Διακοπές στο Ουέσσεξ
Καλοκαίρι του 2023, μήνας Ιούλιος και με δυσκολία ανασαίνω.
Καπνοί από τις φωτιές στο Βελεστίνο έχουν φτάσει στις πλαγιές του Πηλίου και
την άλλη μέρα ολόκληρο το πέτρινο σπίτι τραντάζεται από τις εκρήξεις στα
πυρομαχικά του στρατοπέδου στην Νέα Αγχίαλο.
Ο καύσωνας έχει εγκατασταθεί μόνιμα εδώ και μέρες και ο
τρόμος πως αυτό θα συνεχιστεί και στα χρόνια του μέλλοντός μου, με κάνει να
νοιώθω ανασφαλής.
Και το ξέρω πως δεν είμαι ο μόνος. Στην παραλία του Βόλου τα
γκαρσόνια δείχνουν θυμωμένα, τα βήματα των περιπατητών φανερώνουν
συναισθηματική ανασφάλεια και οι αδειούχοι υπάλληλοι οδηγούν με ασαφή
επιθετικότητα τα αυτοκίνητά τους. Στο roof garden του ξενοδοχείου οι νέες κοπέλες
έχουν στρέψει τις ράχες τους στα παλικάρια που τις συνοδεύουν, μα κι αυτά
μεταξύ τους συνομιλούν για θέματα που αφορούν οτιδήποτε άλλο εκτός από τον
έρωτα.
Πνίγομαι και καταφεύγω σε τόπο γαλήνιο, τόπο υγρό, τόπο μιας
άλλης εποχής. Κι εκεί θα αναζητήσω τη συντροφιά της ατάλαντης ποιήτριας που θα
γεννήσει το παιδί το οποίο θα μοιάζει με τον ποιητή που ποτέ της δεν συνάντησε
αλλά πάντα της τον θαύμαζε. Μα και την άλλη τη γυναίκα, την πρωτοπόρο χρήστρια
(ακόμα το διαδίκτυο δεν έχει ανακαλυφθεί) της τεχνικής να χρησιμοποιείς την
ταυτότητα τρίτου και μέσω αυτής να εκφράζεσαι και να βιώνεις τον έρωτα που
έκλεψες από μιαν άλλη.
Λοιπόν, επέλεξα να κάνω τις δικές μου διακοπές σε τόπο τόσο
μακρινό όσο και μη υπάρχοντα πλέον. Και το κέντρο της Αγγλίας γίνεται κέντρο
του δικού μου κόσμου. Έχω αφήσει πίσω μου τις παραλίες του Αιγαίου και τις
πλαγιές του Πηλίου. Τώρα βρίσκομαι στην ηρεμία της αγροτικής αγγλικής επαρχίας
μιας δεδομένα περασμένης εποχής -στις μεγάλες, καταπράσινες, θαμνώδεις
πλαγιές, τις στενές κοιλάδες, τα βοσκοτόπια με τα ψηλά χορτάρια που απλώνονται
σε μεγάλες εκτάσεις, το διακριτικό ανθρώπινο στοιχείο που παίρνει συνήθως τη
μορφή μιας μοναχικής αγροικίας ενός βοσκού.
Και βυθίζομαι στις… Ιστορίες από το Ουέσσεξ, που έγραψε ο
Τόμας Χάρντυ.
Βιβλιοδρόμιο, 12/8/2023
(310 λέξεις)
