Με τη Μάρω Λοϊζου, καλοκαίρι του 1979, στο Φεστιβάλ της Αυγής.
Έτσι έχω σημειώσει στο πίσω μέρος της φωτογραφίας και καθώς προχθές την ανακάλυψα ανάμεσα σε άλλες παλιές φωτογραφίες, αφέθηκα να ξετυλίξω τις αναμνήσεις μου από εκείνη την εποχή. Τόσο μακρινή δείχνει κι όμως εγώ είμαι αυτός που την έζησα, εγώ είμαι ο νεαρός άντρας της φωτογραφίας που με το τσιγάρο στο χέρι κοιτώ γελαστός τον φακό, πρέπει κάπου εκεί γύρω, σε πάγκο του βιβλιοπωλείου του Φεστιβάλ να υπάρχει το πρώτο μου βιβλίο, το "Κάποτε στην Ποντικούπολη" και είμαι χαρούμενος και υπερήφανος.
Καθισμένος δίπλα στη Μάρω -εκείνη την εποχή η Μάρω ήταν από τα πρώτα αστέρια της ανανέωσης της Παιδικής Λογοτεχνίας και ήταν εκείνη που με είχε φέρει σε επαφή με τον Ομάδα Τέχνης ΄Πάροδος' που κάτω από τη εποπτεία του Λάκη Κουρετζή διοργάνωνε πρωτοποριακές εκδηλώσεις για το παιδικό βιβλίο. Για μια από αυτές τις διοργανώσεις πρέπει να είχαμε βρεθεί στο Φεστιβάλ, που αν δε με απατά η μνήμη μου, μάλλον στο Άλσος της Νέας Σμύρνης είχε γίνει.
Ήταν μια από τις πολλές παρόμοιες εκδηλώσεις που γινόντουσαν εκείνα τα χρόνια. και στις περισσότερες από αυτές η Μάρω ήταν παρούσα.
Πρέπει να την είχα γνωρίσει ένα χρόνο πιο πριν, σε συγκέντρωση της Δροσούλας Βασιλείου - Έλλιοτ, για να εορταστούν τα πρώτα γενέθλια του περιοδικού για παιδιά "Το Ρόδι".
Περιοδικό που στην ουσία σηματοδότησε τις μεγάλες αλλαγές στο ύφος και στο περιεχόμενο της λογοτεχνίας για παιδιά και που είχε προσφέρει την ευκαιρία να κάνουν ευρύτερα γνωστή την παρουσία τους οι νέες φωνές τόσο της λογοτεχνίας για παιδιά όσο και της εικονογράφησης. (Έτσι πρόχειρα να καταγράψω ονόματα: Βούλα Μάστορη, Κίρα Σίνου, Ευγένιος Τριβιζάς, Ι.Δ. Ιωαννίδης, Παντελής Καλιότσος και Αντώνης Καλαμάρας, Βαγγέλης Παυλίδης, Σπύρος Ορνεράκης,)
Ανάμεσα σε αυτούς (με κάποια άλλη ευκαιρία που θα μου δώσει κάποια παλιά φωτογραφία μπορεί να αναφερθώ σε περισσότερο διεξοδικά σε μερικούς από αυτούς) και η Μάρω Λοϊζου με τις "Περιπέτειες του Χαμόγελου".
Εκεί, λοιπόν, στο σπίτι της Δροσούλας στην Κηφισιά, γνωριστήκαμε με την Μάρω και αμέσως μια ιδιαίτερη χημεία μας έφερε κοντά.
Δεν ξέρω ποιο ήταν αυτό το δικό μου στοιχείο που τράβηξε τη Μάρω προς εμένα, αλλά εγώ μπορώ με σιγουριά να πω πως αυτό που με είχε εντυπωσιάσει στη γυναίκα εκείνη, πέρα από την νηφαλιότητά της, ήταν και το ανάλαφρο χιούμορ της, η ματιά με την οποία μπορούσε να δει το μαγικό να κρύβεται μέσα στο καθημερινό και βέβαια η απόλυτα λογοτεχνική ταυτότητα της γραφής της.
Νομίζω πως τρία βασικά στοιχεία υπήρξαν αυτά που χαρακτήριζαν τα έργα της Μάρως: η παιδικότητα με την οποία ένας ενήλικος φωτίζει τη ζωή* η συνείδηση πως το άτομο είναι μέρος της Γης κι αυτή με τη σειρά της μέρος του Σύμπαντος* η ερωτική στάση απέναντι στην καθημερινότητα ή με άλλα λόγια μια εκσυγχρονισμένη θηλυκή εφαρμογή του 'Ερωτ΄ εράν' .
Και βέβαια εκείνη η γνήσια πολιτισμένη συμπεριφορά ενός ήδη φτασμένου προς τον νεοσσό.
Όλα αυτά πόσο άραγε μπορεί κανείς να τα συναντήσει να συνυπάρχουν στον ίδιο άνθρωπο;...
Ομολογώ πως υπήρξα τυχερός στα πρώτα μου βήματα στη λογοτεχνία για παιδιά. Τυχερός γιατί -με τον δικό της τρόπο η καθεμιά- με στήριξαν δυο γυναίκες. Η πρώτη ήταν η Γαλάτεια Γρηγοριάδου - Σουρέλη, για την οποία στο παρελθόν έχω καταγράψει τις ευεργετικές παρεμβάσεις της στην γραφή μου -καίρια και μεγίστη αυτή πως η γνήσια λογοτεχνία δεν διαχωρίζεται ανάλογα με την ηλικία προεπιλεγμένου αποδέχτη. Η δεύτερη ήταν η Μάρω Λοϊζου. Με έμαθε πως ο αυθεντικός και αυτάρκης καλλιτέχνης τολμά και επιζητά να προσφέρει τη βοήθεια του και τη συμπαράσταση του σε κάθε νέο συγγραφέα που διαπιστώνει πως πέρα από το ταλέντο έχει και ήθος συγγραφικό.Η δεύτερη ήταν η Μάρω Λοϊζου. Με έμαθε πως ο αληθινά γνήσιος καλλιτέχνης τολμά και επιζητά να προσφέρει τη βοήθεια του και τη συμπαράσταση του σε κάθε νέο συγγραφέα που διαπιστώνει πως πέρα από το ταλέντο έχει και ήθος συγγραφικό.
Σκέψεις όλα αυτά που ως μικρές αστραπές κατέγραψα στην περιπλάνησή μου μέσα στα γεναριάτικα δειλινά που τα χρωμάτισαν κάποια άλμπουμ και συρτάρια με παλιές φωτογραφίες.