Ιωάννα Ντούμπρου
«Βορινή παραλία»
Εκδ. Πατάκη
Πρώτο μυθιστόρημα μιας
συγγραφέα που έχει κάνει γνωστή την παρουσία της με δημοσιεύσεις μερικών
διηγημάτων σε περιοδικά και σε συλλογικές εκδόσεις.
Από το νέο συγγραφέα είναι λογικό να περιμένεις κάτι το νέο
ως προς την σύνθεση του μυθιστορήματός του, όπως και μια θέση που θα φανερώνει
μια προσωπική ερμηνεία συνηθισμένης κοινωνικής κατάστασης.
Η Ιωάννα Ντούμπρου νομίζω πως εκπληρεί και τις δυο αυτές
προσδοκίες.
Το μυθιστόρημα «Βορινή παραλία» έχει ως χώρο δράσης ένα από
τα μικρά νησιά του συμπλέγματος των Μαλβίδων. Η Ι. Ν. δίνει στο νησάκι αυτό το
όνομα Chimera και
έτσι πολύ γρήγορα κλείνει το μάτι στον
αναγνώστη της -ό,τι θα διαβάσουμε μπορεί να είναι μια μυθιστορηματική ή μη
πραγματικότητα, μπορεί όμως και η ενσάρκωση μιας κοινωνικής χίμαιρας.
Αμέσως, λοιπόν, και το νέο -ο σκηνικός χώρος- προσφέρεται
και η προσωπική ερμηνεία μιας καταναλωτικής
κατάστασης δηλώνεται.
Αλλά η Ι. Ν. δεν είναι διατεθειμένη να ξεκαθαρίσει φανερά
και εν τάχει τις προθέσεις της. Κι έτσι
σχεδόν για το μισό του όλου έργου χρησιμοποιεί περιγραφές συναισθημάτων και
χώρων που έντονα θα έλεγε κανείς πως
παραπέμπουν σε μια, καλογραμμένη μεν, σίγουρα πάντως ροζ λογοτεχνία.
«Μετά από τέσσερα ποτήρια κρασί δίχως φαγητό -αφού
σιχαίνομαι τη γλιτσερή υφή των στρειδιών- αισθάνομαι πλέον αρκετά ζαλισμένη.
Εσύ αργοπίνεις ένα ποτήρι ουίσκι. Στην προσπάθειά σου να με κατευνάσεις, μου
χαϊδεύεις τα μαλλιά και μου ψιθυρίζεις
γλυκόλογα. ‘Δε θέλω να τελειώσει αυτό το ταξίδι’ ψιθυρίζω. Η φωτιά μου
καίει τα μάγουλα. ‘Πόσο όμορφη είσαι;’
Ρωτάς ‘θα μου απαντήσεις ποτέ;’. Θέλω να πω κάτι έξυπνο για να σε
πικάρω, αλλά δεν τα καταφέρνω»
Έχουμε, λοιπόν, ένα ερωτικό μυθιστόρημα γραμμένο από την
πλευρά μιας γυναίκας. Κι όμως πίσω από το γυαλιστερό περιτύλιγμα οι ρωγμές
πάντα υπάρχουν.
Εκείνη αγγίζει τα σαράντα χρόνια, διατηρεί την θελκτική
θηλυκότητά της, μα και την καταπιεσμένη αγωνία μιας γυναίκας που δεν έχει καταφέρει να βρει τρόπο και άνθρωπο
για να στεριώσει σχέση και οικογένεια. Εκείνος, κοντά επτά χρόνια μικρότερός
της, είναι ο επιτυχημένος άνδρας -καλές σπουδές, ελπιδοφόρα καριέρα, γυμνασμένο
κορμί- που συνηθίζει να χρησιμοποιεί την εγωκεντρικότητα του επιλεγμένου
ετεροπροσδιορισμού.
Ο πλούσιος τόπος -μια φυσική ομορφιά που μπορούν να τη
χαίρονται αφύσικα μεταλλαγμένη όσοι διαθέτουν όχι μόνο χρήμα και κοινωνική θέση
αλλά και την άποψη πως η επιτυχία καθορίζεται από εξωτερικούς παράγοντες- θα λειτουργήσει καταλυτικά τόσο
στη σχέση του ζευγαριού όσο και στην αυτογνωσία της ίδιας της ηρωίδας.
Όπως κάθε τι που λάμπει έχει κάπου κρυμμένο το μέρος στο
οποίο καταχωνιάζει τα υπολείμματα της λάμψης του, έτσι και το χιμαιρικό νησί
έχει η δική του κρυφή βορινή παραλία.
Εντός της μυθιστορηματικής αφήγησης η ηρωίδα θα ανακαλύψει
αυτή τη κρυμμένη πλευρά της νήσου -στην ουσία ανακαλύπτει το κρυμμένο μέρος της
δικής της προσωπικότητας, εκεί όπου συναισθήματα, αποφάσεις και σχέσεις
καταλήγουν ως σάπια και δύσοσμα απορρίμματα.
Και έτσι θα φτάσει να αναγνωρίσει πως : το μόνο που με
ενδιέφερε ήταν να είμαι αποδεχτή από κάποιον που δε μου ταιριάζει.
Και να πως τρεις τέσσερεις σελίδες πριν από το τέλος του
βιβλίου η Ι. Ν. ολοκληρώνει βασικό ζήτημα ταυτότητας ένα σημερινού νέου
ανθρώπου -γυναίκας στη περίπτωση του μυθιστορήματος, αλλά και κάλλιστα σε άνδρα
θα μπορούσε η αποκάλυψη να ταιριάζει.
Δεν σχεδιάζεται η ζωή σύμφωνα με τις θέσεις μας ως προς
αυτούς που εκτιμάμε, αλλά ως προς τον αυτό-εξαναγκασμό να αποδεχτούμε εκείνο που δεν θέλουμε να είμαστε.
Υποδόρια ψυχογραφικό όσο και κοινωνικό μυθιστόρημα. Και για
αυτό και μπορεί κανείς να το χαιρετίσει ως μια ιδιαιτέρως επιτυχημένη πρώτη και
πρωτότυπη εμφάνιση.