"Ο Τελευταίος Κύκνος" του Στέφανου Δάνδολου

Στέφανος Δάνδολος

“Ο τελευταίος κύκνος”

Εκδ. Καστανιώτη

Τον Στέφανο Δάνδολο τον ξέρω από τον καιρό που κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο –το 1996 πρέπει να ήτανε. Και από τότε τον παρακολουθώ να γράφει και να εκδίδει μυθιστορήματα και διηγήματα.
Ο Τελευταίος Κύκνος πρέπει να είναι το όγδοο βιβλίο του.
Μια πλούσια ποσοτικά παραγωγή για δεκατρία χρόνια. Και πολύ, μα πολύ ποιοτική.
Έχω προλογίσει κι άλλοτε βιβλίο του –το πρώτο ή ένα από τα πρώτα…
Έχω κι άλλοτε δημοσιεύσει κριτικό σημείωμα για κάποιο άλλο μυθιστόρημά του.
Και σήμερα χαίρομαι να προλογίζω μια -από τις πολλές που έχουν ήδη διοργανωθεί και στις άλλες που θα διοργανωθούνε- εκδήλωση αφιερωμένη στο τελευταίο του μυθιστόρημα.
Χαίρομαι γιατί πιστεύω στο ταλέντο του και στο ήθος του.
Χαίρομαι γιατί ο Δάνδολος δεν επιζητά την εύκολη αναγνώριση και δεν ανήκει σε εκείνους τους συγγραφείς που περισσότερο νοιάζονται για την προβολή τους και λιγότερο για τα γραπτά τους.
Ο Τελευταίος Κύκνος –λοιπόν, ο Δάνδολος με έχει συνηθίσει στα ξαφνιάσματα. Κάθε του μυθιστόρημα ήταν εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενά του.
Είναι ένας συγγραφέας που συνεχώς αναζητά άλλες πηγές έμπνευσης και ψάχνει διαφορετικούς τρόπους έκφρασης.
Για σκεφτείτε μόνο τα τελευταία του τρία έργα – ένας καίσαρας, ένα αγόρι νεκρό , τώρα μια έφηβη της δεκαετίας του ’80. Τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες, τρία διαφορετικά ύφη γραφής, τρεις διαφορετικές περιοχές δράσης.
Αλλά όσο κι αν με το κάθε του μυθιστόρημα ο Δάνδολος μας ξαφνιάζει , εντούτοις διαθέτει κι αυτός τους μόνιμους άξονές του, τις συγγραφικές ας πούμε, εμμονές του.
Η αναζήτηση της μητέρας, η ταύτιση με τον πατέρα, η χαμένη παιδική ταυτότητα.
Και τα τρία αυτά στοιχεία υπάρχουν και στον Τελευταίο Κύκνο.
Και θα έλεγα περισσότερο από πουθενά αλλού μιας και τώρα οι πρωταγωνιστές είναι έφηβοι.
Δεκαετία του ΄80, σε κάποιο γυμνάσιο των νοτίων προαστίων της Αθήνας. Η άφιξη της όμορφης και προκλητικής Σου αναστατώνει τις ζωές των συμμαθητών της, που την ακολουθούν πιστά στη φρενίτιδα μιας εποχής πλημμυρισμένης από μουσική ποπ και ταινίες με εξωγήινους, αρχαιολόγους και πυγμάχους…
Ένα μυθιστόρημα για τον ερωτισμό και τα λανθάνοντα ένστικτα μιας ηλικίας άγριας αλλά και τρυφερής, αθώας αλλά και ένοχης.
Αυτά μεταξύ άλλων σημειώνονται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.
Και έτσι είναι – ο Τελευταίος Κύκνος είναι ένα μυθιστόρημα για μια εποχή και μια γενιά.
Τη γενιά όσων σήμερα είναι κάπου ανάμεσα στα τριανταπέντε τους με σαράντα τόσα χρόνια, και υπήρξαν γόνοι οικογενειών αστικών που δεν γνώρισαν μήτε τη στέρηση αγαθών, μήτε τον πόλεμο, μήτε και την απαγόρευση έκφρασης των ιδεών τους.
Τα παιδιά των σημερινών εξηντάρηδων.
Η γενιά που παίρνει τα ηνία της ζωής στα χέρια της και που σπρώχνει τους πατέρες προς το περιθώριο.
Ποια είναι αυτή η γενιά;
Ο Τελευταίος Κύκνος μπορεί κάλλιστα να διαβαστεί ως ένα ερωτικό μυθιστόρημα, κάτι αντίστοιχο με σύγχρονο δράμα ενός Ρωμαίου και μιας Ιουλιέτας.
Και είναι ένα ερωτικό μυθιστόρημα.
Αλλά όχι μόνο –είναι και μια προσπάθεια ψυχογράφησης της εφηβείας στα χρόνια του ’80.
Ο Δάνδολος δείχνει να αναρωτιέται –μπορεί και να θέλει να κλάψει- για το πώς άνθρωποι που ξεκινήσαν τη ζωή τους με τόσες καλές προϋποθέσεις, κατέληξαν σε συμβιβασμένους, σε αποτυχημένους, σε προδότες
Και την ώρα που αναρωτιέται και σπαράζει, την ίδια ώρα το φανερώνει το γιατί.
Πουθενά μέσα σε όλο το βιβλίο, που σημαίνει πουθενά μέσα σε όλα τα χρόνια από το Γυμνάσιο στο Λύκειο, δεν υπάρχει μια αναφορά των εφήβων σε πολιτικό ή κοινωνικό προβληματισμό. Λιγότερο από δέκα χρόνια είχαν περάσει από την πτώση της χούντας και όμως η νέα γενιά της αστικής τάξης του τότε λες και την είχε ξεχάσει.
Κανένας κοινωνικός προβληματισμός δεν περνά από τις πλατείες και τα στέκια της νεολαίας του προάστιου.
Υπάρχουν μόνο παγωτά, έτοιμα φαγητά και ταινίες κατανάλωσης. Μουσική ξενόφερτη. Και συνεχώς όλα αυτά να αναλώνονται και να αντικαθίστανται –μέσα στη δεκαετία του 80 ξεκινά η ιδεολογία της κατανάλωσης.
Μια γενιά χωρίς στην ουσία πρότυπα. Μια γενιά χωρίς οικογένεια –οι γονείς αν δεν χωρίζουν, μαλώνουν ή περνάνε όλο το χρόνο τους σε αναζήτηση πλούτου.
Και οι νέοι προσπαθούν να βρούνε τις ταυτότητές τους. Ερωτεύονται άτομα του ίδιου ή του άλλου φύλλου. Κάνουνε ασαφή σχέδια για το μέλλον τους, διοργανώνουν εκδρομές και δεν τολμούνε να ζητήσουν βοήθεια.
Οι πιο ψύχραιμοι θα συμβιβαστούν. Οι πιο δυνατοί θα αναζητήσουν τρόπους αποχώρησης.
Και κάποιος –το Φτερό, η Ιόλη του βιβλίου (μπορεί και ο ίδιος ο Στέφανος όμως) – θα θελήσει να καταγράψει το δράμα τόσο για να εξιλεωθεί η ίδια (ή ο ίδιος) όσο και να απολογηθεί για όλους τους.
Αλλά ένα μυθιστόρημα δεν είναι μόνο φορέας απόψεων, είναι και πλοκή, είναι και χαρακτήρες.
Ο Στέφανος Δάνδολος με άνεση κινείται εντός των σχολικών αιθουσών, με άνεση περιγράφει στέκια της νεολαίας εκείνης της εποχής, με καλή και τεκμηριωμένη γνώση χρησιμοποιεί τα προϊόντα του ’80.
Και με τη σιγουριά του δόκιμου μάστορα στήνει τους χαρακτήρες των ηρώων του και μάλιστα σε τρεις διαφορετικές περιόδους της ζωής τους –πράγμα που σημαίνει πως καλά τους έχει γνωρίσει και αγαπήσει.
Μυθιστόρημα καθρέφτης μιας εποχής.
Έξυπνα και με βάθος γραμμένο. Με δυο προτάσεις αυτό είναι ο Τελευταίος Κύκνος.