Σαν τη βροχή πριν πέσει

Τζόναθαν Κόου
"Σαν τη βροχή πριν πέσει
μετάφραση: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου
Εκδόσεις Πόλις


Δεν είναι ο Κόου από τους συγγραφείς που αγαπώ. Μάλλον φλύαρο τον θεωρώ και πιστεύω πως πιάνει θέματα ενδιαφέροντα που όμως τα αναπτύσσει με έναν κάπως επιφανειακό τρόπο.
Αρέσει όμως σε ένα πλατύ κοινό. Κι ανάμεσα σε αυτούς που τον αγαπούν υπάρχουν και αναγνώστες απαιτητικοί.
Άρα μπορεί να είμαι εγώ η εξαίρεση. Εγώ να κάνω λάθος.
Όπως και να είναι, αυτό το μυθιστόρημά του -"Σαν τη βροχή πριν πέσει"- εμένα μου άρεσε.
Και δεν ξαφνιάζομια, λοιπόν, που οι φανατικοί θαυμαστές του το θεωρούν βιβλίο που δεν μπορούν να πιστέψουν πως ο αγαπημένος τους συγγραφέας το έχει γράψει.
Λείπει εδώ ο έντονος σαρκασμός, απουσιάζει η εμφανής πολιτική στάση.
Φλύαρο κι αυτό το βρήκα. Αλλά από την άλλη είχε μια τόσο έντονη ατμόσφαιρα εξομολογήσεων που με έκανε να το αγαπήσω.
Ιστορίες τριών, τεσσάρων γυναικών... Στο δεύτερο μισό του 20ου αιωνα. Στην Αγγλία βασικά.
Ιστορίες που συνδέουν μάνες με κόρες. Φιλενάδες με φιλενάδες. Γυναικές που αγαπούν τον έρωτα να τον ανακαλύπτουν στο σώμα άλλων γυναικών.
Γυναίκες που προσπαθούν να μεταφέρουν την εμπειρία τους η μια στην άλλη.
Γυναίκες που οι άντρες ή τις απογοήτευσαν ή τις πλήγωσαν ή πέρασαν δίπλα τους χωρίς καν να τις δούνε.
Κι αυτές τις εμπειρίες η μια θέλει να τις μεταγγίσει στην άλλη.
Αλλά η ζωή δεν είναι παραμύθι να το αφηγηθείς.
Αν προσπαθήσεις να την κλείσεις μέσα σε μια σειρά φωτογραφιών, το μόνο που θα επιτύχεις είναι φασματικές αναπαραστάσεις της.
Κι ότι θα θελήσεις να το εμποδίσεις να συμβεί στον άνθρωπο που σε ακολουθεί και εσύ τον αγαπάς και θες να τον προστατεύσεις, αυτό θα βρει τρόπο να κάνει εμφανή την παρουσία του.
Τη βροχή την αισθάνεσαι πάνω στο δέρμα σου.
Ότι δεν το έχεις με τον ίδιο τρόπο βιώσει, τότε δεν υπάρχει.
Είναι σαν τη βροχή πριν πέσει...
Ατμοσφαιρικό, λοιπόν, μυθιστόρημα και με έντονους όσο και πολλούς χαρακτήρες.
Δεν είναι εύκολο γα ένα συγγραφέρα να κινήσει τόσο πολλά πρόσωπα συγχρόνως και να μπορέσει το καθένα να το κάνει μια ξεχωριστή προσωπικότητα ικανή να μιλήσει με δύναμη για τα πάθη, τα λάθη, τα όνειρά της.
Τελικά πρέπει να το παραδεχτώ.
Ο Κόου είναι με τον δικό του τρόπο ένα μάστορας.
Αλλά εγώ εξακολουθώ να μην τον αγαπώ.
Καθόλου παράξενο. Τα βιβλία και οι ήρωές τους είναι σαν τη ζωή.
Με όλους τους ανθρώπους που εκτιμούμε τη δουλειά τους, δεν σημαίνει και πως με όλους τους θέλουμε να κάνουμε παρέα.