Ο Πέδρο και ο Πορτοκαλεώνας

Δυο βιβλία τόσο ανόμοια μεταξύ τους που και γι αυτό αποδεικνύουν πως η λογοτεχνία μήτε μπαίνει σε καλούπια αξιολογήσεων, μήτε όμως και αμφισβητεί το γεγονός πως τελικά η διαφορετικότητα είναι η μάνα της δημοκρατικής ανάγνωσης.
Γράφει ο Καλημέρης: "Αν κάποιος θέλει να ερμηνεύσει ένα κείμενο, είναι καλό να γνωρίζει πως το ασυνείδητο σκέφτεται και μιλάει" και με κάποια τέτοια λόγια χάριζει ένα βιβλίο που δένεται μαζί σου και γίνονται τα λόγια του σκέψεις σου και έτσι αδιαφορείς αν πρέπει να το κατατάξεις στα μυθιστορήματα ή στα φιλοσοφικά δοκίμια.
Αλλά από την άλλη πλευρά της Υδρογείου, ο Tremblay έρχεται και σου υπενθυμίζει πως... "Όχι, ούτε λόγο χρειάζεσαι ούτε λογική, για να κάνεις αυτό που πιστεύεις πως είναι το καθήκον σου" και με μια τέτοια θέση γράφει ένα μυθιστόρημα για την τρομοκρατία που σπαράζει από ανθρωπιά και ενδοσκόπηση.
Δυο βιβλία -και τα δυο με σοφία γραμμένα.
"Οι πιο όμορφες ιστορίες είναι αυτές που στο τέλος σου δωρίζουν τη μοναξιά του κενού" -ισχυρίζεται ο Πέδρο. Και μέσα στον Πορτοκαλεώνα κάποιος σε παρηγορεί: "Σου μιλώ κι έχω την ειρήνη στο στόμα"
Αναγνώσεις ενός γκαστρωμένου καλοκαιριού.