Το κάθε βραβείο που ένα βιβλίο κερδίζει είναι αναμφίβολα και μια τιμητική διάκριση για το έργο και μια ευκαιρία αναγνώρισης του δημιουργού.
Πολύ συχνά ο αναγνώστης έχε την άποψη πως κάποιο άλλο έργο θα έπρεπε να βραβευότανε και επίσης πολύ συχνά εμείς οι συγγραφείς γνωρίζουμε ( ή νομίζουμε πως γνωρίζουμε) πως η βράβευση υπήρξε προϊόν μια κάποιος συναλλαγής.
Αλλά να μην ξεχνάμε πως τις περισσότερες φορές άξια προς βράβευση είναι περισσότερα του ενός έργα, μα το βραβείο παραμένει ένα.
Κι ακόμα -προσωπικά αυτό είναι κάτι που ιδιαίτερα πιστεύω- πως το βραβείο δεν δίνει τόσο κύρος σε αυτόν που το παίρνει, όσο σε αυτόν που το δίνει.
Από τον καιρό που αισθάνθηκα να στέκομαι συγγραφικά και εκδοτικά στα δυο μου πόδια, στράφηκα προς τους νεώτερους εμού συγγραφείς και θέλησα να τους βοηθήσω να βρούνε κι αυτοί τον δικό τους συγγραφικό και εκδοτικό δρόμο.
Πάντα χαίρομαι διπλα όταν ένας νέος συγγραφέας διαρκίνεται και το έργο του δίκαια ξεχωρίζει.
Έτσι, λοιπόν, δεν μπορώ παρά να εκφράσω τα συγχαρητήρια μου στην Επιτροπή Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας που έδωσε την διάκρισή της στη συλλογή διηγημάτων "Κάτι θα γίνει, θα δεις" του νέου συγγραφέα (το δεύτερο βιβλίο του είναι αυτό) Χρήστου Οικονόμου.
Και βέβαια να εκφράσω ακόμα προς τον ίδιο τον διηγηματογράφο την απόλαυση που είχα όχι μόνο όσο κράτησε η αναγνώση του έργου του, αλλά και για καιρό μετά... Ακόμα έως τώρα.
Η γλώσσα και η ματιά του Οικονόμου χώνεται μέσα στην ψυχή και στην καρδιά του αναγνώστη.
Πολλά έχουν γραφτεί για το βιβλίο αυτό. Δεν θα είχε νόημα, πιστεύω, να γράψω κι εγώ κάτι ακόμα. Ίσως μόνο αυτό -αυτό που οι πολλοί θεωρούμε ως επικαιρότητα, για κάποιους ευαίσθητους συγγραφείς είχε λειτουργήσει πιο πριν ως διαίσθηση.
Και κάτι τέτοιο είναι -όταν συμβαίνει- πολύ σημαντικό.