Από τον Βόλο γράψανε ο Διονύσης Λεϊμονής και η Δέσποινα Παυλίδου...

Για το νέο μυθιστόρημα του Μάνου Κοντολέων "Δυο φορές ΆΝΟΙΞΗ", που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη, για ένα βιβλίο που πραγματικά μας καθήλωσε:
Ένα βιβλίο τόσο φρέσκο σα να γράφτηκε από έναν αιώνιο έφηβο! Το ύφος, η γλώσσα, θυμίζει έντονα το «Γεύση πικραμύγδαλου», όχι σα μια μπαγιάτικη απομίμηση αλλά σαν μία μαγική συνέχεια καλύτερη ίσως από την προηγούμενη-αν και το πικραμύγδαλο παραμένει μεγάλη αγάπη. Μια δροσερή ανοιξιάτικη αύρα περιβάλλει αυτό το βιβλίο που αποπνέει αγάπη και θέληση για τη ζωή .
Οι χαρακτήρες της Ανθής και του Δημήτρη καλοχτισμένοι. Η Ανθή, ένα κορίτσι που αναγκάστηκε να μεγαλώσει γρήγορα καταπιέζοντας τις επιθυμίες της και που αποφάσισε να τις διεκδικήσει σε ώριμη πια ηλικία φερόμενη ελαφρώς ως ξεμυαλισμένη έφηβη.
Η εισβολή του γοητευτικού Μανουήλ και το γεγονός ότι εκείνη ενδίδει ικανοποιεί τα απωθημένα όλων εκείνων των γυναικών που συμβιβάστηκαν σε μία καθημερινότητα χωρίς αγάπη και πάθος.
Η απόφαση της Ανθής να παραμείνει κοντά στην οικογένειά της δικαιώνει τη μέχρι τότε πορεία της ζωή της και τη βοηθά να αντιμετωπίσει τις επιθυμίες και τις ανάγκες της.
Ο Δημήτρης, κλασικό παράδειγμα ενός άντρα - παιδιού που παρότι ενηλικιώθηκε έχει την εντύπωση ότι μπορεί να βάζει το δάχτυλο στο μέλι χωρίς να λερώνεται και χωρίς να υπομένει τις συνέπειες. Η απόφασή του να συγχωρέσει τη γυναίκα του για χάρη της μικρής του κόρης, η συνάντησή του με τον Μανουήλ ,οι διάλογοι που ανταλλάσσουν φαντάζουν δύσκολοι για όποιον δεν έχει αντιμετωπίσει παρόμοιες καταστάσεις είναι, όμως πολύ κοντά στην πραγματικότητα που διαμορφώνει μία ασθένεια που απαιτεί μεταμόσχευση. Άλλωστε αυτό το δύσκολο πρόβλημα υγείας λειτουργεί ως καθρέφτης που αναγκάζει τους ήρωες να αντιμετωπίσουν τα λάθη τους, να αναλογιστούν ποιο μερίδιο ευθύνης τους αναλογεί και να προσπαθήσουν να στήσουν τη ζωή τους σε νέες βάσεις από εδώ και στο εξής.
Η γλώσσα ρέει αβίαστα, χωρίς υπερβολές, σε μικροπερίοδο λόγο. Η συνεχής εναλλαγή ρημάτων δίνει στην αφήγηση γοργό ρυθμό που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και τον παρασύρει.
Το μυθιστόρημα έχει χαρακτηριστικά αρχαίας τραγωδίας με ευχάριστο τέλος, αφού οι ήρωες οδηγούνται στην κάθαρση μέσα από «τον έλεο και τον φόβο». Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι δε γίνεται να υπάρχει τόσο πολιτισμένη ατμόσφαιρα ανάμεσα σε δύο αντίζηλους και ίσως να είχε δίκιο. Η ασθένεια όμως – και μάλιστα ενός παιδιού- δίνει άλλη διάσταση στα πράγματα και ωθεί τους ήρωες σε μία αναθεώρηση της ζωής τους και της συμπεριφοράς τους.
Ναι, τελικά η Άνοιξη μπορεί να έρθει δύο φορές στη ζωή μας. Τώρα ποια μορφή θα πάρει εξαρτάται από τον καθένα μας!