Μαριάνο Ασουέλα «Οι καταδικασμένοι»

Μαριάνο Ασουέλα

«Οι καταδικασμένοι»

Μετάφραση : Σταμάτης Πολενάκης

Εκδόσεις Ενύπνιο

 

 

Ο Μαριάνο Ασουέλα (1873 –1952) ήταν Μεξικανός συγγραφέας και γιατρός, γνωστότερος για τα μυθιστορήματά του με θέματα σχετιζόμενα με τη Μεξικανική Επανάσταση του 1910. Εκτός αυτών, έγραψε για το θέατρο, καθώς και κριτική λογοτεχνίας. Θεωρείται ο πρώτος από τους «μυθιστοριογράφους της Επανάστασης» και επηρέασε άλλους Μεξικανούς μυθιστοριογράφους κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Ανάμεσα στα έργα του, όπου περιγράφεται με ρεαλισμό η ζωή των Μεξικανών της εποχής του, ξεχωρίζουν το μυθιστόρημα «Οι καταδικασμένοι» που θεωρείται και ως ένα από τα βασικά έργα της μεξικάνικης λογοτεχνίας.

Ανθρωπιστής και ιδεαλιστής ο Ασουέλα, έζησε από σημαντικές θέσεις όλα τα γεγονότα της Μεξικάνικης Επανάστασης και αν και υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της, παράλληλα με τη συνέπεια ενός γνήσιου ιδεολόγου διέβλεπε και κατήγγειλε τους αποτροπιασμούς που οδηγεί η χρήση βίας ασχέτως από που προέρχεται και ποιους σκοπούς θα ήθελε να εξυπηρετήσει.

Πάνω σε αυτήν την στάση γράφτηκε και αυτό το μυθιστόρημα που σε ξαφνιάζει καθώς δεν συναντά κανείς εύκολα έργο μέσα στο οποίο να πρωταγωνιστούν πρόσωπα που από τη μια αντιστέκονται στην βιαιότητα της απολυταρχίας και από την άλλη τα ίδια με απολυταρχικό και βίαιο τρόπο συμπεριφέρονται.

Η πρόθεση του Ασουέλα είναι σαφής. Η επανάσταση απαιτεί αρχές και στόχους. Το πάθος που την δημιουργεί δεν είναι αρκετό για να εμποδίσει αυτή την ίδια να μεταπέσει σε μια νέα βίαιη αντιμετώπιση του κάθε αδύνατου ή και αντιφρονούντα.

Ασφαλώς και στο νου του αναγνώστη έρχονται άλλες επαναστάσεις που κι αυτές με τον δικό τους τρόπο κάτι παρόμοιο έπραξαν και υπέστησαν.

Και βέβαια δεν γίνεται παρά να συμφωνήσει κανείς με την θέση του Ασουέλα πως η βία γεννά βία, το πάθος είναι πιο δυνατό από την ενδοσκόπηση.

Παράλληλα το μυθιστόρημα προσφέρει περιγραφές της μεξικάνικης υπαίθρου, του τρόπου ζωής των κατοίκων της, αλλά και της στρατιωτικής ζωής εκείνης της εποχής.

Ενδιαφέρουσα και η δομή του. Μικρά κεφάλαια με απλό, αλλά συνάμα και συχνά ποιητικό λόγο γραμμένα, αδιαφορούν για βασικούς κανόνες αφήγησης -ο χρόνος περιγραφής δεν παραμένει σταθερός, τα άτομα δεν συστήνονται με λόγια αλλά με τις ίδιες τις πράξεις τους.

Σαφέστατα μια ενδιαφέρουσα αναγνωστική πρόταση από ένα μικρό, νέο αλλά ποιοτικό εκδοτικό οίκο.

Φρέσκια και ρέουσα η μετάφραση του Σταμάτη Πολενάκη.

 

 

Μετάφραση : Σταμάτης Πολενάκης

Εκδόσεις Ενύπνιο

 

 

Ο Μαριάνο Ασουέλα (1873 –1952) ήταν Μεξικανός συγγραφέας και γιατρός, γνωστότερος για τα μυθιστορήματά του με θέματα σχετιζόμενα με τη Μεξικανική Επανάσταση του 1910. Εκτός αυτών, έγραψε για το θέατρο, καθώς και κριτική λογοτεχνίας. Θεωρείται ο πρώτος από τους «μυθιστοριογράφους της Επανάστασης» και επηρέασε άλλους Μεξικανούς μυθιστοριογράφους κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Ανάμεσα στα έργα του, όπου περιγράφεται με ρεαλισμό η ζωή των Μεξικανών της εποχής του, ξεχωρίζουν το μυθιστόρημα «Οι καταδικασμένοι» που θεωρείται και ως ένα από τα βασικά έργα της μεξικάνικης λογοτεχνίας.

Ανθρωπιστής και ιδεαλιστής ο Ασουέλα, έζησε από σημαντικές θέσεις όλα τα γεγονότα της Μεξικάνικης Επανάστασης και αν και υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της, παράλληλα με τη συνέπεια ενός γνήσιου ιδεολόγου διέβλεπε και κατήγγειλε τους αποτροπιασμούς που οδηγεί η χρήση βίας ασχέτως από που προέρχεται και ποιους σκοπούς θα ήθελε να εξυπηρετήσει.

Πάνω σε αυτήν την στάση γράφτηκε και αυτό το μυθιστόρημα που σε ξαφνιάζει καθώς δεν συναντά κανείς εύκολα έργο μέσα στο οποίο να πρωταγωνιστούν πρόσωπα που από τη μια αντιστέκονται στην βιαιότητα της απολυταρχίας και από την άλλη τα ίδια με απολυταρχικό και βίαιο τρόπο συμπεριφέρονται.

Η πρόθεση του Ασουέλα είναι σαφής. Η επανάσταση απαιτεί αρχές και στόχους. Το πάθος που την δημιουργεί δεν είναι αρκετό για να εμποδίσει αυτή την ίδια να μεταπέσει σε μια νέα βίαιη αντιμετώπιση του κάθε αδύνατου ή και αντιφρονούντα.

Ασφαλώς και στο νου του αναγνώστη έρχονται άλλες επαναστάσεις που κι αυτές με τον δικό τους τρόπο κάτι παρόμοιο έπραξαν και υπέστησαν.

Και βέβαια δεν γίνεται παρά να συμφωνήσει κανείς με την θέση του Ασουέλα πως η βία γεννά βία, το πάθος είναι πιο δυνατό από την ενδοσκόπηση.

Παράλληλα το μυθιστόρημα προσφέρει περιγραφές της μεξικάνικης υπαίθρου, του τρόπου ζωής των κατοίκων της, αλλά και της στρατιωτικής ζωής εκείνης της εποχής.

Ενδιαφέρουσα και η δομή του. Μικρά κεφάλαια με απλό, αλλά συνάμα και συχνά ποιητικό λόγο γραμμένα, αδιαφορούν για βασικούς κανόνες αφήγησης -ο χρόνος περιγραφής δεν παραμένει σταθερός, τα άτομα δεν συστήνονται με λόγια αλλά με τις ίδιες τις πράξεις τους.

Σαφέστατα μια ενδιαφέρουσα αναγνωστική πρόταση από ένα μικρό, νέο αλλά ποιοτικό εκδοτικό οίκο.

Φρέσκια και ρέουσα η μετάφραση του Σταμάτη Πολενάκη.