Η γιαγιά μου η κλέφτρα

Ντέιβιντ Ουάλιαμς

«Η γιαγιά μου η κλέφτρα»

Εικονογράφηση: Τόνι Ρος

Εκδόσεις Ψυχογιός

Σπάνια οι έλληνες συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας χρησιμοποιούν το χιούμορ όχι ως ένα απλό στοιχείο της αφήγησης, αλλά ως δομικό συστατικό της ίδιας της ιστορίας που αφηγούνται.

Ας είμαστε ειλικρινείς και ας παραδεχτούμε πως ως λαός δεν ξέρουμε τις πολλές μορφές χρήσης του χαμόγελου.

Μα οι αγγλοσάξωνες το γνωρίζουν. Και πολλοί είναι οι συγγραφείς τους που με το βασικό όπλο μια χιουμοριστική ενατένιση του κόσμου στήνουν τις ιστορίες τους.

Νομίζω πως ο τελευταίος μεγάλος χιουμορίστας συγγραφέας της αγγλικής παιδικής λογοτεχνίας ήταν ο Ρόαλντ Νταλ.

Μα φαίνεται πως υπάρχει πλέον ο διάδοχός του.

Ο Ντέιβιντ Ουάλιαμς με το βιβλίο του «Η γιαγιά μου κλέφτρα» δείχνει πως γνωρίζει καλά να χρησιμοποιεί τις τεχνικές του μεγάλου δασκάλου και έτσι να ολοκληρωνέι με αυτές μιας ιστορίας που μαζί με το χαμόγελο προσφέρει κοινωνική κριτική, συναισθηματική φόρτιση και ηθικές αξίες.

Σε μια κοινωνία όπου ανάμεσα στους διάφορους ρατσισμούς διαθέτει κι αυτόν που έχει να κάνει με την ηλικία, ο ενδεκάχρονος Μπεν αντιμετωπίζει ως καταναγκαστικά έργα τα βράδια κάθε Παρασκευής που πρέπει να τα περνάει στο σπίτι της βαρετής και ηλικιωμένης γιαγιάς του.

Αλλά αυτό που φαίνεται δεν είναι πάντα και ότι στην πραγματικότητα συμβαίνει. Μεγάλο μάθημα ζωής κάτι τέτοιο και η γιαγιά του Μπεν θα φροντίσει να το μάθει στον εγγονό της.

Κι έτσι θα φωτιστεί στην ψυχή του μικρού Μπεν μια άλλη πλευρά της γιαγιάς.

Την περιπέτεια και την διασκέδαση μπορεί κάποιοι –όπως οι γονείς του Μπεν- να τις αναζητούν στα τηλεοπτικά παιχνίδια, αλλά κάποιοι άλλοι –όπως η γιαγιά- ξέρουν να τη δημιουργούν μόνοι τους.

Και να που η βαρετή ηλικιωμένη χαρίζει στον εγγονό της αυτό που όλοι –και κυρίως τα παιδιά- έχουμε ανάγκη. Τη φαντασία και μαζί με αυτήν την πίστη στον ίδιο μας τον εαυτό.

Ο Ουάλιαμς προχωρεί πιο πέρα ακόμα την ιστορία του και τολμά να θέσει και το θέμα ‘θάνατος’. Το διεκπεραιώνει με ρεαλισμό όσο και διακριτικότητα.

Το μυθιστόρημα εικονογραφείται από τον Τόνι Ρος, βασικό εικονογράφο του Νταλ.

Τελικά με το χιούμορ πολλά μπορείς να πεις. Πολλά μπορείς και να πετύχεις. 

Μακάρι να το αποκτήσουν τα παιδιά μας.