Δούρειος Άνεμος

Αλεξάνδρα Μητσιάλη

«Δούρειος Άνεμος»
Εκδόσεις Νεφέλη

Αν ένας άνδρας θέλει να γνωρίσει τον εσωτερικό κόσμο των γυναικών με όσο πιο τεκμηριωμένο και πλουραλιστικό τρόπο γίνεται, δεν έχει παρά να διαβάσει καλά λογοτεχνικά βιβλία γραμμένα από γυναίκες με ηρωίδες γυναίκες.
Αυτό δε σημαίνει πως και οι άνδρες συγγραφείς δεν έχουν δώσει –μα και δίνουν- ιδιαιτέρως εύστοχα πορτραίτα γυναικών (να θυμίσω τον Φλωμπέρ και την μαντάμ Μποβαρύ, τον Μένη Κουμανταρέα και την Κυρία Κούλα), αλλά σίγουρα μια ταλαντούχος γυναίκα καταθέτει απόψεις που βρίσκονται πιο κοντά στους τρόπους με τους οποίους οι γυναίκες σκέφτονται, αισθάνονται, πράττουν και αντιδρούν.
Η Αλεξάνδρα Μητσιάλη με ένα έως τώρα μυθιστόρημα και λίγα βιβλία για παιδιά, κυκλοφόρησε το σπονδυλωτό μυθιστόρημα «Δούρειος Άνεμος» -μια συλλογή, στην ουσία από τέσσερις νουβέλες που η κάθε μιας τους έχει να κάνει με μια περίοδο της ζωής και μιας άλλης γυναίκας.
Βέβαια και οι τέσσερις κεντρικές ηρωίδες έχουν κάποια κοινά στοιχεία, που δικαιολογούν τη συνύπαρξη τους μέσα στο ίδιο βιβλίο.
Το πρώτο στοιχείο –το πλέον εικονογραφικό- είναι ένα μπαράκι, όπου και οι τέσσερις συχνάζουν, χωρίς όμως ποτέ να γνωριστούν και να επικοινωνήσουν.
Το δεύτερο κοινό στοιχείο είναι οι ηλικίες τους. Όλες τους γυναίκες γύρω κάπου λίγο πριν τα σαράντα τους χρόνια.
Και το τρίτο κοινό τους στοιχείο είναι… οι άνδρες. Οι άνδρες είτε ως παρουσία είτε ως απουσία.
Αλλά και στις δυο περιπτώσεις, οι τέσσερις γυναίκες ζούνε κάτω από τη σκιά των ανδρών –παρόντων ή απόντων.
Και νομίζω πως αυτό το τρίτο κοινό στοιχείο, είναι και που δίνει το βασικό στίγμα όλης της συλλογής.
Οι άνδρες έχουν προδώσει τις γυναίκες. Και η προδοσία τους τις έχει τραυματίσει –σε κάποιες περιπτώσεις τις έχει και ψυχικά στειρώσει.
Η Λουκία με τις κοινωνικές ευαισθησίες είχε επιλέξει την προστασία ενός μεγαλύτερού της εραστή, που όμως όταν αυτός της αφήνει εκείνη δεν τολμά να αποφασίσει να πάρει τις ευθύνες της ζωής της –στην ουσία να ενηλικιωθεί – και να σταθεί δίπλα σε ένα συνομήλικό της.
Η Αφροδίτη ξέρει πως ο άντρας της την απατά, αναζητά προφάσεις για να αποδεχτεί την συνέχιση της παρουσίας της δίπλα του άλλοτε στο παρελθόν τους κι άλλοτε στα παιδιά τους.
Η Αρίστη καταλογίζει την αποτυχία μιας ολόκληρης ζωής στη μητέρα της και κρατά έξω από τη ζωή της την όποια αρσενική παρουσία, ακριβώς γιατί ποτέ δεν μπόρεσε να βρει μια που θα μπορούσε να την εμπιστευθεί.
Η Λία έχει επιλέξει να ζει στη σκιά ενός παντρεμένου και η ηθική της την εμποδίζει να βγει στο προσκήνιο της ζωής του, ακριβώς γιατί μια τέτοια της τάση αυτόματα θα οδηγούσε μια άλλη γυναίκα στο παρασκήνιο.
Όλες τους ζούνε στη Θεσσαλονίκη, είναι μεσοαστές, συχνάζουν στο μπαρ ‘Ανεμόεσσα’ και όλες τους δεν τολμούν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους.
Η Αλεξάνδρα Μητσιάλη πλησιάζει την κάθε μια τους με πολύ μεγάλη αγάπη, τις κατανοεί, θέλει να τους συμπαρασταθεί, αλλά αυτές λες και την όποια συμπαράσταση την αρνιούνται. Γιατί ξέρουν πως το πρόβλημα τους μόνο οι ίδιες μπορούν να το λύσουν. Μα δεν θα το κάνουν, γιατί όπως λάθος έως τη μέχρι τώρα ζωή τους επέλεξαν το αρσενικό, με το ίδιο λάθος θέλουν και να συνεχίζουν να ζούνε.
Οι γυναίκες όσο κι αν έχουν βγει στους κοινωνικούς στίβους, πάντα αναζητούν τον άνδρα για να αυτοπροσδιοριστούνε.
Αδιέξοδα, χαμένα όνειρα και χρόνια και έρωτες που ακόμα κι όταν εκφράζονται το κάνουν για λίγο –όσο αντέχουν το Βαρδάρη να φυσά και να ανακατεύει μαλλιά και συναισθήματα.
Η Αλεξάνδρα Μητσιάλη κατανοεί τις τελικές τους αποφάσεις, σχεδόν τις δικαιολογεί με όλη την ιδιοτελή της φυλετική ταυτότητα. Μπαίνει στο «πετσί» της κάθε ηρωίδας της, ψυχαναλύει σε βάθος, κοιτά τον κόσμο με τα μάτια της κάθε μιας τους. Μιλά ξεχωριστά τις γλώσσες τους.
Ένα βιβλιο γραμμένο από γυναίκα για τις γυναίκες.
Πολύ ενδιαφέρον έχει και η ανάγνωσή του και από άνδρα αναγνώστη.
Αν κάποιος θέλει να υποστηρίξει την ύπαρξη ‘γυναικείας λογοτεχνίας’ , τότε «Ο Δούρειος Άνεμος» του προσφέρει μια πολύ καλή στήριξη.