Με λύχνο και με λύκους

Αθηνά Παπαδάκη
"Με λύχνο και με λύκους"

Ποιήματα

εκδόσεις νέδα

Η σχέση μου με την ποίηση είναι εντελώς προσωπική. Γι αυτό και σπάνια κοινοποιώ τις αντιδράσεις μου από την ανάγνωση μια ποιητικής συλλογής.

Αλλά με τα ποιήματα της Αθηνάς Παπαδάκη με συνδέει μια τόσο ιδιαίτερη σχέση, που ως λάτρης, και μάλιστα φανατικός, των εξομολογήσεων σπεύδω να καταθέσω το τι αισθάνθηκα διαβάζοντας την τελευταία της συλλογή.

Η Αθηνά έχει ποιητική ματιά και ξέρει να περιγράφει σχέσεις, συναισθήματα και καταστάσεις με την πιο αυστηρή μα και την πλέον ευαίσθητη ποιητική φόρμα.

Οι λέξεις της Παπαδάκη κόβουν άλλοτε, άλλοτε πάλι χαϊδεύουν.

Και είναι τόσο , μα τόσο γυναικείος ο τρόπος που αναγιγνώσκει τον κόσμο -τους άλλους και τον ίδιο της τον εαυτό.

Παρακολουθώ τα ποιητικά της βήματα χρόνια τώρα. ΑΠό συλλογή σε συλλογή ολοέν ακαι πιο κοφτή γίνεται, πιο αδρή... Ίσως γιατί ολοένα και πιο ευάλωτο αφήνει τον εαυτό της να συμπάσχει.

Παρακαλώ, ας διαβάσουμε μαζί το ποίημα -

'Παρακόρη'

Γυναίκα ριγμένη

στα ξένα χέρια,

όπως το χαμομήλι

στο βραστό νερό.

Καταπραϋνει,

παίρνοντας στ΄ άνθη του

τον πόνο των άλλων.

ΥΓ - Δεν έχω γράψει παρά ελάχιστες φορές ποιήματα. Αλλά είναι πολλά αυτά που διάβασα και διαβάζω. Και σκέφτομαι τώρα πως η πεζογραφία μου πολλά έχει δανειστεί από τις γραφές ποιητών όπως η Παπαδάκη, ο Μαρκόπουλος, ο Βαρβέρης, ο Λιοντάκης...