Λοιπόν Μάνο είσαι μεγάλος μάστορας.
Είναι πάνω από δεκαπέντε ημέρες που διάβασα το τελευταίο σου βιβλίο «μέλι κόλλησε στα χείλη» και το αναμασούσα νοερά, πράγμα που κάνω συνήθως, εάν αυτό που διαβάζω μου φανεί ενδιαφέρον. Έφτασα λοιπόν στην ώρα του απολογισμού, τη στιγμή που πρέπει ή να το κρατήσω στη μνήμη μου, ή να το πετάξω κι άρχισα να απαριθμώ –μέσα μου- τα καλά και τα κακά του, να τα βάζω στη ζυγαριά, ώστε να μπορώ να πω σ’ ένα φίλο που θα ζητήσει τη γνώμη μου, «διάβασέ το», ή να μην πω τίποτα, που κι αυτό είναι μια τακτική προκειμένου να μην κακολογήσω κάτι που είτε διάβασα βιαστικά, ή σε ώρα ακατάλληλη, ή τελικά κάτι που για υποκειμενικούς λόγους δεν μου άρεσε. Λοιπόν το «μέλι» είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο με δυνατούς και ωραία αποδοσμένους χαρακτήρες με πλοκή που σε κρατάει απ’ την αρχή ως το τέλος. Περιγράφει την «ανάπτυξη» ( γράφε κατάντια) ενός ειδυλλιακού χωριού και την αγωνία κάποιων νέων ανθρώπων να φτιάξουν τη ζωή τους μένοντας σ’ αυτό ή φεύγοντας. Η Μέλω, η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου ερμηνεύοντας την προφητεία μιας γύφτισσας σύμφωνα με την επιθυμία της, κάνει έναν βιαστικό κι αταίριαστο γάμο και «φεύγει» σε μια ζωή που δεν την οδηγεί πουθενά, ή μάλλον την οδηγεί σε ένα αναπότρεπτο τέλος. Ο Σήφης, ο αρσενικός ήρωας, ένας λαϊκός αυτοδημιούργητος, πλούσιος «άντρας», παντρεύεται τη Μέλω για να καλύψει τις δικές του φαντασιώσεις και να καλύψει τα προσωπικά του προβλήματα.
Γύρω τους πλέκεται ο μύθος του μυθιστορήματος: φίλοι και συγγενείς, συγχωριανοί και αμφιλεγόμενοι φίλοι, το αστικό τοπίο μιας επαρχιακής πόλης, το μεταβαλλόμενο τοπίο του χωριού, το σεξ, κυρίαρχο και σ’ αυτό το μυθιστόρημα, και το τέλος, που δεν μπορώ να ονομάσω απρόβλεπτο γιατί πριν απ’ αυτό υπάρχει ένα αδιέξοδο. Κι όπως όλα τα αδιέξοδα τελειώνει εκεί που δεν υπάρχει πιο πέρα.
Ηθικό δίδαγμα (σύμφωνα με το παιδάκι της γ’ δημοτικού που σε εντυπωσίασε):Διαβάστε το «μέλι».Κι αν και σ’ αυτό το μυθιστόρημα δεν υπάρχει μέλι για τον αναγνώστη, θα βρει σίγουρο υποκατάστατο στην ευχαρίστηση της ανάγνωσης.
Μάρω Κερασιώτη
(Κεραμίστρια - Συγγραφέας)
Πουθενά δεν κόλλησε το μέλι τελικά. Μέλι γλυκό. Για μια ζωή. Μέλι που κολλαει στα χείλη όταν ερωτεύεσαι. Μέλι που γεμίζει το σπίτι με θορύβους και ήχους παιδικούς.
18 χρονών η Μέλω. Σε χωριό μικρό. Με ανθρώπους χωρίς μέλι στα χείλη. Που δεν γνώριζαν την γεύση του.
Δεν κολλάει στα χείλη σου μέλι και ας είναι Μέλω το όνομά σου.
Δεν κολλάει μέλι στα χείλη όταν πενθείς για μέλλον που δεν έχει φτάσει ακόμα.
Δεν κολλάει μέλι στα χείλη τα βουτηγμένα σε μίσος για έναν κόσμο που μόλις γνώρισες.
Δεν μπορεί να κολλήσει στα χείλη μέλι αν δεν γίνεις αετός να το βρεις.
Σπουργίτι στο χωριό του Πηλίου η Μέλω. Με μέλι τα χείλη στα καλντερίμια.
Σπουργίτι. Κολλούσε μέλι στα χείλη της ανάμεσα στα παραδοσιακά σπίτια με τις πέτρινες αυλές και ξύλινα παράθυρα.
Μέλι κολλούσε στα χείλη της στο πανηγύρι στην εκκλησία του Άγιου που μαρτύρησε.
Μέλι κολλούσε στα χείλη της στο πρώτο εφηβικό φιλί, με την πρώτη δουλειά το καλοκαίρι. Μέλι κόλλησε στα χείλη μέσα στις πρόβες της θεατρικής παράστασης. Μέλι κόλλησε στα χείλη με την αποστήθιση του ρόλου της. Που αντανακλούσε το είναι το δικό της.
18 χρονών η Μέλω. Πασχίζουν τα νιάτα να φύγουν από το χωριό. Άπληστα να βρουν περισσότερο μέλι. Να κολλήσει παντού.. Σε όλα τα μέλη του σώματος. Και στα πιο απόκρυφα. 18 χρονών. Μαζί με τα υπόλοιπα σπουργίτια να γίνει αητός. Να βρει το μέλι έξω. Κάπου. Ο ορίζοντας που έβλεπε από το παράθυρό της είχε χρώμα μελί και την ξεγέλασε. Δεμένη στη φτώχια η Μέλω. Σπουργίτι χωρίς βοήθεια. Σπουργίτια με μορφή αετού για να κρύβουν όσα δεν τόλμησαν ο συγγραφέας και η σκηνοθέτης.
- Λίγο μέλι, σας παρακαλώ. Τόσο δα. Να, εδώ στα χείλη.
-Φύγε!
-Λίγο. Στα χείλη μόνο.
-Φύγε! Νερό μόνο.
-Δεν κολλάει στα χείλη.
-Φύγε!
Έφυγε. Το βάζα ένα για τον καθένα. Όχι για εκείνη. Δεν υπάρχει μέλι σε αρρωστημένα σεξουαλικά βίτσια. Ταξιδιώτισσα η Μέλω του παντός με κιθάρα αλαλάζουσα. Πλήθος το μέλι τώρα πίσω στη φωλιά της. Από την αρχή. Για λίγο όμως. Για πολύ λίγο.
Η γραφή του Μάνου Κοντολεων μας έκανε να ζήσουμε στο Πήλιο. Είδαμε από το παράθυρο το Βόλο και τη θάλασσα. Αναρωτηθήκαμε πόσο μπερδεύονται τα δίχτυα του μυαλού. Διαβάσαμε για συνεχείς βιασμού. Όχι από τους συνηθισμένους. Θελήσαμε να πάρουμε αγκαλιά χούφτες μέλι. Για την Μέλω που βρέθηκε από εκείνο μακριά και ας είχε τα χέρια της ορθάνοιχτα και Μέλω ήταν το όνομά της.
Φωτεινή Τζέκου-Οικονόμου
18 χρονών η Μέλω. Σε χωριό μικρό. Με ανθρώπους χωρίς μέλι στα χείλη. Που δεν γνώριζαν την γεύση του.
Δεν κολλάει στα χείλη σου μέλι και ας είναι Μέλω το όνομά σου.
Δεν κολλάει μέλι στα χείλη όταν πενθείς για μέλλον που δεν έχει φτάσει ακόμα.
Δεν κολλάει μέλι στα χείλη τα βουτηγμένα σε μίσος για έναν κόσμο που μόλις γνώρισες.
Δεν μπορεί να κολλήσει στα χείλη μέλι αν δεν γίνεις αετός να το βρεις.
Σπουργίτι στο χωριό του Πηλίου η Μέλω. Με μέλι τα χείλη στα καλντερίμια.
Σπουργίτι. Κολλούσε μέλι στα χείλη της ανάμεσα στα παραδοσιακά σπίτια με τις πέτρινες αυλές και ξύλινα παράθυρα.
Μέλι κολλούσε στα χείλη της στο πανηγύρι στην εκκλησία του Άγιου που μαρτύρησε.
Μέλι κολλούσε στα χείλη της στο πρώτο εφηβικό φιλί, με την πρώτη δουλειά το καλοκαίρι. Μέλι κόλλησε στα χείλη μέσα στις πρόβες της θεατρικής παράστασης. Μέλι κόλλησε στα χείλη με την αποστήθιση του ρόλου της. Που αντανακλούσε το είναι το δικό της.
18 χρονών η Μέλω. Πασχίζουν τα νιάτα να φύγουν από το χωριό. Άπληστα να βρουν περισσότερο μέλι. Να κολλήσει παντού.. Σε όλα τα μέλη του σώματος. Και στα πιο απόκρυφα. 18 χρονών. Μαζί με τα υπόλοιπα σπουργίτια να γίνει αητός. Να βρει το μέλι έξω. Κάπου. Ο ορίζοντας που έβλεπε από το παράθυρό της είχε χρώμα μελί και την ξεγέλασε. Δεμένη στη φτώχια η Μέλω. Σπουργίτι χωρίς βοήθεια. Σπουργίτια με μορφή αετού για να κρύβουν όσα δεν τόλμησαν ο συγγραφέας και η σκηνοθέτης.
- Λίγο μέλι, σας παρακαλώ. Τόσο δα. Να, εδώ στα χείλη.
-Φύγε!
-Λίγο. Στα χείλη μόνο.
-Φύγε! Νερό μόνο.
-Δεν κολλάει στα χείλη.
-Φύγε!
Έφυγε. Το βάζα ένα για τον καθένα. Όχι για εκείνη. Δεν υπάρχει μέλι σε αρρωστημένα σεξουαλικά βίτσια. Ταξιδιώτισσα η Μέλω του παντός με κιθάρα αλαλάζουσα. Πλήθος το μέλι τώρα πίσω στη φωλιά της. Από την αρχή. Για λίγο όμως. Για πολύ λίγο.
Η γραφή του Μάνου Κοντολεων μας έκανε να ζήσουμε στο Πήλιο. Είδαμε από το παράθυρο το Βόλο και τη θάλασσα. Αναρωτηθήκαμε πόσο μπερδεύονται τα δίχτυα του μυαλού. Διαβάσαμε για συνεχείς βιασμού. Όχι από τους συνηθισμένους. Θελήσαμε να πάρουμε αγκαλιά χούφτες μέλι. Για την Μέλω που βρέθηκε από εκείνο μακριά και ας είχε τα χέρια της ορθάνοιχτα και Μέλω ήταν το όνομά της.
Φωτεινή Τζέκου-Οικονόμου
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΟΛΥ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, ΓΙΑΤΙ Η ΜΕΛΩ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΧΑΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ, ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΕ ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΠΑΛΕΥΕΙ ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΓΙ΄ΑΥΤΟ... ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟ ΜΕΛΙ ΤΗΣ!
Μαρία Πολυχρονάκη
Μαρία Πολυχρονάκη