«Το θέλω!» Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτή την έκφραση από τα χείλη παιδιών; Τις περισσότερες φορές αναφέρονται σε κάποιο παιχνίδι (στολίδι, στη δική μας ιστορία). Μπορεί να τους ακούσουμε να το ζητάνε παντού. Μέσα σε ένα μαγαζί, έξω από μια βιτρίνα, κατά τη διάρκεια μιας παράστασης. Αν συνεχίσουν να επιμένουν, η τιμωρία είναι δεδομένη.
Συνήθως οι γονείς το αποδίδουν στην απληστία των παιδιών για ακόμα ένα δώρο, που θα χρησιμοποιήσουν για λίγο καιρό ή και λεπτά και μετά θα το βρουν πεταμένο στη στοίβα με τα προηγούμενα.
Ο δικός μας Μάνος δεν είχε κάτι τέτοιο κατά νου. Το ήθελε κοντά του, γιατί δεν ήθελε να νιώθει μοναχό του πάνω στο χιονισμένο κλαρί του χριστουγεννιάτικου δέντρου στην τάξη του, το βράδυ που θα έσβηναν τα φωτάκια. Ένα κόκκινο καραβάκι. Ορφανό! Μέσα σε μια κρύα τάξη.
Αφέλεια και ρομαντισμός που μόνο ένα παιδί έχει. Που σίγουρα, ακούγοντάς το, όχι μόνο δεν θα το τιμωρούσαμε αλλά θα το αγκαλιάζαμε σφιχτά. Με την ελπίδα να μην μας κάνει περισσότερες ερωτήσεις. Πώς να εξηγήσεις στα παιδιά πως τα άψυχα αντικείμενα δεν νιώθουν ορφάνια, όταν πιστεύουν σε πράγματα που η δική μας λογική δεν επιτρέπει;
Ο Μάνος θα πιστέψει πως το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και σε αυτόν, δηλαδή οι γονείς του να τον εγκαταλείψουν και να μείνει μόνος.
Η δασκάλα θα εξηγήσει στα παιδιά πως τα δώρα τους (όπως και το κόκκινο καραβάκι) θα δοθούν σε παιδάκια που έχουν έρθει από ξένα μέρη. Όμως, δεν είναι αρκετό αυτό για ένα παιδί. Είναι μόνο λόγια. Και τότε, μαγικά, θα μπει η σοφία των μεγάλων. Ο παππούς θα νιώσει, θα αισθανθεί, θα καταλάβει. Θα απλώσει το χέρι και ο εγγονός του θα το κρατήσει σφιχτά. Θα τον εμπιστευτεί. Και θα’χει δίκαιο.
Βρόμικοι τοίχοι, στρώματα, κρύο, περίεργη προφορά, σκούρα δέρματα. Ο Μάνος θα βρεθεί σε έναν άλλο κόσμο. Διαφορετικό! Αληθινό, όμως. Υπαρκτό.
Ένας καταυλισμός προσφύγων. Ο Μάνος δεν θα αργήσει να αφήσει το χέρι του παππού, όταν νιώσει ασφάλεια. Αν και μικρός, θα πάρει ένα αληθινό μάθημα ζωής. Θα βρει το καραβάκι του να τον κοιτάζει σε ένα άλλο πιο φτωχό κλαρί. Σε ένα μέρος γεμάτο παιδάκια που πραγματικά το έχουν ανάγκη.
«Το θέλω!» που φώναζε τόσο επίμονα, δεν θα το ξαναφωνάξει πια…
Η προσφορά και η αγάπη αυτές τις Άγιες μέρες στο προσκήνιο. Το μήνυμα περνάει αβίαστα μέσα από τις σελίδες. Χωρίς διδακτισμό και συμβουλές. Το δώρο μας, ακόμα κι αν είναι κάτι ασήμαντο και μικρό, μπορεί να χαρίσει λάμψη και ζεστασιά μέσα σε ένα κρύο και άδειο σπίτι.
Η ζήλια για το αδερφάκι που έρχεται, η ανησυχία των γονιών, οι όμορφες οικογενειακές στιγμές κάνουν διακριτικά και αυτά την εμφάνισή τους στην ιστορία.
Μια ιστορία ανάμεσα σε παππού και εγγονό. Μια σχέση ιδιαίτερη. Μας δείχνει πως περισσότερα μπορούμε να πούμε με τα μάτια παρά με τα λόγια.
Μας πηγαίνει πίσω, στην δική μας παιδική ηλικία. Το ζεστό κράτημα του χεριού, οι συνεχόμενες ερωτήσεις, η αγκαλιά. Όλα, λίγο πολύ, μας έχουν συμβεί με τους δικούς μας αγαπημένους παππούδες.
Ναι, είναι ένα βιβλίο που ξυπνάει αναμνήσεις. Γλυκόπικρες, μια που πολλά από τα αγαπημένα μας πρόσωπα δεν είναι πια μαζί μας. Σε μεταφέρει στο κλίμα των Χριστουγέννων, σε κάνει να ακούσεις ήχους και μουσικές και να συγκινηθείς με τις ξεχωριστές εικόνες, σαν μικρά έργα τέχνης, της βραβευμένης Μυρτώς Δεληβοριά.
Όλοι, ας ετοιμαστούμε για ένα ακόμα ταξίδι με την μαγική πένα του Μάνου Κοντολέων.
Τα παιδιά σε έναν καταυλισμό παρέα με ένα κόκκινο ποδήλατο,
το καραβάκι πάνω σε ένα κλαρί βαμμένο με ασημένια μπογιά
και εμείς οι μεγαλύτεροι στις χιονισμένες αναμνήσεις κάποιων Χριστουγέννων αγκαλιά με τον δικό μας παππού.
Βασίλης Κουτσιαρής
http://www.kosvoice.gr/