Ένας συγγραφέας που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός στο πλατύτερο κοινό, με το δεύτερο βιβλίο του, κερδίζει το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για έργα που εκδόθηκαν το 2018. Σπάνιο ως γεγονός μια τέτοια διάκριση που μπορεί κανείς να τη θεωρήσει και ως απόδειξη μη διαπλεκόμενων συμφερόντων και μάλιστα μέσα σε μια αρκετά μεγάλη αναταραχή γύρω από θέματα λογοκλοπής και επιτροπών κρίσης ή ποικίλων άλλων επιλογών. Αλλά από ένα σημείο και μετά σημασία έχει το ίδιο το έργο και η όποια αξία του που του χάρισε την συγκεκριμένη διάκριση.
Παρακάμπτω τις όποιες προσωπικές μου προτιμήσεις ανάμεσα στα άλλα συνυποψήφια έργα και αφήνομαι στην ανάγνωση αυτού του μυθιστορήματος με εντελώς ανεπηρέαστη ματιά.
"Ο ταχυδρόμος' εξιστορεί τη ζωή ένας ταχυδρόμου εκεί στη δεκαετία του '50 στα ορεινά της Κρήτης. Αλλά δεν είναι ηθογραφία. Μήτε όμως και μυθιστόρημα κοινωνικών και μόνο καταγραφών. Κάποιοι το χαρακτήρισαν ως θρίλερ. Ο ίδιος ο δημιουργός στις διάφορες συνεντεύξεις του απέφυγε ένα σαφή ορισμό. Ίσως καταγραφή ενδοσκόπησης; Δεν ξέρω. Σαφέστατα το διακρίνει μια δυνατή γλώσσα, καίριες επισημάνσεις και η με συνέπεια εξυπηρέτηση ενός κλίματος ζόφου ή και τρόμου. Αμείωτο το αναγνωστικό ενδιαφέρον. Και στο τέλος... Έμεινα να ανακυκλώνω στη σκέψη μου την παθητικότητα του κεντρικού ήρωα, αλλά δίχως και να μπορώ να κατανοήσω τους λόγους που από παθητικότητα μετατράπηκε σε παραίτηση πρώτα και μετά σε μια αυτοτιμωρία μέσω απεχθούς φόνου.
Αληθινά ενδιαφέρον έργο, ασυνήθιστο για τα ελληνικά γράμματα, που όμως -εδώ η βασική μου ένσταση- για να εξυπηρετήσει το στόχο του βίασε τα πρόσωπα που θα τον υπηρετούσαν.