Για την ... Σημαντική Σοφία

Ναι, είχε πάντα ένα ιδιόμορφο χαμόγελο... Άλλοτε χαμογελούσε από χαρά, άλλοτε από πίκρα... Συχνά και όταν θύμωνε.

Ένα χαμόγελο και μια σπίθα μέσα στα μάτια.

Ότι ακριβώς είχαν και τα κείμενά της. Χαμόγελο που σχολίαζε, σπίθα που έκαιγε.

Από τις πιο σημαντικές παρουσίας της Λογοτεχνίας για παιδιά. Και ιδιαίτερα να εκτιμάται, εκεί προς τα τέλη του 70 και μέσα στα χρόνια του 80.

Από τους πρώτους που έφερε στο παιδικό βιβλίο τη γνήσια λογοτεχνικότητα και την ξεκάθαρη πολιτική θέση. Οι ήρωές της κουβαλούσαν τα όνειρα του 20ου αιώνα. Γονατίζανε μα δεν το βάζανε κάτω. Άλλης εποχής άνθρωποι...

Έγραψε μυθιστορήματα, ποιήματα (για ποιητική συλλογή, άλλωστε, τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Π. Λ., το 2004)... Αλλά προσωπικά τη θεωρώ τη μεγάλη μαστόρισσα του διηγήματος.

Εκείνες οι συλλογές -"Τα σημαντικά" και "Τα ασήμανατα", αξεπέραστες μένουν στη μνήμη και πολύτιμο χώρο κρατούν στη βιβλιοθήκη μου.

Της άξιζε πολύ πιο μεγάλη και πιο πλατιά αναγνώριση.

Μόνη της (μόνη της;) αποφάσισε να ζήσει στην Καλαμάτα, να μη θελήσει να συμβιβαστεί με τα νέα εκδοτικά δεδομένα, να αφιερώσει πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις στην τοπική κοινωνία.

Χαίρομαι που βλέπω πόσο πολύ ο θανατός της απασχόλησε τον τοπικό τύπο της Μεσσηνίας.

Τα τελευταία χρόνια σπάνια την έβλεπα. Αλλά ακόμα κι αν περνούσα έστω και για λίγες ώρες από την Καλαμάτα, πάντα είχε την ελπίδα πως ίσως τη συναντούσα.

Αισθάνομαι πως πήρε μαζί της μια εποχή... Μια άλλη εποχή, όπου η λογοτεχνία για παιδιά δεν είχε ίσως τόσο μεγάλη αναγνώριση, αλλα είχε πολύ πιο ουσιαστικό περιεχόμενο.

Η Ελένη Βαλαβάνη, ο Ι. Δ. Ιωαννίδης, η Στέλλα Βογιατζόγλου, η Κίρα Σίνου, η Μάρω Λοίζου... Τώρα η Σοφία Φίλντιση - η Φίλντιση των σημαντικών ασήμαντων ανθρώπων.