tag:blogger.com,1999:blog-68108295474504138442024-03-14T12:37:46.341-07:00Μάνος ΚοντολέωνΗμερολόγιο συγγραφικών περιπλανήσεωνΜάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.comBlogger998125tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-65456439365850533912024-03-14T12:37:00.000-07:002024-03-14T12:37:10.094-07:00Πέτρος Πανάου «Επιχείρηση ΑΝΤΙ-ΛΟΓΟΣ Το μυστήριο του κινητού 2»<p> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhpNVLg_LmUIndXJ17Ctk3OsB_q3ezLt8WDR3Wy6T_QoGQRqC1RUDCO9TdA7QG2-qZOt9SMC-mSuQKKY2eSjzfgMA7YV2YWlQquTzaq_XCinUajSW0wn1h3yGsYG28FSlkL7RikD26brDg2Za445Xsst0rKRBnJP1SxseNBAq9pzzzLtscpyMFqDiHj55mG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img alt="" data-original-height="494" data-original-width="330" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhpNVLg_LmUIndXJ17Ctk3OsB_q3ezLt8WDR3Wy6T_QoGQRqC1RUDCO9TdA7QG2-qZOt9SMC-mSuQKKY2eSjzfgMA7YV2YWlQquTzaq_XCinUajSW0wn1h3yGsYG28FSlkL7RikD26brDg2Za445Xsst0rKRBnJP1SxseNBAq9pzzzLtscpyMFqDiHj55mG" width="160" /></a></p><p></p><p class="MsoNormal">Πέτρος Πανάου<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><a name="_Hlk160897852">«Επιχείρηση ΑΝΤΙ-ΛΟΓΟΣ<o:p></o:p></a></p><p class="MsoNormal">Το μυστήριο του κινητού 2»<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Εκδόσεις Τελεία<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal">Είναι γεγονός πως στα παιδιά, εκεί γύρω στα 11 με 13 τους χρόνια, αρέσουν ιδιαίτερα τα μυθιστορήματα με δράση και πολλές περιπέτειες.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Δεν έχουμε παρά να σκεφτούμε τους ίδιους τους εαυτούς μας σε εκείνες τις ηλικίες και αμέσως θα θυμηθούμε την αγάπη μας για τέτοιου είδους βιβλία, όπως και για περιοδικά που σε συνέχειες περιγράφανε τις θαυμαστές περιπέτειες διαφόρων μικρής ηλικίας ηρώων.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Σήμερα, αυτού του είδους τα περιοδικά δεν υπάρχουν πια, αλλά βιβλία με ήρωες παιδιά και με δράση και έντονη περιπέτεια συνεχίζουν να γράφονται και να κυκλοφορούν. Και ίσως τελικά να πρέπει να αποδεχτούμε πως αυτού του είδους η παιδική λογοτεχνία είναι και η πλέον αγαπητή στους αναγνώστες της.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο Πέτρος Πανάου φαίνεται πως συμμερίζεται τις παραπάνω σκέψεις και ασφαλώς και θα τις υποστηρίζει με την ιδιότητά του ως καθηγητή Παιδικής Λογοτεχνίας στο University of Georgia, στην Αμερική.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο Πέτρος Πανάου είναι γεννημένος στην Κύπρο την οποία και επισκέπτεται κατά τη διάρκεια των διακοπών του Πανεπιστημίου όπου εργάζεται.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Πριν από δύο περίπου χρόνια είδε το φως της δημοσιότητας και το πρώτο του μυθιστόρημα για παιδιά με τίτλο «Επιχείρηση Λόγος: Το Μυστήριο του Κινητού»<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Το βιβλίο εκείνο έτυχε σημαντικών διακρίσεων (μεταξύ των άλλων και το Κρατικό Βραβείο της Κύπρου για μυθιστόρημα παιδικής / νεανικής λογοτεχνίας)<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Τώρα εξέδωσε τη συνέχεια του «Επιχείρηση ΑΝΤΙ-ΛΟΓΟΣ : Το μυστήριο του κινητού 2»<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Οι ίδιοι ήρωες, το ίδιο περιβάλλον, μα νέες περιπέτειες και νέοι προβληματισμοί.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Γιατί ο Πέτρος Πανάου, ως ένας σύγχρονος συγγραφέας βιβλίων για μεγάλα παιδιά, γνωρίζει πως ένα καλό βιβλία αυτής της κατηγορίας μαζί με τη δράση πρέπει να διαθέτει και σοβαρούς προβληματισμούς πάνω σε σημερινά όσο και διαχρονικά προβλήματα.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο κεντρικός ήρωας, μαζί με το κορίτσι του και δυο ακόμα φίλους του αναζητούν τον τρόπο να σταματήσουν τα σχέδια κάποιων δυνάμεων να υποδουλώσουν την πατρίδα τους.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Δεν έχει, πιστεύω, σημασία σε ένα τέτοιο σημείωμα να περιγραφεί η υπόθεση του πρώτου και του δεύτερου μέρους. Αρκεί θεωρώ να αναφερθεί πως η υπόθεση διαδραματίζεται σε μια πόλη όπου βομβαρδίζεται και σε μια χώρα όπου κυριάρχησαν δικτατορικές δυνάμεις.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Είναι ολοφάνερο πως ο Πέτρος Πανάου αναζήτησε ένα τρόπο πολιτικής αφύπνισης των παιδιών. Και ο τρόπος αυτός στηρίζεται στη λογοτεχνία, που στη συγκεκριμένη περίπτωση υλοποιείται με μια γρήγορη αφήγηση, ζωντανούς και νεανικούς διαλόγους και με τη συνεχή αναφορά στη βοήθεια που πάντα μπορεί κανείς να πάρει -ακόμα και σε μια τεχνοκρατούμενη εποχή- από τον τυπωμένο λόγο.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Άλλωστε και ο ίδιος ο συγγραφέας έχει σε συνέντευξή του καταθέσει την πίστη του στη δύναμη του γραπτού λόγου σε σχέση με τη μνήμη και τη λήθη.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Αυτή τη πίστη, αυτή τη μεγίστη γνώση θα αποκτήσει και ο νεαρός ήρωας του βιβλίου.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Το «Επιχείρηση ΑΝΤΙ-ΛΟΓΟΣ : Το μυστήριο του κινητού 2» είναι ένα μυθιστόρημα που διαθέτει όλα τα στοιχεία να αγαπηθεί από τους νεαρούς αναγνώστες του -έχει κινηματογραφική πλοκή, ολόφρεσκους διαλόγους, καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες, ζωντανές περιγραφές καταστάσεων και παράλληλα προσφέρει μια σειρά προβληματισμών και προτείνει δρόμους κατανόησης τους.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal">(490 Λέξεις)<o:p></o:p></p><p></p><p class="MsoNormal"><a href="https://www.fractalart.gr/to-mystirio-toy-kinitoy/">https://www.fractalart.gr/to-mystirio-toy-kinitoy/</a></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-86721872424115739432024-03-07T22:40:00.000-08:002024-03-07T22:40:47.264-08:00 Έφη Λαδά «Το μικρό νησί»<p> Έφη Λαδά</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">«Το μικρό νησί»<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Εκδόσεις Παπαδόπουλος<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX_K7BLRiSM2uloZdC4zwTAgx_AWuG_xpwwix2s1R4yx8pmpJDOVg3fSuk_CvqGv7PdB-mBRKSYkhaPacxnYwRFAr8sW7yPC4oPE0klKQrGMjGAAz8_PSbhj2gmqzXXKdqwfssr36oaQLODywydfRF79SK8sXbKF11iUNRHVUBxBjMesylkTEAdra5eQGZ/s354/to-mikro-nisi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="354" data-original-width="330" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX_K7BLRiSM2uloZdC4zwTAgx_AWuG_xpwwix2s1R4yx8pmpJDOVg3fSuk_CvqGv7PdB-mBRKSYkhaPacxnYwRFAr8sW7yPC4oPE0klKQrGMjGAAz8_PSbhj2gmqzXXKdqwfssr36oaQLODywydfRF79SK8sXbKF11iUNRHVUBxBjMesylkTEAdra5eQGZ/s320/to-mikro-nisi.jpg" width="298" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><br /><br /></div><br /> <p></p><p class="MsoNormal">Γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια την Έφη Λαδά. Μα μόνο μια φορά έτυχε να συνεργαστούμε. Κι αυτή αρκετά χρόνια πιο πριν -πρέπει και οι δυο να είμαστε κάπου στις αρχές της πορείας που ο καθένας μας σχεδίαζε.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Από τότε με είχαν εντυπωσιάσει οι μορφές που σχεδίαζε. Θα έλεγα πως ίσως να ήταν η πρώτη Ελληνίδα εικονογράφος που με έκανε να αισθάνομαι πως είχε μια έντονη μαθητεία σε τεχνικές ξένων καλλιτεχνών.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Από τότε μέχρι σήμερα πολλά είναι τα βιβλία που η Έφη Λαδά έχει εικονογραφήσει και κάποια, μάλιστα, στιγμή άρχισε και η ίδια να γράφει και τα κείμενα.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Η τεχνική της -το ύφος της , πιο σωστά- δεν έχει μεταβληθεί. Μα σίγουρα έχει ωριμάσει και οι εικόνες της είναι αμέσως αναγνωρίσιμες ως προς την υπογραφή εκείνου που της έχει δημιουργήσει. Άλλωστε αυτό λένε πως είναι το βασικό γνώρισμα ενός ταλέντου: να παραμένει το ίδιο κι όμως να εξελίσσεται.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Νομίζω πως, πλέον, η Λαδά έχει βρει τον τρόπο να προσαρμόζει το προσωπικό της εικονογραφικό όραμα στις ανάγκες των κειμένων που καλείται να εικονογραφήσει.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Πολλές οι διακρίσεις που αφορούν τη δουλειά της. Και στη χώρα μας και στο εξωτερικό.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Και τολμώ να ισχυριστώ πως αξίζει και περισσότερες.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Το πλέον πρόσφατο βιβλίο που μέσα στις σελίδες του ο αναγνώστης θα συναντηθεί με εικόνες της Έφης Λαδά είναι «Το μικρό νησί». Και είναι ένα ακόμα από αυτό που η ίδια έχει γράψει και το κείμενο.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Θεωρώ πως αν οι εικόνες της Έφης Λαδά έχουν μια δική τους απόχρωση ονείρου, την ίδια σε ένα βαθμό απόχρωση θα συναντήσουμε και στα κείμενα της.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Σε αυτό, λοιπόν, το βιβλίο τιοθέμα του είναι ο αποχωρισμός και αυτό που πίσω του αφήνει.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Κεντρική ηρωίδα ένα κορίτσι που ζει σε κάποιο πολύ μικρό νησί μαζί με τη γιαγιά της. Γονείς δεν αναφέρονται, οπότε εμμέσως υπογραμμίζεται η μοναδικότητα της σχέσης των δυο γυναικών και ακόμα το πως η μικρή διαμορφώνει την προσωπικότητά της μέσα από τις αφηγήσεις της γιαγιάς. Αφηγήσεις με τη μορφή μουσικών συνθέσεων.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο κόσμος τους είναι μικρός -ένα νησί μικρό σαν κουβαρίστρα. Αλλά οι νότες των τραγουδιών της γιαγιάς μπορούν να ταξιδεύουν καθώς χώνονται στο χοντρό πανωφόρι του Χειμώνα που κάθε χρόνο επισκέπτεται το νησί.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Κι όπως περνούν τα χρόνια, θα έρθει η ώρα που η γιαγιά θα πεθάνει και θα πάψουν γι αυτό να δημιουργούνται νέες συνθέσεις.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Αλλά η μικρή έχει ανάγκη να τις ακούει -είναι μέρος της ταυτότητάς της. Και έτσι δε θα διστάσει να μπει σε μικρό πλεούμενο και να αναζητήσει το πανωφόρι του Χειμώνα, που μέσα στις ραφές του έχουν κλειστεί οι νότες από τις μελωδίες της γιαγιάς.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Το ταξίδι δεν είναι ίσως τόσο μακρύ, μα είναι γεμάτο νέες εντυπώσεις, νέες εμπειρίες. Με αυτές τις δικές της κατά κάποιο τρόπο νότες, η μικρή θα επιστρέψει στο νησί της, έχοντας όμως πάρει και τις νότες της γιαγιάς.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Από εδώ και πέρα το νησί φαινομενικά θα είναι το ίδιο. Θα το έχουν διαφοροποιήσει όλα όσα η μικρή έφερε μαζί της. Που δεν ήταν τίποτε άλλο από τις αναμνήσεις του παρελθόντος, συνδυασμένες με τις δικές της εμπειρίες -έτοιμες κι αυτές να συνθέσουν τις δικές τους μελωδίες.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Με τις αναμνήσεις δημιουργούμε το μέλλον -αυτό θέλει η Έφη Λαδιά να μας υπενθυμίσει. Κι είναι μια θέση που την υποστήριξε με μια ποιητική γραφή και με μια εκρηκτική όσο και ευαίσθητη εικονογράφηση.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal">(552 λέξεις)<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><a href="https://www.fractalart.gr/to-mikro-nisi/">https://www.fractalart.gr/to-mikro-nisi/</a><o:p></o:p></p><p></p><p class="MsoNormal">6/3/2024</p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-22582318812581957542024-03-01T07:22:00.000-08:002024-03-01T07:22:11.045-08:00Η Διώνη Δημητριάδου για το "Σαν Μήδεια"<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhQvgBh9Eqs3QTmNZwjrOoJxCw6EJNhQ0zsbnkQtfSYMiGrNlfXPBcjIOI-WDVuzQK2i5rRXXZv6QKXHcOe67YzzqyBaGMC1S648SAxFJTr0g1KwSrPCfTK5H0bnm89LiGLbK30WemLa1FF4lmXbk2R5CJlP-5dHpy43d2CTk0ryhrsKwu48Fiq1Fp6BYEb" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="600" data-original-width="1200" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhQvgBh9Eqs3QTmNZwjrOoJxCw6EJNhQ0zsbnkQtfSYMiGrNlfXPBcjIOI-WDVuzQK2i5rRXXZv6QKXHcOe67YzzqyBaGMC1S648SAxFJTr0g1KwSrPCfTK5H0bnm89LiGLbK30WemLa1FF4lmXbk2R5CJlP-5dHpy43d2CTk0ryhrsKwu48Fiq1Fp6BYEb=w400-h200" width="400" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal">Διώνη Δημητριάδου
Δημοσιεύτηκε 01 Μαρτίου 2024<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><a href="https://diastixo.gr/kritikes/ellinikipezografia/22027-san-mideia">https://diastixo.gr/kritikes/ellinikipezografia/22027-san-mideia</a><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal">«Σε μια γυναίκα ταιριάζουν οι σκιές και οι στάλες των αδένων
της» (σ. 13). Μπορεί, άραγε, μια ανδρική πένα, κι ας είναι από τις καλύτερες,
να αποδώσει τόσο εύστοχα τη γυναικεία φύση; Ο Μάνος Κοντολέων στο πρόσφατο
μυθιστόρημά του, Σαν Μήδεια, θέλησε να φθάσει μέχρι τον βυθό, να αποδώσει μέσω
της ηρωίδας του τη θηλυκή υπόσταση, σε διάκριση από τη γυναικεία, όπως καθιστά
σαφές με τον τρόπο που χειρίζεται τον αρχαίο μύθο. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το
πλέον ενδιαφέρον στη γραφή αυτή. Εισχωρεί στον μύθο με την τόλμη που η
λογοτεχνία απλόχερα προσφέρει, «ενδύεται» τον ρόλο της ηρωίδας του, αναλύει τη
σκέψη της, σπάζοντας το στερεότυπο κέλυφος της διάκρισης των δύο φύλων και, το
κυριότερο, προχωράει ακόμη πιο πέρα, προσφέροντας μια δική του ερμηνεία, πέρα
από την (επιφανειακή, ίσως και παραπλανητική) ερμηνεία της παιδοκτονίας. Τι
περισσότερο να ζητήσει κανείς από μια λογοτεχνική γραφή;<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">«Ίσως σημάδι σταλμένο από την Κλωθώ το ότι έφτασες στη νήσο
μου μέρα που ανήκει στην επικράτεια της Εκάτης… Μέρα της υγρασίας και των
σκιών… Μέρα θηλυκή» (σ. 15) θα πει, στη νεοφερμένη στο νησί της Μήδεια, η
Κίρκη. Ο ρόλος της σημαδιακός, καθώς θα βοηθήσει τη Μήδεια να κατανοήσει τη
φύση της, αλλά και τον προορισμό της. Αυτή ως θήλυ πρέπει να ενωθεί με το
άρρεν, να συνεργαστεί η Εκάτη με τον Ήλιο, να γονιμοποιηθεί η πανάρχαια Γαία,
να δημιουργηθεί η νέα γενιά των ανθρώπων. Γιατί, ακόμα και οι θεοί, καθ’ ομοίωση
των ανθρώπων, πλέον είναι άνδρες και γυναίκες, κατά τις κοινωνικές επιταγές,
έχοντας απολέσει την αρχέγονη φύση του άρρενος και του θήλεος.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Κι έτσι, στήνεται η παγίδα. Η Μήδεια θα αναγνωρίσει τη μορφή
του γνήσιου απόγονου του Ουρανού από τη λάμψη του· κι αλήθεια, η μορφή του
Ιάσονα πόσο έμοιαζε με ήλιο! Όταν τον πρωτοαντίκρισε η Μήδεια, επαλήθευσε μέσα
της τα λόγια της Κίρκης, αν η ίδια ως θήλυ ήταν η νύχτα, τότε ο Ιάσονας δεν
ήταν άνδρας, ήταν το αρσενικό στοιχείο, το σύμβολο της ημέρας, ο ήλιος. Όταν ο
Ιάσονας θα αποδειχθεί για τη Μήδεια άλλος ένας εκπρόσωπος του ανδρικού φύλου,
θα δρομολογηθεί μέσα της μια άλλη πορεία που θα τη φέρει πιο κοντά στην
ξεχασμένη δική της φύση, τη θηλυκή και σκοτεινή. Με οδηγό τα λόγια «παγίδα
παιδικών ματιών, μικρά φιλύποπτα τέρατα, κεφάλια ανδρικά» (Ανούιγ) μαζί με τα
λόγια του Ευριπίδη: «Παιδιά μου, η αρρώστια σας ήταν το αίμα του πατέρα σας», ο
Κοντολέων θα δείξει πως, πολύ πιο πέρα από την κυρίαρχη εκδικητική εκδοχή που
συνοδεύει στους αιώνες το πρόσωπο της Μήδειας, υπάρχει κάτι βαθύτερο. Η Μήδεια,
σκοτώνοντας τα παιδιά, αφανίζει ταυτόχρονα την ανδρική παρουσία, που κατάπιε το
άρρεν πρότυπο, καταδικάζοντας όχι μόνον την ίδια αλλά και όλες τις γυναίκες σε
έναν δικό τους αφανισμό, αυτόν της θηλυκής τους φύσης.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Προχωράει ακόμη πιο πέρα, προσφέροντας μια δική του
ερμηνεία, πέρα από την (επιφανειακή, ίσως και παραπλανητική) ερμηνεία της
παιδοκτονίας. Τι περισσότερο να ζητήσει κανείς από μια λογοτεχνική γραφή;<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Αλλά, επειδή στο αρχαίο δράμα ενδιαφέρει και η αντίδραση του
πανταχού παρόντος –πλην όμως απόντος– θεϊκού στοιχείου, βλέπουμε και ως προς
αυτό το στοιχείο την άποψη-θέση του γράφοντος. Ο Κοντολέων, δίπλα στην ερμηνεία
του Ευριπίδη (η «ανάληψή» της στο άρμα του Ήλιου) ή σ’ αυτήν του Ανούιγ (η
Μήδεια αυτοκτονεί), ή ακόμη και στην τόσο διαφορετική του υπέροχου, και ευτυχώς
αιρετικού, Λαρς φον Τρίερ (το ένα παιδί βοηθάει τη μητέρα στο φονικό) –θα
πρόσθετα και την ενσάρκωση της Μήδειας από τη Μελίνα Μερκούρη στην παράσταση
του Βολανάκη (με έμφαση στην καθαρά γυναικεία φύση που επαναστατεί απέναντι
στην ανδρική υπεροχή)– επιφυλάσσει τη δική του κορύφωση του δράματος. Η ίδια η
φύση δίνει το τέλος της Μήδειας, προσφέροντας την αναγκαία κάθαρση στην ψυχή
του αναγνώστη, κατ’ αναλογία με την κάθαρση του θεατή της αρχαίας τραγωδίας.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Και τότε…<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο κεραυνός χτυπά στη μέση του πλοίου.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Πέφτει δίπλα στη Μήδεια, δίπλα στα νεκρά παιδιά.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Κι ακολουθούν οι φλόγες.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Που τα τυλίγουν όλα.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Φλέγεται η Αργώ…<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Η Μήδεια καλωσορίζει τη φωτιά.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ένα δαδί η ίδια. Πλέον.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">(σσ. 131-132)<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Έχει ενδιαφέρον μια επιμέρους παρατήρηση: στο παραπάνω
απόσπασμα από την κορύφωση του δράματος, η γραφή επιλέγει τις μικρές, κοφτές
προτάσεις, μία σε κάθε αράδα, σαν να πέφτει αργά και μοιραία μια αυλαία, μια
«ταφόπλακα» πάνω στα πρόσωπα, σηματοδοτώντας ταυτόχρονα το τέλος της ιστορίας.
Ο Κοντολέων μένει πολύ κοντά στη θεατρικότητα, υπογραμμίζοντας τη σύνδεση του
μύθου με την παράσταση της τραγωδίας. Όπως στις αρχαίες παραστάσεις οι θεατές
προσέρχονταν ενήμεροι για το περιεχόμενο του μύθου, αναμένοντας, ωστόσο, συχνά
μια «παρέμβαση» σ’ αυτόν από τον τραγικό ποιητή, μια έστω και λίγο διαφορετική
«ανάγνωση», έτσι και οι αναγνώστες εδώ, ανοίγοντας το βιβλίο, αναμένουν τη
Μήδεια που γνωρίζουν, προϊδεάζονται όμως από την παρομοίωση στον τίτλο. Η λέξη
«σαν» του τίτλου αφενός προαναγγέλλει μια εκδοχή διαφορετική, αφετέρου όμως
φέρνει την κάθε γυναίκα να σταθεί δίπλα στην εμβληματική ηρωίδα, σαν Μήδεια κι
αυτή, νιώθοντας οικεία τα σημεία της. Θαρρώ πως έτσι νιώθει καλύτερα και
κατανοεί τη διάκριση ανάμεσα στο θήλυ και τη γυναίκα (κατ’ επέκταση ανάμεσα στο
άρρεν και τον άνδρα), έννοιες πάνω στις οποίες στήριξε ο Κοντολέων τη δική του
εκδοχή του μύθου. Και, για να πούμε την αλήθεια, συμφωνεί. Κάτω από αυτό το
πρίσμα, επομένως –για να επανέλθω στο αρχικό ερώτημα αυτού του κριτικού
σημειώματος– ναι, είναι δυνατή η προσέγγιση της θηλυκής-γυναικείας φύσης (εδώ
θα μπορούσαν να συνυπάρξουν) και από μια ανδρική πένα. Άλλωστε, σε μια
διαφορετική προσέγγιση του αιώνιου παραπλανητικού διχασμού (άνδρας-γυναίκα),
που διαχωρίζει τα δυο φύλα σε όλα τα επίπεδα, εξισορροπούνται οι όποιες
διαφορές αν αποδεχθούμε την υπεροχή της έννοιας άνθρωπος.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Μια τελευταία μνεία στο εξαιρετικό εξώφυλλο –έργο της
Francesca Woodman–, με τη γυναικεία φιγούρα στην πιο φυσική της μορφή,
ενσωματωμένη μέσα στο γκρίζο και άγριο περιβάλλον. Θηλυκή όσο ποτέ.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><a href="https://diastixo.gr/kritikes/ellinikipezografia/22027-san-mideia">https://diastixo.gr/kritikes/ellinikipezografia/22027-san-mideia</a><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><p>
</p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-58432413980551748442024-02-29T21:58:00.000-08:002024-02-29T21:58:43.376-08:00Γεωργοστάθη, Παπαδημητράκη, Φραγκεσκάκη: Τρία νέα βιβλία για παιδιά και μερικές χρήσιμες σκέψεις για την παιδική λογοτεχνία<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjtmpuQvQb0oocwqouxnzY19UDP-OowPdfezVaiUI6-ePzTfW7V3ke3BmlYgKsA5ktWINZmkPLUCvCebsn9mMfpqZWBZPedMl4jMRC71Mls7jWGSuc525pTckCx-h5v0SB5Ae754mgguBw2xOVQXDYfsYac--bWb_UPB_gMEmKx8rG3j2YhTGlUXpranQkS" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="485" data-original-width="728" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjtmpuQvQb0oocwqouxnzY19UDP-OowPdfezVaiUI6-ePzTfW7V3ke3BmlYgKsA5ktWINZmkPLUCvCebsn9mMfpqZWBZPedMl4jMRC71Mls7jWGSuc525pTckCx-h5v0SB5Ae754mgguBw2xOVQXDYfsYac--bWb_UPB_gMEmKx8rG3j2YhTGlUXpranQkS" width="320" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal">Ελένη Γεωργοστάθη<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Φίλοι δεμένοι με κλωστή»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εικονογράφηση: Χρύσω Χαραλάμπους<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">***<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Βαλεντίνα Παπαδημητράκη<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Μια φωλιά για μένα»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εικονογράφηση: Μαρίνα Δημοπούλου<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">***<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Χριστίνα Φραγκεσκάκη<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Το ποδήλατό του»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εικόνες: Πέτρος Μπουλούμπασης<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span> </p>
<p class="MsoNormal"><a name="_Hlk160142632">Οι εκδόσεις βιβλίων για παιδιά και
νέους είναι ίσως το περισσότερο εύρωστο τμήμα της εκδοτικής παραγωγής.<o:p></o:p></a></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Κι αυτό όχι μόνο
αυτόν τον καιρό, αλλά και εδώ και χρόνια κάτι παρόμοιο συμβαίνει. Βέβαια μέσα
στον ορισμό «βιβλία για παιδιά και νέους» πολλά είδη έχουν συμπεριληφθεί
-βιβλία με πολύχρωμη ή μη εικονογράφηση, σιωπηλά βιβλία, παραμύθια, μικρές
ιστορίες, διηγήματα, μυθιστορήματα, </span><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">graphic</span><span lang="EN-US"> </span></span><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">novels</span>, μα και βιβλία γνώσεων και ποικίλων δραστηριοτήτων. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Δεν έχει κανείς
παρά να κοιτάξει το όποιο πίνακα ευπώλητων παιδικών βιβλίων που έχει
δημοσιευθεί σε κάποιο έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο για να επιβεβαιώσει αυτή την
-κάπως αλλόκοτη- συνύπαρξη κάτω από τον ίδιο χαρακτηρισμό εντελώς διαφορετικών
ειδών αφήγησης και στοχεύσεων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Οπότε, αν θέλουμε
να προεκτείνουμε τις σκέψεις μας, μπορούμε άνετα να υποστηρίξουμε πως τα βιβλία
για παιδιά και νέους τα οποία είναι στραμμένα προς μια λογοτεχνική ενσάρκωση,
όχι μόνο δεν είναι η πλειοψηφία, αλλά και πολύ συχνά ανάμεσά τους υπεισέρχονται
και βιβλία που σχεδόν καμιά σχέση δεν έχουν με ότι κανείς μπορεί να
χαρακτηρίσει ως λογοτεχνικό έργο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Φαινόμενο μάλλον
διεθνές -η μαζικοποίηση προϊόντων που απευθύνονται σε άτομα που δεν επιλέγουν
τα ίδια, αλλά αντίθετα πρόσωπα επιφορτισμένα με την κάθε μορφής κηδεμονία τους,
σαφώς καταργεί κριτήρια ταξινόμησης σύμφωνα με το είδος που το κάθε προϊόν ανήκει,
ενώ παράλληλα και πολύ συχνά η ψυχαγωγία της ανάγνωσης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παραμερίζεται από την στοχευμένη ωφέλεια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Αλλά το φαινόμενο
στη χώρα μας αποκτά και μεγαλύτερη ένταση καθώς μελετημένα και θεσμοθετημένα
προγράμματα φιλαναγνωσίας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης δεν υπάρχουν και
μάλιστα αυτό γίνεται απόλυτα ξεκάθαρο όταν αναζητήσουμε ποια λογοτεχνικά έργα συστήνονται
στους μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Ένα τέτοιο κλίμα ‘άναρχης’
-ας μου επιτραπεί η συμβολική χρήση της λέξης- <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προσέγγισης βιβλίων για παιδιά και νέους, το
ενισχύει και η υπάρχουσα κριτική προσέγγιση αυτών των βιβλίων. Τα κριτικά
σημειώματα συνήθως εμφανίζονται σε βιβλιοφιλικά διαδικτυακά περιοδικά ή <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ιστοσελίδες και τα υπογράφουν σπανιότερα
θεωρητικοί της λογοτεχνίας για παιδιά και νέους, πλέον συχνά συγγραφείς,
εκπαιδευτικοί ή και απλοί αναγνώστες που για κάποιον προσωπικό λόγο εκφράζουν
δημόσια τις απόψεις τους. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Πάντως το<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βιβλίο για παιδιά και νέους εκδοτικά ανθεί
και είναι γεγονός πως υπάρχουν ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι -μεγάλοι, μεσαίοι και
μικροί- που στέλνουν στα ράφια των βιβλιοπωλείων πολλά και προσεχτικά
σχεδιασμένα βιβλία αυτής της κατηγορίας. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς με την
εμπειρία των πολλών ετών εύρωστης και συνετής λειτουργίας τους και με τη συνεχή
ανησυχία εύρεσης νέων ελλήνων συγγραφέων και εικονογράφων, όπως και με την
ανακάλυψη αντίστοιχων ξένων, έχουν σφραγίσει τον χώρο του παιδικού και νεανικού
βιβλίου και έχουν διαμορφώσει αναγνωστική συνείδηση σε πολλές γενιές
αναγνωστών.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Ανάμεσα σε αυτούς,
ιδιαίτερη η παρουσία των Εκδόσεων Καλειδοσκόπιο. Κυρίως για την τυπογραφική και
εικαστική φροντίδα με την οποία προικίζουν τους τίτλους που δίνουν στην
κυκλοφορία. Ασφαλώς το Καλειδοσκόπιο δεν είναι ο μόνος ελληνικός εκδοτικός
οίκος που μας προσφέρει ιδιαίτερα ποιοτικές εκδόσεις, αλλά καθώς δεν είναι
πολλοί οι τίτλοι που σε ετήσια βάση δίνει στην κυκλοφορία, ενώ και οι
περισσότεροι από αυτούς κατατάσσονται στο είδος του εικονογραφημένου βιβλίου, η
παρουσία του έχει ταυτιστεί με την αισθητική ποιότητα, οπότε και γι αυτό σχεδόν
χαρακτηρίζεται ως ένας εκδοτικός οίκος που παράγει χειροποίητα προϊόντα (ο
χαρακτηρισμός ‘χειροποίητος’ χρησιμοποιείται για να παραπέμψει στο μεράκι των
πάλαι ποτέ κλασικών τυπογράφων).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Αυτό που αξίζει
κανείς να σημειώσει σχετικά με τις περισσότερες εκδόσεις του Καλειδοσκόπιου
είναι πως σε αυτές το κείμενο -ακόμα και το πλέον λογοτεχνικά άρτιο- δείχνει να
κρατά την δεύτερη θέση στην όλη εμφάνιση του βιβλίου, καθώς την πρώτη την
καταλαμβάνει η εικονογράφηση. Δεν υπονοώ υποβάθμιση του κειμένου, απλώς τονίζω το
γεγονός πως οι πρωτοποριακές (τις περισσότερες φορές) εικονογραφήσεις μα και
σελιδοποιήσεις, μαζί με την άρτια τυπογραφική τους υλοποίηση, στρέφουν
πρωτίστως την προσοχή του αναγνώστη προς την αισθητική της εικόνας και
δευτερευόντως στο περιεχόμενο των λέξεων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Αυτό, θεωρώ, πως
επιβεβαιώνεται και με την κυκλοφορία των <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τριών νέων τίτλων των Εκδόσεων Καλειδοσκόπιο,
που στάθηκαν άλλωστε και η αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Τρία νέα βιβλία που
απευθύνονται σε τρία διαφορετικά ηλικιακά είδη κοινού -άσχετα αν η εκδοτική
τους ποιότητα τα καθιστά ικανά να τα χαρούν και ενήλικες αναγνώστες που
έλκονται από την κάθε είδους καλή εκδοτική μορφή ενός βιβλίου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Το πρώτο το
υπογράφει η Ελένη Γεωργοστάθη και το έχει εικονογραφήσει η Χρύσω Χαραλάμπους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Η Ελένη Γεωργοστάθη
είναι δόκιμος συγγραφέας μικρών ιστοριών για παιδιά του Δημοτικού και η ίδια
κριτικός κειμένων της Π. Λ. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με αυτό
βιβλίο –«Φίλοι δεμένοι με κλωστή»- δοκιμάζεται και στον τομέα του
εικονογραφημένου βιβλίου για παιδιά κυρίως του νηπιαγωγείου. Και με τη χρήση
λίγων φράσεων καταφέρνει να αφηγηθεί μια ιστορία όπου μιλά για την δύναμη της
φιλίας. Η μικρή ηρωίδα, ακολουθώντας τις επαγγελματικές υποχρεώσεις των γονιών
της, αλλάζει συνέχεια τόπους διαμονής και σχολεία και αισθάνεται πως δεν προλαβαίνει
να στεριώσει φιλικές σχέσεις. Αλλά όταν μια μέρα θα επιστρέψει στο πρώτο της
σχολείο θα διαπιστώσει πως οι παλιές φιλίες δεν πεθαίνουν και πάντα με αυτούς
που αγαπήσαμε θα είμαστε δεμένοι με κλωστές της ψυχής και των συναισθημάτων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Οι απλές και
απόλυτα στοχευμένες προς αυτή τη θέση φράσεις, έχουν ενεργοποιήσει το ταλέντο
της κύπριας εικονογράφου Χρύσως Χαραλάμπους και έτσι από σελίδα σε σελίδα ο
αναγνώστης εντυπωσιάζεται από τους εκρηκτικούς συνδυασμούς χρωμάτων και
σχημάτων που παραπέμπουν στον ελεύθερο τρόπο που ένα παιδί μπορεί να περιγράψει
εικαστικά τους χώρους μέσα στους οποίους ζει<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Μορφή και εμφάνιση
ενός γνήσιου εικονογραφημένο βιβλίου. Θα μπορέσει άνετα να χρησιμοποιηθεί από
εκπαιδευτικούς των Νηπιαγωγείων. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Το δεύτερο,
προσφάτως εκδοθέν από το Καλειδοσκόπιο βιβλίο το υπογράφει Βαλεντίνα
Παπαδημητράκη, το έχει εικονογραφήσει η Μαρίνα Δημοπούλου και έχει τον τίτλο
«Μια φωλιά για μένα».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Θα έλεγα πως
απευθύνεται σε παιδιά των πρώτων τάξεων του Δημοτικού καθώς και το κείμενο
είναι πιο μεγάλο, αλλά και η ιστορία που διαβάζουμε θέτει ένα πλέον σύνθετο
θέμα. Ποιο είναι το σπίτι μου, ο δικός μου προσωπικός χώρος και πως τον
επιλέγω; Και ακόμα σε τι διαφοροποιείται ο ατομικός χώρος από αυτόν ενός
ζευγαριού;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Θέμα ασυνήθιστο και
η Βαλεντίνα Παπαδημητράκη (πέρα από τη συγγραφή βιβλίων για<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παιδιά έχει σπουδάσει και ασχοληθεί και με το
θέατρο) το παρουσιάζει χρησιμοποιώντας τις τεχνικές ενός λαϊκού παραμυθιού,
προσαρμοσμένες όμως σε μια σύγχρονης αντίληψης αφήγηση και καταλήγει πως τελικά
από ένα σημείο και μετά η εμπειρία της ατομικής αναζήτησης είναι και εκείνη που
θα προσφέρει την ασφάλεια όταν το ένα άτομο ενωθεί με κάποιο άλλο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Η εικονογράφηση της
Μαρίνας Δημοπούλου εκμεταλλεύεται την άνεση του χώρου που της προσφέρει ένα
βιβλίο μεγάλου μεγέθους και χωρίς να χάσει την εντελώς σύγχρονη εικαστική της
θέση, δείχνει πως έχει κι εκείνη στραφεί προς την αισθητική που ένα παραδοσιακό
παραμύθι θα μπορούσε να διαθέτει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Η συγγραφέας του
τρίτου βιβλίου, είναι η Χριστίνα Φραγκεσκάκη. Μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες
όσο και δόκιμες παρουσίες στο χώρο της λογοτεχνίας κυρίως για μεγάλα παιδιά και
νέους. Το ύφος της αν και καθαρά πεζογραφικό, εντούτοις σχεδόν πάντα έχει ένα ποιητικό
υπόβαθρο, γεγονός που καθώς επίσης συνήθως συνδυάζεται με κοινωνικούς και
πολιτικούς προβληματισμούς, καθιστά τα κείμενά της ιδιαιτέρως πρωτότυπα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">«Το ποδήλατό του»
είναι τίτλος του βιβλίου και από τη σύνταξη του τίτλου και μόνο, νομίζω πως η
ποιητικότητα στην οποία μόλις πιο πάνω αναφέρθηκα, γίνεται εμφανής. Θέμα του το
προσφυγικό. Με μια καθόλου φλύαρη εξιστόρηση η Φραγκεσκάκη παρακολουθεί την
πορεία μιας οικογένειας από χώρα της ανατολής προς περιοχές της δύσης καθώς ο
πόλεμος καταστρέφει την καθημερινότητά τους. Ο κάθε πρόσφυγας παίρνει μαζί του
ότι θεωρεί πολυτιμότερο -άλλοι χρήματα, άλλοι αντικείμενα. Ο μικρός ήρωας της ιστορίας
παίρνει μαζί του το ποδήλατό του. Μα πολύ δύσκολα ένα τόσο μεγάλο αντικείμενο
μπορεί να τον συνοδεύει συνέχεια στις μεγάλες και δύσκολες πορείες. Λογικό
κάποια στιγμή να αναγκαστεί να το αποχωριστεί. Μα ότι πού αγαπήσαμε, τελικά
ανακαλύπτουμε πάντα τρόπους να το επαναφέρουμε δίπλα μας. Με κάποια άλλη μορφή,
ίσως… Αλλά σημασία δεν έχει το<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>αντικείμενο, μα ότι αυτό για εμάς συμβολίζει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;">Μια αφήγηση
στηριγμένη και σε στοιχεία που η συγγραφέας πήρε από συζητήσεις που είχε με
αληθινούς πρόσφυγες και που μέσα στη συγκεκριμένη έκδοση είχε την τύχη να
ενισχύσει τη διαχρονικότητα της αλήθειας της καθώς ο επίσης δόκιμος και
ταλαντούχος εικονογράφος Πέτρος Μπουλούμπασης κατάφερε με αφαιρετικό, μα και
παράλληλα στοχευμένο τρόπο να το ενδύσει με τις εικόνες του.<o:p></o:p></span></p>
<span style="mso-bookmark: _Hlk160142632;"></span>
<p class="MsoNormal"><a href="https://018.bookpress.gr/kritikes/eikonografimena/15997-georgostathi-papadimitraki-fragkeskaki-tria-nea-vivlia-gia-paidia-kai-merikes-xrisimes-skepseis-gia-tin-paidiki-logotexnia?%3Futm_source=Newsletter&utm_medium=email&fbclid=IwAR0DADkiUNytyV-WuEHxhZpBuxYybTbaVRhBr7KjxLr2k7hrbJmONPnEg_M">https://018.bookpress.gr/kritikes/eikonografimena/15997-georgostathi-papadimitraki-fragkeskaki-tria-nea-vivlia-gia-paidia-kai-merikes-xrisimes-skepseis-gia-tin-paidiki-logotexnia?%3Futm_source=Newsletter&utm_medium=email&fbclid=IwAR0DADkiUNytyV-WuEHxhZpBuxYybTbaVRhBr7KjxLr2k7hrbJmONPnEg_M</a><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">(1340<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λέξεις)<o:p></o:p></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-69985731743151180372024-02-17T10:47:00.000-08:002024-02-17T10:47:52.675-08:00Γιόζεφ Πάνεκ: «Έρωτας στα χρόνια της παγκόσμιας κλιματικής αλλαγής»<p> <span style="background-color: white; color: #666666; font-family: Georgia, "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17.5px; font-style: italic;">Γιόζεφ Πάνεκ: «Έρωτας στα χρόνια της παγκόσμιας κλιματικής αλλαγής», Μετάφραση: Σόνια Στάμου – Ντορνιάκοβα, Εκδόσεις Στιγμός</span></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj5RLZirLe3LXBV8yJdzRA1tl3Ip0IXSTRpQW1mLoVg0AInfyzQAWED3WwGJ6WfctO9r76m5NaAvpWrisLM1ckU8cLHXMjWVF1omNJSA4qVB3dkdNaI0lbOge2_XQPsFDG9OlJjrrxMgxDQ6zmIIPpnwgy-mR-SIFwhQDK5Tt1d8mBSLW7bEWlPiYXO63GQ" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="495" data-original-width="330" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj5RLZirLe3LXBV8yJdzRA1tl3Ip0IXSTRpQW1mLoVg0AInfyzQAWED3WwGJ6WfctO9r76m5NaAvpWrisLM1ckU8cLHXMjWVF1omNJSA4qVB3dkdNaI0lbOge2_XQPsFDG9OlJjrrxMgxDQ6zmIIPpnwgy-mR-SIFwhQDK5Tt1d8mBSLW7bEWlPiYXO63GQ" width="160" /></a></div><br /><br /><p></p><p class="MsoNormal">Άγνωστος στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό ο Τσέχος συγγραφέας αυτού του ιδιότυπου μυθιστορήματος.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο Γιόζεφ Πάνεκ γεννήθηκε στην Πράγα του 1966 και σπούδασε στο Τμήμα Μαθηματικών και Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Με θέματα που αφορούσαν τις σπουδές του είχαν να κάνουνε και οι διάφορες εργασιακές δραστηριότητές του σε άλλες χώρες όπως η Νορβηγία και η Αυστραλία.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Έχει πλέον επιστρέψει στην Πράγα και εργάζεται στο Ινστιτούτο Μικροβιολογίας της Τσέχικης Ακαδημίας Επιστημών.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Καθώς πλησίαζε τα 40 του χρόνια, έδειξε και μια άλλη πτυχή της προσωπικότητάς του και το 2013 έγραψε μια συλλογή διηγημάτων, ενώ τέσσερα χρόνια μετά είδε το φως της δημοσιότητας και αυτό το μυθιστόρημα –«Έρωτας στα χρόνια της παγκόσμιας κλιματικής αλλαγής».<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Γι αυτό το δεύτερο έργο του , τιμήθηκε με το μεγαλύτερο βραβείο των τσέχικων γραμμάτων, το <span lang="EN-US">Magnesia</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Litera</span><span lang="EN-US"> </span>και πολύ γρήγορα αναγνωρίστηκε ως ο συγγραφέας εκείνος που ανανεώνει την τσέχικη λογοτεχνία.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο αφηγητής της ιστορίας είναι φανερό που έχει στοιχεία του ίδιου του δημιουργού του. Είναι κι αυτός μοριακός βιολόγος και έχει ζήσει στη Νορβηγία και την Αυστραλία. Αλλά η αρχή της αφήγησης ξεκινά καθώς ο αφηγητής φτάνει σε μεγάλη πόλη της Ινδίας , την Μπανγκαλόρ για να συμμετάσχει σε ένα επιστημονικό συνέδριο. Και από την πρώτη σελίδα δηλώνει τις αρνητικές εντυπώσεις του : «…μόλις βρεθείς στην ινδική πόλη φρικάρεις με τη φασαρία, τη βρόμα, τα κορναρίσματα, τη δυσδιάκριτη δυσοσμία και την πολυκοσμία». Ακόμα οι πληροφορίες του τον ενημερώνουν να μην έχει μαζί του χρήματα και διάφορα έγγραφα όταν θα περπατά στους δρόμους και ασφαλώς να αποφεύγει να επισκεφθεί την παραγκούπολη.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Αλλά η αστόχαστη βόλτα του, κάπου εκεί γύρω θα τον φέρει κι ενώ θα κοιτά γύρω του ξαφνιασμένος, ξαφνικά την προσοχή του και τον θαυμασμό του θα τον τραβήξει μια νεαρή και πανέμορφη Ινδή που φορά ένα απλό τζιν παντελόνι. Θα θελήσει να τη φωτογραφήσει, αλλά εκείνη θα αρνηθεί. Προτιμά -του δηλώνει- να τη φωτογραφίζουν όταν φορά το παραδοσιακό, πολύχρωμο σάρι της.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Κι έτσι, πολύ σύντομα, ο αναγνώστης θα κατανοήσει πως η ιστορία που πρόκειται να διαβάσει στην ουσία θα αφορά τη σύγκρουση δυο πολιτισμών.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Τόσο ο αφηγητής, όσο και η νεαρά Ινδή θα συναντηθούν και αργότερα μέσα στο πλαίσιο των εργασιών του συνεδρίου. Πρόκειται για δυο άτομα με καλές σπουδές και που και οι δυο έχουν ζήσει σε άλλες χώρες. Μα έχουν διαφορετικές καταβολές.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Θα μπορέσουν να τις ξεπεράσουν; Και ο ίδιος ο αφηγητής σε ποια τελικά άποψη θα καταλήξει; Και ποια εξέλιξη μπορεί να έχει μια σχέση δυο εντελώς διαφορετικών ανθρώπων που η κεντρική, κυτταρική διαφορά τους είναι στον τρόπο που αντιμετωπίζουν την ίδια την ταυτότητά τους; Μα πέρα από αυτό, σε μια κοινωνία που αποκτά μια άλλη διάσταση η παγκοσμιοποίησή της -αυτή της κλιματικής αλλαγής- πως διαχωρίζεται το ένα άτομο από το άλλο, η μια ομάδα από την άλλη, η μια πόλη από μιαν άλλη;<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι πλέον εκείνοι που δεν έχουν απολύτως τίποτα, μα στην ουσία η ευτυχία τους δεν έχει να κάνει με την απόλυτη ένδεια, αλλά με την απουσία της όποιας εναλλακτικής επιλογής.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Με την εμπειρία του ανθρώπου που έζησε σε διαφορετικά κοινωνικά και οικονομικά περιβάλλοντα, με τις επιστημονικές γνώσεις μιας μοριακής βιολογίας, ο Πάνεκ γράφει ένα πικρό έργο και παράλληλα εντελώς στραμμένο προς τον ίδιο τον εαυτό του.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Η αφήγηση είναι συνεχώς σε δεύτερο πρόσωπο. Ο αφηγητής απευθύνεται στον εαυτό του… Ή μήπως τελικά στον αναγνώστη του; Και ο λόγος του διαθέτει μια σκωπτικότητα, μια ειρωνεία που δεν αφήνει τίποτε ασχολίαστο.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο ρατσισμός του Ευρωπαίου, η ανάγνωση του άλλου μέσω της σεξουαλικότητας που σου προξενεί ή που θα ήθελες να σου προξενούσε, το ανικανοποίητο μια κατανάλωσης που με τίποτε δεν ελέγχεται, η μονοδιάστατη και ψυχρή κρατική μέριμνα της Δύσης από τη μια και από την άλλη η εκτός πλέον τόπου και χρόνου δοτικότητα της ανατολικής εξυπηρέτησης -όλα αυτά μέσα σε ένα κόσμο που κατοικείται από άτομα ανίκανα να επικοινωνήσουν με μια μακρόχρονη και ουσιαστική ανταλλαγή εμπειριών.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Τελικά -και όπως διαβάζουμε και στο οπισθόφυλλο: «Γραμμένο με το οδυνηρό «εσύ» της φωνής που ακούμε μέσα μας, το "Έρωτας στα χρόνια της παγκόσμιας κλιματικής αλλαγής" είναι ένα παραληρηματικό παραμύθι για την απατρία, την ερημιά της παγκοσμιότητας, τα παράδοξα της προόδου, τον ρατσισμό, τον άγνωστο άλλο και τον γνωστό-άγνωστο εαυτό»<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Μια διαφορετική πρόταση λογοτεχνικής αφήγησης και παγκοσμιοποιημένου πολιτικού προβληματισμού που η μετάφραση της Σόνια Στάμου – Ντορνιάκοβα με επιτυχία μετέφερε στη γλώσσα μας.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">https://www.fractalart.gr/erotas-sta-chronia-tis-pagkosmias-klimatikis-allagis/<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><p></p><p class="MsoNormal">(730 λέξεις)<o:p></o:p></p><p>https://www.fractalart.gr/erotas-sta-chronia-tis-pagkosmias-klimatikis-allagis/</p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-66951775202678720792024-02-17T10:46:00.000-08:002024-02-17T10:46:14.349-08:00Rachel Cusk «Δεύτερο σπίτι»<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhE1lk1XTOdNmKwenk58n2YN3METxRGZypYJmzK_9ASm-Tn-kPw518HHngc_o550cLkPjMm9Ik5fXZSQL_hi934sPvl852un267KOZvrjACHX_sI3i2OzUzi86J6V6MBAHgnsAv0pHfzYeW3Xk853Otcp8gaaMIbSKiExOmEjUucZvEIlPpdibxnWdGjsxq" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="1440" data-original-width="1080" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhE1lk1XTOdNmKwenk58n2YN3METxRGZypYJmzK_9ASm-Tn-kPw518HHngc_o550cLkPjMm9Ik5fXZSQL_hi934sPvl852un267KOZvrjACHX_sI3i2OzUzi86J6V6MBAHgnsAv0pHfzYeW3Xk853Otcp8gaaMIbSKiExOmEjUucZvEIlPpdibxnWdGjsxq" width="180" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Rachel</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Cusk</span><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">«Δεύτερο σπίτι»<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Μετάφραση: Δώρα Δαρβίρη<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Εκδόσεις <span lang="EN-US">Gutenberg</span><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal"> Γράφει ο Μάνος Κοντολέων<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal">Η Ρέιτσελ Κασκ είναι γνωστή στο ελληνικό βιβλιόφιλο κοινό από την τριλογία της «Περίγραμμα», «Μετάβαση», «Κύδος» (και τα τρία κυκλοφόρησαν το 2019 από τις Εκδόσεις <span lang="EN-US">Gutenberg</span>) καθώς με τα τρία αυτά μυθιστορήματα της , θα έλεγε κανείς πως διερεύνησε τρόπους αυτοαναφορικότητας και γυναικείας ψυχοσύνθεσης μέσα σε μια εποχή -τη δική μας- όπου όλα πλέον έχουν αλλάξει.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Τα τρία εκείνα έργα της νέας Αγγλίδας συγγραφέας -γεννήθηκε το 1967- την καθιέρωσαν σε παγκόσμιο επίπεδο ως μια από τις πλέον ουσιαστικές όσο ευδιάκριτες γυναικείες παρουσίες στο χώρο της λογοτεχνίας.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Πέρα από την αυτοαναφορικότητα, χρησιμοποίησε και την εντελώς υποκειμενική παρατήρηση για να περιγράψει την ρευστή αντικειμενικότητα του σήμερα.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Με το νέο της αυτό μυθιστόρημα, το «Δεύτερο σπίτι», εστιάζεται ακόμα περισσότερο σε αυτά τα στοιχεία και προσπαθεί να τα οδηγήσει σε ένα απόλυτο εσωτερικό θηλυκό πυρήνα.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ποια είναι η θέση της σημερινής δυτικής γυναίκας; Πόσο ελεύθερα μπορεί να εκφράζει τα όποια θέλω της; Με ποιον τρόπο η σύγχρονη Τέχνη την αφορά και πως μπορεί μέσω αυτής να εκφραστεί η ίδια;<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Όλα αυτά -μα και διάφορα άλλα- απασχολούν την αφηγήτρια / ηρωίδα του έργου , τη Μ., η οποία με μια ψευδοεπιστολική, μα σίγουρα πρωτοπρόσωπη αφήγηση, απευθύνεται σε κάποιον γνωστό της, για τον οποίον δε θα μάθουμε ποτέ τη σχέση που τους συνδέει.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Τεχνική αφήγησης μάλλον ανορθόδοξη που όμως προσφέρει μια νότα εξομολόγησης και ίσως κάποια στοιχεία μυστηρίου.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Κεντρικός άξονας όλης της εξιστόρησης η σχέση που συνδέει την ηρωίδα με κάποιον ζωγράφο -τον Λ.- τον οποίον σε προηγούμενα χρόνια είχε τύχει να συναντήσει σε μια από τις πρώτες εκθέσεις του και από τότε λες και τόσο ό ίδιος όσο και οι πίνακές του, τη σημαδέψανε έτσι ώστε κάποια μέρα να του προτείνει να τον φιλοξενήσει στο εξοχικό σπίτι της, μάλλον σε ένα δεύτερο σπίτι που έχει χτιστεί στο ίδιο μεγάλο οικόπεδο με εκείνο όπου πλέον η ίδια κατοικεί μαζί με τον νέο της σύντροφο και την κόρη της από τον πρώτο της γάμο, που κι αυτή έχει μαζί της τον δικό της σύντροφο.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Τα δυο σπίτια τα περιβάλλει ένα ιδιαίτερο, δισυπόστατο τοπίο -κυριαρχεί το νερό ή με τη μορφή του βάλτου ή με τη μορφή της θάλασσας- και η αφηγήτρια συνηθίζει να προσκαλεί και να φιλοξενεί εκεί και άλλους καλλιτέχνες, σε μια προσπάθεια να παραμείνει κοντά στις καλλιτεχνικές εξελίξεις, αλλά κυρίως για να αναζητά τις δικές της προοπτικές όσο και τις προηγούμενες διαψεύσεις της. Στο πρόσωπο του Λ. αυτές οι δυο μορφές αναψηλάφησης ταυτίζονται και παράλληλα εμπλουτίζονται με υπαινικτικές αναφορές σε ερωτικές έλξεις του παρελθόντος.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο κάπως εγωκεντρικός σχεδιασμός της φιλοξενίας ανατρέπεται καθώς ο Λ. φέρνει μαζί του και μια άλλη γυναίκα. Κι έτσι μέσα στο ιδιαίτερο αυτό χώρο και κάτω από ιδιόμορφες ψυχαναλυτικές συνθήκες, συνυπάρχουν τρεις γυναίκες και τρεις άντρες.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Η Κασκ χρησιμοποιεί αυτήν την ομάδα ανθρώπων για να αναζητήσει το πως το παρελθόν μπορεί να παρεμβαίνει στο παρόν, αλλά και ακόμα για να αναζητήσει το πως μπορεί να μορφοποιηθούν τα διάφορα πρόσωπα / προσωπεία μιας γυναίκας. Η μητρότητα, ο έρωτας, το γήρας, η κοινωνική και καλλιτεχνική καταξίωση μα και η ανασφάλεια διατηρήσεων τους -όλα αυτά δείχνουν να είναι κομβικά θέματα στην ανάλυση της ψυχοσύνθεσης μιας μορφωμένης γυναίκας του δυτικού -επαναλαμβάνω- κόσμου.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Κάτω από μια τέτοια αναγνωστική ματιά μπορεί κανείς να θεωρήσει πως η Ρέιτσλελ Κασκ ανασυνθέτει τη γυναικεία γραφή και την οδηγεί σε ατραπούς που ίσως να μην έχουν ολότελα -και ακόμα- καταγραφεί επαρκώς.<o:p></o:p></p><p></p><p class="MsoNormal">Ιδιαίτερης αισθητικής -και ακόμα περισσότερο ιδιαίτερης φιλοσοφικής θέσης- κείμενο που η μετάφραση της Δώρας Δαρβίρη το υποστηρίζει αποτελεσματικά<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"></p><p class="MsoNormal">(Βιβλιοδρόμιο, 17/2/2024)<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">(580 λέξεις)<o:p></o:p></p><div><br /></div>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-55561979231722382502024-02-11T23:34:00.000-08:002024-02-11T23:36:49.974-08:00Ο Άλεξ Κολμανιώτης (δημοσιογράφος και όχι μόνο) για το "Σαν Μήδεια"<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><v:rect fillcolor="white [3201]" id="Ορθογώνιο_x0020_1" o:gfxdata="UEsDBBQABgAIAAAAIQC75UiUBQEAAB4CAAATAAAAW0NvbnRlbnRfVHlwZXNdLnhtbKSRvU7DMBSF
dyTewfKKEqcMCKEmHfgZgaE8wMW+SSwc27JvS/v23KTJgkoXFsu+P+c7Ol5vDoMTe0zZBl/LVVlJ
gV4HY31Xy4/tS3EvRSbwBlzwWMsjZrlprq/W22PELHjb51r2RPFBqax7HCCXIaLnThvSAMTP1KkI
+gs6VLdVdad08ISeCho1ZLN+whZ2jsTzgcsnJwldluLxNDiyagkxOquB2Knae/OLUsyEkjenmdzb
mG/YhlRnCWPnb8C898bRJGtQvEOiVxjYhtLOxs8AySiT4JuDystlVV4WPeM6tK3VaILeDZxIOSsu
ti/jidNGNZ3/J08yC1dNv9v8AAAA//8DAFBLAwQUAAYACAAAACEArTA/8cEAAAAyAQAACwAAAF9y
ZWxzLy5yZWxzhI/NCsIwEITvgu8Q9m7TehCRpr2I4FX0AdZk2wbbJGTj39ubi6AgeJtl2G9m6vYx
jeJGka13CqqiBEFOe2Ndr+B03C3WIDihMzh6RwqexNA281l9oBFTfuLBBhaZ4ljBkFLYSMl6oAm5
8IFcdjofJ0z5jL0MqC/Yk1yW5UrGTwY0X0yxNwri3lQgjs+Qk/+zfddZTVuvrxO59CNCmoj3vCwj
MfaUFOjRhrPHaN4Wv0VV5OYgm1p+LW1eAAAA//8DAFBLAwQUAAYACAAAACEA2nIASl8DAABkBwAA
HwAAAGNsaXBib2FyZC9kcmF3aW5ncy9kcmF3aW5nMS54bWysVc2O2zYQvhfoOxC8J5b8F8eINnDd
elFgsVnYW+TMpShLWIpUSdpr59YX6Cv0IXppD0HewHmlfCQl2+sUObTFAl6SM/PNzDc/evN2V0uy
FcZWWmU0fZlQIhTXeaXWGf3lfvFiQol1TOVMaiUyuheWvr36/rs3bLo2rCkrToCg7JRltHSumfZ6
lpeiZvalboSCrNCmZg5Xs+7lhj0BuZa9fpKMezWrFL06Qf3IHCMbU/0LKKn5o8jnTG2ZBaTk0/OX
NkbJ/zsym6rttWlWzZ3xkfPb7Z0hVZ5RMKdYDYporxW0arj2LqzWJ4BdYWqvr4uC7FCB0SAd94G1
z+hw9AqngCZ2jnCIh+l4kg4h5pBPBslo0irw8t03AXj507chEGIMBYez8Gzjg1Pbr/OdJP3xYPx6
OO7yPvzx+bfDX4dPhz8//374ePj78ImkRy68fUdEh2VbDv8XCo7xs2ljrLsWuib+kFEjuAtdxrY3
1sUgOhWfnFQhRb2opIxS/wK8Lj63WwUW3O4Hne+98gP+o+xGAx7FsA1fVPB1w6y7YwajgEcMlXuH
n0Lqp4xyWTWUlNp8uHzzemhLSCh5wkhl1P66YUZQIn9WNqOv06EvuAuX2BLEnEseziVqU8+1RB+F
qMIRxsbJ7lgYXb/XJp95rxAxxeEbATrTXeYOd4gwuVzMZuHMdd0wd6NWDWYoDXR6Du9375lpWqId
uvRWr0rWiH/iO+pGrmcbp4uqLUZkM5TCupXbSxF6PnCOFiFMrrGbfIBBx8fgD2D9jjuyZT7d5FWS
hFFA3eSZxqxwna6zUXdyVARCkMOmbUWhcl/AJbxK5legkC+ul+DyA3ykMCSPwvhFiaPHFUWB7opt
hRsjbt+IgnGsgTmT1YOpKGmY0hYPST9ZJCP8+r9hMvC/kFaOlwtWVxITPcADL5mxIhQn0MDtGeh9
VQtLbsUTWeqaqWfg/WQM0BGgvZPBV+ApVvlzcOR9Sji0PDjH46nRN1asmiVSjIPRTYL1RYrFWIoC
6w+rqR8ICctfzKWJXDPOhXJjvwZCYaDtzQqM2tEwdtOFoXRhd8Co1T2xfTSMJbgwfO4x1qfzqpU7
GteV0rGhLgDyx6PnqB93QcwY8fiN2Lv4vgSV9nvoP2Ln96svAAAA//8DAFBLAwQUAAYACAAAACEA
kn2H4B0HAABJIAAAGgAAAGNsaXBib2FyZC90aGVtZS90aGVtZTEueG1s7FlLbxs3EL4X6H9Y7L2x
ZL1iI3JgyXLcxC9ESoocKYnaZcxdLkjKjm5FcuqlQIG06KEBeuuhKBqgARr00h9jwEGb/ogOuS9S
ouIHXCAobAHG7uw3w+HM7Mzs8M7dZxH1jjEXhMVtv3qr4ns4HrExiYO2/2iw/dlt3xMSxWNEWYzb
/gwL/+7Gp5/cQesjSpIhQ3w8CHGEPRAUi3XU9kMpk/WVFTECMhK3WIJjeDZhPEISbnmwMuboBBaI
6MpqpdJciRCJ/Q2QKJWgHoV/sRSKMKK8r8RgL0YRrH4wmZAR1tjxUVUhxEx0KfeOEW37IHPMTgb4
mfQ9ioSEB22/ov/8lY07K2g9Y6JyCa/Bt63/Mr6MYXy0qtfkwbBYtF5v1JubhXwNoHIR12v1mr1m
IU8D0GgEO011sWW2Vrv1DGuA0kuH7K3WVq1q4Q35tQWdNxvqZ+E1KJVfX8Bvb3fBihZeg1J8YwHf
6Kx1tmz5GpTimwv4VmVzq96y5GtQSEl8tICuNJq1br7bAjJhdMcJX2vUt1urmfASBdFQRJdaYsJi
uSzWIvSU8W0AKCBFksSenCV4gkYQk11EyZATb5cEIQRegmImgFxZrWxXavBf/er6SnsUrWNkcCu9
QBOxQFL6eGLESSLb/n2Q6huQs7dvT5+/OX3+++mLF6fPf83W1qIsvh0UBybf+5+++efVl97fv/34
/uW36dLzeGHi3/3y1bs//vyQeNhxaYqz716/e/P67Puv//r5pUP6JkdDEz4gERbePj7xHrIINujQ
Hw/55TgGISImx2YcCBQjtYpDfk+GFnp/hihy4DrYtuNjDqnGBbw3fWop3A/5VBKHxAdhZAH3GKMd
xp1WeKDWMsw8mMaBe3E+NXEPETp2rd1FseXl3jSBHEtcIrshttQ8pCiWKMAxlp56xo4wduzuCSGW
XffIiDPBJtJ7QrwOIk6TDMjQiqaSaYdE4JeZS0Hwt2Wbvcdeh1HXrrfwsY2EdwNRh/IDTC0z3kNT
iSKXyAGKqGnwXSRDl5L9GR+ZuJ6Q4OkAU+b1xlgIF88Bh/0aTn8Aacbt9j06i2wkl+TIJXMXMWYi
t9hRN0RR4sL2SRya2M/FEYQo8g6ZdMH3mP2GqHvwA4qXuvsxwZa7z88GjyDDmiqVAaKeTLnDl/cw
s+K3P6MThF2pZpNHVord5MQZHZ1pYIX2LsYUnaAxxt6jzx0adFhi2bxU+n4IWWUHuwLrPrJjVd3H
WGBPNzeLeXKXCCtk+zhgS/TZm80lnhmKI8SXSd4Hr5s270Gpi1wBcEBHRyZwn0C/B/HiNMqBABlG
cC+Vehgiq4Cpe+GO1xm3/HeRdwzey6eWGhd4L4EHX5oHErvJ80HbDBC1FigDZoCgy3ClW2Cx3F+y
qOKq2aZOvon90pZugO7IanoiEp/bAc31Po3/rveBDuPsh1eOl+16+h23YCtZXbLTWZZMdub6m2W4
+a6my/iYfPxNzRaaxocY6shixrrpaW56Gv9/39Mse59vOpll/cZNJ+NDh3HTyWTDlevpZMrmBfoa
NfBIBz167BMtnfpMCKV9OaN4V+jBj4DvmfE2EBWfnm7iYgqYhHCpyhwsYOECjjSPx5n8gsiwH6IE
pkNVXwkJRCY6EF7CBAyNNNkpW+HpNNpj43TYWa2qwWZaWQWSJb3SKOgwqJIputkqB3iFeK1toAet
uQKK9zJKGIvZStQcSrRyojKSHuuC0RxK6J1dixZrDi1uK/G5qxa0ANUKr8AHtwef6W2/UQcWYIJ5
HDTnY+Wn1NW5d7Uzr9PTy4xpRQA02HkElJ5eU7ou3Z7aXRpqF/C0pYQRbrYS2jK6wRMhfAZn0amo
F1Hjsr5eK11qqadModeD0CrVaN3+kBZX9TXwzecGGpuZgsbeSdtv1hoQMiOUtP0JDI3hMkogdoT6
5kI0gOOWkeTpC3+VzJJwIbeQCFOD66STZoOISMw9SqK2r7ZfuIHGOodo3aqrkBA+WuXWIK18bMqB
020n48kEj6TpdoOiLJ3eQoZPc4XzqWa/Olhxsim4ux+OT7whnfKHCEKs0aoqA46JgLODamrNMYHD
sCKRlfE3V5iytGueRukYSumIJiHKKoqZzFO4TuWFOvqusIFxl+0ZDGqYJCuEw0AVWNOoVjUtqkaq
w9Kqez6TspyRNMuaaWUVVTXdWcxaIS8Dc7a8WpE3tMpNDDnNrPBp6p5PuWt5rpvrE4oqAQYv7Oeo
uhcoCIZq5WKWakrjxTSscnZGtWtHvsFzVLtIkTCyfjMXO2e3okY4lwPilSo/8M1HLZAmeV+pLe06
2N5DiTcMqm0fDpdhOPgMruB42gfaqqKtKhpcwZkzlIv0oLjtZxc5BZ6nlAJTyym1HFPPKfWc0sgp
jZzSzClN39MnqnCKrw5TfS8/MIUalh2wZr2Fffq/8S8AAAD//wMAUEsDBBQABgAIAAAAIQCcZkZB
uwAAACQBAAAqAAAAY2xpcGJvYXJkL2RyYXdpbmdzL19yZWxzL2RyYXdpbmcxLnhtbC5yZWxzhI/N
CsIwEITvgu8Q9m7SehCRJr2I0KvUBwjJNi02PyRR7Nsb6EVB8LIws+w3s037sjN5YkyTdxxqWgFB
p7yenOFw6y+7I5CUpdNy9g45LJigFdtNc8VZ5nKUxikkUigucRhzDifGkhrRykR9QFc2g49W5iKj
YUGquzTI9lV1YPGTAeKLSTrNIXa6BtIvoST/Z/thmBSevXpYdPlHBMulFxagjAYzB0pXZ501LV2B
iYZ9/SbeAAAA//8DAFBLAQItABQABgAIAAAAIQC75UiUBQEAAB4CAAATAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
AABbQ29udGVudF9UeXBlc10ueG1sUEsBAi0AFAAGAAgAAAAhAK0wP/HBAAAAMgEAAAsAAAAAAAAA
AAAAAAAANgEAAF9yZWxzLy5yZWxzUEsBAi0AFAAGAAgAAAAhANpyAEpfAwAAZAcAAB8AAAAAAAAA
AAAAAAAAIAIAAGNsaXBib2FyZC9kcmF3aW5ncy9kcmF3aW5nMS54bWxQSwECLQAUAAYACAAAACEA
kn2H4B0HAABJIAAAGgAAAAAAAAAAAAAAAAC8BQAAY2xpcGJvYXJkL3RoZW1lL3RoZW1lMS54bWxQ
SwECLQAUAAYACAAAACEAnGZGQbsAAAAkAQAAKgAAAAAAAAAAAAAAAAARDQAAY2xpcGJvYXJkL2Ry
YXdpbmdzL19yZWxzL2RyYXdpbmcxLnhtbC5yZWxzUEsFBgAAAAAFAAUAZwEAABQOAAAAAA==
" o:spid="_x0000_s1027" stroked="f" strokeweight="1pt" style="height: 65.4pt; margin-left: 30.6pt; margin-top: -68.4pt; mso-position-horizontal-relative: text; mso-position-horizontal: absolute; mso-position-vertical-relative: text; mso-position-vertical: absolute; mso-wrap-distance-bottom: 0; mso-wrap-distance-left: 9pt; mso-wrap-distance-right: 9pt; mso-wrap-distance-top: 0; mso-wrap-style: square; position: absolute; v-text-anchor: middle; visibility: visible; width: 328.2pt; z-index: 251659264;">
<v:textbox>
<!--[if !mso]-->
</v:textbox></v:rect></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" style="width: 100%;">
<tbody><tr>
<td><!--[endif]-->
<div>
<p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="mso-no-proof: yes;"><v:shapetype coordsize="21600,21600" filled="f" id="_x0000_t75" o:preferrelative="t" o:spt="75" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" stroked="f">
<v:stroke joinstyle="miter">
<v:formulas>
<v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0">
<v:f eqn="sum @0 1 0">
<v:f eqn="sum 0 0 @1">
<v:f eqn="prod @2 1 2">
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth">
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight">
<v:f eqn="sum @0 0 1">
<v:f eqn="prod @6 1 2">
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth">
<v:f eqn="sum @8 21600 0">
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight">
<v:f eqn="sum @10 21600 0">
</v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:formulas>
<v:path gradientshapeok="t" o:connecttype="rect" o:extrusionok="f">
<o:lock aspectratio="t" v:ext="edit">
</o:lock></v:path></v:stroke></v:shapetype><v:shape alt="Παρουσιάζεται το βιβλίο του Μάνου Κοντολέων - Magnesia News" id="Εικόνα_x0020_2" o:spid="_x0000_i1025" style="height: 63.45pt; mso-wrap-style: square; visibility: visible; width: 135.45pt;" type="#_x0000_t75">
<v:imagedata o:title="Παρουσιάζεται το βιβλίο του Μάνου Κοντολέων - Magnesia News" src="file:///C:/Users/manos/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image001.jpg">
</v:imagedata></v:shape></span><o:p></o:p></p>
</div>
<!--[if !mso]--></td>
</tr>
</tbody></table>
<!--[endif]--><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBU2JWp101FWEj6aLmfc4pS1R3TPPSy8JrR-haEyciIIRjkgJ_WGQbn7nKuYuTWVdP3cwmL3QwnXTF_5qGHVAAjVumaUhG8_igwpQIqlG9iMUK0yYcoMacStJOIwW6ZoaSSzhCUhwZqFz08fDQg8Jucp78e6SOtUhMQ0u_OnLi0Xb5tqGBABeXQN3l9ejZ/s945/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%20%CE%9C%CE%AE%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="945" data-original-width="630" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBU2JWp101FWEj6aLmfc4pS1R3TPPSy8JrR-haEyciIIRjkgJ_WGQbn7nKuYuTWVdP3cwmL3QwnXTF_5qGHVAAjVumaUhG8_igwpQIqlG9iMUK0yYcoMacStJOIwW6ZoaSSzhCUhwZqFz08fDQg8Jucp78e6SOtUhMQ0u_OnLi0Xb5tqGBABeXQN3l9ejZ/s320/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%20%CE%9C%CE%AE%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1.jpg" width="213" /></a></div><br />
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><span style="mso-spacerun: yes;"></span>Στον
επίλογο του βιβλίου του, στο σημείωμα που ο Μάνος Kοντολέων μοιράζεται τις
σκέψεις του με τους αναγνώστες του, εξηγεί πώς έφτασε να αισθανθεί ότι
δικαιούται να καταθέσει τη δικιά του εκδοχή. Ευτυχώς για εμάς! γιατί έχοντας
διαβάσει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τη γραμμένη το 431 π.Χ. τραγωδία
του Ευριπίδη,</span><span style="background: white; color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt;"> ο οποίος επικεντρώνεται στην <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αγριότητα μιας γυναίκα που την απαρνήθηκε ο
άντρας της</span><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"> , και τη δεύτερη του Ζαν Ανούιγ, το 1946, η
οποία </span><span face=""Helvetica",sans-serif" style="background: white; color: black; font-size: 14pt;"> </span><span style="background: white; color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt;">φωτίζει έναν
άλλον Ιάσονα</span><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"> , <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο Μάνος
Kοντολέων διαβάζει με μια άλλη ματιά την ιστορία. Με το δικό του <b>προσωπικό
ύφος και λόγο κάνει μια ιδιοφυή<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>προσέγγιση</b>, <b>που τόσο έξυπνα ονομάζει «Σαν Μήδεια</b>» , ενώ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ταυτόχρονα, (αφαιρετικός όπως πάντα), <b>έχει
αφαιρέσει πολλά</b>.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Άλλωστε η λογοτεχνία μάχεται εναντίων του περιττού, αλλά η ζυγαριά κλίνει
αλλιώς για τον καθένα…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><b><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></b><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Όποιος και αν
προσπαθήσει να δικαιολογήσει μια μάνα που σκοτώνει τα παιδιά της, προσπαθεί να
δικαιολογήσει κάποιον που διαπράττει το μεγαλύτερο έγκλημα …άρα το ερώτημα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τίθεται ως εξής: τι μπορεί να οδηγήσει στη
διάπραξη του μεγαλύτερου εγκλήματος; <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Μάνος Κοντολέων φαίνεται να
θεωρεί την ιδεολογία, το τύφλωμα αυτό, την πίστη σε ένα καλύτερο αύριο, που η
απουσία του στο τώρα είναι τόσο αβάσταχτη για τον ιδεολόγο που σκοτώνει τα
παιδιά του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αλλά πίσω από την ιδεολογία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>διαφαίνεται<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ότι και πάλι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο έρωτας έχει τον
κύριο λόγο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μήπως, λοιπόν, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τελικά επιστρέφουμε στην ερμηνεία του
Ευριπίδη; <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ότι τελικά ο έρωτας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πυροδοτεί πολύ τραγικές πράξεις, οπλίζει το
χέρι ενός δολοφόνου, μιας μητροκτόνου…. πρόσωπα που αποστρέφεται η κοινωνία και
αποτινάζει με σιχαμάρα από πάνω της. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μάνος Κοντολέων <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είναι ειλικρινής<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όταν λέει ότι δεν πείθεται με την ερμηνεία
του Ευριπίδη: «Παιδοκτονία για λόγους ερωτικής εκδίκησης»; <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ξεπερνώντας την παλιά, δίνει ο ίδιος,
μάλιστα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ευφυέστερο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σημείο του βιβλίου του! τη δική του
ερμηνεία,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όταν η Μήδεια γυρνάει και λέει
στη γυναίκα που τη μεγάλωσε, την Αγιδώ, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ότι μόνο εσύ θα πεις την ιστορία μου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><b>Άρα λοιπόν, εδώ έχουμε ένα θέμα
αξιοπιστίας των πηγών</b>.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Από την μια ένας όχλος που δεν κατανοεί
την Μήδεια και βλέπει μια γυναίκα να σκοτώνει τα παιδιά του βασιλιά τους και
από την άλλη μια υπηρέτρια, μια γυναίκα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με λίγες γνώσεις…που μάλλον η ιστορία δεν την
πήρε στα σοβαρά. Μήπως και η ίδια δεν κατάλαβε κάτι καλά;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><b>Άρα, πώς ξέρουμε πράγματι τι
συμβαίνει στη Μήδεια; <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τι πράττει η Μήδεια;<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><v:rect fillcolor="white [3201]" id="Ορθογώνιο_x0020_2" o:gfxdata="UEsDBBQABgAIAAAAIQC75UiUBQEAAB4CAAATAAAAW0NvbnRlbnRfVHlwZXNdLnhtbKSRvU7DMBSF
dyTewfKKEqcMCKEmHfgZgaE8wMW+SSwc27JvS/v23KTJgkoXFsu+P+c7Ol5vDoMTe0zZBl/LVVlJ
gV4HY31Xy4/tS3EvRSbwBlzwWMsjZrlprq/W22PELHjb51r2RPFBqax7HCCXIaLnThvSAMTP1KkI
+gs6VLdVdad08ISeCho1ZLN+whZ2jsTzgcsnJwldluLxNDiyagkxOquB2Knae/OLUsyEkjenmdzb
mG/YhlRnCWPnb8C898bRJGtQvEOiVxjYhtLOxs8AySiT4JuDystlVV4WPeM6tK3VaILeDZxIOSsu
ti/jidNGNZ3/J08yC1dNv9v8AAAA//8DAFBLAwQUAAYACAAAACEArTA/8cEAAAAyAQAACwAAAF9y
ZWxzLy5yZWxzhI/NCsIwEITvgu8Q9m7TehCRpr2I4FX0AdZk2wbbJGTj39ubi6AgeJtl2G9m6vYx
jeJGka13CqqiBEFOe2Ndr+B03C3WIDihMzh6RwqexNA281l9oBFTfuLBBhaZ4ljBkFLYSMl6oAm5
8IFcdjofJ0z5jL0MqC/Yk1yW5UrGTwY0X0yxNwri3lQgjs+Qk/+zfddZTVuvrxO59CNCmoj3vCwj
MfaUFOjRhrPHaN4Wv0VV5OYgm1p+LW1eAAAA//8DAFBLAwQUAAYACAAAACEA5CiYS9MDAADcCwAA
HwAAAGNsaXBib2FyZC9kcmF3aW5ncy9kcmF3aW5nMS54bWzsVsuO2zYU3RfoPxDcJ5blxzhGNIHr
1oMCg8nAniJrDk3ZwlCkStIeO6sUKLoqAnTbTb+hKIomyOsP5F/qISU5jhukQJtNgCws83Hu4eXh
vZe8/2CTS7IWxmZaJbR9N6JEKK7nmVok9LuryZ0BJdYxNWdSK5HQrbD0wemXX9xnw4VhxTLjBAzK
DllCl84Vw1bL8qXImb2rC6Ewl2qTM4euWbTmht2COZetOIr6rZxlip6+pfqaOUZWJvsPVFLzGzEf
M7VmFpSSDw9Hah8l///MbKjWZ6aYFZfGe84v1peGZPOEQjnFckhEW/VEDUO3dWS1eEuwSU3u8TpN
ySahnbjf7vTBtU3ovZP+YNCNKj6xcYR7wCDuxRgkHIh+r9eJawBfPvwXCr785sMkcLNyB40DF23h
HVTrf+755F7cieMo7jZ7L3/b/VA+K9+Uf+yelq/K5+UbEu/18PaNGA2XrXX8SDLsd8CGhbHuTOic
+EZCjeAuxBpbn1tXudFA/PakCpvUk0zKataPgK/x0G1mQQe3+UrPtx58jX8cvtGgx4HYgk8yrHXO
rLtkBgmBQaSWe4hPKvVtQrnMCkqW2jw+HvM4BCdmKLlFYiXUfr9iRlAiv1UWsdDu+kN3odPtneDU
iTmcuT6cUat8rCXyOXgVmh7vZNNMjc4faTMf+VUxxRTH2nDQmaYzduhjCvnLxWgU2lznBXPnalYg
k9pBTq/h1eYRM0UttEOkXujZkhXifXpX2Err0crpNKsPo1IzHIV1M7eVAseAYwwfyMzkAhXKOxgw
3gffgOqX3JE189uNTqIopAPOTR4gRqlrsM5W2MEeCIYwD5s6GI0HG6wpmS+DQt45m0LJx1ihDzNy
I4wvlmh6oEhTxFYVVFiWuUwRty1EyjiqwVWWC0suxC2Z6pwpSgqmtMVEhLyJ+lEn6kVd/GK0kEZF
5vhywvJMIr3bKL58yYwV4ZSCHoIdkI+ZzK5N9g7pJJB58i4o8T0i7WDgmJTbA9KP6zFUhZJeJ3da
/rJ7svuZ7H5EgXhFfHLhWDwgyKjmPmum75Xda/1B2T9BWcR+w0GEKtC9EojCz9Fe33qfcrT/VL4o
/yxfk/JXxPuL8mX5u78Sd08R/399Dv4m25vg99Vgf7WurJgVU5TV6ipu7l7rrwWfIlJNRYpnFx5E
cSjC4dEpxtJU1Z1xLpTr+yACb0B7sxSX+96wur+ODKVr10Y1NpSmUOH3hlXZPzJ8d8XqToBFWFUr
tzfOM6WrK+yIYH6zX7nCB9frHWMT/hXWOnrXBkj9DveP58P+6d8AAAD//wMAUEsDBBQABgAIAAAA
IQCSfYfgHQcAAEkgAAAaAAAAY2xpcGJvYXJkL3RoZW1lL3RoZW1lMS54bWzsWUtvGzcQvhfof1js
vbFkvWIjcmDJctzEL0RKihwpidplzF0uSMqObkVy6qVAgbTooQF666EoGqABGvTSH2PAQZv+iA65
L1Ki4gdcIChsAcbu7DfD4czszOzwzt1nEfWOMReExW2/eqviezgesTGJg7b/aLD92W3fExLFY0RZ
jNv+DAv/7sann9xB6yNKkiFDfDwIcYQ9EBSLddT2QymT9ZUVMQIyErdYgmN4NmE8QhJuebAy5ugE
Fojoymql0lyJEIn9DZAolaAehX+xFIoworyvxGAvRhGsfjCZkBHW2PFRVSHETHQp944Rbfsgc8xO
BviZ9D2KhIQHbb+i//yVjTsraD1jonIJr8G3rf8yvoxhfLSq1+TBsFi0Xm/Um5uFfA2gchHXa/Wa
vWYhTwPQaAQ7TXWxZbZWu/UMa4DSS4fsrdZWrWrhDfm1BZ03G+pn4TUolV9fwG9vd8GKFl6DUnxj
Ad/orHW2bPkalOKbC/hWZXOr3rLka1BISXy0gK40mrVuvtsCMmF0xwlfa9S3W6uZ8BIF0VBEl1pi
wmK5LNYi9JTxbQAoIEWSxJ6cJXiCRhCTXUTJkBNvlwQhBF6CYiaAXFmtbFdq8F/96vpKexStY2Rw
K71AE7FAUvp4YsRJItv+fZDqG5Czt29Pn785ff776YsXp89/zdbWoiy+HRQHJt/7n77559WX3t+/
/fj+5bfp0vN4YeLf/fLVuz/+/JB42HFpirPvXr978/rs+6//+vmlQ/omR0MTPiARFt4+PvEesgg2
6NAfD/nlOAYhIibHZhwIFCO1ikN+T4YWen+GKHLgOti242MOqcYFvDd9aincD/lUEofEB2FkAfcY
ox3GnVZ4oNYyzDyYxoF7cT41cQ8ROnat3UWx5eXeNIEcS1wiuyG21DykKJYowDGWnnrGjjB27O4J
IZZd98iIM8Em0ntCvA4iTpMMyNCKppJph0Tgl5lLQfC3ZZu9x16HUdeut/CxjYR3A1GH8gNMLTPe
Q1OJIpfIAYqoafBdJEOXkv0ZH5m4npDg6QBT5vXGWAgXzwGH/RpOfwBpxu32PTqLbCSX5Mglcxcx
ZiK32FE3RFHiwvZJHJrYz8URhCjyDpl0wfeY/Yaoe/ADipe6+zHBlrvPzwaPIMOaKpUBop5MucOX
9zCz4rc/oxOEXalmk0dWit3kxBkdnWlghfYuxhSdoDHG3qPPHRp0WGLZvFT6fghZZQe7Aus+smNV
3cdYYE83N4t5cpcIK2T7OGBL9NmbzSWeGYojxJdJ3gevmzbvQamLXAFwQEdHJnCfQL8H8eI0yoEA
GUZwL5V6GCKrgKl74Y7XGbf8d5F3DN7Lp5YaF3gvgQdfmgcSu8nzQdsMELUWKANmgKDLcKVbYLHc
X7Ko4qrZpk6+if3Slm6A7shqeiISn9sBzfU+jf+u94EO4+yHV46X7Xr6HbdgK1ldstNZlkx25vqb
Zbj5rqbL+Jh8/E3NFprGhxjqyGLGuulpbnoa/3/f0yx7n286mWX9xk0n40OHcdPJZMOV6+lkyuYF
+ho18EgHPXrsEy2d+kwIpX05o3hX6MGPgO+Z8TYQFZ+ebuJiCpiEcKnKHCxg4QKONI/HmfyCyLAf
ogSmQ1VfCQlEJjoQXsIEDI002Slb4ek02mPjdNhZrarBZlpZBZIlvdIo6DCokim62SoHeIV4rW2g
B625Aor3MkoYi9lK1BxKtHKiMpIe64LRHEronV2LFmsOLW4r8bmrFrQA1QqvwAe3B5/pbb9RBxZg
gnkcNOdj5afU1bl3tTOv09PLjGlFADTYeQSUnl5Tui7dntpdGmoX8LSlhBFuthLaMrrBEyF8BmfR
qagXUeOyvl4rXWqpp0yh14PQKtVo3f6QFlf1NfDN5wYam5mCxt5J22/WGhAyI5S0/QkMjeEySiB2
hPrmQjSA45aR5OkLf5XMknAht5AIU4PrpJNmg4hIzD1Koravtl+4gcY6h2jdqquQED5a5dYgrXxs
yoHTbSfjyQSPpOl2g6Isnd5Chk9zhfOpZr86WHGyKbi7H45PvCGd8ocIQqzRqioDjomAs4Nqas0x
gcOwIpGV8TdXmLK0a55G6RhK6YgmIcoqipnMU7hO5YU6+q6wgXGX7RkMapgkK4TDQBVY06hWNS2q
RqrD0qp7PpOynJE0y5ppZRVVNd1ZzFohLwNztrxakTe0yk0MOc2s8Gnqnk+5a3mum+sTiioBBi/s
56i6FygIhmrlYpZqSuPFNKxydka1a0e+wXNUu0iRMLJ+Mxc7Z7eiRjiXA+KVKj/wzUctkCZ5X6kt
7TrY3kOJNwyqbR8Ol2E4+Ayu4HjaB9qqoq0qGlzBmTOUi/SguO1nFzkFnqeUAlPLKbUcU88p9ZzS
yCmNnNLMKU3f0yeqcIqvDlN9Lz8whRqWHbBmvYV9+r/xLwAAAP//AwBQSwMEFAAGAAgAAAAhAJxm
RkG7AAAAJAEAACoAAABjbGlwYm9hcmQvZHJhd2luZ3MvX3JlbHMvZHJhd2luZzEueG1sLnJlbHOE
j80KwjAQhO+C7xD2btJ6EJEmvYjQq9QHCMk2LTY/JFHs2xvoRUHwsjCz7DezTfuyM3liTJN3HGpa
AUGnvJ6c4XDrL7sjkJSl03L2DjksmKAV201zxVnmcpTGKSRSKC5xGHMOJ8aSGtHKRH1AVzaDj1bm
IqNhQaq7NMj2VXVg8ZMB4otJOs0hdroG0i+hJP9n+2GYFJ69elh0+UcEy6UXFqCMBjMHSldnnTUt
XYGJhn39Jt4AAAD//wMAUEsBAi0AFAAGAAgAAAAhALvlSJQFAQAAHgIAABMAAAAAAAAAAAAAAAAA
AAAAAFtDb250ZW50X1R5cGVzXS54bWxQSwECLQAUAAYACAAAACEArTA/8cEAAAAyAQAACwAAAAAA
AAAAAAAAAAA2AQAAX3JlbHMvLnJlbHNQSwECLQAUAAYACAAAACEA5CiYS9MDAADcCwAAHwAAAAAA
AAAAAAAAAAAgAgAAY2xpcGJvYXJkL2RyYXdpbmdzL2RyYXdpbmcxLnhtbFBLAQItABQABgAIAAAA
IQCSfYfgHQcAAEkgAAAaAAAAAAAAAAAAAAAAADAGAABjbGlwYm9hcmQvdGhlbWUvdGhlbWUxLnht
bFBLAQItABQABgAIAAAAIQCcZkZBuwAAACQBAAAqAAAAAAAAAAAAAAAAAIUNAABjbGlwYm9hcmQv
ZHJhd2luZ3MvX3JlbHMvZHJhd2luZzEueG1sLnJlbHNQSwUGAAAAAAUABQBnAQAAiA4AAAAA
" o:spid="_x0000_s1026" stroked="f" strokeweight="1pt" style="height: 51.6pt; margin-left: 166.8pt; margin-top: 53.2pt; mso-height-percent: 0; mso-height-relative: margin; mso-position-horizontal-relative: text; mso-position-horizontal: absolute; mso-position-vertical-relative: text; mso-position-vertical: absolute; mso-width-percent: 0; mso-width-relative: margin; mso-wrap-distance-bottom: 0; mso-wrap-distance-left: 9pt; mso-wrap-distance-right: 9pt; mso-wrap-distance-top: 0; mso-wrap-style: square; position: absolute; v-text-anchor: middle; visibility: visible; width: 301.2pt; z-index: 251660288;">
<v:textbox>
<!--[if !mso]-->
</v:textbox></v:rect></p><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><span style="mso-spacerun: yes;"><br /> </span>Ένα
βιβλίο που μας γέννησε τόσα πολλά ερωτήματα, ερωτήματα που ακόμα ψάχνουν
απάντηση, <b>άρα κάτι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πολύ σπουδαίο έκανε
ο Μάνος Κοντολέων!<o:p></o:p></b></span><p></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-2527382860435208032024-02-06T00:16:00.000-08:002024-02-06T00:16:52.267-08:00Smitri Prasadam – Halls Robert Starling «Το μικρό νησί»<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi2RWUcXPnrMz5-4FTMfeHbVmf-bAlQYb7QPd88vvshYmPwP1jZnQwnu9ntl_nMLBqEDQREeivIatSEpLmvahei7SvaDI1lvEFeqq_1AbbGWMTIIDMHjTqYiK1WYKBsxoW5R9J9rLNgcHpEQceGgAMtC7dJ2UQev-3om0_2uKmphlCvOX5zHHS-wnTZwIPs" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="600" data-original-width="1200" height="160" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi2RWUcXPnrMz5-4FTMfeHbVmf-bAlQYb7QPd88vvshYmPwP1jZnQwnu9ntl_nMLBqEDQREeivIatSEpLmvahei7SvaDI1lvEFeqq_1AbbGWMTIIDMHjTqYiK1WYKBsxoW5R9J9rLNgcHpEQceGgAMtC7dJ2UQev-3om0_2uKmphlCvOX5zHHS-wnTZwIPs" width="320" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Smitri
Prasadam – Halls<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Robert
Starling<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">«</span>Το<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>μικρό<span style="mso-ansi-language: EN-US;"> </span>νησί<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal">Μετάφραση: Ελένη Ρώσση Πέτσιου<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εκδόσεις Ε. Ρώσση<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τα βιβλία με πολύχρωμη εικονογράφηση και κυρίως όσα από αυτά
έχουν ένα μεγάλο ή αρκετά μεγάλο μέγεθος, αποτελούσαν ανέκαθεν εκδόσεις που ενώ
στην ουσία τυπώνονται για να καλύψουν το χώρο του εικονογραφημένου βιβλίου για
παιδιά, στην ουσία αποτελούν (τα περισσότερα από αυτά τουλάχιστον) μικρά
εκδοτικά κομψοτεχνήματα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αυτές οι εκδόσεις εδώ και καιρό, στο εξωτερικό, είχαν βρει
τη θέση τους τόσο στον τομέα των βιβλίων για παιδιά όσο και σε αυτών των
εικαστικών τεχνών. Κι άλλωστε οι περισσότεροι από τους ξένους εικονογράφους
είχαν κάνει ειδικές σπουδές και από αυτούς αρκετοί είναι που υπογράφουν όχι
μόνο την εικονογράφηση αλλά και το κείμενο (συνήθως σε αυτού του είδους τα
βιβλία είναι πολύ μικρό, ελάχιστες λέξεις ή γραμμές συνοδεύουν την εικόνα κάθε
σελίδας).<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τα τελευταία πάντως χρόνια κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με
τα ελληνικά βιβλία που γράφουν έλληνες συγγραφείς και εικονογράφοι.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πρέπει με ικανοποίηση να δεχτούμε το γεγονός
πως και το ντόπιο δυναμικό εικονογράφων μας έχει πλέον σχεδόν εξολοκλήρου
φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο αισθητικής και διαθέτει μια πλούσια γκάμα
εικονογραφικών λύσεων.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εκείνο που όμως δείχνει να υστερεί σε αρκετά από αυτού του
είδους ελληνικά βιβλία, είναι το κείμενο. Μπορεί η αφήγηση σε ένα
εικονογραφημένο βιβλίο να δείχνει -και να είναι- απλή, αλλά με τίποτε δεν
πρέπει να ξεπέφτει στην απλοϊκότητα. Θα έλεγα μάλιστα πως το να γράψει κάποιος
ένα τόσο μικρό σε έκταση κείμενο που από τη μια θα διεγείρει και θα καλλιεργεί
την αναγνωστική παιδεία και από την άλλη θα συνυπάρχει με τις εικόνες τις
οποίες το ίδιο τις ‘γέννησε’, είναι μια συγγραφική πρόκληση για ‘καλοξυσμένα’
μολύβια.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τα εικονογραφημένα βιβλία έχουν ιδιαιτέρως αγαπηθεί στη χώρα
μας καθώς τα περισσότερα από αυτά μέσω του λόγου και της εικόνας, προτείνουν
και ένα μήνυμα, μια στάση ζωής πιο σωστά, που μπορεί με άνεση να την περάσει
κάποιος -συνήθως νηπιαγωγός ή δάσκαλος μικρών τάξεων του Δημοτικού, αλλά και
ένας γονιός- μέσα στη συνείδηση του μικρού αναγνώστη.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πιστεύω πως το ότι έχουμε καλά ελληνικά εικονογραφημένα
βιβλία, αφενός οφείλεται στις καλές σπουδές των ταλαντούχων εικονογράφων μας
και επίσης στο ότι συνεχίζονται να μεταφράζονται και να εκδίδονται στον τόπο
μας και ξένα τέτοιου είδους βιβλία.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εδώ, θεωρώ, πως βλέπουμε να δημιουργείται μια κατά κάποιον
τρόπο άμιλλα, που μακάρι να απλωνότανε και σε άλλου είδους βιβλία (για παιδιά και
όχι μόνο).<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Προηγουμένως αναφέρθηκα πως πολλοί πλέον εικονογράφοι (και
στο εξωτερικό από παλιά, τα τελευταία χρόνια και εδώ) δεν εικονογραφούν μόνο το
βιβλίο, αλλά γράφουν και το κείμενο του. Μα και η κλασική περίπτωση συνεργασίας
συγγραφέα και εικονογράφου εξακολουθεί να υφίσταται και πολλές φορές -αν
υπάρχει μια χημεία στη σχέση των δυο δημιουργών- το αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ
καλό.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κάτι τέτοιο έχει συμβεί και στην περίπτωση συνεργασίας της
διεθνώς καταξιωμένης συγγραφέα Smitri Prasadam – Halls και του επίσης
βραβευμένου εικονογράφου Robert Starling<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η γραφή της πρώτης έχει ένα υπόγειο χιούμορ που οι εικόνες
του δεύτερου έρχονται να το ολοκληρώσουν και να το σχολιάσουν. Η συνεργασία τους,
μου έφερε στο νου της σειρά των βιβλίων του Max Velthuijs με ήρωα ένα Βάτραχο
(μια σειρά επιτυχημένων εικονογραφημένων βιβλίων που κάπου στα μέσα του ’90
είχαν κυκλοφορήσει οι Εκδόσεις Πατάκη)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Το συγκεκριμένο βιβλίο -η ελληνική μορφή του έχει απόλυτα
ακολουθήσει τα στάνταρτς της αγγλικής- έχει τύχει ιδιαίτερης προσοχής όταν
κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2019 από τις εκδόσεις <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Andersen</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Press</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Ltd</span><span lang="EN-US"> </span>και
ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Παιδικού Βιβλίου <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">The</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Little</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Rebels</span> 2020 και για το
μετάλλιο CILIP 2021 Kate Greenaway<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η ιστορία που αφηγείται ευρηματικά παραπέμπει σε κοινωνικές
και πολιτικές συνθήκες του σήμερα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κάποτε υπήρχε μια φάρμα όπου όλα τα ζώα ήταν φίλοι. Μαζί
φρόντιζαν το αγρόκτημα και ο ένας τον άλλον. Δεν ήταν όλα τέλεια και δεν
συμφωνούσαν πάντα (βλέπετε και… τα ζώα έχουν αυτό το κουσούρι). Οπότε οι Χήνες καταστρώνουν
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ένα σχέδιο να φύγουν από το αγρόκτημα.. Σχεδόν
εξαναγκάζουν και τις Πάπιες να τις ακολουθήσουν και διαχωρίζουν τη ζωή τους από
την καθημερινότητα των άλλων ζώων. Πιστεύουν πως όλα πλέον θα είναι πολύ καλύτερα
στη ζωή τώρα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μα θα εξελιχθούν έτσι τα γεγονότα; Μήπως το κάθε πλάσμα έχει
ανάγκη και από τις βοήθειες που τα άλλα του δίνουν;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πολύ γρήγορα οι χήνες θα καταλάβουν το λάθος τους και θα φροντίσουν
να υλοποιήσουν την επανένταξη.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ένας ευρηματικός μύθος για την εποχή μας γραμμένος με
χιούμορ και ζεστασιά, και το πιο σημαντικό, ελπίδα. Μια ιστορία χτίσματος
γεφυρών όχι φραγμών, σεβασμού όχι αγανάκτησης και εύρεσης φιλίας, όχι φόβου.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">(730 λέξεις)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">https://diastixo.gr/kritikes/paidika/21856-to-mikro-nisi<o:p></o:p></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-50603657995441365892024-01-27T09:12:00.000-08:002024-01-27T09:12:56.062-08:00"Σαν Μήδεια" στο www.magmax.gr<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3fwrx-5ya3dVWACKO0WklP8GbhhtBWWnOogy_pC4zETO5FAogOiUi44fkkpJXWXcNtB1MDPxp7wFQgD_a06AiMuSlLIgNiMovpmVih54drOWSOnR8Gr4Vmm1XZ8PtzmTsURE4zWeajtpUr83WSW2sQaiwGa7OoORZ7q6FS1J47m_LEEY8u0WSWB9d0boo/s1575/%CE%9C%CE%AE%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1%20%CE%92%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1180" data-original-width="1575" height="163" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3fwrx-5ya3dVWACKO0WklP8GbhhtBWWnOogy_pC4zETO5FAogOiUi44fkkpJXWXcNtB1MDPxp7wFQgD_a06AiMuSlLIgNiMovpmVih54drOWSOnR8Gr4Vmm1XZ8PtzmTsURE4zWeajtpUr83WSW2sQaiwGa7OoORZ7q6FS1J47m_LEEY8u0WSWB9d0boo/w217-h163/%CE%9C%CE%AE%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1%20%CE%92%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%82.jpg" width="217" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal">“Σαν Μήδεια”: η διττή υπόσταση των ανθρώπων<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Από Αγγελική Σπηλιοπούλου<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Το νέο μυθιστόρημα του Μάνου Κοντολέων “Σαν Μήδεια”
ολοκληρώνει την τριλογία όπου πρωταγωνιστούν θρυλικές γυναίκες της αρχαίας
ελληνικής δραματουργίας, σε μία προσπάθεια επαναδιατύπωσης του μύθου που
ακολουθεί κάθε μία από αυτές. Ηρωίδες που έχουν εγγραφεί στη συνείδηση των
αναγνωστών με συγκεκριμένα γνωρίσματα και συμπεριφορά, τα οποία τις έχουν
καταστήσει δέκτες αρνητικού προϊδεασμού, παίρνουν μια πιο γήινη μορφή. Ο
συγγραφέας απομακρύνει αυτές τις γυναίκες από το θρύλο τους κάνοντάς τες
ανθρώπινες. Είναι η επιθυμία του να κατανοήσει τις αντιδράσεις τους, να
ανατάμει την ψυχοσύνθεσή τους.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">“Η Κασσάνδρα στη Μαύρη άμμο” είναι το πρώτο μυθιστόρημα της
τριλογίας. Ηρωίδα του Ομήρου, του Αισχύλου και του Ευριπίδη, η Κασσάνδρα υπήρξε
πηγή δυσοίωνων χρησμών. Η Κασσάνδρα του Μάνου Κοντολέων είναι η κόρη, η αδερφή,
η γυναίκα που αποζητά τη ζωή μακριά από το ιερό του Απόλλωνα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ακολουθεί το μυθιστόρημα “Οι σκιές της Κλυταιμνήστρας” με
αφηγητές, αυτής της εκδοχής του αρχαίου μύθου, την Κλυταιμνήστρα και τον
Ορέστη. Η συζυγοκτόνος και ο μητροκτόνος, το θύμα και ο θύτης. Η γυναίκα που
μεγαλώνει και εκπαιδεύεται να υποτάσσεται, να ζει στη σκιά των ανδρών,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πατέρα, αδερφού, συζύγου, γιου. Οι επιθυμίες
της που καταπνίγονται και γίνονται σκιές του εαυτού της. Ο πόνος μιας θυσίας
για εξουσία, ο θυμός της απιστίας, η επιθυμία για εκδίκηση. Οι σκιές που
γιγαντώνονται, συναντούν τη φιλοδοξία και βάφονται κόκκινες, το χρώμα του
αίματος που θα τις καταπιεί.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η ηρωίδα που συμπληρώνει το τρίπτυχο είναι η διαβόητη
Μήδεια, αυτή που ενώ σκότωσε τον αδερφό της για να βοηθήσει τον Ιάσονα δε
δίστασε να σκοτώσει τα παιδιά τους για να τον εκδικηθεί για την απιστία του και
την εγκατάλειψή της.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αυτή είναι η εκδοχή και η ερμηνεία που έχει καθιερωθεί για
τον μύθο της πριγκίπισσας της Κολχίδας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η πρωταγωνίστρια του Μάνου Κοντολέων είναι μια άλλη γυναίκα,
“σαν Μήδεια”, που δε σκοτώνει για να εκδικηθεί, δεν παραδίνεται σε ποταπά
συναισθήματα αδυναμίας. Είναι η γυναίκα που θα μαθήτευσει δίπλα στην Κίρκη,
γητεύτρα και μάγισσα, κόρη της Γαίας διδάσκεται να αναζητήσει για ταίρι της
έναν γιο του Ουρανού. Η ένωσή τους θα φέρει στον κόσμο “μια νέα γενιά θεών.
Ισότιμα εκπροσωπούσα τον αιθέρα Ουρανό και την ύλη Γαία.”<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Στο νησί της Κίρκης θα ανακαλύψει τον ερωτισμό, θα
παρατηρήσει πώς η Εκάτη και ο Ήλιος δημιουργούν ζωή. Θα της αποκαλυφθεί η διττή
υπόσταση των ανθρώπων: γυναίκα και θήλυ, άνδρας και αρσενικό.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">“Άλλο άνδρας και άλλο αρσενικό… Όπως βέβαια άλλο γυναίκα και
άλλο θηλυκό.”<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Στα χαρακτηριστικά των ανδρών συγκαταλέγονται η δίψα για
εξουσία, η υποταγή στους κανόνες που επιβάλλει η κοινωνία, η απόκτηση πλούτου,
η γέννηση απογόνων που θα κληρονομήσουν την πατρική περιουσία, τη θέση τους
στην κοινωνία. Στον αντίποδα τα αρσενικά χαρακτηρίζεται για την αίσθηση του
καθήκοντος και της τιμής, την άρνηση τους να υποταχθούν σε νόρμες και
κοινωνικούς θεσμούς, την επιθυμία τους να γεννήσουν “μια νέα φυλή ανθρώπων- μια
νέα φυλή θεών”.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Οι γυναίκες είναι αυτές που γίνονται σύζυγοι, φέρνουν στον
κόσμο τους απογόνους ανδρών, ζουν υποταγμένες στον κόσμο αυτών. Τα θηλυκά έχουν
τις δυνάμεις του ενστίκτου και της γνώσης, η ταυτότητά τους είναι συνυφασμένη
με την μητρότητα, τη γέννηση απογόνων μιας νέας γενιάς που θα εκπροσωπεί επάξια
τη θεϊκή καταβολή τους.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">“Οι άνδρες παντρεύονται γυναίκες. Τα αρσενικά γίνονται
σύντροφοι θηλυκών.”<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">“Για κάποιους μια νέα μάγισσα, για κάποιους το υπέροχο θήλυ…
Με ό,τι προσόντα διαθέτουν οι άλλοι, ανάλογα θα σε γνωρίζουν… Δικό τους θέμα… Η
όποια ευθύνη, δική τους!”<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με αυτά τα
λόγια την αποχαιρετά η Κίρκη μετά το τέλος της μαθητείας της.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η Μήδεια θεωρούσε τον εαυτό της διαχρονικό θηλυκό, απόγονο
της Γαίας και της Εκάτης. Όταν αντίκρισε τον Ιάσονα πίστεψε ότι απέναντι της
είχε το αντάξιο ταίρι της, έναν απόγονο του Ήλιου. Γέννησε τα παιδιά ενός
αρσενικού που αποδείχτηκε πως ήταν ένας απλός άνδρας. Αυτή η ένωση, τελικά, δε
δημιούργησε τη γενιά των θεών που ονειρευόταν.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">“Παιδιά μου, η αρρώστια σας ήταν το αίμα του πατέρα σας.”<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η Μήδεια σκοτώνοντας τα παιδιά της απαλείφει από τον κόσμο
μια ακόμα γενιά κοινών ανδρών. Σκοτώνει τον κόσμο που αναπαράγει την
πατριαρχία, την υποδούλωση στην ύλη, όσα οι άνθρωποι επέβαλλαν στους εαυτούς
τους υποκύπτοντας στη θνητότητά τους.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><a href="https://www.maxmag.gr/vivlio/quot-san-mideia-quot-i-ditti-ypostasi-ton-anthropon/?fbclid=IwAR26znizSbUdMEtkGpcCZ15-in3sFERMcq1VBRNBADNzbycYnRDZo768BCM">https://www.maxmag.gr/vivlio/quot-san-mideia-quot-i-ditti-ypostasi-ton-anthropon/?fbclid=IwAR26znizSbUdMEtkGpcCZ15-in3sFERMcq1VBRNBADNzbycYnRDZo768BCM</a><o:p></o:p></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-10760000984303342982024-01-24T04:18:00.000-08:002024-01-24T04:18:39.348-08:00Άιρις Μέρντοχ «Η καμπάνα»<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiRKrz7VzJuq1XiW_Txnnl7D4XxCwf2UNHTxSpe7E0kDiXUKBeHwCWYbvbX9Us3jRpuswaUAGGipasybEXZ_jmyoOYculi_Nx_P6WDskkFzp-_oFgWmmzb_9G65_S29pv50wZFDf6oZ0Clk1VyC8wg_2Dda8eLupYpsAKalVL97V0ZN-X3hbP6poa0EArIr" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="404" data-original-width="280" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiRKrz7VzJuq1XiW_Txnnl7D4XxCwf2UNHTxSpe7E0kDiXUKBeHwCWYbvbX9Us3jRpuswaUAGGipasybEXZ_jmyoOYculi_Nx_P6WDskkFzp-_oFgWmmzb_9G65_S29pv50wZFDf6oZ0Clk1VyC8wg_2Dda8eLupYpsAKalVL97V0ZN-X3hbP6poa0EArIr" width="166" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal">Άιρις Μέρντοχ<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Η καμπάνα»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μετάφραση: Έφη Τσιρώνη<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εκδόσεις Διόπτρα<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η αγγλο-ιρλανδή συγγραφέας Άιρις Μέρντοχ (1919-1999) είναι
μια από τις σημαντικότερες συγγραφικές φωνές της αγγλικής γλώσσας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Με καλές σπουδές στη Φιλοσοφία (την οποία και δίδαξε στο
Κολλέγιο της Αγίας Άννας) έγραψε αρκετά μυθιστορήματα που σφράγισαν την
λογοτεχνία της χώρας της.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Το φιλοσοφικό της υπόβαθρο είναι σαφές σε όλα της τα έργα,
χωρίς όμως και να απουσιάζουν σε αυτά και τα στοιχεία εκείνα που χαρακτηρίζουν
το καλό, κλασικό μυθιστόρημα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Στη χώρα μας έγινε γνωστή από τα χρόνια του ’80 με
μεταφράσεις έργων της που έδωσαν στην κυκλοφορία οι Εκδόσεις Χατζηνικολή.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μέσα στο 2023 και μετά από αρκετά χρόνια, οι έλληνες εκδότες
επανάφεραν στον αναγνωστικό προσκήνιο την αγγλο-ιρλανδή συγγραφέα, δίνοντας
στην κυκλοφορία δυο πολυσέλιδα μυθιστορήματά της.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αναφέρομαι στο «Θάλασσα, θάλασσα» που ο έλληνας αναγνώστης
το είχε πρωτογνωρίσει το 1998 και που τώρα οι Εκδόσεις Gutenberg το
επανεξέδωσαν σε μια νέα μετάφραση και το «Η καμπάνα», έργο που για πρώτη φορά
μεταφράζεται στα ελληνικά από την Έφη Τσιρώνη και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις
Διόπτρα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Το έργο αυτό ήταν το τέταρτο μυθιστόρημά της Μέρντοχ και
πρωτοκυκλοφόρησε το 1958. Σε μια εποχή, δηλαδή, όπου ο δυτικός κόσμος έβγαινε
από την δίνη δύο Παγκόσμιων Πολέμων και αναζητούσε από τη μια ένα τρόπο
σταθεροποίησης μιας ηθικής τάξης πραγμάτων και από την άλλη την εδραίωση της
χαράς της ζωής.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πιστεύω πως<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μέσα σε
αυτό το δίπολο η Μέρντοχ σχεδίασε τη δομή αυτού του έργου της. Πρόκειται για
μυθιστόρημα φιλοσοφικών αναζητήσεων, όσο και ηθικών ανιχνεύσεων και από την
άλλη έργο όπου η αγάπη αναζητά τις διαφοροποιήσεις της από τον έρωτα, την ίδια
στιγμή όπου η απελευθερωμένη έκφραση της σεξουαλικότητας διεκδικεί το δικαίωμα
της να ακουστεί.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κάτω από αυτήν την προϋπόθεση ανάγνωσης, «Η καμπάνα» αν και
διαθέτει όλα τα στοιχεία ενός κλασικού αγγλικού μυθιστορήματος, είναι και μια
διαχρονική τοποθέτηση πάνω στο δίπολο ηθικής και αμαρτίας που ασφαλώς και
προβληματίζει τον σημερινό αναγνώστη.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Με λίγα λόγια η υπόθεση του μυθιστορήματος είναι η εξής:<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Στο Αγρόκτημα Ίμπερ, κάπου στο Γκλόστερσιρ, έχει
εγκατασταθεί μια μικρή ομάδα ανδρών και γυναικών που αναζητούν μέσω της
καλλιέργειας της γης να ξεφύγουν από το άγχος της ζωής των πόλεων και παράλληλα
να ζούνε με τους όρους μιας κοσμικής θρησκευτικής κοινότητας. Στην ίδια περιοχή
υπάρχει και ένα μοναστήρι που ανήκει σε μια κλειστή γυναικεία κοινότητα
Βενεδικτίνων μοναχών. Η ομάδα του αγροκτήματος ζει με τους δικούς της ρυθμούς,
έχει μια σύνδεση με την μοναστηριακή κοινότητα και ετοιμάζεται να εορτάσει μαζί
με το μοναστήρι τη απόκτηση μιας νέας καμπάνας. Η παλιά έχει εξαφανιστεί πριν
από πάρα πολλά χρόνια και ο θρύλος λέει πως είναι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στον πάτο της λίμνης που κυριαρχεί στην όλη
περιοχή.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Οι σχέσεις των προσώπων που αποτελούν αυτήν την ιδιαίτερη
ομάδα είναι και θέμα που δείχνει να απασχολεί την Μέρντοχ. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ανάμεσά τους υπάρχουν άτομα που ταλανίζονται ανάμεσα στις
πνευματικές αναζητήσεις και στην υποδούλωση μιας έντονης σαρκικής επιθυμίας. Η
ομοφυλοφιλία αποτελεί ένα από τα ζητήματα του έργου, αλλά το ίδιο καίριο είναι
το θέμα της χειραφέτησης των γυναικών.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η
ύπαρξη ή όχι Θεού επίσης. Κι ακόμα η έννοια της αγάπης, όσο και της αμαρτίας*
το ‘εγώ’ και ο ‘άλλος’* η επιστημονική γνώση δίπλα στη θεολογική στάση* η
οικολογικών προδιαγραφών<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ένταξη στην
κοινωνία, αλλά και απόσυρση από αυτή μέσω της μοναστικής ζωής.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Όλα αυτά εκφράζονται μέσα στην απόλυτη παρουσία της Φύσης.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><i>«…από κάποιο δέντρο εκεί κοντά, σαν σινιάλο, ακούστηκε
ένα υπόκωφο πλατάγιασμα, φτερωτές παλάμες, θαρρείς, που χτυπούσαν μεταξύ τους.
Σχεδόν αμέσως ακολούθησε ένα σιγανό γουργουρητό κι ύστερα κι άλλα πλαταγίσματα*
και αίφνης, στο δασικό λυκόφως που πύκνωνε, τα πουλιά ήταν παρόντα. Άρχισαν να
πετούν με ταχύτητα μπρος πίσω στα δέντρα, γυρίζοντας και ξαναγυρίζοντας σε ένα
επίμονο, κυκλικό χορό, σαν αυτόν της νυχτερίδας. Ήταν αδύνατον να δεις πόσα
ήταν, έδιναν όμως την εντύπωση ενός μεγάλου πλήθους έτσι καθώς φτερούγιζαν όλο
σιγουριά στο κοκκώδες σκοτάδι, φτιάχνοντας με τα μακριά, αιχμηρά φτερά τους
εκείνο το απαλό γουργουρητό. Βαθιά μέσα στο δασάκι το υπόκωφο πλατάγιασμα
συνεχιζόταν».</i><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Με το ίδιο υπόκωφο πλατάγιασμα αναζητούν τον δρόμο τους και
οι ήρωες του έργου. Κάπως παρόμοια και όλο το έργο συνθέτει την μυθιστορηματική
του οντότητα. Κι είναι χαρακτηριστική<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>φράση της άλλης μεγάλης Αγγλίδας συγγραφέα <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">A</span>. <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">S</span>. <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Byatt</span>
που στην πολύ ενδιαφέρουσα εισαγωγή της, μεταξύ των άλλων σημειώνει :’Υπάρχουν
πράγματα που τα μυθιστορήματα δεν μπορούν να συμπεριλάβουν, αλλά τα οποία
μπορούν να υποδείξουν’ -φράση επιτομή της έννοιας της καλής λογοτεχνίας. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τέτοιου διαμετρήματος κείμενα απαιτούν μέγιστο κόπο και
αφάνταστη ευαισθησία για να μεταφερθούν από τη μητρική τους γλώσσα σε μια άλλη.
Η μετάφραση της Έφη Τσιρώνη κάλυψε πλήρως αυτές τις απαιτήσεις.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">5/1/2024<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">https://bookpress.gr/kritikes/xeni-pezografia/19154-i-kampana-tis-airis-merntox-kritiki-anamesa-stis-pnevmatikes-anazitiseis-kai-stis-sarkikes-epithymies<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">(744 λέξεις)<o:p></o:p></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-20965451595473788602024-01-16T09:26:00.000-08:002024-01-16T09:26:21.182-08:00Η Ελένη Πριοβόλου για το "Σαν Μήδεια" στο Περί Ου<p> </p><p style="background: white; margin-bottom: 10.4pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #0f0f0f; font-family: "Arial",sans-serif;">Μια Μήδεια ίδια αλλά και διαφορετική. Μια Μήδεια που βγαίνει από
την ακινησία του Μύθου και πάλλεται παρούσα και ως γυναίκα και ως <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μύθος -ένα και το αυτό- μέσα στις σελίδες του
πρόσφατου μυθιστορήματος «Σαν Μήδεια» του Μάνου Κοντολέων. Ο δυϊσμός της φύσης
της, δηλαδή μια γυναίκα ελκτική και συνάμα απωθητική, με το διάβα των καιρών
αλλάζει οπτικές όπως οπτικές αλλάζουν και οι ίδιοι οι καιροί. <o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 10.4pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #0f0f0f; font-family: "Arial",sans-serif;">Από την τραγική περσόνα-παιδοκτόνο- του Ευριπίδη, μέχρι την
Μήδεια του Οβίδιου, όπου ο ποιητής τολμά να αφηγηθεί στιγμές από τον βίο της
Μήδειας στην Κολχίδα, αλλά και λεπτομέρειες του ταξιδιού της στην Ελλάδα, και
από την παμφάρμακη του Πινδάρου μέχρι την επιτομή της ματαιοδοξίας από τον
Ανούιγ, ανοίγονται νέα κεφάλαια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με την
Μήδεια πάντα αλλιώτικη και με διαφορετικές εκδοχές ανάλογα με την πρόσληψη και
τον αποσυμβολισμό ή την ανάγνωση του εκάστοτε δημιουργού που καταπιάνεται με
αυτή τη γυναίκα θεριό, μάγισσα και ιέρεια, χειραφετημένη γυναίκα- που
αντιτάσσεται στη νόρμα της απόλυτης πατριαρχικής εξουσίας- σύζυγο, ερωμένη και
συνάμα απατημένη. Μήδεια, </span><span lang="EN-US" style="color: #0f0f0f; font-family: "Arial",sans-serif; mso-ansi-language: EN-US;">Medea</span><span style="color: #0f0f0f; font-family: "Arial",sans-serif;">.. <o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 10.4pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: "Arial",sans-serif; mso-color-alt: windowtext;">Η αφήγηση αρχίζει με την συνάντηση
Μήδειας- Κίρκης, και αμέσως τίθεται ένα ζήτημα το οποίο θεωρώ κομβικό. Άλλο
άντρας και άλλο αρσενικό, άλλο γυναίκα και άλλο θηλυκό. Λέει μάλιστα κάπου: <i>«Αν
και ταραγμένο θηλυκό η ίδια αγνοούσε την πτώση και αντιδρούσε ως γυναίκα».</i> Τίθεται
έτσι εξ αρχής το έμφυλο της υπόθεσης, το οποίο επανέρχεται αρκετές φορές κατά
τη διάρκεια της ιστόρησης. Σε ένα σημείο μας λέει πως δεν λογιάζει τον εαυτό
της ως γυναίκα αλλά ως διαχρονικό θήλυ.</span><span style="font-family: "Arial",sans-serif;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 10.4pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #0f0f0f; font-family: "Arial",sans-serif;">Η Μήδεια στο βιβλίο ακροβατεί ανάμεσα στην μητρική αγάπη και
έναν φόνο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ψυχωτικό. Ο φόνος, όπως και η
ίδια η Μήδεια, έχει επεκτάσεις συμβολικές, ψυχολογικές και ψυχαναλυτικές. Διότι
η δολοφονία των παιδιών γίνεται προς τιμωρία του άντρα, και εκφράζει την οργή
της. Όμως για να επικρατήσει μέχρι και σήμερα ως σύνδρομο της Μήδειας, εκφράζει
και την οργή πλήθος γυναικών προς τους συντρόφους τους. Σε τούτη τη Μήδεια του
Μάνου Κοντολέων συναντάμε χαρακτηριστικά ψυχανάλυσης καθώς και την εσωτερική
πάλη της Μήδειας πάνω<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στη σύγκρουση
θυμού και επιθυμίας. Η θέση της είναι δεινή απέναντι στην κυριαρχία των ανδρών-
αν και πνευματικά ισάξια με αυτούς- και<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>πέφτει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θύμα της προδοσίας. <o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 10.4pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: "Arial",sans-serif; mso-color-alt: windowtext;">«<i>Τα σύμβολα άλλοτε κατευνάζουν και
άλλοτε παραπλανούν»</i> -αναφέρεται κάπου μέσα στο έργο. Η Μήδεια δεν
εμπιστεύεται συμβολισμούς. Αντίθετα κρατά στενούς δεσμούς απευθείας με τις
ιδέες των συμβόλων. Με βάση αυτά αν και ζει στο τότε καθίσταται ολότελα τωρινή,
σε μια εποχή πλήρους αποσυμβολισμού.</span><span style="font-family: "Arial",sans-serif;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 10.4pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #0f0f0f; font-family: "Arial",sans-serif;">«Η πεταλούδα ολοκλήρωσε
ήδη τον κύκλο της ζωής της και το ανάλαφρο σώμα της μετατράπηκε σε αιωρούμενη
λάμψη, σε δυσάρεστη οσμή καμένης σάρκας. Ανατρίχιασε η Μήδεια και ο όφις την
κοιτούσε απλώς με βλέμμα απλανές</span></i><span style="color: #0f0f0f; font-family: "Arial",sans-serif;">». </span><span style="color: red; font-family: "Arial",sans-serif;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 10.4pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #0f0f0f; font-family: "Arial",sans-serif;">Η Μήδεια στο βιβλίο είναι ένα σύμβολο καθολικό μέσα στα πλαίσια
της μάχης των δυο φύλων. Η οργή της δεν είναι αποτέλεσμα μιας ψυχωτικής
κατάστασης ή και ψυχασθένειας. Δεν μοιάζει καν παθολογικό. Η γυναίκα, ιέρεια
και μάγισσα συνάμα, έχει στην ουσία τσαλαπατηθεί με τρόπο άδικο. Ο Ιάσονας
αμετανόητος και υπερόπτης, καταπατά κάθε όρκο του και την προδίδει. Για την
Μήδεια ο όρκος είναι χρέος. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Χρέος
σημαίνει όρκος- μονολογεί. Σχεδόν ψιθυρίζει. Ο Ιάσονας ακουμπά πάνω στην κοιλιά
της την δεξιά παλάμη του. ‘Ορκίζομαι</i>…’ <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Το
ίδιο ψιθυριστά δηλώνει. Και τότε εκείνη αποφάσισε. Αποφασίζω. Το μέλλον σου
δικό μέλλον. Πάντως- υπόσχεται»</i><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 10.4pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #0f0f0f; font-family: "Arial",sans-serif;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Επιπλέον στερήθηκε από
όλους τους άντρες γύρω της την δικαιοσύνη και βρέθηκε να σέρνεται μόνη σε μια
γη αφιλόξενη, στην Κόρινθο του δυνάστη Κρέοντα, ο οποίος επισκέπτεται την
Μήδεια στο ναό για να την διατάξει να φύγει από την επικράτειά του. Ο Κρέων αν
και βασιλιάς πλούσιας πόλης, δείχνει ασήμαντος άντρας μπροστά στο κύρος ενός
πλάσματος που έχει υπηρετήσει και ταχθεί στη θηλυκή θεότητα</span><span style="color: red; font-family: "Arial",sans-serif;"> </span><span style="color: black; font-family: "Arial",sans-serif; mso-color-alt: windowtext;">Με
τη στάση του διαπομπεύει την έπαρση της εξουσίας.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δείχνει τον φόβο κάθε δυνατού μπροστά σε κάτι
δυνατότερο το οποίο με την εξουσία προσπαθεί να καθυποτάξει.</span><span style="color: red; font-family: "Arial",sans-serif;"> </span><span style="color: #0f0f0f; font-family: "Arial",sans-serif;">Η Μήδεια αρνείται να
συνθηκολογήσει, η ακρότητα του εγκλήματος στο οποίο καταλήγει αποσκοπεί στην
αποκατάσταση της συμπαντικής τάξης.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η
Μήδεια στερήθηκε από τους άνδρες το έλεος και τη δικαιοσύνη. Ως γυναίκα είναι αναγκασμένη,
και έτσι αναμένεται από όλους, να μην φέρει αντίρρηση και ας την αδικούνε.
Είναι απελπιστικά μόνη και προδομένη, βρίσκεται ξένη σε ένα αφιλόξενο τόπο.
Διεκδικεί την επιμέλεια των παιδιών της. </span><span style="color: red; font-family: "Arial",sans-serif;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 10.4pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: black; font-family: "Arial",sans-serif; mso-color-alt: windowtext;">«’Τα
τέκνα μου…’ σπαράζει η Μήδεια. ‘Θα μείνουν με τον πατέρας τους στην αυλή μου’
αποφασίζει ο Κρέοντας». </span></i><span style="color: black; font-family: "Arial",sans-serif; mso-color-alt: windowtext;">Και παρακάτω<i style="mso-bidi-font-style: normal;">. «Τα αγόρια ανήκουν στον πατέρα». </i></span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial",sans-serif;"><o:p></o:p></span></i></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 10.4pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: "Arial",sans-serif; mso-color-alt: windowtext;">Κλείνοντας δεν γίνεται να παραβλέψω το
γλωσσικό εργαλείο το οποίο δίδει ευρυθμία και καλλιέπεια στο μυθιστόρημα. Το
ρήμα μπαίνει συχνά στο τέλος και αυτό δίνει μια πρωτοτυπία στη γραφή. Επίσης
βλέπουμε λέξεις αμιγώς αρχαίζουσες να κεντούν τον καμβά μιας σημερινής γλώσσας.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ανήρ, θήλυ, άρτος…<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Λέξεις- έννοιες που προσθέτουν βαρύτητα και
σε ένα κείμενο δυνατό. </span><span style="font-family: "Arial",sans-serif;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 10.4pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: "Arial",sans-serif; mso-color-alt: windowtext;">Ελένη Πριοβόλου </span><span style="font-family: "Arial",sans-serif;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 10.4pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: "Arial",sans-serif; mso-color-alt: windowtext;">Συγγραφέας. </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial",sans-serif;"><o:p></o:p></span></i></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 10.4pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "Arial",sans-serif; mso-ansi-language: EN-US; mso-color-alt: windowtext;"><a href="http://www.periou.gr/">www<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">.</span>periou.gr</a>
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial",sans-serif; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 10.4pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "Arial",sans-serif; mso-ansi-language: EN-US; mso-color-alt: windowtext;">23/12/2023</span><span style="font-family: "Arial",sans-serif;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 10.4pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: red; font-family: "Arial",sans-serif;"><o:p> </o:p></span></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-57730792892448022432024-01-13T00:32:00.000-08:002024-01-13T00:32:33.294-08:00Πιερ Ασουλίν "Υπερωκεάνιο"<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi9Ql-2jhbYMqbOKRxI9R0fG5PdxycvGJNs3ICJG1klRNuoKN2ClwqWM6Vh4-31URhWu06A9SPKW7mbN_98SSgQkjEhlAe14T1bUA6sNg7MTwr6__XCil2GX40bnAdQE85V3_kXaWGjrsnbQT5XaCi-c7rGMtVCtyw8vu1hzDEtQajfGXqqQ22Lq24Vw4Iv" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="968" data-original-width="833" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi9Ql-2jhbYMqbOKRxI9R0fG5PdxycvGJNs3ICJG1klRNuoKN2ClwqWM6Vh4-31URhWu06A9SPKW7mbN_98SSgQkjEhlAe14T1bUA6sNg7MTwr6__XCil2GX40bnAdQE85V3_kXaWGjrsnbQT5XaCi-c7rGMtVCtyw8vu1hzDEtQajfGXqqQ22Lq24Vw4Iv=w552-h640" width="552" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal">Πιερ Ασουλίν<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">«Το υπερωκεάνιο»<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Μετάφραση: Μαριάνθη Πάσχου<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Εκδόσεις Πόλις<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"> <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Σημαντικό πρόσωπο των Γαλλικών Γραμμάτων είναι ο Πιερ
Ασουλίν. Μυθιστοριογράφος, βιογράφος και
κριτικός λογοτεχνίας, παράλληλα είναι και μέλος της κριτικής επιτροπής του
Βραβείου <span lang="EN-US">Goncourt</span>.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Στην Ελλάδα έχουν κυκλοφορήσει έξι ακόμα έργα του, γεγονός
που αποδεικνύει πως το ελληνικό κοινό έχει εκτιμήσει την ιδιαίτερη γραφή αυτού
του συγγραφέα. Μια γραφή όπου τη διακρίνει μια στυλιζαρισμένη σύνταξη και οι
συχνές απρόοπτες σκέψεις.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><i>«Όσο κι αν λατρεύουμε τη φυγή -τη μέθη της αναχώρησης, τη
συγκίνηση της άφιξης- πρέπει παρ΄ όλα αυτά να επιστρέφουμε» -</i>Από τις πρώτες
φράσεις του μυθιστορήματος «Το υπερωκεάνιο» που κυκλοφόρησε το 2022 στη Γαλλία
και μετά από ένα χρόνο και στη χώρα μας.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Πρόκειται ένα συνδυασμό μυθιστορηματικής αφήγησης και
ιδιότυπου κειμένου βιογραφικών τάσεων. Το υπερωκεάνιο ‘Ζορζ Φιλιππάρ’ υπήρξε
και η τραγωδία που το συνοδεύει επίσης είναι ένα ιστορικό γεγονός.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο ίδιος ο Ασουλίν έχει δηλώσει: Παρακολουθώ τη συνύπαρξη ιστορίας και λογοτεχνίας. Αυτές είναι τα δύο
πάθη μου. Κι έτσι γράφω μυθιστορήματα που δραματοποιούν την ιστορία.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο Ασουλίν, λοιπόν, περιγράφει μέσα σε 373 σελίδες το παρθενικό
και τελευταίο ταξίδι του ‘Ζορζ Φιλιππάρ’, όπως και τη μοίρα όσων επιβατών, αλλά
του πληρώματος που μαζί του διέσχιζαν τον ωκεανό κατευθυνόμενοι από την
Μασσαλία στην Ιαπωνία.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Μια πληθώρα προσώπων -κυρίως επιβατών της Α’ θέσης- θα
γνωρίσει ο αναγνώστης. Αναμεσά τους και κάποια άτομα που υπήρξαν, όπως για
παράδειγμα ο διάσημος εκείνα τα χρόνια Αλμπέρ Λοντρ, η παρουσία του οποίου και θα
προσδώσει στο όλο έργο και το ιστορικό στοιχείο. Υπήρχαν φήμες πως ο Λοντρ είχε
στην κατοχή του στοιχεία έρευνας που φώτιζαν την επερχόμενη παγκόσμια σύρραξη.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Η χρονιά που το δυστύχημα
συμβαίνει είναι το 1932, η χρονιά δηλαδή που ο Χίτλερ παίρνει τα ηνία
της εξουσίας στη Γερμανία.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Οπότε -αν ακολουθήσουμε τον ειρμό της δήλωσής του Ασουλίν-
το ‘Ζορζ Φιλιππάρ’ μπορούμε να το αντιστοιχήσουμε με την ίδια την Ευρώπη που
εκείνη την ίδια χρονιά ξεκίνησε το δικό της ναυάγιο* τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Με λεπτομερείς περιγραφές όλου του πλοίου -τα σαλόνια του,
τις καμπίνες του, τους διάφορους χώρους αναψυχής, τα καταστρώματα- ο Ασουλίν
ζωντανεύει το σκηνικό εντός του οποίου κυκλοφορεί η αφρόκρεμα της αριστοκρατίας
και της ανώτερης αστικής τάξης της εποχής. Πλούσιοι επιχειρηματίες, ανώτεροι εκπρόσωποι
αποικιακών κυβερνήσεων, όμορφες γυναίκες. Ένας κόσμος κοσμοπολίτικος, ανέμελος
και ανάμεσά τους ο αφηγητής της όλης ιστορίας -στην ουσία είναι τα ημερολόγια
του που θα διαβάσουμε- ο Ζακ-Μαρί Μποέρ. Παλαιοβιβλιοπώλης που μεταφέρει σπάνια
έκδοση διαλόγων του Πλάτωνα, ιδιαίτερα καλλιεργημένος (συχνά αναφέρεται σε έργα
μεγάλων στοχαστών της εποχής του) και που θα χαρίσει -κατά κάποιον τρόπο- στον
Ασουλίν τη δική του ματιά μέσα από την
οποία και θα γίνει η επιζητούμενη σύνδεση του μικρόκοσμου ενός πλοίου με μια
ολόκληρη Ήπειρο.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Γιατί βέβαια όσες μέρες θα κρατά ο πλους, διάφορες
συζητήσεις θα λαμβάνουν χώρα ανάμεσα στους επιβάτες, ποικίλλων μορφών σχέσεις
θα αναπτυχθούν, κρυμμένες φιλοδοξίες και φιλόδοξοι σχεδιασμοί θα φανερώνονται,
ενώ παράλληλα η παρουσία κάποιων Γερμανών θα φέρει μέσα στον ξέγνοιαστο κόσμο
των σαλονιών και των πλούσιων γευμάτων στις τραπεζαρίες, τον ήχο της μπότας του
ναζισμού.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Οι πολιτικές αναταράξεις δίνουν με αυτόν τον τρόπο το παρόν
τους στο ταξίδι και μαζί με κάποιο πρώτα προβλήματα στις τεχνικές υποδομές του
πλοίου, λες και προειδοποιούν για την επερχόμενη καταστροφή.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Μα κανείς -εντός του πλοίου- δεν θα λάβει σοβαρά υπ΄ όψιν το
τρεμούλιασμα κάποιων λαμπτήρων. Κι όταν πλέον το βραχυκύκλωμα θα δημιουργήσει
την καταστροφική πυρκαγιά, θα είναι αργά για όλους.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Το πλοίο θα βυθιστεί και από τους εφτακόσιους εξήντα εφτά
ανθρώπους που επέβαιναν, μόνο σαράντα από αυτούς θα έχουν χαθεί… Μόνο που, ως
απόλυτος αριθμός, το σαράντα είναι πολύ. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Αλλά αν αυτό είναι το αφηγηματικό περιεχόμενο του
μυθιστορήματος, στην ουσία ο αναγνώστης έχει πολλά περισσότερα να ανακαλύψει.
Κυρίως μια πληθώρα χαρακτηριστικών τύπων της -του τότε, μα και του τώρα-
άρχουσας τάξης, που συζητούν, συνυπάρχουν, ζούνε μέσα σε ένα πλοίο και μακριά από κάθε ακτή. Μια
ομάδα ανθρώπων που λες και επέλεξαν τη φυγή
και αγνόησαν τον τρόπο αντίδρασης σε κάτι που θα καθόριζε το μέλλον
τους.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Από εκεί και πέρα είναι θέμα αναγνωστικής επιλογής αν θέλει
κανείς να ακολουθήσει αυτό που ο ίδιος ο Ασουλίν έχει δηλώσει. Πως δηλαδή τα
μυθιστορήματα δραματοποιούν την ιστορία… Και με τον δικό τους τρόπο
προειδοποιούν -ας μου επιτραπεί να προσθέσω εγώ.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Θα πρέπει, τέλος, να σταθώ και στη μετάφραση του έργου στη
γλώσσα μας. Η γλώσσα του Πιερ Ασουλίν είναι ιδιόμορφη. Αναστοχάζεται όσο
περιγράφει* αυτό που δείχνει πως αποδέχεται, ίσως και να το αναιρεί
συγχρόνως. Απαιτεί μια δυναμική
αντιμετώπισή της από εκείνον που θα επιχειρήσει να την μεταγράψει σε μιαν άλλη.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><i>«Ίσως έχω φτάσει σ΄ αυτό το μεσοστράτι της ζωής όπου
νιώθεις ότι αρχίζεις να μπαίνεις σε κόντρα ρόλο: αφού έχεις ζήσει ό,τι ήταν να
ζήσεις, γίνεσαι πια παρατηρητής. Το μόνο που επιδιώκω είναι η σωστή λέξη: αλλά <a name="_Hlk155110040">και η σωστή σιωπή, εκεί όπου τα πάντα κοπάζουν. Το τι σου
προσφέρει, ιδίως τις νύχτες, είναι ανεκτίμητο</a>»<o:p></o:p></i></p><p class="MsoNormal">Αυτό το σύντομα απόσπασμα θεωρώ πως αποδεικνύει την
μεταφραστική επιτυχία της Μαριάνθης Πάσχου.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">(812 λέξεις)<o:p></o:p></p><p>
</p><p class="MsoNormal">(Βιβλιοδρόμιο, 13/1/2024)<o:p></o:p></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-449562254398491502024-01-03T07:05:00.000-08:002024-01-03T07:05:13.293-08:00Η Νάντια Τράτα στο fractal<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWHEFaajbvpKUtb1Y3Mj2LOe926gRvyDX50kBP1HpcP_W1u_SKGddPNYz_QyrgzaAltftrKQWLIZSov7sCR7viwUIN8n2KXkXPktqc8dk72yIxK2PyllJGbChW7HtJyXkJT-jhE9GIZgbVJ5muNbHjzvd-Mblz6PVgA9yPBH4UYIZ9Z-vMaI6upj0qVqW9/s2678/z011%20MHdeia%200,86_page-0001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1387" data-original-width="2678" height="208" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWHEFaajbvpKUtb1Y3Mj2LOe926gRvyDX50kBP1HpcP_W1u_SKGddPNYz_QyrgzaAltftrKQWLIZSov7sCR7viwUIN8n2KXkXPktqc8dk72yIxK2PyllJGbChW7HtJyXkJT-jhE9GIZgbVJ5muNbHjzvd-Mblz6PVgA9yPBH4UYIZ9Z-vMaI6upj0qVqW9/w400-h208/z011%20MHdeia%200,86_page-0001.jpg" width="400" /></a></div><p class="MsoNormal">«Ένα ταξίδι στα θεμέλια της γυναικείας ψυχοσύνθεσης»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Γράφει η Νάντια Τράτα //<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p><span lang="EN-US">“J’ai aimé
ton monde noir, ton audace, ta révolte, ta connivence avec l’horreur et la
mort, ta rage de tout détruire. J’ai cru avec toi qu’il fallait toujours
prendre et se battre et que tout était permis.” </span>Jean Anouilh, Médée</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Στις απαρχές των καιρών, στο γύρισμα του καιρού, στην λάμψη
της αστραπής καθώς φωτίζει το πέρασμα από την ανυπαρξία στο φως, εκεί που η
ανθρώπινη φύση τανύζεται πασχίζοντας να φθάσει από το μηδέν στο κάπου, μύθοι
σκοτεινοί και ψίθυροι ιστοριών έρχονται σαν θρόισμα φύλλων που αποχωρίζονται τα
νεκρωμένα από χυμούς κλαδιά και στροβιλίζονται διστακτικά προτού αγγίξουν
θλιμμένα το αρχέγονο χώμα. Αιώνες προτού ακόμη ο μύθος μας διηγηθεί το ταξίδι
του Οδυσσέα από την ανατολή προς δύση, η Αργοναυτική Εκστρατεία είχε ξεκινήσει
με οιωνούς σκοτεινούς που οδήγησαν τον αρχηγό της Ιάσονα, άνδρα γήινο, γεμάτο
γοητεία και έπαρση μα αρσενικό κίβδηλο, στη μακρινή Κολχίδα, εκεί όπου με τη
βοήθεια της ανυπότακτης, θαρραλέας Μήδειας, ένα θηλυκό απόλυτο, κυρίαρχο και
παρορμητικό, ο ίδιος απέκτησε τον προσδιορισμό «ήρωας» ενώ αυτή που του
προσέφερε όχι μόνο βοήθεια αλλά και την ύπαρξή της ολόκληρη, παραμένει ως
σήμερα κατηγορούμενη για το πλέον απεχθές έγκλημα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ο Μάνος Κοντολέων με το τελευταίο έργο του Σαν Μήδεια
ολοκληρώνει μία τριλογία αφιερωμένη σε γυναικείες μορφές που στάθηκαν με
παρρησία στο μεταίχμιο μύθου, θρύλου και πραγματικότητας, ισορροπώντας πάνω στο
αόρατο νήμα που έρχεται βαθιά από το μακρινό παρελθόν και αγγίζει το σύγχρονο
κόσμο, δίνοντας τη δική του, πάντα ευθύβολη και βαθυστόχαστη ερμηνεία της
γυναικείας ψυχοσύνθεσης, αναδεικνύοντας, φωτίζοντας και μελετώντας θηλυκές
υπάρξεις του αρχαίου κόσμου, ηρωίδες πέρα από τα φορμαλιστικά πλαίσια του ηρωικού,
παρεξηγημένες κατά πολλές έννοιες, όπως την Κασσάνδρα στο έργο του Η Κασσάνδρα
στη Μαύρη Άμμο, την Κλυταιμνήστρα στο έργο του Οι σκιές της Κλυταιμνήστρας και
με το τελευταίο, ολότελα μεστό ευρηματικών στοχασμών, έργο του Σαν Μήδεια (όλα
από τις εκδόσεις Πατάκη) στο οποίο αφουγκράζεται τον εσωτερικό κοπετό της
εξόριστης και περιθωριοποιημένης υπερήφανης και αδάμαστης Μήδειας, άλλοτε
κραταιάς ιέρειας και πριγκίπισσας, προτού αυτή φθάσει στην απονενοημένη πράξη
της, καθώς προσπαθεί να κατανοήσει και να προσεγγίσει μία εν βρασμώ ψυχή.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Όπως στα περισσότερα έργα του για ενήλικες αναγνώστες μα
κυρίως στα βιβλία της τριλογίας με κυρίαρχο άξονα τις μυθολογικές ηρωίδες
Κασσάνδρα, Κλυταιμνήστρα και Μήδεια, ο συγγραφέας διερευνά συστηματικά και
δημιουργεί ασφαλείς χώρους για την άσκηση της ελευθερίας του γυναικείου
βλέμματος, προ(σ)καλεί τη συναισθηματική εμπλοκή του αναγνώστη και καλλιεργεί
μία προσωπική ερμηνευτική η οποία παραδίδεται ως tabula rasa προκειμένου το
έργο του να αποτελέσει ένα λογοτεχνικό επεισόδιο μίας απροσδόκητης αποτύπωσης
του γυναικείου ψυχισμού.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με την άνεση
και τη στόφα ενός αυθεντικού grand auteur, οικειοποιείται, ανα-συνθέτει και
επαναπροσδιορίζει τα τεκμήρια όπως μας τα παραδίδει ο μύθος, υπολείμματα μίας
quasi βιωμένης πραγματικότητας προκειμένου να αποκαλύψει υποκειμενικές
δια-συνδέσεις και στήνοντας δεξιοτεχνικά γέφυρες μεταξύ προσωπικού και
συλλογικού συν-αισθήματος, θέτοντας θεμελιώδη ερωτήματα γύρω από την
πολλαπλότητα της ηρωίδας, την εικονοποιητική δύναμη του ανθρώπινου νου, τη
σχέση αντικειμενικότητας (καλό-κακό) και υποκειμενικότητας (αποδεκτό – μη
αποδεκτό) καθώς και τη σημασία της λογοτεχνικής αισθητικής εμπειρίας ως
συνειρμικής διαδικασίας (το ξεχωριστό βλέμμα, η ατομική προσέγγιση).<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Στο τελευταίο του έργο Σαν Μήδεια, βασικοί πυλώνες της
έμπνευσής του στάθηκαν, όπως ο ίδιος ομολογεί, πέραν της τραγωδίας Μήδεια του
Ευριπίδη (431 π.Χ.), το θεατρικό έργο Médée του Γάλλου δραματουργού Jean
Anouilh (1945) και η δανέζικη ταινία Medea (1988) σε σκηνοθεσία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Lars von Trier βασισμένη στην απόδοση της
αρχαίας τραγωδίας από τον Carl Theodor Dreyer και ιδιαίτερα η τραγική σκηνή του
τέλους. Για άλλη μια φορά, ο εξαιρετικός Μάνος Κοντολέων συνθέτει με υλικά υψηλής
αισθητικής (γλωσσική επεξεργασία του κειμένου, συντακτική ανάπτυξη των
προτάσεων, χρήση λέξεων παλαιάς κοπής) μία σπουδή πάνω στη μεταφορά του
κλασσικού στο σύγχρονο περιβάλλον, όσμωσης μεταξύ μύθου και αλήθειας,
προσφέροντας γενναιόδωρα στον αναγνώστη του τη δυνατότητα να αποκτήσει ενεργό ρόλο
στην ανάγνωση και να αποκρυσταλλώσει το δικό του βλέμμα, να κατασταλάξει σε μία
ερμηνεία προσωπικής επιλογής.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Στο εκπληκτικό εξώφυλλο του βιβλίου (έργο της υπέροχης
Francesca Woodman – αμερικανίδα φωτογράφος, 1958-1981), η ασπρόμαυρη υποβλητική
θολή φωτογραφία μίας γυναικείας φιγούρας που μοιάζει με νύμφη, ξωτικό ή
νεράιδα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>καθώς φαίνεται πως είναι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ένα με το φυσικό περιβάλλον, δίνει το
έναυσμα, συντονιζόμαστε με γεγονότα, αφηγήματα παλαιά όσο και τα ίχνη της
ανθρώπινης παρουσίας σε τούτη εδώ τη μετέωρη κουκίδα….. Το βιβλίο χωρίζεται σε
τέσσερα μέρη καθένα από τα οποία αναπτύσσεται αντίστοιχα σε τέσσερα, επτά και έξι
σύντομα κεφάλαια, ενώ κάθε μέρος προλογίζεται με σημαίνοντες στίχους από το
έργο Μήδεια του Ζαν Ανούιγ, οι οποίοι δίνουν ουσιαστικά μία πρόγευση των όσων
θα ακολουθήσουν. Ρυθμός κοφτός μα μελωδικός, η αφήγηση αφουγκράζεται τη δράση,
η αναζήτηση του αίτιου σε αντιπαράθεση με το αιτιατό, η αναγνώριση του
βαθύτερου τραύματος που θα οδηγήσει στην τέλεση μίας αποτρόπαιης πράξης
οργανώνει τη λογοτεχνική αφήγηση καθώς επιχειρείται μία μετακίνηση από τον
εξοστρακισμό στην κατανόηση, στην αντίληψη μίας πιθανής αλήθειας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ποια λοιπόν είναι η Μήδεια που αναλαμβάνει να μας γνωρίσει ο
Μάνος Κοντολέων; Ποια η γενιά της, ποιες οι ρίζες της, πώς μεγάλωσε, πού
ανατράφηκε, τι σκεπτόταν, ποιον ονειρευόταν; Μία ιδιαίτερη περίπτωση έργου
ενηλικίωσης, η αφήγηση αποκαλύπτει πως η Μήδεια, από τη γενιά του Ουρανού και
της Γαίας, του Ήλιου και της Εκάτης, ανατράφηκε από την ξακουστή Κίρκη, αδελφή
του πατέρα της και βασιλιά της Κολχίδας ως θηλυκό παρά ως γυναίκα. Επόμενο ήταν
πως αναζητούσε να κάνει ταίρι της ένα αρσενικό παρά έναν άνδρα…. Ο Ιάσονας,
απατηλό αρσενικό και πιότερο άνδρας, τη μαγεύει, του παραδίδει τον εαυτό της
ολόκληρο, τον αναδεικνύει και τον εξυψώνει στο επίπεδο του ήρωα παρά τις
ατέλειες και τις αδυναμίες του και εκείνος της ανταποδίδει τη λατρεία με
προδοσία όταν την εγκαταλείπει για χάρη της πριγκίπισσας της Κορίνθου. Εκείνη,
ακόμη και την ύστατη στιγμή, φαίνεται πως υποφέρει βαθιά, πιότερο πονά παρά
μισεί….<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η Μήδεια του Μάνου Κοντολέων ζητά να εξυψωθεί μέσα από την
ένωσή της με ένα αρσενικό ισοδύναμης ισχύος, αντίστοιχης υπεροχής, ισότιμης
αξίας ώστε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μία νέα γενιά ανθρώπων να
προέλθει μέσα από την ένωσή τους δημιουργώντας τις βάσεις για ένα κόσμο
διαφορετικό, σίγουρα καλύτερο, θεωρεί το περήφανο θηλυκό. Πόση άραγε διάψευση
ένιωσε και πόση απογοήτευση όταν αντιλαμβάνεται πως, φευ, τελικά ο Ιάσονας δεν
είναι τίποτε άλλο παρά ένας ακόμη άνδρας, άρα και η σπορά του φέρει τα ίδια
ελαττώματα, τα ίδια μειονεκτήματα, τα ίδια λάθη θα κάνει, ο κόσμος που
ονειρεύτηκε δεν μπορεί να υπάρξει, δεν θα πρέπει να υπάρξει, ίσως λοιπόν θα
πρέπει να…..<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ένα έργο εκστατικό και ατρόμητο, συναρπαστικής λογοτεχνικής
αφήγησης που καταθέτει μία ρηξικέλευθη άποψη μετατρέποντας, για άλλη μια φορά,
την ανάγνωση ενός βιβλίου σε μία μυσταγωγία που εκθειάζει με βαθιά
πνευματικότητα και σεβασμό στο μύθο, την απελευθερωτική ιδιότητα της γραφής. Το
θηλυκό του Μάνου Κοντολέων στο έργο του Σαν Μήδεια, διεκδίκησε μία θέση ισάξια
με αυτή του αρσενικού, η πράξη της, αποτρόπαιη σίγουρα, είναι το αποτέλεσμα όχι
μίας ερωτικής απογοήτευσης ή η εκδίκηση μίας συζύγου, ερωμένης, μητέρας,
πριγκίπισσας, εξόριστης, πρόσφυγα, αποσυνάγωγης, εγκαταλειμμένης γυναικός,
είναι ένας θρήνος για έναν κόσμο που δεν θα ανατείλει ποτέ, για μία ξεχωριστή
και ανώτερη νέα γενιά που θανατώθηκε ήδη τη στιγμή της σύλληψης των παιδιών
της…..<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ο Μάνος Κοντολέων είναι ένας μεγάλος συγγραφέας καθώς με
κάθε του έργο, οπωσδήποτε και με το τελευταίο του έργο Σαν Μήδεια, ενεργοποιεί
το βλέμμα του αναγνώστη καλλιεργώντας τον ελεύθερο συνειρμό και τον αυθόρμητο
μηχανισμό του ανθρώπινου νου να επεξεργάζεται τις λέξεις, τις εικόνες, τους
ήχους και τα μυστικά που αποκαλύπτονται σταδιακά μέσα από την επιδέξια γραφή
του – δημιουργία εννοιολογική και σχεδόν ποιητική που ανοίγει, πλαταίνει ολοένα
προς τον απέραντο ορίζοντα των δυνατοτήτων που μπορεί δυνητικά να ατενίσει το
ανθρώπινο πνεύμα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μελετώντας με το δικό του τρόπο την περίπτωση της Μήδειας,
διαχρονικής μυθολογικής θηλυκής μορφής, ο συγγραφέας αναλύει καίρια ακόμη μία
πλευρά της γυναικείας ταυτότητας στο βάθος των αιώνων αποφεύγοντας κάθε εύπεπτη
αναφορά σε κάθε είδους ιδιαιτερότητες ή παρεκκλίσεις. Με αξιοθαύμαστη
συγγραφική ακρίβεια μα και με αύρα ποιητική, μεταφέροντας στο χαρτί ένα
υποδειγματικό αφηγηματικό τέμπο και χωρίς καμία διδακτική διάθεση ή την
παραμικρή υποψία κατηγορίας, αναλύει καίρια μία βαθιά ανθρώπινη ανάγκη αναζήτησης
ταυτότητας, αυτοπροσδιορισμού όχι μόνο μέσω του άλλου αλλά, κυρίως, μαζί με τον
άλλο και μίας ισότιμης θεώρησης των φύλων ακτινογραφώντας την μυθολογικά και
εννοιολογικά. Σταδιακά και αμετάκλητα η Μήδεια μετατρέπεται σε ένα ταξίδι στα
θεμέλια της γυναικείας ψυχοσύνθεσης, στην ουσία του αβάσταχτου εσωτερικού
πόνου, της φοβερής εκείνης διάψευσης που θα οδηγήσει στο αδιανόητα αποτρόπαιο.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Άμεση λογοτεχνία, καθαρά μηνύματα και μία καίρια
εννοιολογική στόχευση η οποία αντιστέκεται σε κάθε είδους ρατσισμό ή διδακτισμό
χάρη στην αξιοθαύμαστη αφοσίωση του εξαιρετικού έλληνα συγγραφέα Μάνου
Κοντολέων να μιλήσει για ηρωίδες που μοιάζουν να δραπετεύουν από τα κάδρα μίας
politically correct στάσης ζωής. Καθώς πια ο σύγχρονος κόσμος συντάσσεται,
ανασυντάσσεται και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δημιουργούνται νέες
τάσεις στην παγκόσμια ανθρωπογεωγραφία, ενώ αναδεικνύονται, κατ’ουσίαν, ζητήματα
που απασχόλησαν τους αρχαίους δραματουργούς εδώ και εικοσιπέντε περίπου αιώνες,
ο Μάνος Κοντολέων καταγράφει εμπνευσμένα και τολμηρά την ανθρώπινη συνθήκη
μεταμορφώνοντας με τον δικό του ιδιαίτερο και αφοπλιστικό τρόπο, το ταξίδι της
ψυχής, συχνά της γυναικείας ευαισθησίας, από τα βάθη των αιώνων έως σήμερα και
προσφέροντάς μας αφειδώλευτα μία σπουδαία συγγραφική αλήθεια.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><a href="http://www.fractal.gr">www.fractal.gr</a><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>3/3/2024<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal">(1470 λέξεις)<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></p><br /><p></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-45189005812120597012023-12-27T00:04:00.000-08:002023-12-27T00:04:31.864-08:00Η Τέσυ Μπάιλα για το "Σαν Μήδεια" στο culturenow<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiU1H-_wGVeRBhYG6OA9ozdTrHiavoVdsm4pBTkpn-pGHbExjqYzDqopMkEJatfwvuUa9TKdcV2XURYOJYemcvNND9OG1lZUE75e2ZLh_Vjo1ZQzBpVUEA3eQK987PMLXHriy-jBk04uX3O7HGe5WxP6ZveZfAZQG78S9ytnY3x3a_L9vN5I51_cp19LcQ6/s2678/z011%20MHdeia%200,86_page-0001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1387" data-original-width="2678" height="332" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiU1H-_wGVeRBhYG6OA9ozdTrHiavoVdsm4pBTkpn-pGHbExjqYzDqopMkEJatfwvuUa9TKdcV2XURYOJYemcvNND9OG1lZUE75e2ZLh_Vjo1ZQzBpVUEA3eQK987PMLXHriy-jBk04uX3O7HGe5WxP6ZveZfAZQG78S9ytnY3x3a_L9vN5I51_cp19LcQ6/w640-h332/z011%20MHdeia%200,86_page-0001.jpg" width="640" /></a></div><br /><p></p><p></p><p class="MsoNormal">Την Μήδεια κανείς δεν την αγάπησε<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Το τρίτο μέρος μιας τριλογίας που βασίζεται σε ηρωίδες που
γνωρίσαμε μέσα από τις αρχαίες τραγωδίες υπογράφει ο Μάνος Κοντολέων με το νέο
του βιβλίο, με τίτλο «Σαν Μήδεια», που κυκλοφορεί επίσης από τις εκδ. Πατάκη,
ύστερα από τα «Η Κασσάνδρα στη Μαύρη Aμμο» και «Οι σκιές της Κλυταιμνήστρας».<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τη Μήδεια επέλεξε ο Μάνος Κοντολέων για να ολοκληρώσει τη
μυθιστορηματική του τριλογία με κεντρικές ηρωίδες γυναικεία πρόσωπα από τους
μύθους της αρχαιότητας και των τραγωδιών, σε μια προσπάθεια να παρουσιάσει στο
σύγχρονο αναγνωστικό κοινό τα γυναικεία πάθη ανά τους αιώνες και να αντλήσει το
ενδιαφέρον του για τις γυναίκες εκείνες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη
δημιουργία του ελληνικού και ευρωπαϊκού πολιτισμού με τις αποφάσεις και τις
πράξεις τους. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Παρουσιάζοντας τις ηρωίδες αυτές μέσα σε ένα νέο
πολυπρισματικό πλαίσιο αναδεικνύει τα αίτια και τα αιτιατά των πράξεων αυτών
και τα ερμηνεύει. Στην περίπτωση της Μήδειας ωστόσο η παιδοκτονία γίνεται η
αφετηριακή πρόκληση για μια βαθιά προσέγγιση των ψυχολογικών διακυμάνσεων της
ηρωίδας, γεγονός που διαφαίνεται σε όλο το έργο. Ο συγγραφέας εισχωρεί στη
συνείδηση της Μήδειας, αντιμετωπίζει ο ίδιος την σαρωτική φόρτιση του ψυχισμού
της και παραδίδει στην δική μας κρίση τις σκέψεις και τα όνειρα αυτής της γυναίκας
που το όνομά της ταυτίστηκε παγκοσμίως με την ερωτική εκδίκηση και τη μήνη κατά
της παιδοκτονίας. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Παίρνοντας ως βάση τη Μήδεια του Ευριπίδη, γραμμένη το 431
π.Χ αλλά και του Ζαν Ανούιγ το 1946 και αντλώντας πληροφορίες από τα κείμενα
αυτά και δοκιμάζοντας να εξορύξει τη δική του εκδοχή και να φωτίσει την
προσωπικότητα της Μήδειας από μια νέα οπτική, ο Κοντολέων παρουσιάζει τη
γυναικεία ταυτότητα και τις έμφυλες ισορροπίες που απαιτούνται για τη
δημιουργία μιας ισότιμης σχέσης ανάμεσα στα φύλα, μιας σχέσης που θα οδηγεί στη
συνοδοιπορία των ανθρώπων και στην ανάγκη ανασύστασης, τελικά, της κοινωνίας,
θέμα που πραγματεύεται ουσιαστικά σε όλη του την τριλογία. Οι θεωρίες περί
μαγείας και ερωτικής προδοσίας δεν τον καλύπτουν. Εκείνο που καθορίζει τις
πράξεις της δικής του Μήδειας, όπως συνέβη και στην Κασσάνδρα και στην
Κλυταιμνήστρα του, είναι η ανάγκη του ανθρώπου να διαφεντέψει τη μοίρα του σε
έναν κόσμο όπου θριαμβεύει η αλαζονεία της εξουσίας και οι γυναίκες γίνονται
βορά στην πατριαρχική δομή μιας κοινωνίας που καθορίζει τις νοοτροπίες
δημιουργώντας διακρίσεις.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Όπως η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη έτσι και η Μήδεια του
Κοντολέων ακροβατεί ανάμεσα στην ανθρώπινη και στη θεία δίκη αλλά δεν
τιμωρείται από αυτή. Στο πρόσωπό της ο Κοντολέων βλέπει την ανάγκη της
σύγχρονης κοινωνίας να αποδεχτεί την υπαρκτική ετερότητα και να βαδίσει πλάι
της κι έτσι η Μήδεια μετατρέπεται σε ένα σύμβολο κυριαρχίας της ανθρωπιάς σε
μια κοινωνία που παρακμάζει και φθίνει. Σε μια κοινωνία που χρειάζεται
επειγόντως να κρίνει ορθολογικά τα δεδομένα και να προσαρμοστεί στη
διαφορετικότητα, στη συνύπαρξη, στη συνοδοιπορία, στην ισοτιμία των φύλων, των
ανθρώπων και των πεπρωμένων, καθώς μόνο με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρει να
βαδίσει μπροστά με σθεναρά βήματα. Όταν μέσα στα μάτια του όποιου άλλου μπορεί
να δει κατάματα τον εαυτό της και να τον αγκαλιάσει. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η γλωσσική αισθητική του Κοντολέων, η ρυθμικότητα της
αφήγησης, οι στοχασμοί, η τρυφερότητα της γραφής συνδυασμένη με τη χρήση λέξεων
που φτάνουν ατόφιες από την αρχαιότητα στις μέρες μας, χωρίς ωστόσο να
βαραίνουν το κείμενο, διαχέονται και σε αυτό το έργο του Κοντολέων και κάνουν
το κείμενο να ρέει δημιουργώντας ταυτόχρονα εικόνες που αναφερόμενες στο
παρελθόν αντανακλούν το σήμερα. <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal">Ο Κοντολέων κοιτά το παρόν μέσα από τη παρελθόν,
στηριζόμενος αυτή τη φορά στη Μήδεια και το διερευνά στο πλαίσιο της σύγχρονης
οπτικής και αισθητικής. Στις διαχρονικές αξίες των αρχαίων συμβόλων αναζητά τη
διαχρονικότητα των κοινωνικών εκτιμήσεων και καυτηριάζει την παρακμή και τη
φθορά τους υπογράφοντας ταυτόχρονα ένα ακόμα εξαιρετικό μυθιστόρημα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">ΤΕΣΥ ΜΠΑΙΛΑ / 26-12-2023 / 17:27<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">www.culturenow.gr<o:p></o:p></p><br /><p></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-53892781509080313772023-12-20T12:12:00.000-08:002023-12-20T12:12:38.198-08:00Ζωρζ Σαρή "Τα στενά παπούτσια"<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">«Εφηβικός έρωτας σε
στενά παπούτσια»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Το μυθιστόρημα της
Ζωρζ Σαρή «Τα στενά παπούτσια» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1979. Και ήταν την
αμέσως επόμενη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χρονιά που κι εγώ το
διάβασα και μάλιστα με τη ματιά ενός νέου άνδρα που ξεκινούσε την δική του
καριέρα στο χώρο της λογοτεχνίας για παιδιά και νέους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Δεν μπορώ να θυμάμαι
με λεπτομέρειες ποιες ήταν οι αντιδράσεις μου από εκείνη την ανάγνωση -κι
άλλωστε δεν πρέπει να ήταν και το πρώτο έργο της Σαρή που διάβαζα- σίγουρα
πάντως με είχαν εντυπωσιάσει κάποια στοιχεία του, τα οποία τότε δεν τα είχα,
ίσως, συγκεκριμενοποιήσει, μα που τώρα μπορώ με βεβαιότητα να ισχυριστώ πως
επηρέασαν τη δική μου συγγραφική τεχνική. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Κι αυτό είναι
σημαντικό για ένα νέο λογοτέχνη -να έχει την τύχη τα πρώτα βήματα της καριέρας
του να του τα ενορχηστρώνουν προηγούμενοι καλοί, πολύ καλοί τεχνίτες. Και η
Ζωρζ Σαρή υπήρξε μεγάλος μάστορας της γραφής.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Μα προτού προχωρήσω σε
κάποιες σύντομες επισημάνσεις μου πάνω στο έργο «Τα στενά παπούτσια», αξίζει να
τονίσω πως με την ευκαιρία της ανακήρυξής, από τις Εκδόσεις Πατάκη, του 2023 ως
‘Έτους Ζωρζ Σαρή’, φάνηκε και το μεγάλο έλλειμα που υπάρχει στον τομέα της
έρευνας και της κριτικής σε έργα που ανήκουν στην παιδική και νεανική
λογοτεχνία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Η Ζωρζ Σαρή, όπως
βέβαια και η Άλκη Ζέη, αλλά και κάποιοι ακόμα συγγραφείς -άνδρες και γυναίκες-
βιβλίων για παιδιά και νέους, αν και καθόρισαν με τα βιβλία του το σύγχρονο
πρόσωπο αυτού τους είδους της λογοτεχνίας, ελάχιστα θεωρητικά κείμενα έχουν
γραφτεί γι αυτούς. Κάτι που βέβαια δεν ισχύει<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>για συγγραφείς της ίδιας περιόδου που έγραψαν λογοτεχνία για ενήλικες.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Η έλλειψη θεωρητικών
κειμένων παρεμποδίζει την εδραίωση στη συνείδηση όχι μόνο του κοινού, αλλά και
των νέων συγγραφέων πως η ελληνικό παιδική λογοτεχνία έχει μια άξια προσοχής
παρουσία με παρελθόν που καθορίζει το παρόν της και ασφαλώς και το μέλλον της.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Η κριτική γραφή μπορεί
να είναι δευτερογενής, αλλά παράλληλα εδραιώνει την υγιή εξέλιξη της
πρωτογενούς λογοτεχνικής έκφρασης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Και έτσι, λοιπόν,
αποκτά μια σημαντική διάσταση το γεγονός πως το 2023 εορτάσαμε τα 100 χρόνια
από τη γέννηση της Σαρή, όπως βέβαια και της Ζέη. Αν μη τι άλλο οδήγησε στην
δημιουργία κειμένων που προσεγγίζουν το έργο των δυο αυτών εμβληματικών
συγγραφέων, ενώ παράλληλα -κι αυτό είναι κατά την άποψή μου το ίδιο σημαντικό-
δίνει την ευκαιρία να θυμηθούμε και άλλους καλούς συγγραφείς μας που είτε πιο
παλιά είτε πιο πρόσφατα έφυγαν από τη ζωή αφού όμως πρώτα είχαν ολοκληρώσει ένα
σημαντικό έργο (πρόχειρα αναφέρω τους: Γαλάτεια Σουρέλη, Αγγελική Βαρελά, Βούλα
Μάστορη, Παντελή Καλιότσο, Ι.Δ. Ιωαννίση κ.α)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Αλλά ας επανέλθω στα
Στενά Παπούτσια και στον τίτλο αυτού του άρθρου – ‘Εφηβικός έρωτας σε στενά
παπούτσια’.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Είναι το έκτο νεανικό
μυθιστόρημα της Σαρή. Και μπορεί κανείς να πει πως είναι μια συνέχεια του
μυθιστορήματος εκείνου με το οποίο έκανε την είσοδο της στο χώρο της
λογοτεχνίας –πρόκειται, ασφαλώς, για το «Ο θησαυρός της Βαγίας».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Είναι ακόμα εκείνο το
μυθιστόρημα που κυκλώνει περισσότερο τις ιδιωτικές στιγμές μιας από τις
κεντρικότερες ηρωίδες της Σαρή -αναφέρομαι στη Ζωή που ασφαλώς και έχουμε κάθε
δικαίωμα να αποδεχτούμε πως είναι η μυθιστορηματική περσόνα της ίδιας της
συγγραφέα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Το πρώτο στοιχείο που
με κάνει να ξεχωρίζω -όχι ποιοτικά, αλλά μορφολογικά- αυτό το έργο από τα άλλα,
είναι το ότι η αφήγηση γίνεται από ένα ώριμο πλέον άνδρα, τον Παναγιώτη
Χαλδαίο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Στα νεανικά
μυθιστορήματα συνηθίζεται η αφήγηση να υλοποιείται -πρωτοπρόσωπα ή και
τριτοπρόσωπα- από ένα έφηβο. Εδώ η Σαρή πρωτοτυπεί. Και επιλέγει να εμπιστευθεί
τις αναμνήσεις ενός ώριμου αρσενικού που πέρασε μαζί με την ηρωίδα της, τη Ζωή
-συγγραφικό της </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">alter</span><span lang="EN-US" style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">ego</span><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">, υπενθυμίζω-
δυο καλοκαίρια στο νησί της Αίγινας, κάποια χρόνια λίγο πριν από τον πόλεμο του
’40.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Και η εμπιστοσύνη της
την κάνει να τολμά να αμφισβητήσει τα όποια στερεότυπα που ισχυρίζονται πως οι
ανήλικοι δεν μπορούν αν κατανοήσουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα των
ενηλίκων κι έτσι διαβάζουμε: <i>Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι. Θυμάμαι μόνος. Η
γυναίκα μου δεν είναι από τη Βαγία. Η μάνα μας πέθανε. Οι αδελφές μου στα
σπίτια τους, η καθεμιά στο δικό της, ο Σώζος στο καμαράκι του κοιμάται από
νωρίς. Λογαριάζω τα χρόνια που πέρασαν από κείνο το καλοκαίρι του 1935. Σαράντα
ολόκληρα χρόνια. Πολύ λίγα για την ιστορία του κόσμου, πάρα πολλά για την
ιστορία ενός ανθρώπου.</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Με αυτά τα
συναισθήματα ο αφηγητής εξιστορεί ένα καλοκαίρι που τον σημάδεψε. Μιας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και σε εκείνο το καλοκαίρι από τη μια του
δόθηκε η δυνατότητα να αφήσει το μικρό χωριό του και σπουδάσει στην Αθήνα και
από την άλλη να γνωρίσει τον έρωτα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Αυτό είναι το κεντρικό
θέμα στα Στενά Παπούτσια. Ο έρωτας στην πρώιμη εφηβεία. Και μάλιστα μέσα από
τις αφηγήσεις ενός αγοριού που ετοιμάζεται να γίνει άνδρας. Κι ακόμα οι
αντιδράσεις ή ακόμα και οι αποδοχές αυτού του μη συνειδητού ερωτικού καλέσματος
ενός αρσενικού από ένα επίσης έφηβο κορίτσι. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Στο εισαγωγικό
σημείωμα, η Ζωρζ Σαρή ευχαριστεί όσους τη συντρόφευσαν εκείνο το καλοκαίρι και
όσους με τις αφηγήσεις τους της θύμισαν γεγονότα και ανθρώπους. Δεν φανερώνει
αν η ηρωίδα της είναι η ίδια εκείνη -αν με άλλα λόγια ο Παναγιώτης Χαλδαίος
υπήρξε ο πρώτος της εφηβικός έρωτας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Αλλά σημασία αυτό δεν
έχει και τόσο. Η ουσία είναι πως μέσα από τη γραφή της καταφέρνει να περιγράψει
με καθόλου ανόητη αφέλεια το παιχνίδι αρσενικού – θηλυκού, να σκιτσάρει
αποτελεσματικά την αρσενική αθώα παρόρμηση κατάκτησης και την ίδια στιγμή να
χρωματίζει με μια πρώιμη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θηλυκότητα τα
υπολανθάνοντα ερωτικά τερτίπια της ηρωίδας της.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Μα υπάρχει και κάτι
ακόμα που κάνει αυτό το μυθιστόρημα να διαθέτει μια διαχρονική αλήθεια. Οι
κοινωνικές διαφορές όχι μόνο δεν αποσιωπώνται, αλλά και τονίζονται, όπως και
αφήνεται να υπονοηθεί πως ποτέ δεν ξεπεράστηκαν, όχι για λόγους επιφανειακούς,
μα για αιτίες που καθορίσανε το μέλλον εκείνων που ζήσανε και ενηλικιώθηκαν τα
πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Μια εφηβεία σε στενά
παπούτσια, λοιπόν. Όπως και πάντα τελικά είναι τα παπούτσια των εφήβων ασχέτως
εποχών και κοινωνικών τάξεων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Θα πρόσθετα δε ακόμα
πως είναι εκείνο το μυθιστόρημα της Ζωρζ Σαρή που έχει προικιστεί με την
εμπειρία της ως ηθοποιού. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Για τον κάθε συγγραφέα
είναι σημαντικό να κατέχει εκείνες τις δυνατότητες με τις οποίες και πλάθει
-όπως ένας ηθοποιός ερμηνεύει- τις αντιδράσεις των ηρώων του. Και ακόμα είναι
το ίδιο καίριο να γνωρίζει τους τρόπους να περιγράφει το σκηνικό μέσα στο οποίο
διαδραματίζονται γεγονότα και εκφράζονται σχέσεις.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Αυτά όλα τα συναντάμε
μέσα στα Στενά Παπούτσια και δεν έχει κανείς παρά να ανατρέξει στις σελίδες
εκείνες όπου καταγράφεται το παιχνίδι του ‘γάμου’ της Ζωής με τον Παναγιώτη,
για να πειστεί πως με πεζογραφικό τρόπο η Ζωρζ Σαρή έγραψε ένα σύντομο θεατρικό
μονόπρακτο -πρωταγωνιστές, δεύτεροι ρόλοι, σκηνικά, ήχοι, φωτισμοί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">Το βιβλίο «Τα στενά
παπούτσια» είναι ένα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έντιμο μυθιστόρημα
που προικίστηκε από ολοζώντανους, διαχρονικούς ήρωες να το υποστηρίζουν μέχρι
τις μέρες μας και να είναι έτοιμοι να το εντάξουν στα κλασικά μυθιστορήματα για
νέους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">1117 λέξεις<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-font-kerning: 1.0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: standardcontextual;">https://diastixo.gr/epikaira/567-zorz-sari/21590-kontoleon-zorz-sari-18122023<o:p></o:p></span></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-46687836510601441382023-12-20T07:49:00.000-08:002023-12-20T07:49:04.415-08:00Συνέντευξη για το 'Σαν Μήδεια" στο Fractal<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2QmGCwH9N-gi5HfTELqdvQIVeHuFjNUivbudvGSoj5phEVJC_aMrR43wKHWI_BwP9RsZIlMZWtnDRALyQkiuQ3v2UnLkZkbeJStk6oyd7H8wIOwFDwlBt_XJEjmJnFp2bW5mBkaa0bW6M9MCT0hqqkeJ-o35tg7vlRQSXCDWl2snKs0oxip6Mjo7bbuLN/s2678/z011%20MHdeia%200,86_page-0001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1387" data-original-width="2678" height="208" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2QmGCwH9N-gi5HfTELqdvQIVeHuFjNUivbudvGSoj5phEVJC_aMrR43wKHWI_BwP9RsZIlMZWtnDRALyQkiuQ3v2UnLkZkbeJStk6oyd7H8wIOwFDwlBt_XJEjmJnFp2bW5mBkaa0bW6M9MCT0hqqkeJ-o35tg7vlRQSXCDWl2snKs0oxip6Mjo7bbuLN/w400-h208/z011%20MHdeia%200,86_page-0001.jpg" width="400" /></a></div><br /> <p></p><p><br /></p><p>Συνέντευξη στη Γεωργία Χαδρά</p><p class="MsoNormal">-Μιλήστε μας για τον τίτλο του νέου σας βιβλίου. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γιατί επιλέξατε την παρομοίωση «Σαν Μήδεια»
για τον τίτλο;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">* Ο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αρχικός τίτλος
ήταν «Υγρό, σκοτεινό θηλυκό σαν Μήδεια». Η φράση θεωρήθηκε κάπως μεγάλη για να
είναι τίτλος, αλλά και ίσως παραπλανητική. Οπότε αποφασίστηκε να κρατηθεί μόνο
το «Σαν Μήδεια», που υπονοεί ό,τι το μυθιστόρημα αναφέρεται σε πράξεις οι
οποίες καθορίστηκαν από την προσωπικότητα της ίδιας της Μήδειας. Μα αναγνωρίζω
πως η απόλυτη κατανόηση αυτού του ‘σαν’ προαπαιτεί και την ανάγνωση του έργου
μου, ώστε να μπορέσει κάποιος να καταλάβει την διαφορετική ερμηνεία που
επιχειρώ σχετικά με τις αποφάσεις της Μήδειας. Ελπίζω πως στη συνέχεια της
συζήτησής μας να μου δοθεί η ευκαιρία να γίνω περισσότερο σαφής.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">- Είναι το τρίτο βιβλίο και ουσιαστικά ολοκληρώνετε την
τριλογία σας με τις κεντρικές ηρωίδες από την Αρχαία Τραγωδία. Τι ήταν αυτό που
σας κέντρισε και την επιλέξατε; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">* Και με τα τρία αυτά έργα μου θέλησα να καταθέσω μια
προσωπική, ως ένα βαθμό, προσέγγιση κεντρικών ηρωίδων των αρχαίων τραγωδιών. Η
Κασσάνδρα του πρώτου μυθιστορήματος για μένα είναι το σύμβολο του συνετού
ανθρώπου που ενώ ο ίδιος βλέπει που οδηγεί το τυφλό πάθος των άλλων, δεν
καταφέρνει να τους πείσει. Η Κλυταιμνήστρα, του δευτέρου έργου, είναι για μένα
το σύμβολο μιας ηγέτιδας που δεν μπόρεσε να εκφράσει το θηλυκό πρόσωπο της εξουσίας.
Τώρα, με το τρίτο, προτείνω ένα διαχωρισμό ανάμεσα στη σχέση άντρα – γυναίκας
και σε εκείνη του αρσενικού – θηλυκού. Η πρώτη έχει κοινωνικό πρόσημο, ενώ η
δεύτερη αποτελεί την ίδια τη δημιουργία της ζωής.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σε κάθε περίπτωση θεωρώ πως αν αυτά τα πρόσωπα, αυτές οι
γυναίκες έχουν καταφέρει να παραμένουν ‘ζωντανές’ μέχρι τις μέρες μας, είναι
γιατί προσφέρονται σε συνεχώς νέες, μικρές ή πιο μεγάλες, επαναγνώσεις. Η δε
Μήδεια ίσως περισσότερο στις μέρες μας, όπου εμφανίζεται μια έντονη βία μέσα
στις σχέσεις των ανθρώπων και τα έμφυλα πρότυπα ή αναιρούνται ή και
επαναπροσδιορίζονται.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">-Εστιάζετε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στην
ψυχολογία της γυναίκας και στην ουσία δημιουργήσατε μια Μήδεια που γίνεται σιγά
σιγά αγαπητή στον αναγνώστη ή τουλάχιστον αντιλαμβανόμαστε τους λόγους που την
οδήγησαν στην αποτρόπαια πράξη της.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήταν
αυτός ο σκοπός σας ; Να εξηγήσετε δηλαδή κάτω από ποιες συνθήκες και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συναισθήματα έδρασε; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">* Όπως σας είπα θέλησα και στην περίπτωση της Μήδειας να
αναζητήσω τους λόγους που οδήγησαν στην πλέον αποτρόπαιη πράξη, αυτή της
παιδοκτονίας. Η ερωτική ζήλεια, όπως και η εκδίκηση μιας προδομένης
γυναίκας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν με έπειθαν. Από την άλλη
δεν μπορούσα να αγνοήσω το γεγονός πως στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη, η
Μήδεια όχι μόνο δεν τιμωρείται, αλλά ο θεός Ήλιος την παίρνει μαζί του. Οπότε
ποια μπορεί να ήταν μια άλλη προσέγγιση<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>των συναισθημάτων της;<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μετά από
πολλές μελέτες, αλλά και σύγχρονες εκδοχές ανεβασμάτων της τραγωδίας, μα κυρίως
με τον προβληματισμό που μου δημιούργησε η σκηνή του φόνου στην ταινία <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Medea</span> του Λαρς φον Τρίερ,
κατέληξα στη δική μου ερμηνεία και έτσι είδα τη Μήδεια όχι ως γυναίκα μέσα σε
μια κοινωνία, αλλά ως τελευταία απόγονο μια θηλυκής θεότητας που επιζητά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την ένωσή της με κάποιον καθαρό απόγονο διαχρονικής
αρσενικής ταυτότητας και την δημιουργία μαζί του ενός νέου ανθρώπινου γένους<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">-Ποια είναι η πιο ξεχωριστή πλευρά της Μήδειας; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">* Μα ολόκληρη μια ξεχωριστή οντότητα είναι. Επιζητά τη
γονιμοποίησή της. Θέλει τα πλάσματα που θα γεννήσει να έχουν το ήθος που πρέπει
να διαθέτουν οι γνήσιοι απόγονοι αρχέγονων θεών όπως ο Ουρανός και η Γαία.
Θέλει να συνεργαστεί με τον Ιάσωνα γι αυτόν τον σκοπό. Στο πρόσωπο του εραστή
της βλέπει τον ίδιο τον θεό Ήλιο, ενώ εκείνη είναι η Σελήνη. Είναι υγρή και
σκιερή και ζητά το φως για να γονιμοποιήσει τα σπλάχνα της.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">-Το βιβλίο σας έχει πάθος , έρωτα , πόθους ,μάχες, αίμα και
θάνατο. Μου άρεσε επίσης που εμφανίζετε την ανθρώπινη πλευρά της. Πόσο δύσκολο
είναι να αντιμετωπίσει κάποιος τα δαιμόνια του εαυτού του και της μοίρας του; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">* Πολύ εύστοχα θέτε το θέμα. Γιατί τι άλλο είναι -ή έστω θα
έπρεπε να είναι- η ανθρώπινη πλευρά μιας γυναίκας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από την ανάγκη για την ελευθερία έκφρασης του
θηλυκού εαυτού της και με αυτόν να σαγηνεύσει εκείνον με τον οποίο θα φέρει στη
ζωή τους απογόνους της; Αλλά και πόσο δύσκολο να αντιμετωπίσει τους άλλους που
θέλουν να την κρατήσουν μέσα στη μιζέρια μιας προγραμματισμένης μοίρας. Αλλά ας
το πω με άλλα λόγια -για μένα η Μήδεια είναι η διαχρονική εκπρόσωπος της
θηλυκής αξιοπρέπειας<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">-«Υπέκυψε-η πρώτη φορά τότε ήταν και από τότε κι άλλες
ακολούθησαν που υπέκυπτε στη γοητεία εκείνου του επίλεκτου άρρενος. Δηλαδή, αν
και ταγμένο θηλυκό η ίδια , αγνοούσε την πτώση και αντιδρούσε σαν γυναίκα;» <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αναρωτήθηκα διαβάζοντας αυτές τις φράσεις πόσο βαθιά
καταφέρατε να μπείτε στην ψυχή της ; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">*Δεν είμαι εγώ που μπορώ να πως το πόσο βαθιά μπήκα στην
ψυχή της. Αυτό είναι κάτι που θα το κρίνει ο αναγνώστης του έργου. Εγώ εκείνο
που μπορώ να βεβαιώσω είναι πως τόσο στην περίπτωση της Μήδειας, όσο και στις
περιπτώσεις και προηγουμένων ηρωίδων άλλων έργων μου, προσπάθησα με κάθε τρόπο
όχι μόνο να μπω μέσα στις ψυχές τους, αλλά να μετατρέψω τη δική μου ύπαρξη στην
ύπαρξη καθεμιάς από αυτές. Αλλά πάντα αυτό είναι και ένα από τα στοιχήματα του
συγγραφέα. Την ώρα που πλάθει ένα νέο χαρακτήρα, να λησμονεί -όσο αυτό είναι
μπορετό- τον δικό του.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">-«Και τώρα ξανά το έργο δικό της. Και η απόφασή της βαμμένη
στο κόκκινο του αίματος, στο κόκκινο του φόνου. Μπορεί το μέλλον να
προαναγγέλλεται από το παρελθόν, αλλά ο χρόνος είναι πάντα το τώρα και ο τόπος
θα είναι πάντα το εδώ». Βαθιά φιλοσοφημένες φράσεις. Μπορείτε να μας τις
αναλύσετε λίγο περισσότερο; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">* Οι πράξεις του παρελθόντος είναι εκείνες που πάνω τους θα
στηριχτούν όσες θα ακολουθήσουν, οι του μέλλοντος δηλαδή. Αλλά ανάμεσα στο
παρελθόν και το μέλλον υπάρχει το παρόν. Μπορεί να είναι στιγμιαίο, αλλά έχει
τη δυνατότητα να αλλάξει την πορεία των γεγονότων. Να το εκφράσω διαφορετικά; «Ανοιχτά
πάντα κι άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου» μας υπενθυμίζει ο Σολωμός. Που
σημαίνει πως μπορεί το στιγμιαίο παρόν να αναστρέψει τους σχεδιασμούς του
παρελθόντος και να δημιουργήσει ένα νέο μέλλον.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">-Στο τέλος του βιβλίου ο Ιάσωνας απευθύνεται στη Μήδεια. Της
λέει «Σ’ αγάπησα» κι εκείνη του αποκρίνεται με παράπονο «Σαν άντρας». Αυτό
άραγε συνδέει την παρομοίωση του τίτλου<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>με την αγάπη του Ιάσωνα που δεν μπορεί να ξεπεράσει τα αντρικά όρια; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">* Να που δίνετε και μια άλλη ερμηνεία στον τίτλο. Σας
ευχαριστώ!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">-Σε κάθε κεφάλαιο έχετε μια φράση από τη Μήδεια του Ζαν
Ανουίγ. Σε αυτή στηριχτήκατε περισσότερο; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">* Ναι. Αφού βασίστηκα πρώτα στο κείμενο του Ευριπίδη, θέλησα
-το είπα και πιο πριν- να αναζητήσω τη Μήδεια και άλλων δημιουργών. Αυτή του
Ανούιγ με βοήθησε να πλησιάσω περισσότερο τον ψυχισμό του Ιάσωνα. Γιατί πέρα
από τις θεωρίες, ήθελα να γράψω ένα μυθιστόρημα πάθους και συγκρούσεων. Έπρεπε,
λοιπόν, να στραφώ και προς την πλευρά εκείνου. Ο Ανούιγ με βοήθησε μιας και ο
δικός του Ιάσωνας έχει κάτι το γήινο… Το ανθρώπινο. Δεν τον δικαιολογεί, αλλά
τον καταλαβαίνει… Μπορούμε να ισχυριστούμε πως ήταν ένας άντρας που χωρίς
βαθύτερες σκέψεις αφέθηκε στη γοητεία μιας θηλυκής προσωπικότητας; Αν ναι, τότε
έχει και αυτός ένα μερίδιο στην κατανόησή μας; Δεν ξέρω… Αυτό ας το πούνε και
πάλι οι αναγνώστες μου. Ο δικός μου ρόλος έχει τελειώσει πλέον.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">-Πρώτα γράψατε την «Κασσάνδρα στη Μαύρη Άμμο», στην συνέχεια
«Οι σκιές της Κλυταιμνήστρας και τέλος το βιβλίο «Σαν Μήδεια». Σας δυσκόλεψε
κάποια από τις τρεις τραγικές ηρωίδες και αν ναι ποια;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">* Και οι τρεις, η κάθε μια με τον δικό της τρόπο. Η
Κασσάνδρα γιατί ήταν η πρώτη και μαζί της έμπαινα σε άγνωστα νερά. Μα από την
άλλη ήταν και μια προσωπικότητα που την είχα δίπλα μου από τον καιρό της
νεότητάς μου. Η Κλυταιμνήστρα, όσο κι αν σας ξαφνιάζει, ήταν πλέον
μυθιστορηματική. Πολλά τα γεγονότα της ζωής της που πάνω τους ένα μυθιστόρημα
μπορεί να απλωθεί. Απλώς στην δική της περίπτωση χρειάστηκα και τη συνδρομή
εκείνου που τη σκότωσε, του γιου της δηλαδή. Άλλη αυτή μορφή δυσκολίας -να
μιλήσεις για μητροκτονία. Πάντως σίγουρα η πιο απροσπέλαστη ήταν η Μήδεια. Δεν
είναι εύκολο, θα έλεγα πως είναι σπαρακτικό να προσπαθήσεις να αναπτύξεις ένα
έργο βασισμένο σε ηρωίδα που σκοτώνει τα παιδιά της. Αλλά ίσως και γι αυτό
η<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όλη προσπάθεια τελικά με συνεπήρε. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>-Γιατί είναι πάντα
επίκαιρα τα πρόσωπα από την Αρχαία Τραγωδία; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">*Όλα όσα καθορίζουν τις σχέσεις μας, όλες οι βασικές αρχές
και ιδέες του πολιτισμού μας έχουν υπάρξει και έχουν διατυπωθεί στις Αρχαίες
Τραγωδίες. Παράλληλα τα πρόσωπα αυτών των έργων έχουν θα έλεγα μια διπλή
ταυτότητα -αυτή του ανθρώπινου πάθους και την άλλη του διαχρονικού συμβόλου.
Από τον Προμηθέα έως τον Οιδίποδα, από την Εκάβη έως την Κασσάνδρα, από την
Ελένη έως την Κλυταιμνήστρα και από τον Αχιλλέα και τον Αγαμέμνονα έως τον
Έκτορα και τον Πρίαμο -όλοι τους είναι και σύμβολα, μα και άνθρωποι της εκάστοτε
σύγχρονης καθημερινότητας. Τολμώ να ισχυριστώ πως όλη τη Λογοτεχνία και το
Θέατρο από τη μια και όλη η Ψυχολογία και η Φιλοσοφία από την άλλη πάνω στα
θέματα και τους χαρακτήρες των Αρχαίων Τραγωδιών έχουν χτιστεί.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">-Τι συμβολίζει σήμερα η Μήδεια; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">*Το αίτημα της ισότητας των φύλων, μα και το πάθος της
ανθρώπινης ψυχής να ολοκληρώσει τον προορισμό της.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">-Ποιος θα είναι ο επόμενος γυναικείος χαρακτήρας που θα σας
απασχολήσει; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">* Έχω την εντύπωση πως ο επόμενος χαρακτήρας που θα με
απασχολήσει συγγραφικά δεν θα είναι γυναικείος. Ίσως είναι θέμα ατομικής
ανάγνωσης της ηλικίας μου… Όσο μεγαλώνει κανείς, λένε πως γίνεται και
περισσότερο εγωκεντρικός.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Σας ευχαριστώ πολύ
,είναι μεγάλη χαρά και τιμή αυτή η συνέντευξη <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">*Κι εγώ σας ευχαριστώ για τα όσα με κάνατε να βάλω σε μια
σειρά σχετικά με το «Σαν Μήδεια». Όταν έχεις ολοκληρώσει ένα μυθιστόρημα,
αξίζει να επανέρχεσαι σε αυτό. Είναι, κατά κάποιο τρόπο,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μια πορεία αυτογνωσίας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">20/12/2023<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">(1600 </span>λέξεις)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">https://www.fractalart.gr/manos-kontolewn-interview/<o:p></o:p></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-49799094319205694472023-12-12T02:58:00.000-08:002023-12-12T02:58:16.568-08:00Μια ευχή που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε (Αφιέρωμα στο ηλεκτ. περιοδικό 'Αναγνώστης')<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhQhH4SebLXpRjLeGxMaLYs3wTG0WZEbu-aq0GFpBc6Bdcw51pFnfgd7FS0luuMsAShz6CaLd-WWFJQ1z09nXUuB_J5Xzuar0lrFnA1zAj3EecO2LlKV6vA5L2EDLNh_P_IpOzFR_4IAy8oyr2OC8_KXYndbt6XwN6o8SmA_RsFlLvHkl2D6AYTlXX2dNsN" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="712" data-original-width="1068" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhQhH4SebLXpRjLeGxMaLYs3wTG0WZEbu-aq0GFpBc6Bdcw51pFnfgd7FS0luuMsAShz6CaLd-WWFJQ1z09nXUuB_J5Xzuar0lrFnA1zAj3EecO2LlKV6vA5L2EDLNh_P_IpOzFR_4IAy8oyr2OC8_KXYndbt6XwN6o8SmA_RsFlLvHkl2D6AYTlXX2dNsN" width="320" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal">Μια από τις τελευταίες μέρες εκείνου του Ιουλίου, η Κώστια
κι εγώ παντρευτήκαμε. Απόφαση δίχως λογική αν σκεφτεί κανείς πως ακόμα δεν είχα
πάρει το πτυχίο μου και πως στο τέλος<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Οκτώβριου θα παρουσιαζόμουνα στην Κόρινθο για να κάνω τη στρατιωτική μου
θητεία.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αλλά είχαμε με τόσο κέφι φτιάξει το σπιτικό μας που θέλαμε
να το χαρούμε χωρίς κάποια άλλη απασχόληση να μας κρατά μακριά από αυτό.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κι έτσι έγινε. Για τρεις μήνες γλεντούσαμε -άλλοτε οι δυο
μας, άλλοτε με φίλους, άλλοτε με συγγενείς. Κάτι σαν τα παραμύθια που συχνά
ισχυρίζονται πως μετά τους γάμους του βασιλόπουλου και της βασιλοπούλας τα
γλέντια κράτησαν για μήνες πολλούς.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αλλά το τέλος του Οκτώβρη κάποια στιγμή έφτασε κι εγώ θέλησα
μόνος μου να ανέβω στο λεωφορείο που θα με μετέφερε έξω από την πύλη του
στρατοπέδου.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πέρασα τις σαράντα μέρες μέχρι το πρώτο επισκεπτήριο,
αναζητώντας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>απομονωμένους ευκαλύπτους
και -ακουμπώντας την πλάτη στον κορμό τους- γέμιζα μπλοκάκια με εντυπώσεις και
περιγραφές της νέας μου καθημερινότητας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μπλοκάκια που τα έδινα στην Κώστια όταν πια οι επισκέψεις
επετράπησαν και εκείνη ερχότανε τις Κυριακές να με δει μαζί με τα δικά της
μπλοκάκια.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μεσολάβησαν και μερικές άδειες δύο ημερών. Και στην
τελευταία από αυτές -έχοντας τη διαβεβαίωση ‘υψηλά ιστάμενου’ προσώπου πως παρά
το ότι ήμουνα σχεδόν πτυχιούχος Πανεπιστημίου θα φρόντιζε εκείνος να με
κρατήσει στην Αθήνα ως απλό στρατιώτη- μαζί με την Κώστια αγοράσαμε το
χριστουγεννιάτικο δέντρο μας, διαλέξαμε και τις μπάλες με τις οποίες θα το
στολίζαμε και περιμέναμε την επόμενη άδεια μου (τριήμερη μιας και θα ήταν μέσα
στα Χριστούγεννα) για να περάσουμε μαζί οι δυο μας τα πρώτα ολότελα δικά μας Χριστούγεννα
στο σπιτικό μας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Είχα πλέον επιστρέψει στο στρατόπεδο όταν λίγες μέρες πριν
από τις Γιορτές βγήκαν τα αποτελέσματα και μας μαζέψανε όλους τους
νεοσύλλεκτους για να ακούσουμε ποιοι από εμάς θα γινόντουσαν αξιωματικοί ή
υπαξιωματικοί και άμεσα θα αναχωρούσαν, ποιοι θα έμεναν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>απλοί στρατιώτες και θα εξακολουθούσαν για
κάποιες μέρες ακόμα να παραμένουν στην Κόρινθο.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αδιάφορος άκουγα τα ονόματα και τις Σχολές. Αδιάφορος μιας
και ήμουνα σίγουρος για το ότι θα παρέμενα απλός στρατιώτης. Κι όμως… Κάποια
στιγμή, μέσα στο παγωμένο απόγευμα, άκουσα και το δικό μου όνομα και ακόμα
άκουσα πως την επόμενη μέρα θα έφευγα για την ΣΕΑΠ (Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών
Πεζικού) που ήταν στο Ηράκλειο της Κρήτης.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Είμαι σίγουρος πως κάποιο κλαρί ευκάλυπτου έπεσε στο κεφάλι
μου! Ολότελα ζαλισμένος δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πως εκεί που περίμενα
να κάνω Χριστούγεννα μαζί με την αγαπημένη μου, τώρα έμελλε να τα περάσω μέσα
σε ένα θάλαμο μαζί με άλλους δύστυχους νεοσύλλεκτους σαν και του λόγου μου και
μάλιστα σε θάλαμο κτηρίου εντός της πλέον αυστηρής Σχολής Εφέδρων Αξιωματικών,
της περιβόητης ΣΕΑΠ (Σήμερα Έρχεσαι Αύριο Πεθαίνεις).<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κάποια στιγμή σύρθηκα και μπήκα στη σειρά για να βρω μια
θέση να τηλεφωνήσω τα νέα σε όλη την οικογένεια. Κι αμέσως μετά ξεκίνησα να
μαζεύω μέσα στον στρατιωτικό σάκο όλα τα υπάρχοντα ενός στρατιώτη.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πρωί μας βάλανε στο τραίνο και προς το μεσημέρι φτάσαμε στον
Πειραιά. Εκεί στο λιμάνι με περίμενε η Κώστια μαζί με άλλες ακόμα νέες ή
μεγαλύτερες γυναίκες που είχαν μαζευτεί να αποχαιρετήσουν τα δικά τους η
καθεμιά …μελλοθάνατα παιδιά ή συντρόφους.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Λίγα λόγια προφτάσαμε να ανταλλάξουμε.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μας χώσανε στο καράβι και οι πιο τυχεροί
(ένας από αυτούς κι εγώ) βρήκαμε καμπίνα, οι υπόλοιπο στο σαλόνι-<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>περιμέναμε τον απόπλου… Που όμως λόγω έντονης
θαλασσοταραχής καθυστερούσε.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η νύχτα βρήκε το καράβι πάντα αραγμένο και το ξημέρωμα εγώ
καθώς από το φιλιστρίνι είδα τα κτήρια του Πειραιά, σκέφτηκα πως κάποιο θαύμα
έχει γίνει και η μετάθεση με κάποιον τρόπο ακυρώθηκε… Μπορεί ακόμα κι ένας
σεισμός να είχε γκρεμίσει τα κτήρια της Σχολής.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αλλά όλες οι ελπίδες μου τρέξανε να κρυφτούνε καθώς οι
σειρήνα του καραβιού σήμανε την αναχώρησή του.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πιάσαμε το λιμάνι του Ηρακλείου προχωρημένο δεκεμβριάτικο
-για αυτό και αρκούντως σκοτεινό- απόγευμα. Μας υποδέχτηκαν οι Βητάδες (οι
μαθητές της προηγούμενης ΕΣΟ) και μέσα σε μια παγωμένη ατμόσφαιρα -κάτι ανάμεσα
σε επερχόμενη κακοκαιρία και τρόμο για το άγνωστο- ανεβήκαμε σε φορτηγά, κάποια
στιγμή φτάσαμε στην Σχολή, μας χώρισαν σε λόχους και διμοιρίες, μας δείξανε
τους θαλάμους μας… Κοιμηθήκαμε.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δεν θυμάμαι αν είδα κάποιο σημαδιακό όνειρο.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πάντως, μετά το εγερτήριο κι ενώ καθισμένοι γύρω από
στενόμακρα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τραπέζια πίναμε τσάι και
μασουλούσαμε φέτες ψωμιού με μαρμελάδα, από τα μεγάφωνα ακούστηκε το όνομά μου.
Να πάω έπρεπε από το Α’ Γραφείο.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ψαρωμένος (κατά τη συνήθη στρατιωτική έκφραση) βιάστηκα να
παρουσιαστώ σε κάποιον λοχαγό ο οποίος, με θαυμασμό στο βλέμμα, μου ανακοίνωσε
πως μπορούσα να φορέσω τη στολή εξόδου και να φύγω με διανυκτέρευση.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Η γυναίκα σου έχει έρθει και ο Διοικητής της Σχολής σου
δίνει άδεια με διανυκτέρευση, να περάσει το Χριστούγεννα μαζί της…» ο λοχαγός
τώρα χαμογέλασε πονηρά και κατέληξε «Α, ρε τυχερέ… Όμορφη Νύχτα Χριστουγέννων
σε περιμένει!»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Χαιρέτησα, βγήκα από το γραφείο και σε λίγο κι από την πύλη
του στρατοπέδου κρατώντας την άδεια στο ένα χέρι. Στο άλλο τη διεύθυνση του
σπιτιού που μου είχαν δώσει λέγοντάς<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μου
πως εκεί θα με περίμενα η Κώστια.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αναγνώρισα που θα πήγαινε –ήταν το σπίτι όπου έμενε η Χρύσα,
παλιά συμμαθήτρια της γυναίκας μου. Και πράγματι, η Χρύσα μαζί τον Τάκη, τον
άντρα της με περίμεναν για να μου δώσουν στο χέρι το ακουστικό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για να μιλήσω με την Κώστια.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κι έμαθα πως εκείνο το ‘υψηλά ιστάμενο’ πρόσωπο για να
εξιλεωθεί από την αποτυχία της μετάθεσης είχε κανονίσει να πάρω άδεια με το που
είχα πατήσει το πόδι του στη Σχολή.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μα και κάτι ακόμα μου είπε -μέσα σε γοερούς λυγμούς- η
Κώστια. Πως μιας και λόγω μεγάλης κακοκαιρίας τα πλοία παρέμεναν δεμένα στο
λιμάνι, θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει αεροπλάνο… Αλλά αυτό το μέσο μεταφοράς η
Κώστια δεν τολμούσε να το χρησιμοποιήσει.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Δεν αντέχω…» σπάραζε εκείνη και εγώ με τη σειρά μου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν άντεχα να την ακούω τόσο δυστυχισμένη και
πήρα να την παρηγορώ.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αργότερα, η Χρύσα και ο Τάκης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πρότειναν να με πάρουν μαζί τους στο ρεβεγιόν
που οι ίδιοι θα πηγαίνανε.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αρνήθηκα. Προτίμησα να μείνω μέσα στην χριστουγεννιάτικη
ατμόσφαιρα του σπιτικού τους και αντί για χριστουγεννιάτικα τραγούδια, εκεί
δίπλα στο φωτισμένο δέντρο, άρχισα να ακούω τον «Μεγάλο Ερωτικό» του Χατζιδάκι.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ήταν η πρώτη φορά που θα άκουγα αυτά τα τραγούδια.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πήρα τηλέφωνο την Κώστια. Τα ακούγαμε μαζί<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και το,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Απ’ όλα τ’
άστρα τ’ ουρανού ένα είναι που σου μοιάζει, έγινε για μας, εκείνη την παραμονή
των Χριστουγέννων,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το πιο προσωπικό μας
χριστουγεννιάτικο τραγούδι.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και είναι ακόμα!<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">(1051 λέξεις)</p><p class="MsoNormal">https://www.oanagnostis.gr/manos-kontoleon/</p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><br /></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-23058724764599246882023-12-11T03:07:00.000-08:002023-12-11T03:07:44.945-08:00Γρηγόρης Χαλιακόπουλος "Το φάντασμα της βιβλιοθήκης"<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhamYkdgl7gESR1VeqK83jlidqYOf9SMQHcwAtGRs5V1Jz7Aw6nzqWAMLjb68NteLPU6Srt47M7ToNGiRq8IHH-AUwGpPNlhJsANBaGS9wfoRND_sKpfhb8480nNTNzXrFQUBNNLh_dAM8tYjOKDjXM0gLFDC4vym30JVqnvBqK4fk4aZcOM8cp5MB9MFo7" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="738" data-original-width="512" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhamYkdgl7gESR1VeqK83jlidqYOf9SMQHcwAtGRs5V1Jz7Aw6nzqWAMLjb68NteLPU6Srt47M7ToNGiRq8IHH-AUwGpPNlhJsANBaGS9wfoRND_sKpfhb8480nNTNzXrFQUBNNLh_dAM8tYjOKDjXM0gLFDC4vym30JVqnvBqK4fk4aZcOM8cp5MB9MFo7=w278-h400" width="278" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal">«Το φάντασμα της βιβλιοθήκης»<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Εικονογράφηση Γρηγόρης Χαλιακόπουλος<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">: Απόστολος Βέττας<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal">Το να δημιουργηθεί ένα βιβλίο για παιδιά που είναι και μια
λογοτεχνική αφήγηση και παράλληλα μια καταγραφή γνώσεων σε συγκεκριμένο πεδίο,
είναι μια προσπάθεια με αρκετό ρίσκο. Κι αυτό γιατί από τη μια πρέπει να
διαθέτει όλη εκείνη την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της λογοτεχνίας και από την άλλη
την αυστηρή συγκρότηση παροχής εγκυκλοπαιδικών πληροφοριών, χωρίς να ‘γέρνει’
προς τον διδακτισμό.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος έχοντας ιδιαίτερη εμπειρία και στο
χώρο της δημοσιογραφίας και σε εκείνον της λογοτεχνίας, δημιούργησε και στο
παρελθόν βιβλία που συνδυάζουν επιτυχώς αυτές τις δυο ταυτότητες. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Αναφέρομαι σε εκείνους τους τίτλους έργων του που μέσα από
μια λογοτεχνική αφήγηση, μας κάνουν γνωστά τα έργα και τις ζωές προσωπικοτήτων
του απώτερου ή και πρόσφατου παρελθόντος (Κοσμάς Αιτωλός, Καβάφης, Βελισσάριος,
Βενιζέλος, Δανάη κ.α)<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Το ίδιο επιχειρεί και με το τελευταίο του αυτό έργο «Το
φάντασμα της βιβλιοθήκης»<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Εδώ το πρόσωπο που μας κάνει γνωστό είναι ο ποιητής
Λορέντζος Μαβίλης. Και ο αναγνώστης θα γνωρίσει αυτόν τον σημαντικό άνθρωπο των
γραμμάτων μας, μέσα από την αφήγηση ενός σημερινού ενήλικα που όταν ήταν ο
ίδιος παιδί και ζούσε σε χωριό της Ιθάκης, είχε την τύχη να βρεθεί μέσα σε μια
βιβλιοθήκη και εκεί να συναντήσει… Το φάντασμα του Μαβίλη.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Έχουμε, λοιπόν, ένα μυθιστορηματικό εύρημα που αβίαστα θα
μας οδηγήσει στο να ασχοληθούμε με το έργο και τη ζωή ενός σημαντικού ποιητή.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Η έκδοση (πάντα με την άψογη φροντίδα του Καλειδοσκόπιου)
στην ουσία χωρίζεται σε δυο μέρη.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Στο πρώτο έχουμε την εξιστόρηση του ενήλικα αφηγητή για ό,τι
του είχε συμβεί όταν ήταν μικρός. Πρόκειται για μια αφήγηση στρωτή, συνετή,
συχνά θυμίζει τον τρόπο που ένας παππούς θα αφηγείτο στον εγγονό του κάτι από
το παρελθόν του. Με τρόπο αβίαστο οδηγεί τον νεαρό αναγνώστη προς τη γνωριμία
του έργου του ποιητή καθώς πρώτα χρησιμοποιεί μια άλλη πλευρά αξιοσύνης του
Μαβίλη, αυτή της καλής γνώσης του σκακιού. Κι έτσι το αγόρι που του αρέσει να
παίζει πολεμικά παιχνίδια με τους φίλους του στις αλάνες του χωριού του,
ανακαλύπτει ένα άλλον ‘πόλεμο’, αυτόν που τα άσπρα πιόνια αντιμετωπίζουν τα
μαύρα. Πόλεμο σκέψης και αναίμακτο.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Έξυπνο συγγραφικό εύρημα που ξεφεύγει από την παγίδα του
στυγνού διδακτισμού και παράλληλα οδηγεί στην ανάγνωση του δεύτερου μέρους του
βιβλίου, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η με σωστές επιλογές και επισημάνσεις παρουσίαση
του έργου και της ζωής του Μαβίλη.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Οι εικόνες του Απόστολου Βέττα, στο πρώτο μέρος, διαθέτουν
μια εικονογραφική άποψη που παραπέμπει σε παλιές εικονογραφήσεις ή και
γκραβούρες που περιγράφουν με τον τρόπο τους τόσο το μικρό χωριό του αφηγητή
όσο και τον ίδιο τον Μαβίλη. Στο δεύτερο μέρος έχουμε μια σειρά φωτογραφιών που
συνοδεύουν τις πληροφορίες τόσο για τη ζωή του ποιητή όσο και για την εποχή που
έδρασε. Σε επιλεγμένα σημεία και με διακριτικότητα παρατίθενται και αποσπάσματα
του ποιημάτων του Μαβίλη.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Μια πολλαπλά ιδιαίτερη έκδοση.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><a href="https://www.periou.gr/manos-kontoleon-grigoris-chaliakopoulos-to-fantasma-tis-vivliothikis-eikonografisi-apostolos-vettas-ekdoseis-kaleidoskopio/">https://www.periou.gr/manos-kontoleon-grigoris-chaliakopoulos-to-fantasma-tis-vivliothikis-eikonografisi-apostolos-vettas-ekdoseis-kaleidoskopio/</a><o:p></o:p></p><p>
</p><p class="MsoNormal">(470 λέξεις)<o:p></o:p></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-30723670129079621452023-12-10T11:03:00.000-08:002023-12-10T11:03:52.015-08:00"Το αγόρι με τις δυο καρδίες" στο Θέατρο Άλμα<p> </p><p class="MsoNormal">"Το αγόρι με τις δυο καρδιές” των Χάμεντ και Χεσαάμ Αμίρι
σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjKhFIs4iaobB-XZ6rf9H2MWsIvVUDColMY2I0Lj7KPEIhfmkbvtVoydCTkBNx1ABHHaUda4w8EMVmAETcXYWB88s7nmvLmZ8qrva83s-RDPFLrNYYTFNhm_N4hMI_v2HeMr4_Eo9AEacqSC3nmDqkG85A5AUvy-4g5lvo6Mq9wcl33BN1QlIOxS-UAipcY" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="600" data-original-width="1200" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjKhFIs4iaobB-XZ6rf9H2MWsIvVUDColMY2I0Lj7KPEIhfmkbvtVoydCTkBNx1ABHHaUda4w8EMVmAETcXYWB88s7nmvLmZ8qrva83s-RDPFLrNYYTFNhm_N4hMI_v2HeMr4_Eo9AEacqSC3nmDqkG85A5AUvy-4g5lvo6Mq9wcl33BN1QlIOxS-UAipcY=w400-h200" width="400" /></a></div><br /><br /><p></p>
<p class="MsoNormal">Η καλλιτεχνική παιδεία στη χώρα μας μπορεί θεωρητικά να
εντάσσεται μέσα σε σχολικά προγράμματα, αλλά η ουσιαστική επαφή του παιδιού και
εφήβου με τη λογοτεχνία, το θέατρο, τις εικαστικές τέχνες και τη μουσική είναι
ελλιπέστατη, αν όχι ίσως και ανύπαρκτη. Και κάτι τέτοιο ως αποτέλεσμα του
διαχωρισμού της Παιδείας από τον Πολιτισμό.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και αυτή η σημαντική έλλειψη γίνεται ακόμα περισσότερο
εμφανής στα χρόνια της εφηβείας και της πρώιμης νεότητας. Ελάχιστα είναι τα
λογοτεχνικά κείμενα που μπορεί να έχουν τη θεματική (μα και την ικανότητα) που
θα ενδιέφερε ένα άτομο 13 έως 17 χρονών· ακόμα λιγότερες οι θεατρικές
παραστάσεις· σχεδόν μηδαμινές οι παρεμβάσεις ζωγραφικής και κλασικής μουσικής
στην εφηβική κουλτούρα. Κι όμως, μέσα από την Τέχνη (και κυρίως τη λογοτεχνία
και το θέατρο) μπορεί να διαμορφωθεί εποικοδομητικά ο πνευματικός και ψυχικός
κόσμος του μελλοντικού ενήλικα, ενώ παράλληλα βοηθιέται και μια χωρίς ακρότητες
εκρηκτική έκφραση της εφηβείας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κάτω από αυτό το σκεπτικό αναζητώ άρτια λογοτεχνικά και
θεατρικά έργα για εφήβους και όχι μόνο. Και χαίρομαι όταν ή τα διαβάζω ή τα
παρακολουθώ. Η crossover Τέχνη (λογοτεχνία και θέατρο) έχει ιδιαίτερα σημαντικό
ρόλο να παίξει στην εποχή μας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ακροβατεί συνεχώς ανάμεσα στη συγκίνηση και το χιούμορ, στις
ενδοοικογενειακές σχέσεις και τις ποικίλες συμπεριφορές όσων εμπλέκονται στη
διακίνηση προσφύγων.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μια τέτοια χαρά μού πρόσφερε και η παρακολούθηση του έργου
Το αγόρι με τις δυο καρδιές των Αφγανών συγγραφέων Χάμεντ και Χεσαάμ Αμίρι, σε
θεατρική προσαρμογή του Φιλ Πόρτερ, που παρουσιάζεται στο θέατρο Άλμα σε
σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, μουσική Μίλτου Πασχαλίδη, σκηνικά του Εδουάρδου
Γεωργίου και κοστούμια της Έλλης Εμπεδοκλή.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έργο με σαφείς πολιτικές και κοινωνικές διαστάσεις, καθώς
βασικός του άξονας είναι ο φωτισμός της ζωής του πρόσφυγα. Βασισμένο σε αληθινά
γεγονότα –στην ουσία περιγράφει τις περιπέτειες της πενταμελούς οικογένειας των
δυο συγγραφέων από τη φυγή τους απ’ το Αφγανιστάν έως τη μόνιμη εγκατάστασή
τους στη Μεγάλη Βρετανία–, καταφέρνει να συμπυκνώσει σε μια διάρκεια λιγότερη
των δυο ωρών όλο το δράμα μιας προσφυγικής πορείας σε διάφορες χώρες της Ασίας
και της Ευρώπης. Και παράλληλα ακροβατεί συνεχώς ανάμεσα στη συγκίνηση και το
χιούμορ, στις ενδοοικογενειακές σχέσεις και τις ποικίλες συμπεριφορές όσων
εμπλέκονται στη διακίνηση προσφύγων.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Το έργο (αναφέρεται σε γεγονότα πριν από είκοσι περίπου
χρόνια, τα οποία όμως –και δυστυχώς– δεν έχουν διαφοροποιηθεί) διέγραψε το 2022
μια επιτυχημένη πορεία σε σκηνές του Λονδίνου και τώρα συνεχίζει να βρίσκει την
ίδια ανταπόκριση και από το αθηναϊκό κοινό, κι αυτό γιατί η σκηνοθεσία του Τάκη
Τζαμαργιά τού χαρίζει έναν γρήγορο, νεανικό –θα τον έλεγα– ρυθμό, τα σκηνικά
του Εδουάρδου Γεωργίου τη δυνατότητα να πείσουν για τις απανωτές στάσεις μιας
προσφυγικής πορείας, τα κοστούμια της Έλλης Εμπεδοκλή να σχολιάσουν με τον
τρόπο τους τις διαφορετικές δυνατότητες προσαρμογής του ξένου στον νέο τόπο
ανάλογα με την ηλικία και τις προηγούμενες προσλαμβάνουσες, η μουσική του
Μίλτου Πασχαλίδη να φέρει κοντά ποικίλους λαϊκούς πολιτισμούς.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και βέβαια, όλα αυτά αναδεικνύονται καθώς υποκριτικά τα
υποστηρίζει αποτελεσματικά μια ομάδα παλαιότερων και νεότερων ηθοποιών –
Χρήστος Διαμαντούδης, Βαγγέλης Ζάπας, Έλενα Μαρσίδου, Βασίλης Τριανταφύλλου,
Γιώργος Ψυχογυιός.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εντέλει μια άρτια θεατρική παράσταση, που με ευαισθησία
θέλει να ενημερώσει ένα πλατύ κοινό –μα κυρίως τους νέους– για τις όχι πάντα
ιδιαίτερα φωτισμένες παραμέτρους του πρώτου ζητήματος της σύγχρονης εποχής· του
προσφυγικού.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και είναι χαρακτηριστικές οι φράσεις του Τάκη Τζαμαργιά από
το δελτίο τύπου της παράστασης: «Δεν πρόκειται για άλλη μια ιστορία προσφύγων,
πρόκειται για έναν ύμνο στην αγάπη και στην αλληλεγγύη, για τον διαχρονικό
αγώνα του ανθρώπου να προσδιορίσει τον υπαρξιακό του χώρο και χρόνο όπου κι αν
βρίσκεται».<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Συντελεστές<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κείμενο: Hamed & Hessam Amiri<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Θεατρική διασκευή: Φιλ Πόρτερ<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σκηνικά: Εδουάρδος Γεωργίου<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κοστούμια: Έλλη Εμπεδοκλή<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κίνηση: Αγγελική Τρομπούκη<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μουσική/Τραγούδι: Μίλτος Πασχαλίδης<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Στίχοι: Ελένη Φωτάκη<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σχεδιασμός video: Goran Gagic<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Βοηθός σκηνοθέτη: Νεφέλη Βλαχοπαναγιώτη<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Βοηθοί σκηνογράφου: Ξένια Κούβελα, Αναστασία Καρούσση<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Βοηθός ενδυματολόγου: Ασημίνα Κουτσογιάννη<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εταιρεία παραγωγής: Φωτόνιο Τέχνης και Πολιτισμού<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Χρήστος Διαμαντούδης,
Βαγγέλης Ζάπας, Έλενα Μαρσίδου, Βασίλης Τριανταφύλλου, Γιώργος Ψυχογυιός<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">www.diastixo.gr (10/12/2023)</p><p class="MsoNormal">(670 λέξεις)</p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-87141721310350628232023-12-08T22:24:00.000-08:002023-12-08T22:24:50.801-08:00Πεν Γουόρεν "Αγριότοπος"<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhsMKeErh4bcUUhoMeDuQ4Eli7T-yXtCAWFsJb5qsWzBc21ZAP1D-_AAvbBxPhVVAyUQVkimV--5utD1rpwMXRgwQuGe3uZInwgtcZHqwl_dqMLNW838cZkSe8wOZe-beHJlyIYaCd9b719_0Ppysc5phTkZyY63RKYKAFy0qUwuEE7OSKXcVOI5q4U-OUT" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="1054" data-original-width="849" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhsMKeErh4bcUUhoMeDuQ4Eli7T-yXtCAWFsJb5qsWzBc21ZAP1D-_AAvbBxPhVVAyUQVkimV--5utD1rpwMXRgwQuGe3uZInwgtcZHqwl_dqMLNW838cZkSe8wOZe-beHJlyIYaCd9b719_0Ppysc5phTkZyY63RKYKAFy0qUwuEE7OSKXcVOI5q4U-OUT=w322-h400" width="322" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal"><a name="_Hlk152343544"><span lang="EN-US">Robert Penn Warren<o:p></o:p></span></a></p><p class="MsoNormal">«Αγριότοπος»<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Μετάφραση: Άννα Μαραγκάκη<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Εκδόσεις Πόλις<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal">Διακεκριμένος άνθρωπος των Γραμμάτων στις ΗΠΑ, ο Robert Penn
Warren (1905-1989) ασχολήθηκε τόσο με την πεζογραφία, όσο και με την ποίηση και
την κριτική. Τιμήθηκε με σημαντικά βραβεία και έχει αναγνωριστεί ως ο
συγγραφέας εκείνος που έχει ιδιαίτερα ασχοληθεί με τη διερεύνηση της έννοιας
της τιμής και της ελευθερίας, όπως επίσης με τα όρια της ευθύνης και της ενοχής του ανθρώπου.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Στην Ελλάδα έγινε γνωστός με την κυκλοφορία του
μυθιστορήματός του «Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά» (Εκδόσεις Πόλις, 2020)<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Τώρα, με την έκδοση και του έργου του «Αγριότοπος» δίνεται η
ευκαιρία στον έλληνα αναγνώστη να γνωρίσει περισσότερο αυτόν τον συγγραφέα που
πέρα από τους κεντρικούς άξονες της προβληματικής του (ευθύνη και ενοχή), τον
χαρακτηρίζει επίσης μια ιδιαιτέρων αξιώσεων δυναμική στις περιγραφές
συναισθημάτων.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><i>«Όλα ήταν θέμα τύχης, μιας τύχης τυφλής. Σαν τη ζωή την
ίδια. Ξαπλωμένος στο ράντζο του, αναρωτήθηκε πόσο άραγε ν΄ άξιζε η δική του
ζωή. Κάποιοι άλλοι είχαν πληρώσει το τίμημα για να ζήσει εκείνος. Σκέφτηκε τότε
πως δεν ήταν λογικό αυτό * ήταν τελείως
παράλογο. Ξαπλωμένος στο ράντζο του,
σκέφτηκε πόσο λίγο απείχε το να πεθάνει
από το να ζήσει κανείς»<o:p></o:p></i></p><p class="MsoNormal">Κεντρικό πρόσωπο του έργου ο Άνταμ Ρόζεντσβάϊγκ, ένας νεαρός
εβραίος και Γερμανός που έχοντας εισπράξει τραυματικά την παραδοχή του
ιδεαλιστή, μα και αγωνιστή, πατέρα του πως η ζωή του πήγε χαμένη, αποφασίζει να
ολοκληρώσει ο ίδιος ό,τι ο γονέας άφησε ανολοκλήρωτο και έτσι φτάνει στην άλλη
πλευρά του Ατλαντικού για να πολεμήσει κάτω από τη σημαία των Βορείων που
υπερασπίζονται τα δικαιώματα των μαύρων.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο Άνταμ όμως, λόγω μιας εκ γενετής πάθησης του ποδιού του,
δεν θα μπορέσει να καταταγεί στο στρατό των Βορείων και μετά από κάποιες
περιπέτειες θα βρεθεί να είναι ένας απλός βοηθός ενός προμηθευτή του στρατού.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Μα έτσι, από τις εμπειρίες που αποκομίζει, πολύ γρήγορα
συνειδητοποιεί πως οι ιδέες περί δικαιοσύνης πολύ λίγο -ή έστω προσχηματικά-
υπήρξαν η αιτία της εμφύλιας σύρραξης. Είναι τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα
που καθορίζουν την πορεία της Ιστορίας.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Αλλά μια τέτοια γνώση δεν είναι αρκετή να τον κάνει να πάψει
ο ίδιος να είναι αγκιστρωμένος σε μια ηθική προσέγγιση του άλλου. Και με την
αφέλεια του ιδεαλιστή, αλλά και με το πείσμα μιας αθωότητας, διασχίζει τα πεδία
των μαχών και από τη μια προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του πως <i>«Έπρεπε,
ωστόσο, να έρθω. Έπρεπε να έρθω, γιατί…»</i> και από την άλλη υποστηρίζει τις
αρχικές του αποφάσεις μιας και <i>«Γιατί πρέπει κανείς να ανακαλύψει αν υπάρχει
κάποια αλήθεια στον κόσμο»</i><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο ήρωας του <span lang="EN-US">Warren</span><span lang="EN-US"> </span>μας θυμίζει τον πρίγκηπα Μίσκιν από τον ‘Ηλίθιο» του
Ντοστογιέφσκι. Όπως ο Μίσκιν, έτσι κι ο Άνταμ από τη μια είναι γεμάτος συμπόνια
για τον άλλον, και από την άλλη συνεχώς αναστοχάζεται πάνω σε κεντρικά ζητήματα
ηθικής και ατομικής ευθύνης. Και βέβαια παραμένει πιστός και πείσμων σε μια ‘δημιουργική’
ανασφάλεια: <i>«Αναρωτήθηκε αν παραήταν δειλός για να αντικρίσει τον πόνο- δειλός με αυτήν την εξαίσια, εκλεπτυσμένη
δειλία να αποφεύγει τον πόνο των άλλων επειδή τον κάθε πόνο τον έπαιρνε μέσα
του».<o:p></o:p></i></p><p class="MsoNormal">Τα βήματα που ακολουθεί τον φέρνουν συνέχεια μπροστά σε
τέτοιας μορφής αναστοχασμούς. Αλλά είναι και αυτά τα ίδια βήματα που προσφέρουν
την ευκαιρία στον <span lang="EN-US">Warren</span><span lang="EN-US"> </span>να ξεδιπλώσει την ιδιαίτερη ικανότητά του να περιγράφει τη
Φύση και να τη συνδέει με τα έργα των ανθρώπων: <i>«Έριξε μια ματιά έξω, στην
περιοχή όπου είχε καταλύσει ο λόχος. Το ψιλόβροχο μούσκευε την παγωμένη
λασπουριά του δρόμου. Πίσω απ΄την γκρίζα
καταχνιά της βροχής, ο Άνταμ διέκρινε τη μακριά σειρά των παραπηγμάτων… Η
καμινάδα της αντικρινής παράγκας είχε στην κορυφή της ένα βαρέλι με κομμένο
πάτο. Μέσα σε αυτή την πηχτή ατμόσφαιρα, ωστόσο, μια τέτοια κατασκευή δεν έμοιαζε να βοηθάει.
Ο καπνός ανέβαινε απ΄ εκείνη την καμινάδα το ίδιο ράθυμα όσο από κάθε άλλη* το
ίδιο μελαγχολικά πλανιόταν στο ψιλόβροχο, πριν προσγειωθεί ξανά στα μουσκεμένα
πανιά της στέγης»</i><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Το μυθιστόρημα ‘Αγριότοπος» προσφέρει μια μοναδική
αναγνωστική μέθεξη καθώς χρησιμοποιεί ένα σημαντικό γεγονός του παρελθόντος όχι
τόσο για να το επαναδιαπραγματευθεί -αν και εντέλει το κάνει- όσο για να στήσει
πάνω του μια διαχρονική αναζήτηση της προσωπικής ευθύνης του ανθρώπου, μα και
της μοίρας του. Και για να καταλήξει πως: <i>«Στο τέλος, κάνουμε πάντα ό,τι
εξαρχής σκοπεύαμε να κάνουμε»</i>… Καθώς προσπαθούμε να φανούμε αντάξιοι της
ανωνυμίας μας και των δεινών μας, που ως άνθρωποι καθώς είμαστε και μέσα στην
πλάνη μας, έχουμε υπομείνει (παράφραση της τελευταίας πρότασης του έργου)<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Δύσκολη πρέπει να ήταν η μεταφορά του κειμένου από τα
αγγλικά στα ελληνικά. Δεν μπορώ να ξέρω ποιες τεχνικές αντιστοίχισης ανάμεσα
στις δυο γλώσσες χρησιμοποίησε η Άννα Μαραγκάκη. Μα το αποτέλεσμα καλύπτει
απόλυτα ότι ο έλληνας αναγνώστης τελικά αποκομίζει και απολαμβάνει.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">(Βιβλιοδρόμιο, 9/12/2023)<o:p></o:p></p><p>
</p><p class="MsoNormal">(766 λέξεις)<o:p></o:p></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-62218440537620880262023-12-06T08:38:00.000-08:002023-12-06T08:38:26.730-08:00Ζαν - Φρανσουά Σενεσάλ "Η λεωφόρος"<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg_TlvDC9eYlO32mQJri0fGCN6yL8fZxZtch5JnPZDn7nIki5yzcX3ms78TJsMyHhOWMFksxkXVhUADcAtq9cl1i17H5iS44ryB96TUad3UzSk4hxzWPLMwEWq4UA0UEbIaz0caMEtgRrT1FoNjAFbSgxS6fFXLzmP9F9oQFJoJAYMD_NIM_an2JjQoHaN_" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="432" data-original-width="300" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg_TlvDC9eYlO32mQJri0fGCN6yL8fZxZtch5JnPZDn7nIki5yzcX3ms78TJsMyHhOWMFksxkXVhUADcAtq9cl1i17H5iS44ryB96TUad3UzSk4hxzWPLMwEWq4UA0UEbIaz0caMEtgRrT1FoNjAFbSgxS6fFXLzmP9F9oQFJoJAYMD_NIM_an2JjQoHaN_=w278-h400" width="278" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal">Ο Ζαν – Φρανσουά Σενεσάλ είναι ένας γαλλόφωνος καναδός
συγγραφέας βιβλίων για παιδιά και νέους, από τους πλέον ταλαντούχους και
βραβευμένους αυτού του είδους συγγραφείς του Καναδά.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Το μυθιστόρημά του «Η λεωφόρος» είναι το πρώτο βιβλίο του
που μεταφράζεται στην Ελλάδα.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Κεντρικός χαρακτήρας και αφηγητής ο Κρις -ένας
δεκαοχτάχρονος νεαρός με νοητική στέρηση.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο Κρις τη μέρα των γενεθλίων του διαπιστώνει πως η μητέρα
του -με την οποία όλα τα προηγούμενα χρόνια και ζούσε- έχει φύγει από το
διαμέρισμα τους παίρνοντας μαζί της όλα
τα προσωπικά της αντικείμενα. Και καθώς ο πατέρας του ποτέ δεν έχει εμφανιστεί,
ο Κρις θα πρέπει μόνος του -ως ενήλικο
άτομο- να βρει τους τρόπους να επιβιώσει.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Το καταφέρνει σταδιακά και με τη βοήθεια κάποιων ανθρώπων
που ζούνε ή στο ίδιο με αυτόν συγκρότημα ή στη γύρω περιοχή. Βέβαια, μαζί με
εκείνους που θα σταθούν δίπλα του, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που του
συμπεριφέρονται άσχημα και επιζητούν να τον εκμεταλλευτούν.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Μα ο Κρις μπορεί μεν να έχει το σώμα ενός νεαρού άντρα και
το μυαλό ενός δεκάχρονου παιδιού, αλλά τελικά δείχνει πως είναι ικανός να
αντιμετωπίσει την καθημερινότητα του και να βρει απλές δουλειές που του
προσφέρουν τα χρήματα για να ζει, μα και να του ενισχύσουν την αυτοπεποίθησή
του.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Εκείνο που δεν μπορεί να ξεπεράσει είναι η απουσία της
μητέρας του -μιας γυναίκας που άντεξε να μένει δίπλα στο ειδικών αναγκών παιδί
της μόνο έως ότου αυτό ενηλικιωθεί. Μετά θα το εγκαταλείψει αναζητώντας τη δική
της -και σίγουρα εγωκεντρική- ελευθερία από κάθε υποχρέωση<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο Κρις αφηγείται τα συναισθήματά του από την φυγή της
μητέρας και την απουσία του πατέρα, τις μικρές μα και συχνά σοβαρές δυσκολίες
της ζωής του, τους φόβους του και τις κρίσεις του για τους άλλους -όλους αυτούς
που αποτελούν το περίγυρό του. Οι εσωτερικοί του μονόλογοι περιλαμβάνουν και
κρίσεις για όσους ζούνε στην ευρύτερη περιοχή του σπιτιού του και μέσα από
αυτές, το μυθιστόρημα τελικά αποκτά μια μικρή ομάδα ολοκληρωμένων χαρακτήρων
που ο καθένας του έχει ένα δικό του ψυχισμό. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο Ζαν – Φρανσουά Σενεσάλ καταφέρνει να περιγράψει με τη
βοήθεια μιας γλώσσας που δεν είναι τόσο απλοϊκή όσο κάποιος θα περίμενε λόγω
της πρωτοπρόσωπης αφήγησης, τα συναισθήματα μα και τον τρόπο πρόσληψης του
κόσμου εκ μέρους ενός ατόμου που μπορεί να τον χαρακτηρίζει νοητική στέρηση
αλλά όχι και αδυναμία κατανόησης των γεγονότων. Κι άλλωστε ένας λογοτεχνικός
ήρωας δεν χρειάζεται να πείσει για την αληθοφάνειά του μέσω μιας ρεαλιστικής
απεικόνισης* εκείνο που πρέπει να προσφέρει είναι η εντελώς δική του αλήθεια.
Κι έτσι ο Κρις του Σενεσάλ μετατρέπεται σε ένα κάτοπτρο που εντός του ο χωρίς
νοητική στέρηση αναγνώστης μπορεί να δει με άλλο φωτισμό τον κόσμο μέσα στον
οποίο ο ίδιος ζει.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Αυτό που επίσης έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον έλληνα
αναγνώστη, είναι ο τρόπος που η κοινωνία μιας άλλη χώρας αντιμετωπίζει τα άτομα
με ιδιαιτερότητες, όπως όμως και όσα δεν εναρμονίζονται με την από τους πολλούς αναγνωρισμένη ως σωστή
αντιμετώπιση ενός προβλήματος. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><i>Αν γυρίσεις μια μέρα, μαμά, ελπίζω να μη θυμώσεις όταν
δεις τα σχέδια μου μέσα στο τετράδιό σου. Δεν πρέπει ούτε να ζηλέψεις τον κόσμο
που ζωγράφισα εκεί μέσα. Κανείς δεν θα
μπορέσει να σε αντικαταστήσει, αυτό είναι το μόνο βέβαιο, <a name="_Hlk152514589">θα πρέπει να το συνηθίσεις </a>αλλά δεν είσαι η μόνη που
μπορεί να με αγαπήσει, μαμά, θα πρέπει να το συνηθίσεις αυτό.<o:p></o:p></i></p><p class="MsoNormal">Υπάρχει μια κατανόηση και ένας σεβασμός εκ μέρους των
‘υγειών’ απέναντι σε όσους έχουν μια μορφή αναπηρίας, μια αναγνώριση της
κάλυψης των αναγκών τους σε ζητήματα όπως αυτά της σεξουαλικότητας και του
έρωτα. Μα και μια έμμεση πλην σαφής παραδοχή του δικαιώματος ενός ανθρώπου στην
αντικειμενική ερμηνεία μιας αρνητικής πράξης του, όπως αυτής της άρνησης της
γονικής μέριμνας.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Τελικά «Η λεωφόρος» μπορεί να ανήκει στην κατηγορία της
λογοτεχνίας για νέους, αλλά αυτό δε σημαίνει πως και δεν διεκδικεί να
αναγνωσθεί ως ένα μυθιστόρημα ιδιότυπης ενηλικίωσης -κάθε άτομο και ασχέτως
πνευματικής η σωματικής αναπηρίας ενηλικιώνεται και απαιτεί τη δική του θέση
μέσα στον κόσμο.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Η μεταφορά στη γλώσσα μας ενός εσωτερικού μονόλογου ατόμου
τόσο ιδιαίτερου όπως ο ήρωας του συγκεκριμένου μυθιστορήματος απαιτούσε
ιδιαίτερη προσοχή και επιμέλεια. Η μετάφραση της Άννας Κοντολέων διαθέτει και
τα δύο.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><a href="https://018.bookpress.gr/kritikes/vivlia-gia-efivous/15828-i-leoforos-tou-zan-fransoua-senesal-kritiki-mythistorima-enilikiosis-gia-to-thayma-kai-to-trayma-tis-diaforetikotitas??utm_source=Newsletter&utm_medium=email">https://018.bookpress.gr/kritikes/vivlia-gia-efivous/15828-i-leoforos-tou-zan-fransoua-senesal-kritiki-mythistorima-enilikiosis-gia-to-thayma-kai-to-trayma-tis-diaforetikotitas??utm_source=Newsletter&utm_medium=email</a><o:p></o:p></p><p>
</p><p class="MsoNormal">(695 λέξεις)<o:p></o:p></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-80743618042533445522023-11-28T04:28:00.000-08:002023-11-28T04:28:40.356-08:00Ίλι Ντεμνέρι «Θυμάμαι»<p> </p><p class="MsoNormal">Ίλι Ντεμνέρι<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Θυμάμαι»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μετάφραση: Ελεάνα Ζιάκου<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εκδόσεις Πληθώρα<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjNl08aZtLiQozetPENrBpobxZP11n7uVKS4VVZio_FAB7jwxouG0lTN8IK3fFDuMUMmpf2xiK5XUUfq0Zb7vi-ck1RQusVOkCVkdwUMa19Rkha5I7JXYf0iZg_eBMJpdSDCd2fXBd7LO4IXHvWyNwyPW_47tWdocwuXdXUO32wBZP5LYbJEpdd6gGmAhSb" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="600" data-original-width="1200" height="160" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjNl08aZtLiQozetPENrBpobxZP11n7uVKS4VVZio_FAB7jwxouG0lTN8IK3fFDuMUMmpf2xiK5XUUfq0Zb7vi-ck1RQusVOkCVkdwUMa19Rkha5I7JXYf0iZg_eBMJpdSDCd2fXBd7LO4IXHvWyNwyPW_47tWdocwuXdXUO32wBZP5LYbJEpdd6gGmAhSb" width="320" /></a></div><br /><br /></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal">Ο Ιλί Ντεμνέρι γεννήθηκε στα Τίρανα το 1961.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σπούδασε αρχικά σκηνοθεσία στην πατρίδα του και στη συνέχεια
στο Παρίσι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές. Στη γαλλική πρωτεύουσα πλέον ζει μαζί
με την οικογένειά του.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η συλλογή μικρών κειμένων κάτω από τον τίτλο «Θυμάμαι» που
κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πληθώρα, είναι μια επιλογή κειμένων από τους δυο
τόμους με το ίδιο τίτλο που ο συγγραφέας έχει στο παρελθόν εκδώσει.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η βασική ιδέα συγγραφής αυτών των κειμένων -συχνά μπορεί να
αποτελούνται και από λίγες, ελάχιστες φράσεις- είναι το πως μπορεί να
περιγραφεί η περίοδος μιας πόλης και μιας χώρας μέσα από τις μνήμες ενός
ανθρώπου που έζησε εκείνη την περίοδο σε εκείνη τη χώρα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η ατομική μνήμη είναι η εμπειρία του καθένα μας. Εμπειρία
και γνώση* συναισθήματα και ιδεολογικές τοποθετήσεις. Ο καθένας μας είμαστε
δημιούργημα των όσων έχουν εγγραφεί στη μνήμη μας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μα όσο κι αν οι μνήμες κάθε ανθρώπου μπορεί να είναι
διαφορετικές από τις αντίστοιχες άλλων, στην ουσία όλες τους έχουν δημιουργηθεί
από τις επεμβάσεις ενός κοινωνικο-πολιτικού συστήματος στη ζωή μας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Οπότε η μνήμη καθενός περιγράφει και την εποχή που έζησε.
Και μάλιστα, έχει τη δυνατότητα να την περιγράψει από μια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αρκετά διαφορετική σκοπιά απ΄ ότι οι επίσημες
καταγραφές της Ιστορίας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><i>Θυμάμαι που ψυθιριζόταν ότι, όταν ο Πρωθυπουργός Μεχμέτ
Σέχου είχε πει στον Σκεντέρ Σαλάκου (δημοφιλή αλβανό κωμικό ηθοποιό) «Έλα, πες
μας κανένα απ΄τα καυστικά ανέκδοτά σου», επωφελούμενος της ιδιότητας του ως
κωμικού, ο Σκεντέρ αποκρίθηκε: «Να, Σύντροφε Πρωθυπουργέ, πριν το λέγαμε
Χασάπικο και μέσα έβρισκες κρέας. Τώρα το λέμε Κρεοπωλείο και μέσα βρίσκεις
μόνο τον χασάπη» (σελ. 22)</i><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αυτές οι μικρές αναμνήσεις ξεκινάνε όλες με τη λέξη
‘Θυμάμαι’<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κι άλλοτε έχουν μια σκωπτική
διάθεση, όπως αυτή που μόλις πριν αντιγράφτηκε, και που μέσα από αυτήν
περιγράφεται ένα ολόκληρο σύστημα, μα άλλοτε πάλι το ‘Θυμάμαι’ οδηγεί το
υποκείμενο σε πλέον προσωπικές στιγμές.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><i>Θυμάμαι το δωμάτιο μου τον χειμώνα. Πολύ κρύο. Γδυνόμουν
πιο γρήγορα κι από χαρακτήρα ταινίας του Τσάπλιν και χωνόμουν βιαστικά στο
κρεβάτι… τα σκεπάσματα, ακόμα πιο παγωμένα. Μπρρ…! Και τώρα που το θυμάμαι με
πιάνουν ρίγη.(σελ. 23)<o:p></o:p></i></p>
<p class="MsoNormal">Κι έτσι μέσα από τις εντελώς προσωπικές αναμνήσεις<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του συγγραφέα, ο αναγνώστης κυκλοφορεί σε
μέρες προηγούμενης εποχής.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Χαρακτηριστά ο αλβανός συγγραφέας Ντασνόρ Κοκονόζι, στο
σημείωμα του που παρατίθεται στο τέλος της συλλογής, μεταξύ των άλλων
σημειώνει: Στην ουσία πρόκειται για εποχή που θα άξιζε να ξεχαστεί, αν δεν
ίσχυε ταυτόχρονα το αξιοσημείωτο γεγονός ότι όσοι τη βιώσαν δεν είχαν επιλέξει
με τη βούλησή τους το πολιτικό καθεστώς που είχε εγκαθιδρυθεί στην Αλβανία<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και νομίζω πως με αυτήν την επισήμανση γίνεται ολοφάνερο το
πόσο το άτομο μπορεί να αποτελέσει και το αντίστροφο είδωλο του συνόλου.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σε κάθε περίπτωση, τη λογοτεχνία της γειτονικής χώρας δεν
την γνωρίζουμε με επάρκεια, όση πιστεύω πως θα της άξιζε, μιας και μιλάμε για
έναν λαό που και παρελθόν έχει και το μέλλον του διεκδικεί. Παρελθόν και μέλλον
άρρηκτα δεμένα με τα αντίστοιχα δικά μας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Οι Εκδόσεις Πληθώρα επιζητούν να καλύψουν κάπως αυτό το κενό
πληροφόρησης. Στην προσπάθειά τους αυτή σημαντική η βοήθεια της μετάφρασης του
‘Θυμάμαι΄, που την υπογράφει η Ελεάνα Ζιάκου.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><a href="https://diastixo.gr/kritikes/xenipezografia/21440-ili-ntemneri-thimame">https://diastixo.gr/kritikes/xenipezografia/21440-ili-ntemneri-thimame</a><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">(516 λέξεις)<o:p></o:p></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-44335072608839994112023-11-25T11:43:00.000-08:002023-11-25T11:43:53.559-08:00Συνέντευξη για το 'Σαν Μήδεια" στο bookpress<p> </p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: "Roboto Slab"; font-size: 15.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Συνέντευξη με τον συγγραφέα Μάνο
Κοντολέων με αφορμή το νέο του μυθιστόρημα «Σαν Μήδεια» (εκδ. Πατάκη) με το
οποίο ολοκληρώνεται η τριλογία του με κεντρικές ηρωίδες μεγάλες γυναικείες
μορφές από την Αρχαία Τραγωδία: Κασσάνδρα, Κλυταιμνήστρα, Μήδεια. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: "Roboto Slab"; font-size: 15.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Συνέντευξη στον <b>Διονύση
Μαρίνο</b><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Δίχως
να έχω πρόχειρα στοιχεία, πρέπει να είναι από τους λίγους άντρες συγγραφείς που
έχουν καταπιαστεί τόσο πολύ με τη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Ο Μάνος Κοντολέων,
έπειτα από τόσα χρόνια στη λογοτεχνία, δικαίως, μπορεί να θεωρεί πως ελάχιστα
πράγματα που αφορούν τον άνθρωπο δεν έχουν περάσει από τα βιβλία του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Προσφάτως
κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα <i><a href="https://www.politeianet.gr/books/9786180706284-kontoleon-manos-patakis-san-mideia-359220?utm_source=bookpress&utm_medium=post" target="_blank"><span style="color: #cc9933;">Σαν Μήδεια</span></a></i> (εκδ.
Πατάκη), με το οποίο κλείνει μια τριλογία με ηρωίδες που προέρχονται από το
αρχαίο δράμα, κι εκείνος τις μετέφερε στο σήμερα με έναν δικό του –δημιουργικό–
τρόπο. Μας μίλησε γι’ αυτό το εγχείρημα, αλλά και για τη συνολική του πορεία
στα Γράμματα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Μήδεια,
Κλυταιμνήστρα, Κασσάνδρα. Τρεις γυναίκες με έντονη προσωπικότητα και ιδιαίτερα
χαρακτηριστικά. Η τριλογία προέκυψε ή ήταν ένα συγγραφικό σχέδιο που το
συλλάβατε ως τέτοιο εξαρχής;</span></b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Όχι.
Όλα ξεκίνησαν από την Κασσάνδρα. Όπως αναφέρω και στο σημείωμα του συγγραφέα
που υπάρχει στο μυθιστόρημα <a href="https://www.politeianet.gr/books/9789601679037-kontoleon-manos-patakis-i-kassandra-sti-mauri-ammo-281320?utm_source=bookpress&utm_medium=post" target="_blank"><i><span style="color: #cc9933; text-decoration: none; text-underline: none;">Η Κασσάνδρα στη Μαύρη Άμμο</span></i></a>, η συγκεκριμένη πριγκίπισσα της
Τροίας με είχε συγκλονίσει από τα εφηβικά μου χρόνια. Στο πρόσωπό της από τότε
διέκρινα τη μοίρα και το δράμα του ανθρώπου που μπορεί να σκέφτεται με λογική
αλλά δεν μπορεί να πείσει τους πολλούς που πράττουν παρορμητικά και δίχως
βαθύτερο προβληματισμό. Μια εντελώς σύγχρονη μορφή – αυτή είναι για μένα η
Κασσάνδρα. Και κάτω από αυτή τη διάθεση κάποια στιγμή θέλησα πάνω της να στήσω
ένα ολότελα δικό μου μυθιστόρημα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Ολότελα
δικό μου με την έννοια πως δεν έμεινα στα ελάχιστα που για την Κασσάνδρα
γνωρίζουμε, αλλά στηριζόμενος και σε άλλες πηγές και επιστρατεύοντας τις αρχές
της ψυχολογίας της εποχής μας, έπλασα μια εντελώς δική μου μυθιστορηματική
ηρωίδα. Μα η επαφή μου με την Ιλιάδα και τις Αρχαίες Τραγωδίες, με έκανε να
θελήσω αυτά τα συγγραφικά του «πειράματα» να τα δω να συνεχίζονται και να
εφαρμόζονται πρώτα στην Κλυταιμνήστρα και τώρα στη Μήδεια. Γιατί σε αυτές τις
δύο; Μα γιατί τα όσα γι' αυτές γνωρίζουμε, τους χαρίζουν όχι μόνο μια
διαχρονικότητα, αλλά και μια επικαιρότητα. Αυτή της βίας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Η
επανερμηνεία των αρχαίων μύθων δεν είναι κάτι ξένο. Εντούτοις πολλές από αυτές
τις προσπάθειες ισοπεδώνουν την αρχική σύλληψη. Τα δικά σας βιβλία, αντίθετα,
επιδιώκουν μια συνομιλία. Πώς δουλέψατε και στα τρία βιβλία;</span></b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Το
καθένα με τον τρόπο που ορίζανε οι τρεις ηρωίδες. Για την Κασσάνδρα σας είπα. Η
Κλυταιμνήστρα για μένα δεν είναι μόνο η βασίλισσα που φτάνει στο φόνο για να
διατηρήσει την εξουσία, μήτε και η προδομένη σύζυγος. Είναι κυρίως η γυναίκα
εκείνη που ζει μια τραγική στιγμή – να τη σκοτώνει το ίδιο το παιδί της. Αλλά
μια τέτοια προσέγγιση αυτομάτως έφερε στο μυθιστορηματικό προσκήνιο και τον
μητροκτόνο – τον Ορέστη. Που κι αυτός είχε την τραγική μοίρα να σκοτώνει τη
μάνα του. Η περιγραφή του πώς αυτοί οι δυο άνθρωποι έφτασαν σε μια τέτοια
στιγμή, είναι στην ουσία και όλο το μυθιστόρημα που αποφάσισα να το
ονομάσω <a href="https://www.politeianet.gr/books/9789601690681-kontoleon-manos-patakis-oi-skies-tis-klutaimnistras-328850?utm_source=bookpress&utm_medium=post" target="_blank"><i><span style="color: #cc9933; text-decoration: none; text-underline: none;">Οι σκιές της Κλυταιμνήστρας</span></i></a>.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Τώρα,
όσον αφορά τη Μήδεια, εδώ θέλησα να ψάξω –και το έψαξα, πιστέψτε με, πολύ– το
γιατί από τη μια έχουμε μια παιδοκτόνο και από την άλλη μια γυναίκα που δεν
τιμωρείται από τη θεία δίκη. Τελικά προτείνω μια δικιά μου ερμηνεία – αυθαίρετη
ίσως, αλλά από την άλλη πιστεύω πως μέσα στο μυθιστόρημά μου <a href="https://www.politeianet.gr/books/9786180706284-kontoleon-manos-patakis-san-mideia-359220?utm_source=bookpress&utm_medium=post" target="_blank"><i><span style="color: #cc9933; text-decoration: none; text-underline: none;">Σαν Μήδεια</span></i></a> την τεκμηριώνω.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Τώρα
που έχετε ολοκληρώσει την τριλογία, ποια από τις τρεις ηρωίδες έθεσε τα πιο
δύσκολα ερωτήματα σ’ εσάς; Ποια σας δυσκόλεψε περισσότερο;</span></b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Νομίζω
πως από αυτά που μέχρι τώρα σας είπα, είναι φανερό πως εκείνη που περισσότερο
μου αντιστάθηκε ήταν η Μήδεια. Για να πλάσω τη δική μου εκδοχή του φόνου,
αναγκάστηκα να φτάσω στις αρχές της Δημιουργίας, έτσι όπως περιγράφεται στη
Μυθολογία μας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Η
Μήδεια είναι ακόμη παρεξηγημένη στις μέρες μας; Για πολλούς ενσαρκώνει την ιδέα
της αρνητικής ηρωίδας...</span></b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Ναι,
είναι παρεξηγημένη. Μα από την άλλη και ιδιαίτερα ελκυστική. Ιδίως στην εποχή
μας που οι σχέσεις των φύλλων επαναπροσδιορίζονται. Που η βία έχει απλωθεί μέσα
στην καθημερινότητά μας. Που ενώ όλοι λέμε πως αποδεχόμαστε την οποιαδήποτε
διαφορετικότητα, από την άλλη μας τρομάζει ο «άλλος». Η Μήδεια με μια έννοια
μπορεί να συμβολίζει τον «άλλον». Αλλά ίσως κι εκείνη να αντιμετώπιζε κάποιον
δικό της «άλλον».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Είναι
εμφανές στο βιβλίο σας πως η εξήγηση της παιδοκτονίας λόγω ερωτικής εκδίκησης
δεν είναι επαρκής. Τη βρίσκετε κοινότοπη; Πολύ προφανή για να είναι η μόνη
ορθή;</span></b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Ακριβώς
αυτό – πολύ προφανής για να είναι η μόνη ορθή. Κι ενώ αναζητούσα το τι άλλο
μπορεί να πυροδότησε την πράξη της Μήδειας, έτυχε να δω την ταινία του Λαρς Φον
Τρίερ, σε σενάριο του Ντράγιερ, «Medea». Στην ταινία αυτή ο θάνατος των παιδιών
παρουσιάζεται με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Στην ουσία είναι ο μεγάλος
γιος που ζητά από τη μητέρα να τον βοηθήσει πρώτα να κρεμάσουνε το μικρότερο
παιδί και στη συνέχεια να τον σηκώσει για να μπορέσει μόνος του να περάσει τη
θηλιά στο λαιμό του. Η Μήδεια υπακούει μα και συμφωνεί. Πάντα σπαράζοντας.
Καταλαβαίνεται πως μια τέτοια προσέγγιση θέτει το ζήτημα του «γιατί» σε μια
άλλη βάση. Και εγώ αισθάνθηκα απελευθερωμένος να μορφοποιήσω τη δική μου άποψη,
που στην ουσία στηρίζεται στον διαχωρισμό της σχέσης άρρενος – θήλεος με εκείνη
του άνδρα – γυναίκας.<o:p></o:p></span></p>
<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="background: white; border-collapse: collapse; mso-yfti-tbllook: 1184;">
<tbody><tr style="mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0;">
<td style="padding: 0cm 0cm 0cm 0cm;" valign="top">
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Roboto; font-size: 9.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><o:p> </o:p></span></p>
</td>
</tr>
<tr style="mso-yfti-irow: 1; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="padding: 0cm 0cm 0cm 0cm;" valign="top">
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="font-family: Roboto; font-size: 9.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><o:p> </o:p></span></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Σε
ποια Μήδεια στηριχθήκατε περισσότερο; Στου Ευριπίδη, στου Ανούιγ ή του Τρίερ;</span></b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Η
Μήδεια των Τρίερ-Ντράγιερ μου πρόσφερε μια ελευθερία να τολμήσω τη δική μου
ερμηνεία. Μα στη συνέχεια και καθώς σχεδίαζα πια όλο το μυθιστόρημα, διαπίστωσα
πως για λόγους οικονομίας αλλά και –κυρίως– υποστήριξης της θέσης μου, θα
έπρεπε να μην σταθώ στα γεγονότα που αφορούν τις πράξεις Μήδειας και Ιάσονα από
την ώρα που φεύγουν από την Κολχίδα έως τη μέρα που φτάνουν στην Κόρινθο. Είναι
γεγονότα ασφαλώς έντονα, αλλά θα χρωμάτιζαν τη μυθιστορηματική εκδοχή της
Μήδειας με αποχρώσεις γοτθικού μυθιστορήματος. Κι άλλωστε δεν είναι τυχαίο που
ο Ευριπίδης μόνο με τις μέρες στην Κόρινθο μας μιλά. Το ίδιο κάνει και ο
Ανούιγ. Προσωπικά λατρεύω τον Ευριπίδη, αλλά εδώ προτίμησα την πλέον ανθρώπινη
εκδοχή του Ανούιγ. Γι' αυτό και φράσεις από το δικό του έργο έχω ως μότο στα
επιμέρους κεφάλαια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Υπάρχει
ένα αίτημα στις μέρες μας για συνύπαρξη των φύλων επί ίσοις όροις. Ο φεμινισμός
μπαίνει, πλέον, σε νέες βάσεις. Το βιβλίο σας είναι στην καρδιά του έχει αυτό
το αίτημα. Ήταν αυτό το ζητούμενό σας;</span></b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Θα
έλεγα πως ναι… Και όχι μόνο στο <i>Σαν Μήδεια</i>. Ένας σύγχρονος
προβληματισμός πάνω στη σχέση του φεμινισμού τόσο με τις εφαρμογές της
εξουσίας, όσο και με τις εκφράσεις του έρωτα υπάρχει και στα άλλα δυο που
προηγήθηκαν. Ξέρετε είναι θαυμαστό το ότι τέτοιες σκέψεις μας δημιουργούνται
καθώς διαβάζουμε κείμενα γραμμένα αιώνες πιο πριν. Και στο σημείο αυτό θα ήθελα
να υπενθυμίσω πως όλα αυτά τα πρόσωπα –αρχετυπικά πλέον για τον Δυτικό
Πολιτισμό– στην ουσία τα γνωρίζουμε έτσι όπως τα «έπλασαν» κάποιοι συγγραφείς.
Προσωπικά με συνεπαίρνει η διαπίστωση πως ένας ολόκληρος πολιτισμός έχει
δομηθεί πάνω σε πρόσωπα–ήρωες θεατρικών έργων. Μια τρανταχτή απόδειξη της
θεμελιώδους επέμβασης της Τέχνης στις κοινωνικές εξελίξεις.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Τελικά
πόσο συχνά η πεζογραφίας μας αναζητά τους ήρωές της στα πρόσωπα των αρχαίων
τραγωδιών;</span></b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Στο
βαθμό που γνωρίζω, θα έλεγα μάλλον σπάνια. Με έχει απασχολήσει το γιατί και
μάλιστα έχω κάποια στιγμή δημοσιοποιήσει αυτές <a href="https://bookpress.gr/stiles/eponimos/16605-oi-megales-kyries-tou-troikoy-polemou-epistrefoun" target="_blank"><span style="color: #cc9933;">τις σκέψεις μου</span></a>. Θα
έλεγα πως οι πεζογράφοι μας έχουν μια δισταχτικότητα στο να αγγίξουν αυτά τα
πρόσωπα. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει με το θέατρο. Εκεί οι σκηνοθέτες τολμούν να
προτείνουν τις δικές τους ερμηνείες. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Μήπως ο
κόσμος του θεάτρου είναι πιο τολμηρός, ενώ αυτός της λογοτεχνίας μας πιο
συντηρητικός;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Μπορούμε
να βρούμε «μικρές» Μήδειες στις μέρες μας; Ζουν τριγύρω μας και δεν τις
βλέπουμε;</span></b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Το
όνομα της Μήδειας, όπως κι αυτό της Κασσάνδρας, χρησιμοποιείται πολύ συχνά και
με εντελώς λάθος τρόπο. Όπως η Κασσάνδρα δεν μπορεί να κατηγορηθεί πως μάντευε
μόνο το κακό, αλλά αντίθετα μπορούσε να δει με τη λογική αυτό που οι άλλοι δεν
μπορούσαν να αποδεχτούνε, έτσι και το να ονομάζουμε Μήδεια κάθε γυναίκα που
έχει σκοτώσει τα παιδιά της είναι μια εύκολη στάση, μια προκατασκευασμένη και
προαποφασισμένη θέση της εξουσίας των πολλών απέναντι στο δράμα του ενός.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Το
κλισέ λέει πως οι άντρες συγγραφείς δεν μπορούν να διαχειριστούν τους
γυναικείους χαρακτήρες. Εσείς έχετε αρκετές γυναίκες στα βιβλία σας. Τι
απαντάτε;</span></b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Πως
είναι... κλισέ. Από άντρες συγγραφείς γνωρίσαμε μια Καρένινα, μια Μποβαρύ, μια
Νόρα, μια Μπλανς, μια Φραγκογιαννού… Δεν ξέρω για τους άλλους πεζογράφους, αλλά
εγώ προσωπικά προτιμώ να ανιχνεύω τον εσωτερικό κόσμο εκπροσώπων του άλλου
φύλου –των άλλων φύλων να πω καλύτερα, καθώς η εποχή μας έχει κάνει σαφές πως
άλλο το βιολογικό και άλλο το κοινωνικό φύλο– μιας και ένας καλός τρόπος να
αναγνωρίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό είναι να προσπαθήσεις να τον δεις με τα
μάτια των άλλων. Και για να το πετύχεις αυτό πρέπει να πλησιάσεις πολύ αυτούς
τους άλλους… Τις άλλες, για να είμαι πιο κοντά στην ερώτησή σας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt;"><b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Έχετε τέσσερις
δεκαετίες ευδόκιμης πορείας στα γράμματα. Τι κρατάτε, τι αφήνετε ή τι θα
αλλάζατε;</span></b><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Η
ερώτηση αυτή με κάνει να επιστρέψω στην παιδική, στην εφηβική, στη νεανική
εποχή μου. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσει ο απολογισμός. Και ομολογώ πως από
τότε, αυτό που ήθελα να γίνω τελικά με τον δικό μου τρόπο έγινε. Από παιδί ως
λογοτέχνη έβλεπα τον ενήλικο εαυτό μου. Τώρα τί είδους λογοτέχνη, αυτό είναι
ένα άλλο θέμα. Πάλεψαν μέσα μου η ποίηση και η πεζογραφία. Νίκησε η δεύτερη,
αλλά αυτή η εξέλιξη έγινε καθώς ανακάλυπτα πως μέσω του πεζού λόγου μπορούσα να
επικοινωνήσω άμεσα και ουσιαστικά και με την προσωπική μου ευαισθησία με το
παιδί μου. Κι ενώ είχαν δημοσιευθεί σε διάφορες συλλογές τα πρώτα μου διηγήματα
για ενήλικες, ξαφνικά τα πρώτα μου βιβλία ήταν για παιδιά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.9pt; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: Roboto; font-size: 11.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Από
εκεί και πέρα αυτή η διπλή κατά κάποιον τρόπο συγγραφική ταυτότητα έγινε και το
αποτύπωμά μου μέσα στο λογοτεχνικό γίγνεσθαι του τόπου μας. Ένα αποτύπωμα που
μου έχει χαρίσει και μεγάλες χαρές, μα και κάποιες πικρίες. Αυτή –ας την πούμε–
η συγγραφική μου ιδιαιτερότητα, ασφαλώς και δεν είναι η μοναδική στη χώρα μας.
Όπως βέβαια και πολύ συχνά απαντούμενη σε λογοτεχνίες άλλων χωρών. Αλλά είτε το
θέλουμε είτε όχι η χώρα μας είναι μικρή και όπως κάθε τι το μικρό δείχνει
δισταγμό να αναγνωρίσει το κάπως διαφορετικό, όταν μάλιστα δεν πριμοδοτείται
από ποικιλόμορφα κέντρα εξουσίας… Μα για επιστρέψω στην ερώτηση σας… Κρατώ τα
πάντα και τίποτε δεν θα άλλαζα μήτε και αφήνω. Δεν μου αρέσουν οι προδοσίες.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> https://bookpress.gr/sinenteuxeis/ellines/18854-manos-kontoleon-i-mideia-einai-pareksigimeni-alla-kai-elkystiki?fbclid=IwAR0WIaiM02g7vPLN4ogNYQ1cMFeqbtvUhk6LaUP68aaJfi_R8EIYbE62JIA</o:p></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-26804802953906953232023-11-14T09:56:00.000-08:002023-11-14T09:56:03.969-08:00Σπύρος Γιαννακόπουλος "Ο κοσμοναύτης"<p> Σπύρος Γιαννακόπουλος</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Κοσμοναύτης»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μυθιστόρημα<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εκδόσεις Πατάκη<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjSWxxAAXrs1nFo_sg11YHHFoVGCkkPR0QVF4vBi4_j_XqmCNe8fF8cz9Cu8eMGYn7Zy8o81IN4i9Zdfx20Hmj_k4kXdJndPRP3DBY2tYJcXr5DwdhhVLyxpRuIreO0OYF2gT1shdfzY8-h5FFUkgYOoGRpfHvTlMLjTACzA-blTem5dK3GhSNC70iGei1G" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="600" data-original-width="1200" height="160" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjSWxxAAXrs1nFo_sg11YHHFoVGCkkPR0QVF4vBi4_j_XqmCNe8fF8cz9Cu8eMGYn7Zy8o81IN4i9Zdfx20Hmj_k4kXdJndPRP3DBY2tYJcXr5DwdhhVLyxpRuIreO0OYF2gT1shdfzY8-h5FFUkgYOoGRpfHvTlMLjTACzA-blTem5dK3GhSNC70iGei1G" width="320" /></a></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal">Ο Μάνος Γρηγορίου είναι ένας τριαντάχρονος περίπου άντρας,
με σπουδές οικονομικές και με εργασία σε τραπεζικό οργανισμό.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μένει μόνος του σε ένα δυάρι στην Κυψέλη -το ίδιο δυάρι που
πριν από χρόνια είχε νοικιάσει ως φοιτητής.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δυο προηγούμενοι δεσμοί του δεν ευοδώθηκαν και ο Γρηγορίου
ζει μέσα στην καθημερινή οκτάωρη ρουτίνα της Τράπεζας και στη συνέχεια προτού
επιστρέψει στο εργένικο διαμέρισμά του, συνηθίζει να περνά ή από ένα μπαράκι
στο κέντρο της Αθήνας που εκεί εργάζονται δυο φίλοι του ή από ένα βιβλιοπωλείο
ειδικευμένο σε βιβλία επιστημονικής φαντασίας. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εκεί είναι που θα πέσει στα χέρια του ένα μυθιστόρημα αυτού
του είδους, γραμμένο πριν από δέκα χρόνια από έλληνα συγγραφέα που όμως κανείς
δεν ξέρει την πραγματική του ταυτότητα. Το μυθιστόρημα θεωρείται πλέον κλασικό
και το ενδιαφέρον για το ποιος μπορεί να κρύβεται πίσω από το όνομα Σπύρος Δ*
πάντα απασχολεί τους φανατικούς αναγνώστες αυτών των έργων.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ο Μάνος Γρηγορίου θα δημιουργήσει στενούς δεσμούς
συνεργασίας με την ομάδα που εκδίδει περιοδικό ειδικευμένο σε θέματα
επιστημονικής φαντασίας και θα έρθουν έτσι τα πράγματα που, μέσα από κάποιο
άρθρο του, θα βρεθεί να συμμετάσχει σε μια προσπάθεια ανεύρεσης του προσώπου
που μπορεί να κρύβεται πίσω από το όνομα Σπύρος Δ*.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πάνω σε αυτόν τον καμβά ο Σπύρος Γιαννακόπουλος έγραψε το
μυθιστόρημά του «Κοσμοναύτης». Πρόκειται για μυθιστόρημα όχι επιστημονικής
φαντασίας, αλλά για έργο που στηρίζεται σε αυτήν.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Διαθέτει έντονη πλοκή, απανωτά ευρήματα και είναι γραμμένο
με μια γλώσσα απλή, γρήγορη, απόλυτα ταυτισμένη με τους ρυθμούς μέσα στους
οποίους ζει ένας νέος άνδρας στην σημερινή Αθήνα -άλλωστε και η ίδια η πόλη συνεχώς δηλώνει την παρουσία της καθώς ο
Γρηγορίου συνηθίζει να κυκλοφορεί πεζός ή χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής
μεταφοράς.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ο Σπύρος Γιαννακόπουλος είναι γνωστός για τα βιβλία του για
παιδιά. Και σε αυτά η γρήγορη αφήγηση, η σύγχρονων προδιαγραφών χρήση της
φαντασίας και το αβίαστο χιούμορ δίνουν το προσωπικό του συγγραφικό στίγμα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Με το νέο του βιβλίο, το «Κοσμοδρόμιο», έρχεται να
δοκιμαστεί και στη μεγάλη φόρμα του μυθιστορήματος και καταφέρνει με σημαντική
επιτυχία να σκιαγραφήσει ένα σημερινό νεαρό άντρα, να περιγράψει τον ρυθμό της
πρωτεύουσας, να φωτίσει τους τρόπους διασκέδασης και γενικότερα τα ενδιαφέροντα
μιας γενιάς που ανδρώθηκε στη σκιά των μνημονίων, χωρίς καθόλου να καταφεύγει
σε θλιβερές και αδιέξοδες επισημάνσεις. Βέβαια, κάθε αναφορά σε
πολιτικοποιημένες σκέψεις ή ανησυχίες απουσιάζει. Μα αυτό ακριβώς είναι και που
συμβαίνει. Οι σημερινοί μέσοι τριαντάρηδες έχουν απογοητευθεί από τις διάφορες
ιδεολογίες και από τους τρόπους που κάποιοι τις εφάρμοσαν, αναζητούν τη διέξοδο
μέσα σε χώρους όπου η μουσική περιγράφει από τη μια την αναταραχή του μέλλοντος
και από την άλλη τον καμουφλαρισμένο
ρομαντισμό τους. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κάτω από αυτές τις συνθήκες το είδος της λογοτεχνίας που με
ένα γενικό ορισμό αποκαλούμε ‘Επιστημονικής Φαντασίας’ έρχεται να προσφέρει μια
διαφυγή, ένα όραμα, την κάλυψη μιας Μεγάλης Αφήγησης.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κάποιοι αυτό το είδος και το σέβονται και με υπευθυνότητα το
υπηρετούν. Κάποιοι προσπαθούν να το εκμεταλλευτούν. Και οι δυο αυτές τάσεις
μέσα στο έργο του Γιαννακόπουλου καταθέτουν την παρουσία τους.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μα αυτό που νομίζω πως χαρακτηρίζει το «Κοσμοναύτης» είναι
το πορτραίτο ενός νέου άντρα που δεν έχει σταματήσει να ονειρεύεται και… να
παίζει.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μυθιστόρημα που διαβάζεται με πολύ ενδιαφέρον, η πλοκή του
συντηρεί την αναγνωστική πορεία και που έχει προικιστεί με μερικά έξυπνα και
αποτελεσματικά συγγραφικά ευρήματα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη και έχει ενταχθεί σε μια
σειρά λογοτεχνίας για νέους (<span lang="EN-US">Cross</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Over</span>).
Η επιλογή αυτή ξαφνιάζει… Ή μάλλον μπορεί κανείς να την αντιμετωπίσει και ως
μια πρόταση διεύρυνσης αυτής της κατηγορίας μυθιστορημάτων.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αν η πρόταση θα εδραιωθεί ή όχι, μένει να το αποδείξει το
ίδιο το κοινό. Οι αναγνώστες του «Κοσμοναύτη»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">(590 λέξεις)<o:p></o:p></p><p><a href="https://diastixo.gr/kritikes/ellinikipezografia/21349-kosmonautis">Σπύρος Γιαννακόπουλος: «Κοσμοναύτης» (diastixo.gr)</a></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6810829547450413844.post-14633558632363280792023-11-12T12:51:00.000-08:002023-11-12T12:51:31.157-08:00Ντάγκλας Στιούαρτ "Ο νεαρός Μάνγκο"<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi3z3c-yO5A6mac7MRc_j4hM1NIJt0GPB7i3IYcE1q4MJRJzK6RUGjHgl_u8ODlm7SQSTqT0lOTE_k36F2_eqPzlVUxFgI0pn_VngO-MM5-g4ZRYWtJB7GLxpuIL2IcpSvWJuNYC7o60p6uPBZZ64PTSE_RM4NkWf0W_JKgUO6uSrAoplzCn9TJiUM82qpv" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="969" data-original-width="671" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi3z3c-yO5A6mac7MRc_j4hM1NIJt0GPB7i3IYcE1q4MJRJzK6RUGjHgl_u8ODlm7SQSTqT0lOTE_k36F2_eqPzlVUxFgI0pn_VngO-MM5-g4ZRYWtJB7GLxpuIL2IcpSvWJuNYC7o60p6uPBZZ64PTSE_RM4NkWf0W_JKgUO6uSrAoplzCn9TJiUM82qpv" width="166" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal"><a name="_Hlk149663999"><span lang="EN-US">Douglas</span><span lang="EN-US"> </span></a><span lang="EN-US">Stuart</span><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">«Ο νεαρός Μάνγκο»<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Μετάφραση: Μιχάλης Μακρόπουλος<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Εκδόσεις Μεταίχμιο<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p>Ο Douglas Stuart (Γλασκόβη 1976) έγινε παγκοσμίως γνωστός
όταν κέρδισε το Βραβείο <span lang="EN-US">Booker</span><span lang="EN-US"> </span>του 2020 με το μυθιστόρημά του ‘Σάγκι Μπέιν’.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Το 2022 έδωσε στην κυκλοφορία το δεύτερο μυθιστόρημα του, το
«Ο νεαρός Μάνγκο», και τόσο οι κριτικοί όσο και το αναγνωστικό κοινό
διαπίστωσαν πως ο σαρανταπεντάχρονος συγγραφέας έχει τον δικό του ρεαλιστικό
και παράλληλα ποιητικό τρόπο να περιγράφει την πόλη που γεννήθηκε ως μια πόλη
‘κτυπημένη’ από τις θατσερικές πολιτικές και κατοικημένη από ανθρώπους που ή θα
έχουν ολότελα απορροφηθεί από τη βία στις διαπροσωπικές / κοινωνικές σχέσεις
και θα έχουν βρει διέξοδο φυγής από τα
καθημερινά προβλήματα στο ποτό ή θα πρέπει μόνοι τους να βρούνε τον
τρόπο να ξεφύγουν από τη μιζέρια των στερεοτύπων και τη βιαιότητα της μη
αποδοχής του διαφορετικού.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο Douglas Stuart χρησιμοποιώντας αυτές τις συνθήκες και
περιγράφοντάς τες με κάθε λεπτομέρεια, έστησε την πλοκή και στο δεύτερο αυτό
μυθιστόρημά του.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Όπως και στο πρώτο, κεντρικό πρόσωπο και σε αυτό το
μυθιστόρημα, ένας νεαρός -ο Μάνγκο- που διαφέρει από τους άλλους, περισσότερους
συνομηλίκους του καθώς οι σκέψεις τους, τα συναισθήματά του και η σεξουαλική
ροπή του προς το ίδιο φύλλο τον καθιστούν εύκολο στόχο μιας σκληροτράχηλης
αρσενικής λογικής.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Εκπρόσωπος αυτής, μέσα στο έργο, ο μεγάλος του αδελφός. Ως
ένα βαθμό σύμμαχός του η αδελφή του. Και βέβαια, πρόσωπο κλειδί στις σχέσεις
όλων των μελών της οικογένειας, η νεαρά μέθυσος μητέρα.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Οι δικές της ανεύθυνες αποφάσεις θα πυροδοτήσουν την εξέλιξη
της ιστορίας, ενώ παράλληλα και ο ίδιος ο Μάνγκο θα βρεθεί σε θανάσιμο κίνδυνο
καθώς δημιουργεί μια ερωτική σχέση με σχεδόν συνομήλικό του αγόρι.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Πάνω σε αυτήν τη βάση ο <span lang="EN-US">Stuart</span><span lang="EN-US"> </span> θα απλώσει τις αφηγήσεις του χρησιμοποιώντας
μια πλούσια γλώσσα που περιγράφει με σαγηνευτικές λεπτομέρειες την πόλη και τις
γύρω εξοχές της - «Τα τελευταία χρώματα της
μέρας έσβηναν και, καθώς οι πλέον απαλές
βιολετί και βερικοκί αποχρώσεις ξεθώριαζαν στον ορίζοντα, λυπήθηκε που δεν
είχαν φτάσει νωρίτερα. Έγειρε πίσω το κεφάλι και βάδισε σε κύκλο. Ο ουρανός από
πάνω του ήταν ένα κυανό που σκούραινε, με αχνές λεμονιές ρίγες εδώ κι εκεί. Δεν
ήξερε ότι μπορούσε ο ουρανός να χωρέσει τόσες αποχρώσεις -ή δεν το ‘χε προσέξει
πρωτύτερα. Κοιτούσε κανείς στη Γλασκόβη ψηλά;»<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Κι άλλοτε, πάλι μετατρέπει
την σεξουαλική συμπεριφορά σε προσπάθεια κατανόησης του άλλου – «Ο Μάνγκο
όρμησε πάνω του και τον χτύπησε με τη γροθιά του στο στήθος, προκαλώντας τον να
τον χτυπήσει κι εκείνος. Η βία προηγούνταν πάντα της τρυφερότητας* ο Μάνγκο δεν
ήξερε άλλον τρόπο… Πρώτα ήρθε ο πόνος κι έπειτα το φιλί. Τυλίγοντας τα μακριά
του χέρια γύρω του, ο Τζέιμς σήκωσε τον Μάνγκο από το πάτωμα μες στη ζεστή του
αγκαλιά. Έσφιξε μ΄ όλη του τη δύναμη, ώσπου δεν μπορούσε ο Μάνγκο να ανασάνει
και συνάμα ευχόταν να μην τελείωνε αυτό ποτέ»<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Νομίζω πως είναι σαφής η
τάση του Douglas Stuart να θέλει να συνδέσει άμεσα την απουσία μιας κοινωνικής
πολιτικής με τις συναισθηματικές καταστάσεις των ανθρώπων που ανήκουν στα
κατώτερα οικονομικά στρώματα και να αναζητά την όποια θετική διέξοδο στην τόλμη
του ίδιου του ατόμου να υπερασπιστεί αυτό που όχι μόνο πιστεύει, αλλά και είναι-
«Ο Τζέιμς έστρεψε τις μπανταρισμένες του αρθρώσεις προς τον Μάνγκο, και τα
δάχτυλά, στους νάρθηκες του, που είχαν χαϊδέψει το απαλό χνούδι στη βάση της
ραχοκοκαλιάς του, σάλεψαν διακριτικά, ανεπαίσθητα. Το φάσκιωμά τους έκανε την
κίνησή τους να ‘ναι αδρή, χωρίς
εκφραστικότητα, όμως ο Μάνγκο κατάλαβε. Του ένευσε μία φορά μονάχα. Η μία ήταν αρκετή.
<i>‘Ελα</i>, έλεγε το νεύμα. <i>Φύγε κι έλα</i>»<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Κάτω από αυτή τη σκοπιά αν διαβαστεί και αυτό, όπως και το
προηγούμενο μυθιστόρημα του, μπορεί κανείς να παραλληλίσει τον <span lang="EN-US">Stuart</span><span lang="EN-US"> </span>με
τον <span lang="EN-US">Dickens</span><span lang="EN-US"> </span>και τη Γλασκόβη του 1990 με το Λονδίνο του 1840. Αλλά αμέσως
μετά προκύπτει το ερώτημα αν ένας Μάνγκο μπορεί να συνεισφέρει στην αφύπνιση
των ανθρώπων πάνω σε ζητήματα κοινωνικής
αδικίας και εκμετάλλευσης, αυτό δηλαδή που είχε πετύχει ένας Όλιβερ.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Οι εποχές διαφορετικές και κανείς πλέον δεν μπορεί να
ελπίζει πως η λογοτεχνία θα αλλάξει τον κόσμο. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Μα απομένει -καθόλου λίγο αυτό- η απόλαυση της ανάγνωσης.
Που στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα ο Μιχάλης Μακρόπουλος με τη μετάφρασή του έχει
φροντίσει να τη χαρίσει στον έλληνα αναγνώστη.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><span lang="EN-US">(</span>Βιβλιοδρόμιο,
11/11/2023)<o:p></o:p></p><p>
</p><p class="MsoNormal">(690 λέξεις)<o:p></o:p></p>Μάνος Κοντολέωνhttp://www.blogger.com/profile/10352837443268184544noreply@blogger.com0