«Χρυσός κήπος, Άλτιν μπαχτσεσί» της Λίνας Φυτιλή

 

Λίνα Φυτιλή

«Χρυσός Κήπος , Άλτιν μπαχτσεσί»

Μυθιστόρημα

Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας

 

Η Λίνα Φυτιλή (Λάρισα 1974)  με σπουδές στα Παιδαγωγικά, είναι παράλληλα και μια διακριτική παρουσία στο χώρο της λογοτεχνίας μας.

Εμφανίζεται το 1997 με μία νουβέλα και ακολουθούν κάποιες συλλογές διηγημάτων και ποιημάτων.

Στις αρχές του 2023 από τις Εκδόσεις του Βιβλιοπωλείου της Εστίας κυκλοφόρησε το έκτο βιβλίο της που είναι εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενα.

Στην ουσία πρόκειται για μια μυθιστορηματική βιογραφία του Ηλία Φυτιλή, παππού της συγγραφέως, μα και ιδρυτή, εκεί στα 1910, του πρώτου κτηνοτροφικού συλλόγου της χώρας.

Ο Ηλίας Φυτιλής παραμένει άγνωστος στο ευρύ κοινό. Ήτα ένας άνθρωπος με οράματα και πίστη στην έννοια του συνεταιρισμού. Έζησε και έδρασε σε μια εποχή όπου η χώρα αναζητούσε τις συντεταγμένες του δρόμου που θα ακολουθούσε και ο Φυτιλής  ασπάστηκε το όραμα της αγροτικής πολιτικής του Βενιζέλου, συνεργάστηκε με προοδευτικά πρόσωπα εκείνης της εποχής και τελικά αξιώθηκε να δει το όραμα του και τους αγώνες του γι αυτό να παίρνουν μορφή.

Όλη εκείνη η περίοδος δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστή στο ευρύ κοινό που ασχολείται με τη λογοτεχνία, αλλά και πολλά από τα άτομα εκείνα που με όραμα δίναν τις μάχες τους για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας των κτηνοτρόφων και των αγροτών δεν είναι επίσης γνωστά στο πλατύ κοινό.

Κι όμως η ιστορία μιας χώρας δεν γράφεται μόνο από όσους κινήθηκαν στις πρώτες γραμμές, αλλά θα έλεγα περισσότερο εδραιώνονται τα επιμέρους σημεία της -εκεί όπου ή προχωρεί μπροστά ή οπισθοχωρεί-  από ανθρώπους που έδρασαν σε ένα σχετικά περιορισμένο περιβάλλον και που μαζί τους δεν ‘θέλησε’ να ασχοληθεί  η επίσημη ιστορική έρευνα.

Η Λίνα Φυτιλή, απόγονος του Ηλία, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα έργο όπου το λογοτεχνικό του στοιχείο θα υπερτερεί του ιστορικού, χωρίς όμως το δεύτερο να έχει εξαφανιστεί.

Δημιούργησε, λοιπόν, τον ήρωά της βασισμένη στα όσα κατάφερε να μάθει για τον παππού της, δίπλα του έστησε μια ακόμα έντονη λογοτεχνική παρουσία, αυτή της γυναίκας του, και παράλληλα δόμησε σε πολλαπλές πρωτοπρόσωπες ή μη αφηγήσεις το μυθιστόρημά της.

Στηρίχτηκε και σε οικογενειακά κειμήλια και αρχεία, όπως και σε αρκετά έργα που αναφέρονται στον αγροτικό συνεταιρισμό.

Παράλληλα θέλησε να προσφέρει και μια οικογενειακή μυθιστορηματική αφήγηση κι έτσι οι πληροφορίες παύουν να είναι απλές ψυχρές σημειώσεις, αλλά αποκτούν το πάθος των ανθρώπων που ζούνε μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες, που ερωτεύονται, απελπίζονται, επανέρχονται, δημιουργούν απογόνους, εμψυχώνουν συνανθρώπους τους.

Ενδιαφέρον κείμενο. Με πολύ προσεγμένη γλώσσα και με ευρηματικό συνταίριασμα της ιστορίας, μυθοπλασίας και αναστοχασμού.

Μαγδαληνή, όλα συμβαίνουν για να καταλήξουν πάντα στο ίδιο τέλος… Ο χρόνος αναδιπλώνεται σ΄ έναν κόσμο ασταμάτητο και τρέχει με πόδια ακούραστα, γράφει και σβήνει, όπως εμείς γράφαμε κάποτε πάνω στην πλάκα με το κοντύλι και σβήναμεμε το σφουγγαράκι. Τότε δεν ξέραμε ότι η ζωή γράφεται από χρόνο σε χρόνο, από μέρα σε μέρα, από ώρα σε ώρα. Αγνοούσαμε τον καιρό. Μα στο τέλος θυμάσαι μόνο όσα δεν έκανες, όσα έμειναν στη μέση, τ΄ ανεδαφικά σχέδια του μυαλού σου… (σελ. 220)

 

(490 λέξεις)

https://bookpress.gr/kritikes/elliniki-pezografia/17340-xrysos-kipos-altin-baxtsesi-tis-linas-fytili-kritiki-mia-mythistorimatiki-afigisi-gia-ton-proto-ktinotrofiko-syllogo?fbclid=IwAR2LfbpkaZO0tSryAshByUOD980eWZjeXuHH0wWaRj4IO4jwBr1SIK2zgGM