γράφει η Αναστασία Ευσταθίου
Μ΄ αρέσουν τα βιβλία που ο συγγραφέας μιλά για τη διαδικασία της συγγραφής. Μα πιο πολύ μου αρέσουν γιατί ο δημιουργός τους μοιράζεται τα μυστικά, τις σκοτεινές διαδρομές μέσα του και τις διαδρομές του κόσμου, τα φωτεινά μονοπάτια της έμπνευσης όλα εκείνα που συνθέτουν τη γοητευτική διαδικασία της δημιουργίας ιστοριών στο χαρτί.
Ένα τέτοιο ξεκίνημα θα μπορούσε να ήταν η αρχή μιας εφηβικής έκθεσης ιδεών. Έτσι ένιωσα, όμως, σαν έκλεισα το βιβλίο και τι παράξενο, η μαγική ατμόσφαιρα της ακροποταμιάς και του αγροκτήματος με τις 36 αμυγδαλιές, τόποι που ξετυλίγεται ο μύθος με ακολουθούσε μέρες. Ο συγγραφέας Μανόλο, ο μικρός του φίλος Μανολίτο και η σκυλίτσα με το παράξενο όνομα Νύκτα ήρθαν να με συναντήσουν για να με ξεναγήσουν στα κατατόπια του δικού τους συμβολικού κόσμου, εκεί, που ο μύθος δένεται χάντρα χάντρα σε ένα κομπολόι ευρηματικής πρωτοπρόσωπης αφήγησης.
Ο συγγραφέας –Μάνος το μικρό του όνομα- παίζει με τις λέξεις Μανόλο- Μανολίτο, αποκαλύπτοντας τις πρώτες ύλες που χρησιμοποιεί ο δημιουργός για να ζυμώσει τις ιστορίες του. Αποκαλύπτει τα φανερά υλικά, όσα πιάνουν οι αισθήσεις από την πραγματικότητα που μας περιβάλλει, αλλά κι εκείνα που είναι κρυμμένα στο μυαλό και στην καρδιά του.
Σε όλο το βιβλίο σέρνεται κάτι μαγικό και συνάμα ένας ρεαλισμός εκπλήσσει με την καθαρότητά του. Ο Μανολίτο είναι περίεργος όπως όλα τα παιδάκια της ηλικίας του και γοητεύεται από έναν άνθρωπο του πνεύματος, καθώς μαζί του ανακαλύπτει τι βρίσκεται πίσω από τις εικόνες, τις ιστορίες, τις αφηγήσεις φανταστικών ή όχι προσώπων και τα βιβλία που εξερευνούν. Ο πατέρας του παιδιού δίνει ζωή σε ξύλινες κατασκευές παιχνίδια ενώ η μητέρα του καταφέρνει να ζωγραφίσει εκτός από παιδικά βιβλία και τα όνειρά της. Η Ψυχούλα, μια γκρίζα ξεχασμένη γάτα ρίχνει το δικό της φως στο μυστήριο του εγκαταλειμμένου σπιτιού.
Ύφος μυστηριώδες κρατά σε ενδιαφέρον τον αναγνώστη. Ακόμα και η σύνταξη υπηρετεί την όλη ατμόσφαιρα του βιβλίου. Ίσως, γιατί ο συγγραφέας θέλει να δώσει έμφαση στο «τι» και όχι στην ενέργεια. Στο «πως» παρατηρεί τον κόσμο, πως τον καταγράφει και τι διαλέγει να πει στον αναγνώστη «Ναι, συγγραφέας καθημερινής περιπέτειας- έτσι λέω πως είμαι».
Στο α΄ μέρος του βιβλίου ο ηλικιωμένος συγγραφέας παρέα με τον μικρό φίλο του και το σκύλο γεύονται ιστορίες για τις τέσσερις εποχές του χρόνου από την Κυρα- Φύση και τις μοιράζονται με τον αναγνώστη μέσα σε ονειρικά τοπία, όπως τα αποτύπωσε με το μελάνι της η Ίρις Σαμαρτζή. Παρόλο, που το βιβλίο απευθύνεται σε αναγνώστες άνω των 11 ετών η εικονογράφηση είναι καλοδεχούμενη και εμπλουτίζει ακόμα πιο πολύ το ήδη υπέροχο κείμενο.
Στο β΄ μέρος ο άντρας με τη μορφή του «γερασμένου αγγέλου», τη βραχνή φωνή, την απροσδιόριστη ηλικία, γιατί «Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν ξέρεις να πεις πόσων χρονών είναι», μιλά για το δασάκι με τις αμυγδαλιές που δεν άνθισαν ποτέ, για την αγάπη για τον ανεκπλήρωτο έρωτα, για την ελπίδα «…ένας ταξιδιώτης διαλέγει για πατρίδα του το μέρος που θα κάνει την καρδιά του να χτυπήσει με δύναμη». Ένα μπλε τετράδιο κρυμμένο σε μια δερμάτινη σάκα που καταχωνιάστηκε σαν τις μνήμες και τα φαντάσματα στην παλιά σοφίτα αποκαλύπτει άλλη μια ιστορία του παρελθόντος για να μη χαθεί όταν οι πρωταγωνιστές της θα έχουν φύγει απ’ τη ζωή.
Βουτώντας στην ανάγνωση αυτού του βιβλίου ήταν φορές που νόμιζα ότι ο μικρός Μανολίτο δεν ήταν άλλος από τον Μανόλο που ενηλικιώθηκε στο διάβα του χρόνου. Γράφοντας ο μοναχικός συγγραφέας περπατά όχι στην ακροποταμιά του τόπου του αλλά στα δρομάκια της παιδικής του ηλικίας. Εκεί συναντά τον μικρό Μανολίτο, εκεί και η αγνή αθώα ψυχή του παιδιού που ζητά επίμονα απαντήσεις. Ένα τέτοιο βιβλίο εκμυστήρευσης είναι ο «Μανόλο & Μανολίτο» από τις εκδόσεις Πατάκη. Γιατί, έρχεται κάποτε η ώρα που ο συγγραφέας γράφει ένα βιβλίο εξομολογητικό, ένα βιβλίο ψαγμένο «Όσο κι αν είναι μακρύς ο δρόμος της ζωής ενός ανθρώπου, κάποτε φτάνει σε ένα τέλος…».
Δημοσιεύτηκε στο:
Μ΄ αρέσουν τα βιβλία που ο συγγραφέας μιλά για τη διαδικασία της συγγραφής. Μα πιο πολύ μου αρέσουν γιατί ο δημιουργός τους μοιράζεται τα μυστικά, τις σκοτεινές διαδρομές μέσα του και τις διαδρομές του κόσμου, τα φωτεινά μονοπάτια της έμπνευσης όλα εκείνα που συνθέτουν τη γοητευτική διαδικασία της δημιουργίας ιστοριών στο χαρτί.
Ο συγγραφέας –Μάνος το μικρό του όνομα- παίζει με τις λέξεις Μανόλο- Μανολίτο, αποκαλύπτοντας τις πρώτες ύλες που χρησιμοποιεί ο δημιουργός για να ζυμώσει τις ιστορίες του. Αποκαλύπτει τα φανερά υλικά, όσα πιάνουν οι αισθήσεις από την πραγματικότητα που μας περιβάλλει, αλλά κι εκείνα που είναι κρυμμένα στο μυαλό και στην καρδιά του.
Σε όλο το βιβλίο σέρνεται κάτι μαγικό και συνάμα ένας ρεαλισμός εκπλήσσει με την καθαρότητά του. Ο Μανολίτο είναι περίεργος όπως όλα τα παιδάκια της ηλικίας του και γοητεύεται από έναν άνθρωπο του πνεύματος, καθώς μαζί του ανακαλύπτει τι βρίσκεται πίσω από τις εικόνες, τις ιστορίες, τις αφηγήσεις φανταστικών ή όχι προσώπων και τα βιβλία που εξερευνούν. Ο πατέρας του παιδιού δίνει ζωή σε ξύλινες κατασκευές παιχνίδια ενώ η μητέρα του καταφέρνει να ζωγραφίσει εκτός από παιδικά βιβλία και τα όνειρά της. Η Ψυχούλα, μια γκρίζα ξεχασμένη γάτα ρίχνει το δικό της φως στο μυστήριο του εγκαταλειμμένου σπιτιού.
Ύφος μυστηριώδες κρατά σε ενδιαφέρον τον αναγνώστη. Ακόμα και η σύνταξη υπηρετεί την όλη ατμόσφαιρα του βιβλίου. Ίσως, γιατί ο συγγραφέας θέλει να δώσει έμφαση στο «τι» και όχι στην ενέργεια. Στο «πως» παρατηρεί τον κόσμο, πως τον καταγράφει και τι διαλέγει να πει στον αναγνώστη «Ναι, συγγραφέας καθημερινής περιπέτειας- έτσι λέω πως είμαι».
Στο α΄ μέρος του βιβλίου ο ηλικιωμένος συγγραφέας παρέα με τον μικρό φίλο του και το σκύλο γεύονται ιστορίες για τις τέσσερις εποχές του χρόνου από την Κυρα- Φύση και τις μοιράζονται με τον αναγνώστη μέσα σε ονειρικά τοπία, όπως τα αποτύπωσε με το μελάνι της η Ίρις Σαμαρτζή. Παρόλο, που το βιβλίο απευθύνεται σε αναγνώστες άνω των 11 ετών η εικονογράφηση είναι καλοδεχούμενη και εμπλουτίζει ακόμα πιο πολύ το ήδη υπέροχο κείμενο.
Στο β΄ μέρος ο άντρας με τη μορφή του «γερασμένου αγγέλου», τη βραχνή φωνή, την απροσδιόριστη ηλικία, γιατί «Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν ξέρεις να πεις πόσων χρονών είναι», μιλά για το δασάκι με τις αμυγδαλιές που δεν άνθισαν ποτέ, για την αγάπη για τον ανεκπλήρωτο έρωτα, για την ελπίδα «…ένας ταξιδιώτης διαλέγει για πατρίδα του το μέρος που θα κάνει την καρδιά του να χτυπήσει με δύναμη». Ένα μπλε τετράδιο κρυμμένο σε μια δερμάτινη σάκα που καταχωνιάστηκε σαν τις μνήμες και τα φαντάσματα στην παλιά σοφίτα αποκαλύπτει άλλη μια ιστορία του παρελθόντος για να μη χαθεί όταν οι πρωταγωνιστές της θα έχουν φύγει απ’ τη ζωή.
Βουτώντας στην ανάγνωση αυτού του βιβλίου ήταν φορές που νόμιζα ότι ο μικρός Μανολίτο δεν ήταν άλλος από τον Μανόλο που ενηλικιώθηκε στο διάβα του χρόνου. Γράφοντας ο μοναχικός συγγραφέας περπατά όχι στην ακροποταμιά του τόπου του αλλά στα δρομάκια της παιδικής του ηλικίας. Εκεί συναντά τον μικρό Μανολίτο, εκεί και η αγνή αθώα ψυχή του παιδιού που ζητά επίμονα απαντήσεις. Ένα τέτοιο βιβλίο εκμυστήρευσης είναι ο «Μανόλο & Μανολίτο» από τις εκδόσεις Πατάκη. Γιατί, έρχεται κάποτε η ώρα που ο συγγραφέας γράφει ένα βιβλίο εξομολογητικό, ένα βιβλίο ψαγμένο «Όσο κι αν είναι μακρύς ο δρόμος της ζωής ενός ανθρώπου, κάποτε φτάνει σε ένα τέλος…».
Δημοσιεύτηκε στο:
www.kosvoice.gr