26.6.11

Μισέλ Ουελμπέκ "Ο χάρτης και η επικράτεια"




Μπορώ να κατανοήσω τις αρνητικές κρητικές που συχνά ο Ουελμπέκ και τα μυθιστορηματά του προκαλούν, και ακόμα περισσότερο μπορώ να κατανοήσω όσες από αυτές έχουν να κάνουν με τον τελευταίο του βιβλίο -"Ο χάρτης και η επικράτεια".


Τις κατανοώ αλλά καθόλου, μα καθόλου δεν τις ασπάζομαι.


Αναγνωρίζω πως ο γάλλος συγγραφέας έχει μια έντονη τάση να προκαλεί, να δημιουργεί αναταραχή γύρω από το όνομά του και τη ζωή του. Και για να ολοκληρώσει αυτή την τάση του, δεν διστάζει να χρησιμοπιεί και τα ίδια του τα έργα.


Αλλά αν κάποιους αυτό τους ενοχλεί και για κάποιους άλλους κάτι τέτοιο ίσως είναι αρνητικό για τα ίδια τα λογοτεχνικά κείμενα, σε μένα αντιθέτως αυτή η καταπάτηση κανόνων αφηγηματικής δομής, η εμπλοκή του προσωπικού με το μυθιστορηματικό και πάνω απ΄ όλα αυτή η εντελώς ανορθόδοξη ανάγνωση του κόσμου, με ενθουσιάζει.


Θέλω από τη λογοτεχνία να μου λέει κάτι το διαφορετικό με τρόπο διαφορετικό.


Και ο Ουελμπέκ μου τα προσφέρει και τα δύο.


Στα έργα του τελικά δεν είναι τα άτομα που πρωταγωνιστούν, αλλά η εποχή τους. Ο συγγραφέας αυτός καταφέρνει να κάνει κέντρο της μυθιστορηματικής του πλοκής μια εποχή και μάλιστα αυτή την εποχή, στη συνέχεια, με απόλυτη μυθιστορηματική άποψη, να την παραλλάζει, να την αναστρέφει, να την παραποιεί κι όμως εν τέλει να την ερμηνεύει με τρόπο καίριο και εξαιρετικά αποτελεσματικό.


Στο τελευταίο του μυθιστόρημα όλα αυτά τα κάνει.


Πρώτα απ΄ όλα τοποθετεί τον εαυτό του στο κέντρο της όλης δράσης και φτάνει στη σημείο να τον δολοφονήσει.


Στη συνέχεια ενώ δηλώνει πως τα γεγονότα που περιγράφει φτάνουν κοντά είκοσι χρόνια μετά από το σήμερα, αδιαφορεί για τις όποιες πραγματολογικές ανακρίβειες.


Και κάπου προς το μέσο της όλης σύνθεσης, εγκαταλείπει το κοινωνικού προβληματισμού μυθιστόρημα, στρέφεται στο αστυνομικό, για να το αφήσει αργότερα κι αυτό και να καταλήξει σε μια μελλοντολογική πρόταση, που βέβαια από την αρχή του έργου ήταν σαφές πως σε αυτήν ήθελε να καταλήξει.


Για τον Ουελμπέκ όλα πλέον έχουν μετατραπεί σε εμπόρευμα και η Τέχνη έχει κι αυτή εμπορευματοποιηθεί. Από στοιχείο αμφισβήτησης έχει γίνει βήμα συντήρησης. Και πάνω στα προϊόντα της εκφράζονται οι πιο ακραίες μορφές μιας καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.


Μένω σε αυτό. Και αφήνομαι να παρασυρθώ από τα τερτίπια ενός συγγραφέα που τολμά τον σαρκασμό των άλλων, αλλά και τον αυτοσαρκασμό του.