Το Χαμόγελο του Παιδιού δεν πρέπει να σβήσει... - slpress.gr
Το Χαμόγελο του Παιδιού το γνωρίζω εδώ και πάρα πολλά
χρόνια.
Γνωρίζω τις δράσεις του, γνωρίζω την αποτελεσματικότητα του
σε πολλές καίριες στιγμές βοήθειας προς παιδιά που βρέθηκαν σε δύσκολη θέση.
Γνώριζα ακόμα και την προσωπική ιστορία του ιδρυτή του, του
Κώστα Γιαννόπουλου, που τον έκανε να πάρει εδώ και 27 τόσα χρόνια την απόφαση
να δημιουργήσει ένα πλέγμα προστασίας των παιδιών.
Το ίδιο δεν τον είχα γνωρίσει. Μερικές μόνο φορές είχε τύχει
να τον δω σε κάποιες τηλεοπτικές εμφανίσεις του. Βέβαια, είχα διάφορα αρνητικά
ακούσει σχετικά με τις προθέσεις και τις πράξεις του -ήταν απόψεις ανθρώπων που
πολύ σύντομα ήρθαν έτσι τα πράγματα και φάνηκε πως οι ίδιοι έπρατταν ότι
εκείνον κατηγορούσαν.
Αλλά αυτά συχνά συμβαίνουν σε μια κοινωνία που έχει ξεχάσει
την έννοια της άμιλλας, ενώ έχει θεοποιήσει τον εγωκεντρικό και συμφεροντολόγο
ανταγωνισμό.
Μα σε μια κοινωνία που καθορίζεται από ατομικά συμφέροντα,
κάτι τέτοιο μπορώ να αποδεχτώ -έστω και με απέχθεια- την ύπαρξή του.
Αλλά να το δω να παίρνει σάρκα και οστά μέσα από ενέργειες
της ίδιας της Πολιτείας -όχι αυτό είναι αδιανόητο.
Όλοι, λίγο πολύ, γνωρίζουμε πως τον τελευταίο καιρό ένας
νέος νόμος και μια κοινή υπουργική απόφαση που έχουν να κάνουν με τις προϋποθέσεις
ίδρυσης και λειτουργίας μονάδων Παιδικής Προστασίας και Φροντίδας (ΜοΠΠ) από
νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα του Υπουργείο
Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, οδηγεί το Χαμόγελο του Παιδιού αν όχι σε
αναστολή των λειτουργειών του, σίγουρα πάντως σε συρρίκνωση τους.
Κι αυτό γιατί η κοινή υπουργική απόφαση απαιτεί
εγκαταστάσεις πέρα από κάθε λογική, αγνοεί το έμψυχο υλικό, προσπαθεί να
μετατρέψει τους χώρους φιλοξενίας σε ιδρυματικού τύπου μονάδες και τέλος -για
μένα από τα πλέον σημαντικά- προωθείται η ημιαυτόνομη διαβίωση για παιδιά άνω
των 15 ετών, όταν αυτά έχουν για χρόνια στερηθεί μια υγιή οικογένεια, έχουν
βιώσει καταστάσεις εγκατάλειψης, παραμέλησης και κακοποίησης και δεν μπόρεσαν
να αποκατασταθούν μέσω του θεσμού της αναδοχής ή υιοθεσίας.
Και όλα αυτά -εδώ πλέον είναι το απόλυτα παράλογο… ή μήπως
το απόλυτα ξεκάθαρο;- θα πρέπει να εφαρμοστούν μόνο από ιδιωτικούς φορείς και
δεν αφορούν τις αντίστοιχες δομές παιδικής προστασίας του Δημοσίου και της
Εκκλησίας.
Με άλλα λόγια -δυο μέτρα και δυο σταθμά. Το δικαίωμα των
παιδιών για ισότητα καταστρατηγείται.
Γιατί όλα αυτά;
Είχα την τύχη να συναντηθώ με τον Πρόεδρο του Χαμόγελου του
Παιδιού, σε ένα τριήμερο συνέδριο του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου
Κρήτης.
Με κέρδισε το πάθος του -ένα πάθος που αν και ξεκίνησε από
ένα προσωπικό τραύμα, πολύ γρήγορα μετατράπηκε -και έτσι παραμένει- σε έργο
προσφοράς προς όλα τα παιδιά της χώρας μας.
Και όταν ξεκάθαρα τον ρώτησα να μου πει την δική του άποψη
γι αυτήν την επίθεση που δέχεται το Χαμόγελο, εκείνος απλώς μου χαμογέλασε. Για
μια ακόμα φορά δεν θέλησε να προσωποποιήσει κάτι που απλώνεται σε θεσμούς
αρρωστημένους ή ακόμα περισσότερο σε θεσμούς εκδικητικούς και με διάθεση να
ελέγχουν κάθε τι που με το έργο του τους εκθέτει.
Αλλά εγώ μπορώ να καταθέσω την δική μου άπορία: Πώς είναι
δυνατόν μέσα σε μια περίοδο όπου υποστηρίζεται ξεκάθαρα η κάθε ιδιωτική
πρωτοβουλία και αντίστοιχα μειώνεται η όποια δημόσια, να δημιουργούνται εκείνες
οι προϋποθέσεις όπου οδηγούν σε ασφυξία ιδιωτικές πρωτοβουλίες που αν μη τι
άλλο ο χρόνος τις έχει καταξιώσει; Μήπως τελικά όλες οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες
δεν είναι αρεστές και κρίνονται με το κατά πόσο είναι ανεξάρτητες και όχι
συμπορευόμενες με άλλα ιδιωτικής υφής οφέλη;
Αξίζει να σταθούμε υποστηρικτές του
αγώνα που κάνει το Χαμόγελο του Παιδιού για τη συνέχεια του έργου του.
Και για όσους ενδιαφέρονται αυτήν την υποστήριξή τους να την
τεκμηριώσουν, ας επισκεφθούν τους παρακάτω συνδέσμους:
https://docs.google.com/presentation/d/1Rp69uJFJ69JGidtBzfil84zJ6kOZTrG2/mobilepresent?slide=id.p29
https://www.hamogelo.gr/gr/el/ta-nea-mas/erotimata-nomosxedia/
https://drive.google.com/file/d/10r1oEFIKyb4npB8WLzHcr90MBcnLEXYC/view?usp=sharing
No comments:
Post a Comment