντικά λογοτεχνικά έργα της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας.
Αλλά –αξίζει ίσως να το επισημάνει κανείς- αυτά τα σύντομα αφηγήματα του Χάκκα (πχ Ο φωτογράφος) ήταν εκείνα που λιγότερα είχαν συνεισφέρει στην φήμη που τότε ο συγγραφέας τους είχε αποκτήσει.
Το τότε αναγνωστικό κοινό (και η κριτική σε πιο μεγάλο της μέρος) είχε περισσότερο εντυπωσιασθεί από τα αφηγήματα με κοινωνικό και ελεύθερα αριστερό περιεχόμενο. Κάθε εποχή έχει τις απαιτήσεις της, αλλά το ταλέντο του δημιουργού είναι εκείνο που τελικά θα διακρίνει από αυτές ποιες είναι επίκαιρες και ποιες διαχρονικές.
Ο Χάκκας μετά από την πρώτη του συλλογή όπου ψάχνει το προσωπικό του ύφος και προτού φτάσει στην τρίτη όπου ο επικείμενος θάνατος ενεργοποιεί την έμπνευσή του, προσφέρει (μέσα στη δεύτερη) τη δυνατότητα στην ελληνική πεζογραφία να δηλώσει παρούσα στα μεγάλα ευρωπαϊκά κινήματα της δεκαετίας του ’60.