Πολλοί φίλοι αναγνώστες με ρωτάνε γιατί εφέτος δεν είμαι κι εγώ παρών στους χώρους της 11ης Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης.
Τους απαντώ πως αισθάνομαι πολύ κουρασμένος για να αντιμετώπιζα εκείνο τον έντονο ρυθμό που μια Διεθνής Έκθεση Βιβλίου απαιτεί.
Είναι πολύ πρόσφατη η κυκλοφορία του "Δυο φορές Άνοιξη".
Καλά, καλά ακόμα δεν έχει φτάσει σε όλα τα βιβλιοπωλεία της χώρας.
Κι έτσι εγώ είμαι ακόμα μέσα στο περίεργο εκείνο κλίμα που με διακατέχει μόλις έχει κυκλοφορήσει κάποιο νέο μου βιβλίο.
Κλίμα απόσυρσης.
Εγώ προτιμώ τις ελεγχόμενες συντροφιές, την ίδια ώρα που το νεοφερμένο έργο μου αντιμετωπίζει τον μεγάλο, άγνωστο κόσμο των μελλοντικών αναγνωστών του.
Δυο παρουσιάσεις του μυθιστορήματος στην Αθήνα, με κάνουν να αισθάνομαι πως δεν έχω εγκαταλείψει το νέο μου έργο. Αλλά είναι παρουσιάσεις σε χώρους οικείους και με ανθρώπους που με συνδέουν στενοί δεσμοί.
Απογαλακτισμός του συγγραφέα από το έργο του; Ναι! Τον έχω ανάγκη.
Από απόσταση βλέπω τις αφίσες και τα πανό στους χώρους της Έκθεσης.
Από απόσταση μαθαίνω τις πρώτες εντυπώσεις των επισκεπτών.
Και εγώ, με την ασφάλεια του οικείου περιβάλλοντος, προετοιμάζομαι για να ξεκινήσω μετά από λίγες μέρες τις βόλτες μου σε βιβλιοπωλεία στο κέντρο της Αθήνας, στο Παγκράτι, στο Παλιό Φάληρο, στην Παλλήνη... Στο ενδιάμεσο, μια ανάσα ηρεμίας στην Κάλυμνο.
Οικείο περιβάλλον... Μαζί με ένα αναγνώστη μου θα συζητώ και κάπου εκεί γύρω μας θα μας παρακολουθούν η Ανθή, ο Δημήτρης, ο Μανουήλ, η Αλίκη... Οι ήρωες του έργου μου που έτσι όπως θα έχουν επιστρέψει από την Θεσσαλονίκη θα διαθέτουν μαζί με το σφρίγος της νεότητάς τους και την εμπειρία μιας Διεθνούς Έκθεσης
Παλιές καραβάνες πια κι αυτοί κι εγώ, θα ξεκινήσουμε ταξίδια σε νησιά και πόλεις άλλες.
Ποιος είπε πως και οι χάρτινες οικογένειες δεν κάνουν κι αυτές τους προγραμματισμούς για τα μελλοντικά τους σχέδια;