11.10.12

Κόκκινο καραβάκι, κόκκινο ποδήλατο




Έχω γράψει πάνω από 60 βιβλία. Και πιστέψτε με, το καθένα από αυτά σηματοδοτεί μια μεγάλη στιγμή της ζωής μου. Στιγμή δημιουργίας.
Αλλά δεν μπορώ παρά να ξεχωρίσω κάποια, για κάποιους πολύ ειδικούς λόγους.
Μιλώ για τα βιβλία μου εκείνα με τα οποία αποχαιρέτησα ή υποδέχτηκα πρόσωπα σημαντικά στη ζωή μου.
Αποχαιρέτησα με βιβλία τον πατέρα και τη μητέρα μου, έναν καλό φίλο.
Υποδέχτηκα στη ζωή μου και πάλι με βιβλία τη σύντροφό μου, τα δυο παιδιά μου... Τον εγγονό μου τώρα.
Με τούτη εδώ την ιστορία που έγραψα, οι ήρωες των βιβλίων μου υποδέχονται ένα νέο τους σύντροφο.
Είναι μια ιστορία απλή, μα και τόσο ασυνήθιστη.
Γιατί -όπως λέω και στην αφιέρωση: Με τις ιστορίες ποτέ δεν πρέπει να είναι κανείς σίγουρος* παίζουν διάφορα παιχνίδια...
Ας είναι...
Όπως και κάποτε, πριν από χρόνια, έτσι και μέσα στο βιβλίο αυτό όλα ξεκινάνε...
Παραμονές Χριστουγέννων και ο επτάχρονος Μάνος στολίζει μαζί με τους γονείς του το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Η μητέρα του Μάνου είναι έγκυος και ο Μάνος φοβάται πως ο ερχομός μιας αδελφούλας θα κάνει τους γονείς του να πάψουν να τον αγαπούν. Μα όταν τη μέρα της μεγάλης γιορτής θα επισκεφθεί ένα καταυλισμό προσφύγων, τότε ένα χάρτινο καραβάκι και ένα κόκκινο ποδήλατο θα του μάθουνε πως όσο πιο μεγάλη αγάπη δώσει κάποιος, τόσο πιο πολλή αγάπη θα πάρει.


Δεν είναι βιβλίο για τα Χριστούγεννα και μόνο.
Μιλά για μια στάση ζωής που στις μέρες μας δέχεται πολλές επιθέσεις.
Ίσως γι αυτό οι τόσο τρυφερές ζωγραφιές της Μυρτώς Δεληβοριά να διαθέτουν και ένα στοιχείο κοινωνικής τοποθέτησης.
Ίσως και γι αυτό κι εγώ να θελησα να συνδέσω αυτή την έκδοση με το έργο της Unicef.
Όπως και να είναι, τώρα πια... ένα καραβάκι ταξιδεύει μέσα στο χρόνο.
Καλοτάξιδο!