Έφη Λαδά
«Το μικρό νησί»
Εκδόσεις Παπαδόπουλος
Γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια την Έφη Λαδά. Μα μόνο μια φορά έτυχε να συνεργαστούμε. Κι αυτή αρκετά χρόνια πιο πριν -πρέπει και οι δυο να είμαστε κάπου στις αρχές της πορείας που ο καθένας μας σχεδίαζε.
Από τότε με είχαν εντυπωσιάσει οι μορφές που σχεδίαζε. Θα έλεγα πως ίσως να ήταν η πρώτη Ελληνίδα εικονογράφος που με έκανε να αισθάνομαι πως είχε μια έντονη μαθητεία σε τεχνικές ξένων καλλιτεχνών.
Από τότε μέχρι σήμερα πολλά είναι τα βιβλία που η Έφη Λαδά έχει εικονογραφήσει και κάποια, μάλιστα, στιγμή άρχισε και η ίδια να γράφει και τα κείμενα.
Η τεχνική της -το ύφος της , πιο σωστά- δεν έχει μεταβληθεί. Μα σίγουρα έχει ωριμάσει και οι εικόνες της είναι αμέσως αναγνωρίσιμες ως προς την υπογραφή εκείνου που της έχει δημιουργήσει. Άλλωστε αυτό λένε πως είναι το βασικό γνώρισμα ενός ταλέντου: να παραμένει το ίδιο κι όμως να εξελίσσεται.
Νομίζω πως, πλέον, η Λαδά έχει βρει τον τρόπο να προσαρμόζει το προσωπικό της εικονογραφικό όραμα στις ανάγκες των κειμένων που καλείται να εικονογραφήσει.
Πολλές οι διακρίσεις που αφορούν τη δουλειά της. Και στη χώρα μας και στο εξωτερικό.
Και τολμώ να ισχυριστώ πως αξίζει και περισσότερες.
Το πλέον πρόσφατο βιβλίο που μέσα στις σελίδες του ο αναγνώστης θα συναντηθεί με εικόνες της Έφης Λαδά είναι «Το μικρό νησί». Και είναι ένα ακόμα από αυτό που η ίδια έχει γράψει και το κείμενο.
Θεωρώ πως αν οι εικόνες της Έφης Λαδά έχουν μια δική τους απόχρωση ονείρου, την ίδια σε ένα βαθμό απόχρωση θα συναντήσουμε και στα κείμενα της.
Σε αυτό, λοιπόν, το βιβλίο τιοθέμα του είναι ο αποχωρισμός και αυτό που πίσω του αφήνει.
Κεντρική ηρωίδα ένα κορίτσι που ζει σε κάποιο πολύ μικρό νησί μαζί με τη γιαγιά της. Γονείς δεν αναφέρονται, οπότε εμμέσως υπογραμμίζεται η μοναδικότητα της σχέσης των δυο γυναικών και ακόμα το πως η μικρή διαμορφώνει την προσωπικότητά της μέσα από τις αφηγήσεις της γιαγιάς. Αφηγήσεις με τη μορφή μουσικών συνθέσεων.
Ο κόσμος τους είναι μικρός -ένα νησί μικρό σαν κουβαρίστρα. Αλλά οι νότες των τραγουδιών της γιαγιάς μπορούν να ταξιδεύουν καθώς χώνονται στο χοντρό πανωφόρι του Χειμώνα που κάθε χρόνο επισκέπτεται το νησί.
Κι όπως περνούν τα χρόνια, θα έρθει η ώρα που η γιαγιά θα πεθάνει και θα πάψουν γι αυτό να δημιουργούνται νέες συνθέσεις.
Αλλά η μικρή έχει ανάγκη να τις ακούει -είναι μέρος της ταυτότητάς της. Και έτσι δε θα διστάσει να μπει σε μικρό πλεούμενο και να αναζητήσει το πανωφόρι του Χειμώνα, που μέσα στις ραφές του έχουν κλειστεί οι νότες από τις μελωδίες της γιαγιάς.
Το ταξίδι δεν είναι ίσως τόσο μακρύ, μα είναι γεμάτο νέες εντυπώσεις, νέες εμπειρίες. Με αυτές τις δικές της κατά κάποιο τρόπο νότες, η μικρή θα επιστρέψει στο νησί της, έχοντας όμως πάρει και τις νότες της γιαγιάς.
Από εδώ και πέρα το νησί φαινομενικά θα είναι το ίδιο. Θα το έχουν διαφοροποιήσει όλα όσα η μικρή έφερε μαζί της. Που δεν ήταν τίποτε άλλο από τις αναμνήσεις του παρελθόντος, συνδυασμένες με τις δικές της εμπειρίες -έτοιμες κι αυτές να συνθέσουν τις δικές τους μελωδίες.
Με τις αναμνήσεις δημιουργούμε το μέλλον -αυτό θέλει η Έφη Λαδιά να μας υπενθυμίσει. Κι είναι μια θέση που την υποστήριξε με μια ποιητική γραφή και με μια εκρηκτική όσο και ευαίσθητη εικονογράφηση.
(552 λέξεις)
https://www.fractalart.gr/to-mikro-nisi/
6/3/2024