Αισθάνομαι ιδιαίτερα ικανοποιημένος που μέσα σε αυτή την πολλαπλά δύσκολη χρονιά (2020) ολοκληρώθηκε η έκδοση της άτυπης τριλογίας μου «Έφηβοι μέσα στην Πολιτεία» (Ο Φωκίων δεν ήταν ελάφι – Οι Δίδυμοι Ήλιοι της Ποντικούπολης – Το Νησί με τις Λέξεις που Αγαπάνε).
Τρία βιβλία για μεγάλα παιδιά και εφήβους που κατά κάποιον τρόπο «κυκλώνουν» σε λογοτεχνικές αφηγήσεις τους βασικούς άξονες μιας συνειδητοποιημένης κοινωνικοποίησης των αυριανών πολιτών.
Ελευθερία – Ισότητα – Δημοκρατία
Στην ουσία οι τρεις αυτές βασικές αρχές της Ευρωπαϊκής Δυτικής Σκέψης αποτελούσαν από την πρώτη μου εμφάνιση στη λογοτεχνία κεντρικούς άξονες κάθε έργου μου – τόσο αυτών για παιδιά και νέους όσο και των μυθιστορημάτων μου για ενήλικους αναγνώστες.
Τα δυο πρώτα μου βιβλία, που κυκλοφόρησαν το 1979, πάνω στις έννοιες της Ελευθερίας και της Ισότητας στηρίχτηκαν και είναι αυτά που θέλησα 40 χρόνια μετά να τα ξαναγράψω φωτισμένα με τη συσσωρευμένη συγγραφική, μα και κοινωνικοπολιτική εμπειρία μου.
Το συμβολικό παραμύθι Ο Φωκίων δεν ήταν ελάφι (2019) φωτίζει το δικαίωμα κάθε ατόμου σε μια ελεύθερη έκφραση. Η φαντασιακή σύνθεση Οι Δίδυμοι Ήλιοι της Ποντικούπολης (2020) υποστηρίζει την αξία των ίσων δικαιωμάτων. Και τώρα –τέλος πλέον του 2020– το σπονδυλωτό μυθιστόρημα μαγικού ρεαλισμού Το Νησί με τις Λέξεις που Αγαπάνε έρχεται να ολοκληρώσει το τρίπτυχο μιας κοινωνιολογικής ενημέρωσης, προβάλλοντας τις βασικές δομές που πρέπει να χαρακτηρίζουν ένα γνήσιο δημοκρατικό πολίτευμα. Σημείωσα την ικανοποίησή μου για την ολοκλήρωση αυτής της άτυπης τριλογίας, «Έφηβοι και Πολιτεία», μέσα σε τούτη τη χρονιά. Κι αυτό γιατί είναι το 2020 που έφερε μια μεγάλη αναταραχή στις κοινωνικές σχέσεις, που κι αυτή με τη σειρά της οδηγεί σε νέες προσβολές της συνοχής των αρχών του Δυτικού Πολιτισμού, έτσι όπως αυτές διαμορφώθηκαν και εκφράστηκαν τα τελευταία 250 περίπου χρόνια. Ο φόβος μιας πανδημίας, η αμφισβήτηση της ανεξαρτησίας των λαών, τα κύματα προσφύγων που αναζητούν μια νέα πατρίδα, η πέραν κάθε ηθικού ενδοιασμού αποδοχή των κανόνων της Αγοράς, η ανεξέλεγκτη παντοδυναμία των ΜΜΕ, η άναρχη διακίνηση ιδεών και γεγονότων, η καταπιεστική επιβολή της εικόνας πάνω στον λόγο και, βέβαια, πάνω απ’ όλα, ο συνεχόμενος βιασμός του περιβάλλοντος, οδηγούν τα άτομα –και πρωτίστως τις νέες γενιές– σε μια πολιτιστική συρρίκνωση, μια παρερμηνεία της έννοιας της μόρφωσης, σε έναν εγωκεντρικό τελικά τρόπο επιβίωσης μέσα σε έναν κόσμο που δε θα τον διέπουν οι πολιτειακοί νόμοι έτσι όπως θεμελιώθηκαν στην κλασική αρχαιότητα και υποστηρίχτηκαν με πολυδύναμους αγώνες όλους τους αιώνες που μεσολάβησαν από τότε ως σήμερα. Η λογοτεχνία για παιδιά και νέους –ιδίως κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα– έγινε ένας βασικός παράγοντας μιας ευρύτερης ευαισθητοποίησης των νέων σε θέματα κοινωνικής και ατομικής ηθικής.
Οι νέοι κανόνες που έρχονται να εφαρμοστούν σε μια αποστερημένη από ευαισθησίες καθημερινότητα των πολιτών περιορίζουν αυτή την ευαισθητοποίηση σε πρακτικά ως επί το πλείστον ζητήματα. Μα η λογοτεχνία υπάρχει όταν μαζί με την Αισθητική προβάλλει και καλλιεργεί τις Ιδέες. Διαφορετικά από Τέχνη του Λόγου μετατρέπεται σε Μέσον της Παραπληροφόρησης. Δεν είμαι ο μόνος συγγραφέας τόσο εδώ, στην Ελλάδα, όσο και σε άλλες χώρες του κόσμου που αντιδρά.
Η άτυπη τριλογία «Έφηβοι και Πολιτεία» αποτελεί μια έκφραση αυτής της δικής μου συγγραφικής αντίδρασης. Και ευελπιστεί να τύχει της προσοχής και της υποστήριξης όσων, είτε ως γονείς είτε ως εκπαιδευτικοί, αλλά και απλώς και μόνο ως υπεύθυνοι κοινωνικοποιημένοι ενήλικες, δεν έχουν αποδεχτεί πως οι νέες γενιές από πολίτες θα μετατραπούν σε καταναλωτές και μόνο.
No comments:
Post a Comment