"Τετ α τετ" της Μαρίας Δριμή

Μαρια Δριμή «Τετ α τετ» Μυθιστόρημα Εκδόσεις Εστίας Γράφει ο Μάνος Κοντολέων Η Μάρια Δριμή που εξασκεί το επάγγελμα του ιατρού ενώ παράλληλα έχει κάνει και σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή, είναι μια διακριτική παρουσία ανάμεσα στους νεότερους συγγραφείς μας. Έχει ασχοληθεί με τη συγγραφή θεατρικών έργων, ενώ πριν από λίγα χρόνια είχε κάνει και την πρώτη της πεζογραφική παρουσία. Για εκείνο το πρώτο της πεζογράφημα -«Ρωγμή στον τοίχο», ο τίτλος του- είχα σημειώσει πως ‘πρόκειται για ένα κείμενο που συνδυάζει τη απλότητα της γραφής με το ξάφνιασμα μιας απρόσμενης αφήγησης’. Παρόμοια σημείωση θα μπορούσα να κάνω και για το δεύτερο πεζογραφικό έργο που πριν από λίγο κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις της Εστίας, με την προσθήκη του ‘εντελώς’ πριν από το ‘απρόσμενης αφήγησης’. Η ελληνική λογοτεχνική παραγωγή, κατά τη γνώμη μου, δεν χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα από την πρωτοτυπία των θεμάτων της. Κοινωνική κριτική, ενδοοικογενειακές και ερωτικές σχέσεις, ιστορικές ανασυνθέσεις, αναζήτηση ταυτότητας είναι, λίγο -πολύ, τα κεντρικά θέματα που οι σύγχρονοι συγγραφείς στέκονται και που τα αναπτύσσουν με πολύ καλή, μεν, χρήση τη γλώσσας, αλλά χωρίς νέους και κυρίως απρόσμενους μυθιστορηματικούς χαρακτήρες. Θα προσπαθήσω να γίνω πλέον σαφής. Είναι, για παράδειγμα, πάντα ιδιαιτέρως ενδιαφέρον να συνθέσει κανείς ένα μυθιστόρημα πάνω στο πως μια νέα γυναίκα έχει εξαναγκαστεί να ζει σε ασφυχτικό ψυχικό αδιέξοδο, αλλά είναι πολύ περισσότερο ενδιαφέρον αν αυτή τη γυναίκα ο συγγραφέας της την έχει σκεφτεί ως ένα από τα δύο άτομα σιαμαίων αδελφών. Ακριβώς αυτό είναι το θέμα του μυθιστορήματος της Μαρίας Δριμή. Η Μαρία -κεντρική αφηγήτρια- ζει ενωμένη στο σημείο του κροτάφου με τη δίδυμη αδελφή της Άννα. Δυο ανεξάρτητες προσωπικότητες που είναι καταδικασμένες να μοιράζονται κάθε στιγμή της μέρας, την κάθε πράξη τους, την ίδια στιγμή που μπορεί αυτό που η μια να θέλει να είναι αδιάφορο ή και απωθητικό για την άλλη. «Κοιμόμαστε σε διπλό κρεβάτι, ξυπνάμε την ίδια ώρα, τρώμε μαζί πρωινό, πάμε μαζί στην τουαλέτα, όμως εκεί κάθε μια κάνει μόνη της της ανάγκη της. Την ώρα που η μια κάθεται στη λεκάνη, η άλλη είναι σκυμμένη προς το μέρος της και την κρατάει από τους ώμους. Στο κατούρημα συγχρονιζόμαστε εύκολα, όμως τα κακά είναι πιο δύσκολη υπόθεση» Οι περιπτώσεις σιαμαίων διδύμων δεν είναι συχνές. Αλλά η Μαρία Δριμή σκέφτηκε να στηριχθεί πάνω σε ένα τέτοιο ζεύγος αδελφών όχι τόσο, υποθέτω, για να ευαισθητοποιήσει όλους εμάς τους άλλους πάνω στο προβλήματα ανθρώπων με τέτοια μοίρα από τη στιγμή της γέννησής τους, αλλά για να βρει την ευκαιρία να μιλήσει για την αξία της έκφρασης μιας ανεξάρτητης βούλησης και παράλληλα να δοκιμαστεί συγγραφικά και η ίδια στην κατασκευή και ανίχνευση μιας προσωπικότητας που ζει με πλήρως διαφορετικές συνθήκες από όλους τους άλλους συνανθρώπους της. Το αν προϋπήρξε της συγγραφής μια έρευνα σε επιστημονικά και δημοσιογραφικά δημοσιεύματα δεν καταγράφεται σε κάποια σελίδα του βιβλίου, μα και δεν θα ήταν αναγκαίο μιας και πρόκειται για μυθοπλασία. Άλλωστε η ίδια η ιατρική γνώση της Δριμή, μαζί με τις φιλολογικές σπουδές της, αλλά και η εξοικείωσή της με τη θεατρική γραφή, θεωρώ πως την στήριξαν ώστε να γράψει ένα μυθιστόρημα όπου οι κεντρικοί χαρακτήρες καταφέρνουν να χαράζουν τις πορείες τους σε αχαρτογράφητα νερά, την ίδια στιγμή που αντιδρούν ως άνθρωποι με κοινά ανθρώπινα πάθη και ανάγκες. «Μισώ τους καθρέφτες. Είναι τα πιο αδίστακτα, τα πιο ανελέητα κατασκευάσματα του ανθρώπου. Αντιγυρίζουν όσα δεν θέλει κανείς να δει, συχνά μεγεθυμένα και καθαρά» Στην ουσία πρόκειται -όπως και στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε- για την οδυνηρή πραγματικότητα μιας ‘εξ αδιαιρέτου ζωής’, όπου η εκπαίδευση, η εργασία, ο έρωτας, οι μικρές καθημερινές συνήθειες και κυρίως η κοινωνική αποδοχή είναι καταστάσεις ανέφικτες για τις δυο πρωταγωνίστριες. Σε κάθε περίπτωση έχουμε ένα μυθιστόρημα όπου την πλοκή δεν την συνθέτουν τόσο ασυνήθιστες και εντυπωσιακές πράξεις, όσο οι σκέψεις και οι αντιδράσεις πάνω σε μια καθημερινότητα ανθρώπων που ζούνε με νόρμες που έχουν καθιερωθεί από όλους εμάς τους άλλους, από άτομα δηλαδή που γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε μέσα σε μια βιολογικά ατομική ανεξαρτησία. «Στην πανδημία, ο γιατρός μάς ανακοίνωσε ότι ανήκαμε στις ευπαθείς ομάδες. ‘Μα δεν έχουμε καμιά αρρώστια’ διαμαρτυρήθηκα τόσο έντονα που η Άννα μού έδωσε μια αγκωνιά. ‘Είναι η ίδια η κατάστασή σας’ απεφάνθη εκείνος με περισπούδαστο ύφος. Είμαστε οι ίδιες αρρώστια, ήθελε να πει». Και ακριβώς εδώ είναι το συγγραφικό επίτευγμα -οι κεντρικές ηρωίδες του ‘Τετ α τετ’ πείθουν για την αλήθεια τους. Μια αλήθεια που ασφαλώς και είναι κατασκευασμένη, αλλά όπως όλες οι κατασκευές της καλής λογοτεχνίας μπορεί και διεκδικεί τη γνησιότητά της. (645 λέξεις) https://bookpress.gr/kritikes/elliniki-pezografia/22833-tet-a-tet-tis-marias-drimi-kritiki-i-odyniri-pragmatikotita-mias-eks-adiairetou-zois?fbclid=IwY2xjawKEY9lleHRuA2FlbQIxMQBicmlkETFvYmppMlNUcllQeEY0QWdnAR41ZUbjLZCja5cWOghYv3nvoWdThlbRqI9Dxgz1hRNj8bRwhKJ1Oe0QA2zx7Q_aem_0Pse4yH2ysMIUdHBb86Sng