Ο οργισμένος βαλκάνιος

Βιβλίο Ο οργισμένος Βαλκάνιος
Συγγραφέας Νίκος Νικολαΐδης

Εκδότης Athens Voice

Πρώτη δημοσίευση: http://www.bookia.gr/index.php?action=Suggestions&book=166419
http://www.bookia.gr/index.php?action=Suggestions&book=166419

Το 1977 κυκλοφόρησε για πρώτη φορά αυτό το μυθιστόρημα.

Ο συγγραφέας του είχε ήδη  καταθέσει με έντονο τρόπο το καλλιτεχνικό του αποτύπωμα στο χώρο του κινηματογράφου και με τον Οργισμένο του Βαλκάνιο καταφέρνει να ταράξει και τα νερά της λογοτεχνίας.

Σήμερα, το βιβλίο κυκλοφορεί από άλλον εκδοτικό οίκο και ενώ έχουν περάσει 38 χρόνια από τότε που είχε για πρώτη φορά βρεθεί στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, εξακολουθεί να διατηρεί τη φρεσκάδα και την οργή του.

Τα δυο νέα παιδιά –ο Φάνης και η Τερέζα- δεν έχουν γεράσει.  Οι πράξεις τους –ακραίες μέσα στον αντικομφορμισμό τους- και οι σκέψεις τους –ουτοπικές μέσα στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τα αδιέξοδα- παραμένουν πάντα επίκαιρες.

Όπως και πάντα μοντέρνος και σύγχρονος είναι και ο τρόπος γραφής του Νικολαΐδη. Άμεσος, καθημερινός, άλλοτε σαρκαστικός κι  άλλοτε τρυφερός, κάθε λίγο και λιγάκι να καταφεύγει σε αβίαστα χωρατά. Και βέβαια ολοζώντανες και οι περιγραφές του –περιγραφές δρόμων και φτωχογειτονιών* περιγραφές συναισθημάτων και συγκρούσεων* περιγραφές αδιέξοδων ονείρων και ανεξέλεγκτων επαναστάσεων.

Τα πρόσωπα του έργου –από τα δυο κεντρικά  έως κάποια που για λίγο μόνο παρουσιάζονται- έχουν τη σφραγίδα της ματιάς ενός κινηματογραφιστή. Λες και τα βλέπεις να κυκλοφορούν πάνω σε ένα λευκό πανί.

Δεν είμαι απολύτως βέβαιος, αλλά νομίζω πως ο «Οργισμένος βαλκάνιος» πρέπει να είναι το πρώτο ελληνικό μυθιστόρημα που τόσο πολύ δανείστηκε τεχνικές αφήγησης της Έβδομης Τέχνης.

Αλλά πέρα από όλα αυτά τα προσόντα, τούτο το  βιβλίο μπορεί ναι διατηρεί την ικανότητα να συνομιλεί και με τα παιδιά αυτών που για πρώτη φορά το διαβάσανε, γιατί ότι περιγράφει συνεχίζει να υφίσταται –η μιζέρια και η εκμετάλλευση από τη μια, η ανάγκη κάθε νέου ανθρώπου να ξεφύγει από τη σαπίλα της κοινωνικής υποκρισίας. Κι ακόμα –αυτό το πλέον τραγικό- τούτη η τάση για επανάσταση να μην μπορεί να βρει σωστό βηματισμό και αντί να προχωρά στην ανατροπή, να μένει μόνο στην φυγή.