22.8.10

Το καλοκαίρι της Σοκολάτας


Την συνάντησα για πρώτη φορά ένα απομεσήμερο Σαββάτου, εκεί προς τα μέσα του Ιούνιου.
Μόλις ειχε σταματήσει να βρέχει και μαζί με μερικούς φίλους ξεκινήσαμε για μια βόλτα στα χωράφια του Κορινθιακού κάμπου.
Ήταν μικροσκοπική, βρεγμένη, λασπωμένη, με μύρια αγκάθια μπλεγμένα στο τρίχωμά της.
Προτίμησε εμένα από τους άλλους της συντροφιάς, λες κι ήξερε πως μετά από 30 τόσο χρόνια ήταν η μοναδική περίοδος που δεν είχα στη ζωή μου τη συντροφιά ενός σκύλου.
Περπατούσε δίπλα μου, κι εγώ αποφάσισα πως αν θα ερχότανε μέχρι την αυλή του φιλικού σπιτιού που μας φιλοξενούσε, θα την κρατούσα.
Ήρθε. Αμέσως την είπα Σοκολάτα, αμέσως την έλουσα και πέρασα όλο το βράδυ να βγάζω ένα, ένα τα αγκαθάκια από το τρίχωμά της. Κι εκείνη κοιμότανε στα πόδια μου δίπλα.
Το επόμενο πρωινό, οι δυο μας μόνοι, κάναμε μια μικρή βόλτα στους αγρούς. Την παρατηρούσα που δεν απομακρυνότανε από κοντά μου και σκέφτηκα πως είχα αποφασίσει να κρατήσω για συντροφιά ένα ολότελα μπάσταρδο σκύλο - έδειχνε άσκημη, ατσούμπαλη... Έδειχνε να μου έχει ήδη αναγνωρίσει πως την είχα σώσει από τις κακουχίες.
Λένε πως η αγαπή μεταμορφώνει ακόμα και τον πιο άσχημο πλάσμα, στο πιο όμορφο. Μπορεί. Την αγάπησα και ίσως η αγάπη μου να την έκανε κάθε μέρα όλο και πιο όμορφη. Μπορεί και το καλό φαγητό. Μπορεί και το συχνό βούρτσισμα, μπορεί και τα γλυκόλογα του της έλεγα στα φουντωτά αυτιά της.
Έγινε όμορφη. Και μέσα σε ένα μήνα είχε γνωρίσει τρία σπίτια, είχε κάνει κάμποσα ταξίδια, είχε πάει σε θερινό σινεμά, είχε αποκτήσει φανατικό αντίζηλο (την άλλη μου αγάπη, τον γάτο τον Δαμιανό).
Ξεκινήσαμε και μαθήματα εκπαίδευσης εκεί, καθώς οι δυο μας, τα απογεύματα του Ιουλίου περπατούσαμε στο Πήλιο.
Είχαμε μπροστά μας ένα καλοκαίρι να βρούμε ερημικές παραλίες και να πιούμε τσίπουρα στην πλατεία του χωριού.
Σε δυο μέρες κλείνει ένας μήνας που ξαφνικά χωρίσαμε...
Η τελευταία μου κίνηση (ίσως η μοιραία) προτού πέσω στο γκρεμό, ήταν να τη βάλω στο αυτοκίνητο.
Οι άνθρωποι που με αγαπούν και με φροντίζουν, φροντίζουν κι αυτή.
Και πλησιάζει, πολύ κοντά, πολύ, πολύ κοντά είναι η μέρα που θα συναντηθούμε και πάλι.
Είναι προκλητικά αισιόδοξο να αποφασίζεις να υιοθετείς κουτάβι, όταν εσύ πια πλησίαζεις τα 65 χρόνια.
Αλλά κάθε τι το αισιόδοξο μόνο προκλητικό μπορεί να είναι.
Το καλοκαίρι του 2010, θα το λέω το Καλοκαίρι της Σοκολάτας.
Γιατί πέρα από το ότι άλλο, αυτό το σκυλάκι των χωραφιών της Κορίνθου, έφερε μαζί του και κάποια ακόμα παρουσία.
Μια παρουσία ζωής, ελπίδας, χαράς... Το μέλλον.
Ναι, μπορεί κανείς ακόμα και στα 65 χρόνια του να υιοθετεί ένα κουτάβι.
Η ζωή πάντα συνεχίζεται.
Και αυτός ο Αύγουστος τελειώνει -πια!
Ωραίοι οι δρόμοι της Κηφισιάς τους μήνες του Φθινοπώρου.
Μαζί με τη Σοκολάτα θα τους σεργιανίσω.
Μαζί με τη Σοκολάτα θα περιμένουμε τη νέα τη χρονιά... Κι αυτό που μαζί της θα έρθει.

16.8.10

Ανίσχυρος άγγελος στο diavasame.gr


e.svoronou@diavasame.gr
ΑΝΙΣΧΥΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ
Συγγραφέας
Μάνος Κοντολέων
Εκδοτικός Οίκος
ΠΑΤΑΚΗΣ
Κατηγορία
Παιδικό/Εφηβικό
Σελίδες
129
ISBN
978-960-16-3600-9

Μια διεισδυτική και ευαίσθητη ματιά στα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008 ή, ακριβέστερα, σε όλα τα ξεσπάσματα βίας στις σύγχρονες πόλεις, κυρίως των νέων, είναι ο «Ανίσχυρος άγγελος». Παρακολουθούμε λεπτό προς λεπτό τη νύχτα της δολοφονίας ενός 15χρονου αγοριού από την πλευρά ενός κοριτσιού, της Αγγέλας, κόρης αστυνομικού. Η Αγγέλα θα συναντήσει τυχαία τον 15χρονο, λίγο πριν συμβεί το μοιραίο, στον Ηλεκτρικό. Η Αγγέλα στέκεται απέναντι από τον νεαρό. Ο νεαρός τείνει το ένα από τα ακουστικά του στην Αγγέλα για να μοιραστούν το MP3 του. Η συνάντησή τους θα διαρκέσει για ένα μόνο τραγούδι. Ύστερα θα συμβεί ό,τι είναι να συμβεί. Ο νεαρός θα βγει να συναντήσει τη μοίρα του. Η Αγγέλα θα πάει στο ραντεβού της για να δεχτεί σε λίγο ένα απεγνωσμένο μήνυμα στο κινητό της. Πρέπει να γυρίσει σπίτι επειγόντως. Ο πατέρας της κρατείται στη φυλακή. Σκότωσε έναν νεαρό.
Η δεύτερη αφηγηματική φωνή είναι αυτή ενός αγγέλου. Ενός «ανίσχυρου», όπως παραδέχεται και ο ίδιος, αγγέλου. Ένας άγγελος που παρακολουθεί, συντρέχει, προσπαθεί να αποτρέψει το κακό, να οδηγήσει τους ανθρώπους στα σωστά μονοπάτια, αλλά δύσκολα αλλάζει τα μεγάλα γεγονότα. Κι όμως αποδεικνύεται ένας πολύτιμος φύλακας, ένας (συμ)παραστάτης σε αυτούς που τον χρειάζονται χωρίς να το γνωρίζουν. Σχεδόν ακούμε το φτεροκόπημά του δίπλα μας. Η ματιά του είναι καθοριστική. Αίρει την αφήγηση πέρα και πάνω από την καθημερινότητα. Πέρα και πάνω από την αλήθεια των ΜΜΕ, από την πραγματικότητα που βιώνουν οι ήρωες. Υπάρχουν τα γεγονότα, η ιστορία, που είναι δουλειά του ιστορικού, του κοινωνιολόγου, του ψυχολόγου, του επιστήμονα να αναλύσει. Υπάρχει όμως και η μελαγχολική ματιά αυτού που ξέρει, αυτού που βλέπει, γνωρίζει κίνητρα, κατανοεί την ανθρώπινη κατάσταση και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τείνει μια φτερούγα παρηγοριάς.
Το θέμα, όμως, του μυθιστορήματος είναι η αναζήτηση της ταυτότητας, η ενηλικίωση, η άρθρωση ενός ανεξάρτητου λόγου, πέρα από τα δεσμά της οικογένειας, πέρα από τα στερεότυπα, στερεότυπα που κατασκευάζουν και οι ίδιοι οι νέοι φτάνοντας μάλιστα στο φανατισμό. Το «μπάτσοι- γουρούνια-δολοφόνοι», εκτοξευόμενο από εφηβικά χείλη αδιακρίτως κατά παντός ενστόλου, ακόμη και κατά της Αγγέλας, ως κόρης δολοφόνου, δείχνει τόσο φανατισμό όσο και η τυφλή βία που υιοθετούν αυτοί που φωνάζουν το σύνθημα. Η Αγγέλα απεχθάνεται τον πατέρα της, που τράβηξε όπλο, αλλά απεχθάνεται και αυτούς που τη βρίζουν και την απειλούν χωρίς να φταίει. Σύμμαχοί της στη δύσκολη πορεία ο «φύτουλας» της τάξης και ο νονός της. Με τη βοήθειά τους θα βγει από το μετεωρισμό ανάμεσα στις επιταγές της οικογένειας και στις επιταγές της παρέας. Ανάμεσα στο παιδί και τη γυναίκα.
Ο Μάνος Κοντολέων έχει σημαντική παρουσία στο χώρο της παιδικής, νεανικής και ενήλικης λογοτεχνίας, Έχει γράψει σενάρια τηλεοπτικών προγραμμάτων για παιδιά, ενώ υπήρξε και συνεργάτης του Γ’ Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Με τη λογοτεχνία ασχολείται από τα παιδικά του χρόνια, δημοσιεύοντας μικρά κείμενα στο περιοδικό "Διάπλασις των Παίδων". Υπήρξε κατά διαστήματα μέλος των ΔΣ του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, της Εταιρείας Συγγραφέων και του Ελληνικού Τμήματος Βιβλίων για τη Νεότητα (ΙΒΒΥ). Είναι αντιπρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος της Unicef.

Ελένη Σβορώνου


e.svoronou@diavasame.gr

15.8.10

ΒΙΒΛΊΑ ΕΝΟΣ ΣΚΛΗΡΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ












ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΑ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΛΑΥΡΈΝΤΙΟ, ΑΛΛΑ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΠΗΛΙΟΥ, ΕΝΑ ΡΟΘ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ, ΤΗΝ ΑΤΓΟΥΝΤ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΑΚΕϊΓΚ ΣΤΟ ΥΓΕΙΑ.
ΟΛΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΣΥΝΡΟΦΙΑ
ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΑΚΡΙΒΗ Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΑΥΤΟΎ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΠΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ.
ΠΟΙΟ ΘΑΝΑΙ; ΠΟΤΕ;