Μια πραγματική ιστορία - ένα βιβλίο - μια ταινία
Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο -κάτι σαν μαρτυρία άκουσα πως είναι , αλλά γραμμένο με τέτοιο τρόπο ώστε δίπλα στο συναίσθημα να κινητοποιεί και τον θυμό.
Είδα την ταινία και κατάλαβα πως μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο.
Μια ταινία που ΄σε κάνει να αισθάνεσαι παρόμοια με ότι είχες αισθανθεί βλέποντας το Pretty Woman, ενώ παράλληλα κάποιες σκηνές της -ιδίως μια από τις τελευταίες, εκείνη που δείχνει τον ακρωτηριαμό πάνω σε βράχο της ερήμου- σε εξοργίζει.
Ταινία απλώς συμπαθητική (ίσως αυτό που θα με κάνει ως ταινία να τη θυμάμαι, να είναι η υπέροχη ερμηνεία της Sally Hawkins στο ρόλο της φιλενάδας της πρωταγωνίστριας).
Αλλά να πως -σκέφτομαι- μπορεί στις μέρες μας να ταράξει τα νερά κάτι που έχει δημιουργηθεί ως μυθιστόρημα ή κινηματογραφικό έργο.
Με μια γραφή λαϊκή να αφηγηθείς ένα συγκλονιστικό συμβάν.
Κι έτσι να αγγίξεις τους πολλούς.
Αλλά -από την άλλη σκέφτομαι- οι πολλοί είναι το ζητούμενο ή οι λίγοι; Οι πολλοί που αφού συγκινηθούν και θυμώσουν, στη συνέχεια συνεχίζουν τη ζωή τους όπως και πρώτα ή οι λίγοι που εξανίστανται και αποφασίζουν να δραστηριοποιηθούν, έστω και το τρόπο σκέψης τους κάπως να μεταβάλουν;
Κάποτε μπορεί οι δυο κατηγορίες να συνυπήρχαν -έτσι πρέπει να διαβάστηκαν τόσο οι 'Αθλιοι , όσο και ο Όλιβερ Τουίστ.
Σήμερα κάτι τέτοιο δε συμβαίνει.
Και μένει στον δημιουργό -συγγραφέα ή κινηματογραφιστή- να αποφασίσει ποιο δρόμο θα πάρει.
Και μένει στον αποδέχτη του έργου -αναγνώστη ή θεατή- να σκεφτεί με ποιο είδος Τέχνης θέλει να κοσμεί την καθημερινότητά του.
Εξαιρετικά ενδιαφέρων ο προβληματισμός αυτός. Νομίζω ότι η τέχνη πρέπει να βρει άλλους δρόμους για να κινητοποιήσει τους πολίτες. Όσο καλό έργο κι αν κάνεις σήμερα πια την εποχή της υπερπληροφόρησης και της εικόνας δύσκολα η αφηγηματική τέχνη ή ο κινηματογράφος σε κινητοποιούν. Σε ευαισθητοποιούν, αυτό ναι, δεν σε κινητοποιούν σε δράση όμως. Πιστεύω ότι τα συμμετοχικά έργα τέχνης έχουν καλύτερες πιθανότητες. Να ζητάς από τον αποδέκτη του έργου σου να είναι συνδημιουργός όχι απλώς δέκτης. Και πάλι σε ένα περιορισμένο χρονικό και τοπικό επίπεδο μπορείς να παρέμβεις.
ReplyDeletehttp://Para-mythou.blogspot.com
Μάνο μου παρόλο που δεν έχω δει την ταινία αλλά έχω διαβάσει αρκετά για το βιβλίο και την περίπτωση, συμφωνώ με τον προβληματισμό σου. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί κι εγώ σε τι κοινό απευθύνομαι. Δεν ξέρω. Οι πωλήσεις πιθανόν να το δείχνουν. Εκείνο όμως που έχω καταλάβει τελικά γράφοντας και εκδίδοντας εδώ και 25 χρόνια είναι ότι δεν διαλέγουμε το κοινό μας αλλά μας διαλέγει. Γιατί εμείς γράφουμε με εκείνο τον μοναδικό τρόπο που εμείς μπορούμε και έτσι είμαστε αληθινοί...
ReplyDeleteΣ' ευχαριστώ για την αποστολή του μηνύματος και σου ανταποδίδω τους χαιρετισμούς σου.
Para-mythou
ReplyDeleteΑυτό ακριβώς - τη συνδημιουργία! Μα πώς το πετυχαίνει κανείς στην εποχή μας;
Λεία Βιτάλη
ReplyDeleteΝαι, την αλήθεια του ο καθένας καταθέτει και κάτι σαν μήνυμα κλεισμένο σε μπουκάλι και πεταγμένο σε ωκεανό, μου μοιάζει...
Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο ούτε έχω δει την ταινία. Αλλά το ερώτημα που βάζεις στο τέλος είναι σωστό και δύσκολο. Κατά καιρούς έχουν γραφτεί πολλά. Η τέχνη για την τέχνη, η τέχνη για τον άνθρωπο, η στρατευμένη τέχνη κλπ. Κατ’ αρχήν νομίζω ότι όποιος κάνει τέχνη για να υπηρετήσει ιδεολογίες είναι καταδικασμένος στη μετριότητα. Έπειτα, μία συγκίνηση από ένα έργο, δεν είναι αρκετή για να κινητοποιηθούν οι άνθρωποι, υποθέτω πως χρειάζεται μια διαδρομή εμπειριών (και όχι μόνο τέχνης), μια συσσώρευση ενέργειας πνεύματος (και όχι μόνο) για να υπάρξει ποιοτική αλλαγή. Ο δημιουργός παίρνει τον δρόμο που του επιφυλάσσει θα τολμούσα να πω (χωρίς να θεωρηθώ μοιρολάτρης) η μοίρα του. Η τέχνη είναι αυτή που κινητοποιεί τους ανθρώπους ή τα ένστικτα (προσπάθεια επιβίωσης) και οι ψυχικές εντάσεις; Ο Ουγκώ όταν έγραφε τους άθλιους το έκανε υποθέτω από μία εσωτερική ανάγκη να δημιουργήσει, αμφιβάλλω όμως αν συνειδητά έγραφε για να υποδείξει στους εξαθλιωμένους να ξεσηκωθούν. Μια κοινωνία στην οποία έχει κυριαρχήσει κάποιος πολιτισμός ίσως είναι εκείνη που θα επωφεληθεί και απολαύσει την ομορφιά των δημιουργημάτων τέχνης. Θα μου πει κανείς πρώτα φτιάχνουμε μια ανώτερη κοινωνία και μετά δημιουργούμε τέχνη και τις συνεπακόλουθες απολαύσεις;
ReplyDeleteΜετά οι καλλιτέχνες (λογοτέχνες, ζωγράφοι κλπ) έχουν τις πιο πολλές φορές μια εσωτερικότητα και έναν ελιτισμό.
Πως θα μπορούσε, ας πούμε, ο Σεφέρης ή ο Ελύτης, ο Τσαρούχης (ή ακόμα και ο Πικάσσο, ο Νίτσε, ο Μπαχ κλπ) να συγκλονίσουν τόσο και ποιους ώστε να ανατρέψουν καθεστώτα;
Νομίζω πως είναι ουτοπικό να πιστεύουμε (με τα σημερινά δεδομένα της κοινωνίας μας) ότι η τέχνη μπορεί να συγκινήσει τους πολλούς και θα τους δραστηριοποιήσει για κάποιο σκοπό.
Καλό βράδυ.
KOSTAS PAPAPOSTOLOU
ReplyDeleteΣυμφωνώ πως κάτι τέτοιο, εδώ και καιρό, η Τέχνη δεν μπορεί να δημιουργήσει. Αλλά σημασία καμιά φορά δεν έχει τόσο το αποτέλεσμα όσο η πρόθεση.
Αν κάποιος γράφει και μέσα στο προσωπικό του πάθος γραφής πιστεύει πως θα μπορέσει να συναρπάσει πλήθη, ίσως είναι ουτοπιστής, αλλά ξεκινά από μια καλή αφετηρία.
Το ίδιο και αυτός που βλέπει ή διαβάζει ένα έργο. Αν αισθανθεί μια διάθεση δράσης, αυτόματα κάτι έχει πετύχει.
Με άλλα λόγια στέκομαι κάπως στο όραμα.
Ίσως γιατί οραματίζομαι κι εγώ πως πολλά οράματα μπορεί να φτιάξουν μια Αλήθεια. Αλλά μπορεί και μια Ψευαίσθηση.
Όποια από τα δυο κι αν γίνουν, θα είναι όμορφα.
Κρίμα είναι όταν μήτε Αλήθεια, μήτε Ψευαίσθηση δημιουργείται. Παρά μόνο το κενό.
Καλό βράδυ και σε σένα και ευχαριστώ για τη κουβεντούλα
Aνακάλυψα χθες το ιστολόγιο σας και το έβαλα στα αγαπημένα μου αμέσως...Εκεινη την στιγμη δεν ειχα χρονο να διαβασω και να μαι λοιπον τωρα εδω.
ReplyDeleteΑπο μικρή αγαπουσα πολυ το διαβασμα και οι γονεις μου δεν προλαβαιναν να μου αγοράζουν βιβλία...Ολο μου το χαρτζιλίκι σε βιβλία πηγαινε...Επαιρνα το βιβλιο Παρασκευη μετα το σχολειο και Σαββατο το ειχα τελειωσει.Εσεις ειστε ο αγαπημενος μου μαζι με τις Ζωρζ Σαρή , Βουλα Μαστορη, Αλκη Ζεη.
Ενα απο τα βιβλια που με αγγιζε πολυ και το εχω διαβασει πανω απο 10 φορες ήταν η Γευση Πικραμυγδαλου. Γενικα βεβαια ολα τα ρουφαγα τα διαβαζα ξανα και ξανα.
Απ τη δικη μου βιβλιοθηκη τωρα πια διαβαζω βιβλια σας στα μαθητουδια μου...Θέλω πολυ να τα κανω να αγαπησουν το βιβλιο και προσπαθω με διαφορες δραστηριοτητες να το πετυχω χωρις να το επιβαλλω. Ευτυχως κατι εχω πετυχει.
Συγγνωμη για το μεγαλο και "ασχετο"απο αναρτηση σχολιο αλλα χαρηκα πολυ που βρηκα το ιστολογιο σας.
Το βιβλιο που αναφερετε το εχω διαβασει πριν χρονια.Την ταινια εχω σκοπο να την δω αν και πιστευω πως μερικες σκηνες αν θυμαμαι καλα απο το βιβλιο ειναι πολυ πολυ σκληρες.
Καλο σας βραδυ
Άννα
ReplyDeleteΣυγκίνηση και χαρά πάντα ασθάνομαι όταν με πλησιάζουν παλιοί αναγνώστες μου και μου εκφράζουν αυτό που λες κι εσύ -πως υπήρξα (θέλω να πιστεύω πως και είμαι) σύντροφος και φίλος τους.
Θα τα λέμε, λοιπόν, και από εδώ
Καλημέρα και πάλι...
ReplyDeleteΧάρηκα πολυ που είδα σχόλιο σας στο ιστολόγιο μου και σας ευχαριστω...Σας είχα πρότυπο, σας θαυμαζα, και σας ενιωθα σαν μπαμπα μου γιατι τοτε στα ματια μου φανταζατε μεγαλος!!!Πιστευω πως οντως τα βιβλια που διαβαζα με βοηθησαν σε πολλα οχι μονο απο θεμα μορφωσης (στην Εκθεση ήμουν αστερι) αλλά και στην καθημερινοτητα και στα προτυπα που ειχα απο μικρη. Ας πουμε την προστασια απο το AIDS δεν την εμαθα απο καποιο περιοδικό αλλα απο το βιβλίο σας...
Οποτε να ειστε σιγουρος πως σε αυτο που ειμαι εχετε βαλει και εσεςι ενα μικρο λιθαρακι.
Θα ηθελα μια χαρη απο σας...Αν εχετε υποψη σας καποιο θεατρικο έργο, μικρούλη βασικα, ας ειναι και σκετσάκι για τα παιδια της ταξης μου. Θα ηθελα να ειναι σχετικο με το Περιβαλλον (λουλουδάκια, ζωάκια και ο,τι εχει σχεση )για να το συνδεσω και με το Περιβαλλοντικο μας προγραμμα.Εχω Γ τάξη , 8χρονα παιδακια δηλαδη και προς το παρον δεν εχω βρει κατι (δεν εχω ψαξει και πολυ)
Αν κατι εχετε στο μυαλο σας, δικό σας ή όχι πείτε μου να το ψαξω...
Ευχαριστω...
Θα τα λεμε απο δω και περα.Καλο μεσημερι
Άννα
ReplyDeleteΠάντα σε ευχαριστώ...
Και πολύ θα χαρώ αν σε βοηθήσω με το Πρώτο Λουλούδι μου.
Δες τη θεατρική διασκευή του στο μπλοκ που αναφέρω και στο προφίλ μου (www.the-first-flower.blogspot.com)
Στη διάθεσή σου για περισσότερες εξηγήσεις