Όταν η Λογοτεχνία γίνεται Θέατρο ή....

... μήπως όταν το Θέατρο γίνεται Λογοτεχνία

Είναι γνωστό το πόσο εκτιμώ το έργο του Θανάση Τριαρίδη.
Είναι επίσης γνωστό το πόσο εκτιμώ τον ίδιο ως άνθρωπο. Τον πόσο τον αγαπώ.
Στη δική του περίπτωση το συγγραφικό όραμα και το κοινωνικό πρόσωπο συμπίπτουν.
Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα -στις μέρες μας- περίπτωση ανθρώπου των Γραμμάτων μας.
Ένα πλούσιο έργο, που παίρνει πολλές μορφές -άλλοτε μυθιστόρημα, άλλοτε δοκίμιο, άλλοτε διήγημα, άλλοτε ποίηση, άλλοτε θέατρο, πολύ συχνά κάτι μη επιδεχόμενο τον όποιο ειδολογικό χαρακτηρισμό.
Όταν πριν από δυο -κάπου τόσα- χρόνια, πήρα να διαβάζω τα κείμενα του που ο ίδιος τα χαρακτήριζε ως θεατρικά, σκέφτηκα πως για μια ακόμα φορά η προσωπικότητα του δημιουργού υπερισχύει της ταυτότητας του δημιουργήματος.
Διάβαζα καθαρή και μεγάλη Λογοτεχνία που όμως δεν μπορούσα να φανταστώ ποια μορφή μπορεί να αποκτούσε αν κάποια στιγμή κάποιος έπαιρνε το ρίσκο και μετέφερε αυτό το κείμενο στη σκηνή.
Αλλά τελικά το γνήσιο πάντα ερμηνεύεται.
Και να που ένα από τα θεατρικά έργα του Θανάση Τριαρίδη σήμερα μπορεί κανείς όχι μόνο να το διαβάσει, αλλά και να το δει.
Σπουδαία παράσταση, σπουδαίες ερμηνείες. Σπουδαίο κείμενο.
Το θέμα του από εκείνα που στοιχειώνουν τα έργα του Τριαρίδη. Η ενοχή!
Η ενοχή που είσαι άνθρωπος και όχι ον, που ερωτεύεσαι χωρίς να προσφέρεσαι, που αγνοείς τον άλλον μα και τα άλλα πλάσματα, που αναζητάς την επαφή μέσα από τη βία... Που προσδιορίζεσαι ως άντρας μέσα από τη γυναίκα -ναι, μια ακόμα ενοχή.
Όμορφη και σωστή από κάθε άποψη παράσταση.
Όμορφο, μεστό, ζωντανό κείμενο.
Αληθινά δεν ξέρω αν είδα Λογοτεχνία ή αν διάβασα Θέατρο.
Ότι κι αν ήταν, ήταν υπέροχο.