Ο Γαργαντούας με την μεγάλη καρδιά
Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ
Προτού γεννηθεί, έμεινε μέσα στην κοιλιά της μητέρας του όχι
εννιά μήνες, αλλά έντεκα! Αυτός ήταν ο Γαργαντούας. Κι όταν πια μεγάλωσε, κατά
τη διάρκεια μιας συνηθισμένης μέρας μασούλαγε ένα βόδι ή δυο πρόβατα και
τριάντα κιλά πατάτες και τριάντα κιλά ντομάτες κι αγγούρια και πέντε με δέκα
κιλά φρούτα διάφορα και καμιά ντουζίνα καρβέλια και έπινε κάμποσες κούπες γάλα
στο πρωινό του και ασφαλώς κρασί στο γεύμα του! Αυτός ήταν ο Γαργαντούας. Και
πήγαινε καβάλα με ένα άλογο –την Ελεφαντίνα– που την έφεραν από τη μακρινή
πατρίδα της μήτε ένα μήτε δυο καράβια. Αλλά τέσσερα! Ε, αυτό το άλογο ταίριαζε
στον Γαργαντούα – έναν γίγαντα. Γίγαντα στο σώμα, μα και στην ψυχή… Ένα
διασκεδαστικό (και όχι μόνο) μυθιστόρημα-σταθμός στην παγκόσμια λογοτεχνία –
για τη ζωή ενός ήρωα που εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια έχει συντροφέψει
αναγνώστες κάθε ηλικίας. Τώρα σε μια σύγχρονη, εντελώς ελεύθερη και πρωτότυπη διασκευή από τον Μάνο Κοντολέων,
στο βιβλίο του «Το βιβλίο της ζωής του Μεγάλου Γαργαντούα όταν ακόμα ήταν παιδί
και νέος άντρας (Ελεύθερη διασκευή του κλασικού έργου του Φρανσουά Ραμπελαί)»
εκδόσεις Πατάκη.
-Ξαναγράφετε τα κλασσικά στον Πατάκη;
Μια νέα σειρά σε επίπεδο εκδοτικό ξεκίνησε. Λέω να τη
συνεχίσω, αν και ακόμα δεν έχω καταλήξει ποιοι θα ακολουθήσουν τον Γαργαντούα
και τον Δον Κιχώτη. Αλλά έτσι κι αλλιώς διανύω συγγραφικά μια περίοδο που με
απασχολεί πολύ το πώς μπορεί ένας σημερινός συγγραφέας να ‘κοιτάξει’ όχι μόνο
παλιά έργα, αλλά και κλασικούς χαρακτήρες.
Έτσι μέσα στην Άνοιξη το 2018 θα κυκλοφορήσει στη σειρά της Ελληνικής Λογοτεχνίας –πάντα από τον Πατάκη-
μια μυθιστορηματική βιογραφία για την
Κασσάνδρα. Έχω στηριχτεί σε παλιά κείμενα και πηγές, αλλά έχω πλάσει μια νέα
–στην ουσία- ηρωίδα.
-Αφιερώνετε στη δασκάλα σας την αείμνηστη Δέσποινα Στασού,
στη β και γ δημοτικού, τη διασκευή του Γαργαντούα… Τι θυμάστε από εκείνην
σχετικά με τον Γαργαντούα;
Ναι, εκείνη μου είχε κάνει δώρο μια παλιά διασκευή αυτού του
έργου και ακόμα την έχω και μπορώ να διαβάσω σε μια από τις πρώτες σελίδας, την
αφιέρωσή της. Όλα αυτά τα χρόνια της συγγραφικής καριέρας μου, είχα δίπλα μου
την αμέριστη συμπαράσταση πολλών φωτισμένων εκπαιδευτικών. Αφιερώνοντας αυτό το
βιβλίο στην παλιά μου δασκάλα, θέλησα να εκφράσω την αγάπη μου προς αυτούς.
-Ηταν παιδί και νέος άντρας συνάμα;
Όχι. Υπήρξε ένα πολύ χαριτωμένο… γιγαντόσωμο παιδί και που
εξελίχτηκε σε ένα καλόκαρδο γίγαντα. Στη
διασκευή μου τον παρακολουθώ από τη μέρα που γεννήθηκε, έως την εποχή που πλέον
έχει ενηλικιωθεί.
-Αληθεύει ο,τι έτρωγε πολύ; Αδηφάγος και μέγας καταπιώνας;
Να σας παραθέσω ένα
συνηθισμένο του ημερήσιο μενού…
—Ένα βόδι ή δυο πρόβατα
—Τριάντα κιλά πατάτες
—Τριάντα κιλά ντομάτες κι αγγούρια
—Πέντε με δέκα κιλά φρούτα διάφορα
—Καμιά ντουζίνα καρβέλια
—Κάμποσες κούπες γάλα το πρωινό
—Και ασφαλώς κρασί… Πολύ κρασί!
-Λένε πως για άλογο είχε την Ελεφαντίνα…
Θέλετε κι αυτού του αλόγου
μια περιγραφή;
Λοιπόν…
Μεγάλο όσο έξι ελέφαντες μαζί – οι τρεις ο ένας πάνω στον
άλλον κι οι άλλοι τρεις ο ένας δίπλα στον άλλον.
Τα νύχια των ποδιών της θυμίζανε γκρεμούς που σχηματίζονται
από άγριους βράχους.
Τα αυτιά της ήταν το καθένα ίδιο με κεφάλι ταύρου.
Και στο κέντρο του μετώπου της… Αχ, τι θαυμαστό που ήταν
εκείνο το μαύρο κέρατο!
Μαύρη και η χαίτη της – θύμιζε καταρράχτη κατάμαυρου νερού.
Το δέρμα της –γκρίζο το χρώμα του– το σκέπαζαν σκληρές
τρίχες και είχε σε διάφορα σημεία του σώματός της μαύρες βούλες.
Και στο τέλος κάτι να πω και για την ουρά της… Αυτή η ουρά!
Σκληρή και μακριά… Ποπό, πόσο μακριά ήταν! Και ήταν και χοντρή. Αλλά εκείνο που
ήταν μοναδικό ήταν η φούντα στην άκρη της. Μια κατάμαυρη μπάλα από μαύρες
βελόνες!
Καστρόπορτα μπορούσε να τσακίσει έτσι κι έπεφτε πάνω της.
-Γίγαντας με ωραίο λόγο που κατατρόπωνε τη βλακεία;
Ναι, γιατί ήξερε να διαλέγει τους συνεργάτες του. Κι ήξερε
ακόμα να χαίρεται την κάθε μέρα του. Μεγάλη καρδιά σε μεγάλο σώμα.
-Ο Πανταγκρυέλ εμφανίζεται σε αυτό;
Όχι. Μόνο ο πατέρας του Γαργαντούα –ο Γκρανγκουζιέ.
-Ιστορίες της Αναγέννησης που αντέχουν ίσαμε σήμερα;
Οι ιστορίες εκείνες που στηρίζονται πάνω σε μεγάλες μορφές.
Ναι, αυτές αντέχουν. Ας πούμε οι ιστορίες που αναφέρονται στα κατορθώματα
του Βασιλιά Αρθούρου… Του σερ
Λάνσελοτ… Του Τριστάνου και της
Ιζόλδης… Διαχρονικά τα πάθη τους και τα
όνειρά τους.
http://www.presspublica.gr/manos-kontoleon-o-gargantouas-tin-megali-kardia/