Για τη Ρεγγίνα και τον Άλεχ

Η Μαρίζα Ντεκάστρο γράφει στο περιοδικό ΔΙΑΔΑΖΩ (Ιαν.२०१२) για το:








Ακουσα μια εκπαιδευτικό να λέει σε ένα σεμινάριο για τη λογοτεχνία στο σχολείο:
«Στην τάξη μου, B' Γυμνασίου, με ρώτησαν γιατί όλα τα βιβλία που προτείνω είναι
τόσο θλιβερά. Δεν βρήκα όμως κάτιπειστικό να τους απαντήσω!»
Ας διαβάσουμε τι προτείνουν οι δημιουργοί, εάν απαντούν και πώς στο ερώτημα.
Ο κοινωνικά ευαίσθητος Μάνος Κοντολέων απαντά γράφοντας ανθρώπινα για
τα δύσκολα της ζωής -θυμηθείτε το Μια ιστορία του Φιοντόρ για τους οικονομικούς
μετανάστες। Στο Δε με λένε Ρεγγίνα... Αλεχ με λένε γράφει για τη σεξουαλική
εκμετάλλευση των νέων σε μια κοινωνία που αξίες και δικαιώματα έχουν
διαρραγεί από τον πόλεμο και οδηγεί σε κανιβαλισμό για την επιβίωση και ευθύνες
ασήκωτες για τους ώμους τους। Δύο παράλληλες ιστορίες, από την πλευρά του
κοριτσιού και του αγοριού, καθρέφτης ο ένας του άλλου, που μπαίνουν στο κύκλωμα
της πορνείας για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στα νέα δεδομένα που
ορίζουν τη ζωή τους σε συνθήκες που τα ξεπερνούν. Η πορεία τους προς την εξαθλίωση
κοινή, κορυφώνεται μέσω της επανάληψης των ίδιων λόγων, βλεμμάτων
και κινήσεων που παγιδεύουν τα θύματα.
Ακραίες καταστάσεις, οπωσδήποτε υπαρκτές και το παιχνίδι χαμένο! Αρκεί μια
βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, πολύ κοντά μας. Ο Κοντολέων είναι από τους
συγγραφείς που σπάνια έχουν ψυχογραφήσει με τόση ευαισθησία και αποχρώσεις
τους χαρακτήρες των ηρώων