Pages

17.7.12

Ο πρώτος έλληνας bloger

«Θα δημοσιεύονται σ΄ αυτό κυρίως δικά μου κείμενα* πεζογραφήματα, μεταφράσεις μου, ποιήματα μου ίσως, εντυπώσεις μου από διαβάσματα ή ξαναδιαβάσματα, γνώμες μου για διάφορα θέματα και γεγονότα και, γενικά, πράγματα που θα δίνουν ή θα αντιπροσωπεύουν την πνευματική μου δραστηριότητα και ζωή…»


Την Άνοιξη του 1978 ξεκινά την περίεργη και εντελώς ανορθόδοξη πορεία του ένα περιοδικό με τον τίτλο Φυλλάδιο.

Και το πιο πάνω απόσπασμα είναι από το εισαγωγικό σημείωμα του εκδότη / συγγραφέα του περιοδικού –του Γιώργου Ιωάννου.

Επρόκειτο για ένα πόνημα του Γιώργου Ιωάννου, που ερχότανε να ταράξει τα νερά, σε συνέχεια ίσως του προσωπικού συγγραφικού ύφους με το οποίο έτσι κι αλλιώς ο θεσσαλονικιός πεζογράφος είχε καταφέρει να κερδίσει την μεγάλη αγάπη ενός απαιτητικού αναγνωστικού κοινού.

Ο Ιωάννου λες και ήθελε να σταθεί δίπλα σου και να αρχίζει να σου εξομολογείται, να σου μιλά για τα μυστικά του και να σε κάνει άλλοτε να πιστεύεις πως αυτά που λέει τα έχει ζήσει κι άλλοτε πάλι πως τα έχει με μαεστρία και πονηριά σχεδιάσει.

Όπως και να ήταν, ο Γιώργος Ιωάννου είχε στήσει μια δική του συγγραφική περσόνα, η οποία κάποια στιγμή θέλησε να ολοκληρωθεί χρησιμοποιώντας την ελεύθερη και ελευθεριάζουσα φόρμα μιας περιοδικής έκδοσης.

Το να μπορείς να δημοσιοποιείς αυτά που θες , όποτε το θες και όπως το θες, χωρίς δεσμεύσεις και δίχως συμβιβασμούς, να καταφέρνεις να έρχεσαι σε μια άμεση επαφή με το κοινό σου δίχως την μεσολάβηση κάποιου άλλου –αυτός ήταν ο λόγος που ο Γιώργος Ιωάννου έφτιαξε το περιοδικό του.

Το Φυλλάδιο του σχεδίαζε να το κάνει μέχρι και δίμηνο.

Τελικά κυκλοφόρησαν οκτώ τεύχη (τα έξι τελευταία διπλά) μέχρι το 1985, όπου και πέθανε.

Από τον τρόπο που και σχεδίασε και υλοποίησε τα περιεχόμενα αυτής της περιοδικής έκδοσης, σκέφτομαι πως κάλλιστα θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει πως το Φυλλάδιο ήταν ένα blog, ένας ιστότοπος σε μια εποχή που ο κυβερνοχώρος δεν ήταν ακόμα κτήμα των πολλών.

Ή με άλλα λόγια, ας θεωρήσουμε πως το Φυλλάδιο ήταν ο πρόδρομος των σημερινών βιβλιοφιλικών blogs.

Γιατί, βέβαια, τι διαφορετικό σε πρόθεση και σχεδιασμό και αποτέλεσμα έχει ένας ιστότοπος;

Εγώ –ως κάτοχος ενός blog- μπορώ να δημοσιοποιώ αυτά που θέλω , όποτε το θέλω και όπως το θέλω, χωρίς δεσμεύσεις και δίχως συμβιβασμούς, και καταφέρνω να έρχομαι σε μια άμεση επαφή με το κοινό μου δίχως την μεσολάβηση κάποιου άλλου.

Πολλούς συγγραφείς της γενιάς μου ο Ιωάννου έχει επηρεάσει. Πολλούς αναγνώστες η ματιά του Ιωάννου τους οδήγησε σε μια διαφορετική θέαση του κόσμου.

Και ενώ τα χρόνια πέρασαν, ο Γιώργος Ιωάννου μπορεί και διεκδικεί και μια άλλη πατρότητα.

Αυτή του πρώτου έλληνα μπλόκερ.



2 comments:

  1. Μπράβο σου Μάνο που κάνεις αυτόν τον συσχετισμό. Το έχω σκεφτεί κι εγώ, ξέρεις. Έχω τα φυλλάδια του Ιωάννου από την εποχή εκείνη και με είχαν εντυπωσιάσει για την αμεσότητά τους και φυσικά το θάρρος του να μιλάει για όλα έξω από τα δόντια.

    ReplyDelete
  2. Κι εγώ, Θεόδωρε μου, τα διάβαζα τον καιρό που βγαίνανε. Μετά τα έχασα. Πρόσφατα που στη Λέσχη Ανάγνωσης της Εταιρείας Συγγραφέων μιλήσαμε για τον Ιωάννου, τα θυμήθηκα ξανά, πήγα και τα αγόρασα και αμέσως το σκέφτηκα αυτό.
    Το θάρρος του...
    Θα μπορούσες εσύ να το έχεις; Εγώ, ομολογώ πως όχι. Αλλά δε νομίζω πως είναι τόσο θέμα χαρακτήρα, όσο εποχής.

    ReplyDelete