Ο Ανίσχυρος άγγελος σε μέρα με πολλές συγκινήσεις ή περί βραβείων... και πάλι

Χτες, λοιπόν, Δευτέρα μεσημεράκι, έπιασα στα χέρια μου το νέο μου μυθιστόρημα.
Δε θέλω να μετρήσω πόσα έχουν προηγηθεί, δεν θέλω να σκεφτώ πόσα θα ακολουθήσουν
Το πρώτο αριθμό εύκολο να τον υπολογίσω. Τον δεύτερο δύσκολα θα τον αποδεχόμουνα -αν τον μάθαινα.
Μένω στο γεγονός της ύπαρξης , πλέον, του βιβλίου.
"Μεγάλη στιγμή" -όπως θα έλεγε κι ο φίλος μου ο Θανάσης.

Την ίδια πάνω κάτω ώρα, στον Ιανό, το ΔΙΑΒΑΖΩ παρουσίαζε τις μικρές λίστες των φετεινών βραβείων του.

Περίμενα πως τα "Πολύτιμα Δώρα" θα ήταν ανάμεσά τους. Πιστεύω σε αυτό το βιβλίο με το οποίο γιόρτασα τα 30 χρόνια συγγραφικής παρουσίας μου.

Μα αυτό που δεν περίμενα ήταν πως στην κατηγορία του μυθιστορήματος για παιδιά θα ήταν υποψήφιος ο "Χαρταετός της Σμύρνης"

Είχα πάντα την αίσθηση πως το βιβλίο αυτό πέρασε κάπως αθόρυβα την έκδοσή του.

Ευχάριστη έκπληξη

Η απουσία όμως της 'Ελίτσας ή Παπαρούνας;" ήταν -κι όχι μόνο για μένα- μια έκπληξη, μα αυτή τη φορά δυσάρεστη. Μιας και αυτή η ιστορία ανήκει στα έργα μου που πιστεύω πως χαρακτηρίζουν καίρια την όλη συγγραφική μου πορεία.

Κάποια από τα μέλη της επιτροπής μάλλον θα έμειναν στην επιφάνεια της αφήγησης (τη ζωοφιλία) και δεν είδαν πως στην ουσία μίλησα για το πως ο θάνατος μετατρέπεται σε έργο τέχνης.

Και βέβαια, στην κατηγορία του μυθιστορήματος το "Λεβάντα της Άτκινσον" δεν περίμενα πως θα ήταν ανάμεσα στα επιλεγέντα. Ανήκω στους συγγραφείς εκείνους που κάποιοι έχουν αποφασίσει πως τα έργα τους για ενήλικες δεν ... υπάρχουν. Ναι, ακριβώς αυτό.

Αλλά τα γεγονότα δεν μπορούν να εξαφανιστούνε... Το κάθε βιβλίο υπάρχει και ...

Μα, ναι το ξέρω και το πιστέυω. Σημασία δεν έχει η όποια βράβευση. Σημασία έχει η γραφή.

Ο συγγραφέας από τη μια πλευρά και ο αναγνώστης από την άλλη.

Ευχαριστώ όλους όσους διάβασαν τα βιβλία μου αυτά.

Μακάρι τα τελικά αποτελέσματα να είναι δίκαια -όχι για το καλό των συγγραφέων ή των βιβλίων τους. Μα για τον ίδιο τον θεσμό.

Γιατί -κατά την άποψή μου, πάντα- τα βραβεία έχει λόγο να θεσπίζονται και να λειτουργούν, όχι τόσο για να ικανοποιήσουν τις όποιες φιλοδοξίες των υποψήφιων (βραβευμένων ή μη), ούτε βέβαια για να καλύπτουν τις όποιες τάσεις εξουσίας που μπορεί να έχουν μέλη των επιτροπών βράβευσης, μα για να ενδυναμώνουν το ενδιαφέρον του κοινού για τα είδη των έργων που κρίνουν, όπως και για να προωθούν την ποιοτική συνεχή ανανέωση της Τέχνης που έχουν επιλέξει να υπηρετούν κι αυτά με τον τρόπο τους.

Και -εν τέλει- το κύρος ενός βραβείου καθορίζεται από τις επιλογές των επιτροπών του.

Τα βραβευμένα έργα είναι που δίνουν κύρος στο βραβείο που τους απομενήθηκε και όχι το αντίθετο -όσο κι αν αυτό έχουμε συνηθίσει να πιστεύουμε.