Πριν τρία χρόνια, η Γαλάτεια ...

Πριν τρία χρόνια, η Γαλάτεια ...μας αποχαιρέτησε;

Τρία χρόνια συμπληρώνονται από τότε που η Γαλάτεια Γρηγοριάδου – Σουρέλη δεν είναι πια μαζί μας κι εγώ επιστρέφω 60 περίπου χρόνια πίσω, τότε, την Άνοιξη του 1960 όπου και πρωτογνώρισα τη Γαλάτεια
Έτυχε εκείνη και οι γονείς μου να έχουν αγοράσει διαμερίσματα στην ίδια πολυκατοικία κι έτσι βρέθηκα να συγκατοικώ μαζί της.
Ήμουνα δεκατεσσάρων χρονών και από τότε φανατικός αναγνώστης της λογοτεχνίας, ενώ και τα πρώτα μου κείμενα είχαν δημοσιευτεί στο περιοδικό «Διάπλαση των παίδων».
Η ιδέα και μόνο πως θα ζούσα ένα όροφο πιο κάτω από κάποιον που έγραφε βιβλία, με ξετρέλανε. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Και ήταν φυσικό να περιμένω με αγωνία να γνωρίσω κι εγώ αυτήν την μοναδική κυρία Γαλάτεια -τότε ακόμα- Γρηγοριάδου
Δεν χρειάστηκε να περιμένω και τόσο. Το σπιτικό της οικογένειας Γρηγοριάδου ήταν πολύ φιλόξενο και ένα απόγευμα η πολυπόθητη πρόσκληση ήρθε.
Μπήκα στο σπίτι μιας συγγραφέας!
Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν η τεράστια βιβλιοθήκη που έπιανε όλο τον τοίχο του καθιστικού.
Και μετά η ίδια η οικοδέσποινα. Πληθωρική στον τρόπο που με αγκάλιασε, το κοσμητικά επίθετα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Και βέβαια φιλόξενη. Εκείνη την πρώτη επίσκεψη τη διαδέχτηκαν πολλές άλλες. Σχεδόν καθημερινές.
Μιλούσαμε πολύ και για πολλά. Για κάθε γεγονός η Γαλάτεια είχε άποψη. Και τις περισσότερες φορές μια άποψη αρκούντως προσωπική και ιδιαιτέρως πρωτότυπη.
Δίπλα της έμαθα να διαβάζω κριτικά και παθιασμένα, δίπλα της έμαθα το τι σημαίνει να γράφεις. Πολύ σύντομα θα γινόταν εκείνη που θα άκουγε σχεδόν πρώτη από όλους τα δικά μου κείμενα.
Ατέλειωτα τα απογεύματα που χτυπούσα το κουδούνι της για να περάσω κάποιες ώρες στο σπιτικό τους.
Ώρες τόσο απρόσμενα ενδιαφέρουσες. Άλλοτε οι δυο μας να διορθώνουμε τα γραπτά της, άλλοτε εκείνη να με ακούει να διαβάζω δικά μου κείμενα και να με κάνουν οι παρατηρήσεις της να πιστεύω πως έμελλε να γίνω ο νέος Κάφκα. Άλλοτε να γνωρίζω νέους ανθρώπους –ποιητές, μουσικούς, ζωγράφους.
Η ίδια η Γαλάτεια και τα γραπτά της υπήρξαν το πρώτο μου συγγραφικό σχολείο. Κι έπρεπε να κάνω ειλικρινά μεγάλη προσπάθεια για να μπορέσω να ξεφύγω από το δικό της ύφος.
Κάποια στιγμή ενηλικιώθηκα συγγραφικά. Έμελλε η ενηλικίωση μου αυτή να ξεκινήσει με παραμύθια Ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί πως κάποτε εγώ θα έγραφα παραμύθια και ιστορίες για παιδιά. Ίσως να ήταν η συμβίωσή μου με τη Γαλάτεια μου με έκανε να χαράξω το δρόμο που τελικά και ακολούθησα.
Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα της ρήξης. Ο συγγραφέας γιος έπρεπε να «γκρεμίσει» τη συγγραφέα μητέρα του. Ρήξη πληθωρική και τόσο ανακουφιστική.
Επιτέλους μπορούσα να αποκτήσω τα προσωπικά συγγραφικά μου χαρακτηριστικά και αμέσως μετά να επανακαλύψω τον άνθρωπο που θα γινότανε ένας από τους πιο ζεστούς και στενούς μου φίλους.
Στη Γαλάτεια οφείλω πολλά. Από τα χρόνια της δεκαετίας του ’60 μέχρι σήμερα -ναι, μέχρι και σήμερα!
Ποια είναι αυτά; Μπορώ τάχα να τα απαριθμήσω όλα; Να πω, λοιπόν, για το πάθος της λογοτεχνίας, για το ότι με το παράδειγμά της μου επιβεβαίωσε την άποψη πως η λογοτεχνία είναι ένας τρόπος ζωής. Η λογοτεχνική πράξη –τόσο ως συγγραφή, όσο και ως ανάγνωση- αποτελεί ένα στοιχείο καθημερινότητας –κι αυτό η Γαλάτεια που το έμαθε. Μου γνώρισε τους τρόπους να είμαι επαγγελματίας συγγραφέας –υπεύθυνος, συνεπής, ειλικρινής. Η Γαλάτεια σεβότανε τις απόψεις των άλλων. Μπορεί να εξέφραζε έντονα τις απόψεις της, αλλά παράλληλα σεβότανε και την αντίθετη άποψη του άλλου και της αναγνώριζε την αξία της. Η Γαλάτεια δεν ζήλευε –χαιρότανε με το κάθε έργο που κάποιος άλλος έγραψε κι εκείνη την κέρδισε. Μεγάλα μαθήματα όλα αυτά. Η Γαλάτεια πίστευε στους νέους και τους βοηθούσε –έμαθα το ίδιο να κάνω κι εγώ. Η Γαλάτεια σεβότανε την παράδοση –πόσες φορές δεν κουβεντιάσαμε με ανοιχτή διάθεση για έργα παλαιών συγγραφέων. Η Γαλάτεια πίστευε στην παράδοση (κάποιοι ίσως να την χαρακτηρίσανε και συντηρητική), αλλά πιστέψτε με ήταν από τους πιο ροκ τύπους που έχω ποτέ συναντήσει.
Τελικά το πιο μεγάλο της προσόν ήταν … Μια μοναδική, έντονη προσωπικότητα.
Περάσανε τρία χρόνια που δεν είναι πια μαζί μας. Υπάρχουν όμως τα βιβλία της.
Και αφού αυτά υπάρχουν… Αφού υπάρχουν οι δάσκαλοι και οι γονείς που μεγάλωσαν με τα βιβλία της και με αυτά μεγαλώνουν τους τα δικά τους παιδιά… Ε, η Γαλάτεια ζει!... Και θα ζει…