Λουκία Δέρβη
«Θέα Ακρόπολη»
Μυθιστόρημα
Εκδόσεις Μεταίχμιο
Το πέμπτο αυτό βιβλίο της Λουκάς Δέρβη (έχουν προηγηθεί μέσα
σε 15 περίπου χρόνια, δύο συλλογές διηγημάτων, μια νουβέλα και ένα μυθιστόρημα)
διαθέτει ένα ιδιότυπο πρωταγωνιστή -ένα ξενοδοχείο.
Και μάλιστα το πλέον πολυτελές και ακριβό ξενοδοχείο της
Αθήνας. Ασφαλώς και μέσα στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα, το ξενοδοχείο αυτό είναι
προϊόν μυθοπλασίας, αλλά πολύ εύκολα ο αναγνώστης μπορεί να θεωρήσει πως πίσω
από το όνομα Athens Excelsior,
κρύβεται υπαρκτό κτήριο σε κεντρικότατη πλατεία της πόλης.
Η ίδια η Λουκία Δέρβη έχει σπουδάσει ξενοδοχειακές
επιχειρήσεις και έτσι οι περιγραφές που συνθέτουν τη βάση του μυθιστορήματός
της αποκτούν μια εγκυρότητα, ενώ παράλληλα είναι και ιδιαιτέρως κατατοπιστικές
ως προς τις δομές λειτουργίες τέτοιου επιπέδου ξενοδοχειακών μονάδων, αλλά και
ακόμα του είδους των ανθρώπων που φιλοξενούνται σε αυτά, όπως -και κυρίως- όσων
εργάζονται και είναι υπεύθυνοι για τη λειτουργία του.
Πολυπρόσωπο, λοιπόν, μυθιστόρημα που καθώς έχει εξολοκλήρου υποταχτεί
στην κυριαρχία του Athens Excelsior
πάνω στην καθημερινότητα όσων κυκλοφορούν στους διαδρόμους, στα σαλόνια, στις
κουζίνες, στα λόμπυ και στα δωμάτια του, από τη μια γίνεται μια μαρτυρία του
τρόπου δομής τέτοιων επιχειρήσεων και από την άλλη φωτίζει το πως οι ζωές απλών
εργαζόμενων επηρεάζονται από αυτές ακριβώς τις δομές.
Η Δέρβη τοποθετεί χρονολογικά τα όσα γεγονότα θα περιγράψει
μέσα στη δεκαετία του ’90. Καθόλου τυχαία η επιλογή της περιόδου αυτής. Η αίγλη
ενός ξενοδοχείου ταυτίζεται με την ‘αίγλη’ εκείνων των χρόνων και έτσι ο
αναγνώστης μαζί με τις διαψεύσεις των προσώπων υποψιάζεται και τη διάψευση ενός
συλλογικού ονείρου.
Σημείωσα πιο πάνω πως πρόκειται για πολυπρόσωπο έργο. Μα
σίγουρα υπάρχουν κάποια πρόσωπα που φωτίζονται περισσότερο από τα άλλα και που
πάνω στις δικές τους σχέσεις πλέκεται και η μυθιστορηματική πλοκή.
Όμως η συγγραφέας φροντίζει όλα τα άτομα που κυκλοφορούν μέσα στους διαδρόμους και στα
γραφεία του ξενοδοχείου να μας τα κάνει γνωστά. Με μικρές αλλά καίριες
περιγραφές, με σύντομες αλλά χαρακτηριστικές επιλογές σκέψεων και πράξεων.
Η γλώσσα είναι απλή, οι πληροφορίες δίνονται σε σωστές
δόσεις, οι αναφορές σε γεγονότα εκείνων των χρόνων σκιαγραφούν και την
γενικότερη καθημερινότητα.
Μέσα σε μια πολύβουη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, ίσως ένα από τα
πλέον αντιπροσωπευτικά, ως προς τον τρόπο ζωής, μέρη να είναι ένα μεγάλο
ξενοδοχείο όπου συνυπάρχει η άρχουσα τάξη με τους απλούς εργαζόμενους.
Αυτό, θεωρώ, πως είναι η ευχάριστη έκπληξη τούτου του
μυθιστορήματος.