Τριάντα χρόνια, μια χρονιά… Απολογισμός

Το να μετράς τον χρόνο με τα βιβλία δεν είναι ίσως και ότι πιο ζωντανό μπορεί να κάνεις –«πίσω από των βιβλίων τα κάγκελα φυλάκισα τα ρόδινα των ημερών μου πρόσωπα», κάπως έτσι δεν το έχει περιγράψει ο αγαπημένος ποιητής;
Αλλά όταν πια έχεις συμπληρώσει 30 χρόνια παρουσίας στο χώρο της λογοτεχνίας, τότε ρόδινα πρόσωπα δεν έχεις πια…
Λεκέδες στο δέρμα, μικρά αυλάκια και εκείνη την έλλειψη υγρασίας που υπενθυμίζει πως το δροσερό μιας νιότης έχει χαθεί.
Αλλά στη θέση του η πείρα, η γνώση, η απόσταση από τους πόθους… Συντροφιά πια το Πάθος. Όλα αυτά, εσύ τα κάνεις βιβλία…
1979 -2009 : Τριάντα Χρόνια.
Τα γιόρτασα εκδίδοντας βιβλία.
Καλή γιορτή, χάρισα στον εαυτό μου την ικανοποίηση πως ακόμα δημιουργώ.
Η «Λεβάντα της Άτκινσον» με έκανε να αισθανθώ πως όσο κι αν κάποιοι θέλουν να με θεωρούν τυποποιημένο συγγραφέα, εγώ μπορώ να εισπράττω τη χαρά της επικοινωνίας με ένα κοινό που δεν υπακούει στις νόρμες των ΜΜΕ και των άλλων μορφών εξουσίας.





Το «Ελίτσα ή Παπαρούνα;» μου χάρισε τη χαρά να δω αυτό που κάποτε, στα παιδικά μου χρόνια είχε σταθεί η αφορμή να ανακαλύψω τη μαγεία του συγγράφειν, να γίνεται ένα τρυφερό κείμενο και ένα πανέμορφο βιβλίο.
«Καλέ πνίγομαι» φώναζε μια μέρα καλοκαιριού, σε μια ανύπαρκτη πλέον Βουλιαγμένη, η Ευδοκία και εγώ πενήντα και βάλε χρόνια αργότερα την έκανα ηρωίδα σε μια ιστορία που ενώνει τα παιδιά του τότε με τα σημερινά.


Και λίγες μέρες πιο πριν, καθώς ο δικός μου μήνας ο Νοέμβριος, βασίλευε, ήρθαν στο φως της έκδοσης τα «Πολύτιμα Δώρα» μου -αυτά τα δώρα που κάποια μου
χαρίστηκαν, κάποια μόνος μου τα βρήκα, όλα τους τα δίνω με τη σειρά μου χάρισμα στα πρόσωπα που αγαπώ, σε όσα με αγαπούνε.
Θαυμάσια έκδοση, υπέροχο κλείσιμο αυτής της χρονιάς που σημάδεψε τα τριαντάχρονά μου…
Αλλά, όχι! Δεν σημαδεύτηκε αυτή η επέτειος με μια, δυο, τρεις εκδόσεις.
Τη σημάδεψε ένας «Ανίσχυρος άγγελος». Το μυθιστόρημα που πάλι μέσα στο δικό μου μήνα τέλειωσα και που ενώνει τα τριάντα χρόνια μου με τα τριάντα ένα… Που στην ουσία ανοίγει τη νέα μου τριακονταετία…!
Σε τριάντα χρόνια θα είμαι 93 χρονών –εφικτός στόχος, νομίζω.
Υπάρχω, λοιπόν! Ο απολογισμός μιας χρονιάς.
Και η αγάπη των αναγνωστών μου εγγύηση για τη συνέχεια…
Ευχαριστώ.