Έλενα
Μαρούτσου «Θηριόμορφοι»
Εκδόσεις Πόλις
Το
περιεχόμενο, το νόημα αν προτιμάτε, κάθε τι όμορφου είναι η ίδια η ομορφιά του.
Αυτή
η σκέψη κούρνιασε μέσα μου καθώς ολοκλήρωνα την ανάγνωση του τελευταίου
μυθιστορήματος της Έλενας Μαρούτσου, «Οι θηριόμορφοι».
Δύσκολο
και ίσως περιττό να προσπαθήσει κανείς να περιγράψει τη βασική πλοκή ενός έργου
που στην ουσία ακουμπά στην αλληλοσυμπλήρωση τριών ημιανεξάρτητων ιστοριών.
Στην πρώτη ένας πενηντάχρονος διανοούμενος που ζει κάτω από το βάρος του θανάτου
της γυναίκας του* στη δεύτερη η νεαρή Μαριάννα που αναζητά τις ρίζες της* στην
τρίτη μια τρόφιμος οικοτροφείου θηλέων μέσα από το θέατρο ανακαλύπτει τον τρόπο
να αρθρώσει τον δικό της λόγο.
Τρεις
αλληλοσυμπληρούμενες ιστορίες, όλες τους να προέρχονται (μάλλον να εμπνέονται) από τις 50 φωτογραφίες
της Laura Makabresku, δίνουν την ευκαιρία στην Έλενα Μαρούτσου να συνθέσει ένα κείμενο όπου το μαγικό στοιχείο συγκατοικεί με
το ρεαλιστικό, η ανίχνευση της εφηβείας συμπορεύεται με το άλγος της
ωριμότητας, η βαθιά θηλυκή σεξουαλικότητα απογυμνώνει την μονόπλευρη αρσενική
κατακτητικότητα και εντέλει η συνομιλία του γυναικείου σώματος με τα πτηνά και τα ζώα ερμηνεύει τη θηλυκή ταυτότητα και την αυτάρκειά της.
Μα
πάνω απ΄ όλα ή πιο σωστά όλα αυτά ενδεδυμένα με τη γοητεία της αφήγησης.