Για τα χρόνια μιας αστόχαστης ξεγνοιασιάς....

[...]  Ήθελα να γράψω για τα χρόνια μιας αστόχαστης ξεγνοιασιάς που στάθηκαν η αιτία να οδηγηθούμε στον καιρό του απόλυτου εξευτελισμού [...] 

Ο συγγραφέας Μάνος Κοντολέων αφηγείται στην Κρυσταλία Πατούλη τη δημιουργική εμπειρία της συγγραφής -από την ιδέα μέχρι το τυπογραφείο- των δυο πρόσφατων βιβλίων του που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη, «Μέλι κόλλησε στα χείλη» (μυθιστόρημα για ενήλικες) και «Μανόλο &  Μανολίτο» (μυθιστόρημα για παιδιά), αλλά και τις σχέσεις με τους ήρωες τους. 



Κάθε βιβλίο έχει την ιστορία του.

Συνηθίζω να λέω πως θα μπορούσα την αυτοβιογραφία μου (αν πότε την έγραφα) να τη χώριζα σε κεφάλαια τόσο όσα είναι τα βιβλία που έχω γράψει. Μα το τελευταίο (προς ώρας) κεφάλαιο αυτής της αυτοβιογραφίας, θα είχε ως τίτλο του τους τίτλους των δυο τελευταίων μου βιβλίων, που και τα δυο μέσα στο 2013 κυκλοφόρησαν.

Όλα ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 2013 όταν αποφάσιζα να ξεκινήσω ένα μυθιστόρημα με τίτλο "Μέλι κόλλησε στα χείλη". Ήθελα να γράψω για τα χρόνια μιας αστόχαστης ξεγνοιασιάς που στάθηκαν η αιτία να οδηγηθούμε  στον καιρό του απόλυτου εξευτελισμού.

Επέλεξα ως τόπο δράσης των γεγονότων μια επαρχιακή πόλη που αγαπώ και ένα κοντινό σε αυτή χωριό που το λατρεύω. Δεν είναι οι τόποι που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Είναι τόποι που διάλεξα να ζήσω μέρος της ζωής μου. Και γι αυτό ιδιαίτερα αισθάνομαι πως η δική τους εξέλιξη είναι καθρέφτης και της δικής μου.

Η ηρωίδα του μυθιστορήματος αυτού, η Μέλω, είναι ένα αστόχαστο κορίτσι που φτάνει να γίνει κάποια μέρα μια τραγική γυναίκα.
Μέσα στη δική της πορεία προς την τιμωρία, εγώ έκρυβα προσωπικές ενοχές και καταγγελίες.

Η Μέλω ήταν, πλέον, μέρος της ζωής μου, όπως μέρος της ζωής μου είναι και το πρόσωπο του αληθινό που πάνω του στήριξα την αδιέξοδη πορεία της ηρωίδας μου.

Αλλά τα παιδιά σου δεν τα αφήνεις αβοήθητα στις μάχες της ζωής. Και τα βιβλία για ένα συγγραφέα, παιδιά του κι αυτά είναι. Παιδιά του και τα πρόσωπα που γέννησε μέσα στις σελίδες τις χάρτινες.

Κι ενώ η Μέλω βήμα το βήμα ανέβαινε τον Γολγοθά της, της έστειλα να της σκουπίζει τον ιδρώτα από το μέτωπο, τον Μανόλο.

Αυτός είναι ένας ηλικιωμένος συγγραφέας που έχει ως συντροφιά του ένα λευκό σκυλί που το φωνάζει Νύχτα και ζει μόνος του σε ένα σπίτι, κάπου κοντά σε ένα ποτάμι.

Η ηρεμία του, η περισυλλογή του, ο στοχασμός του ζήτησα να παρηγορήσουν την Μέλω. Και ο Μανόλο με άκουσε, με υπάκουσε…

Μα πονούσε… Την ώρα που στεκότανε δίπλα στη νέα γυναίκα που έφτανε στο φονικό, την ίδια ώρα κι εκείνος  μάτωνε…

Και τότε –πάλι εγώ ο πατέρας/ αφέντης δημιουργός- αποφάσισα να γεννήσω έναν ακόμα ήρωα  που με τη σειρά του θα πήγαινε να σφίξει το χέρι του κουρασμένου συγγραφέα.

Κι έφτιαξα τον Μανολίτο. Ένα αγόρι που αναζητά την αλήθεια την ώρα που βοηθά την αγάπη να φανερωθεί. Από την αγάπη - καταστροφέα της Μέλως, στην αγάπη-  προσφορά του Μανολίτο.

Τα βιβλία κάποια στιγμή τελειώσανε. Κυκλοφορήσανε. Μέσα στα βιβλιοπωλεία, όμως, ποτέ δεν θα τύχει να βρεθούνε το ένα δίπλα στο άλλο.

Το ένα θα είναι στα ράφια των μυθιστορημάτων της ελληνικής λογοτεχνίας, το άλλο στα ράφια με τα βιβλία για παιδιά. Διαχωρισμοί που δεν είναι μόνο άδικοι, είναι –κυρίως αυτό- ανόητοι.

Γιατί κάποια στιγμή μπορεί κι αυτό να συμβεί –η λογοτεχνία να ισχυριστεί πως είναι μία και μόνη. Και πως όποιος θέλει να τη διαχωρίζει σύμφωνα με τις ηλικίες των πιθανών αναγνωστών της, κάνει μια απερισκεψία. Ξεχνά τις εσωτερικές ανάγκες, τις φωνές του συγγραφέα.

Με ρωτάνε συχνά πως γίνεται να γράφω άλλοτε για παιδιά κι άλλοτε για μεγάλους. Κι εγώ απαντώ με μια ερώτηση –Μα πως γίνεται να υπάρχουν συγγραφείς που να μη γράφουν και για ενήλικες και για παιδιά; Λες και δεν είναι πλέον απόλυτα συνειδητοποιημένο πως η πατρίδα του καθενός  μας είναι η παιδική του ηλικία.


Πρώτη δημοσίευση:  
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/gia-ta-xronia-mias-astoxastis-ksegnoiasias-toy-manoy-kontoleon