Μάνος Κοντολέων
«Ιστορία ευνούχου»
Μυθιστόρημα
Εκδόσεις Πατάκη
Ο Έλενος, ο ήρωας του μυθιστορήματός μου Ιστορία ευνούχου, βιάστηκε όταν ήταν παιδί και ευνουχίστηκε στα χρόνια της εφηβείας του από την εξουσία, που ήθελε με αυτόν τον τρόπο να τον μετατρέψει σε σκλάβο της. Αυτός αντέδρασε και αποφάσισε να γίνει από δούλος ηγέτης. Για να το πετύχει, μόνος του πλέον, ευνούχισε την ίδια του την ψυχή. Η ιστορία του, λοιπόν, είναι μια ιστορία υποταγής του πάθους του έρωτα στον προγραμματισμό της εξουσίας –μια Ιστορία ευνούχου.
Ιστορία, τελικά, διαχρονική, μιας και πάντα η ψυχρότητα του άρχοντα πνίγει τον αυθορμητισμό της αγάπης… Αλλά και πάντα έρχεται η κάθαρση –τα πάθη απαιτούν να ακουστεί η φωνή τους. Και εκδικούνται τη φίμωσή τους.
Κάπως έτσι μπορώ να αφηγηθώ, σε γενικές πάντα, γραμμές, το μεδούλι μιας ιστορίας που χρειάστηκα κάμποσα χρόνια για να τη μετατρέψω σε μυθιστόρημα.
Όσο καιρό έγραφα την Ιστορία ευνούχου με διακατείχε ένα θυμός. Ο θυμός απέναντι σε ό,τι επιβάλλει τη σιωπή του σώματος για να ακουστούν οι τριγμοί των ξύλινων μελών της μαριονέτας.
Πιστεύω στον έρωτα, πιστεύω στα πάθη και στα λάθη του. Περιγράφοντας τα έργα και τις ημέρες ενός ανθρώπου που οι άλλοι του στέρησαν τη δυνατότητα να εκφράζει τον ερωτισμό του, ενώ ο ίδιος επέβαλε στον εαυτό του τη θεωρητικοποίηση της μη συμμετοχής στα πάθη, στην ουσία έγραφα έναν ύμνο στις κραυγές, τις σιωπές και τις οσμές του έρωτα.
Το χρόνια που ο Έλενος ηγεμόνευσε δεν αναφέρονται με σαφήνεια στο έργο, όπως επίσης και η χώρα που υπήρξε ο άρχοντάς της, ούτε κι αυτή μνημονεύεται με σαφήνεια. Ηθελημένη, εκ μέρους μου, επιλογή. Η πάλη ανάμεσα στην επιβολή που επιζητεί η εξουσία στην ελευθερία που αναζητεί ο έρωτας δεν έχει χρονικά και γεωγραφικά όρια…
Λοιπόν, έγραψα ένα μυθιστόρημα πολιτικό ή ερωτικό; Η απάντηση ας δοθεί από τον αναγνώστη. Εγώ μένω με την άποψη πως η πιο επαναστατική πράξη είναι να αφεθείς στην εξουσία του έρωτα.
Μυθιστόρημα
Εκδόσεις Πατάκη
Ο Έλενος, ο ήρωας του μυθιστορήματός μου Ιστορία ευνούχου, βιάστηκε όταν ήταν παιδί και ευνουχίστηκε στα χρόνια της εφηβείας του από την εξουσία, που ήθελε με αυτόν τον τρόπο να τον μετατρέψει σε σκλάβο της. Αυτός αντέδρασε και αποφάσισε να γίνει από δούλος ηγέτης. Για να το πετύχει, μόνος του πλέον, ευνούχισε την ίδια του την ψυχή. Η ιστορία του, λοιπόν, είναι μια ιστορία υποταγής του πάθους του έρωτα στον προγραμματισμό της εξουσίας –μια Ιστορία ευνούχου.
Ιστορία, τελικά, διαχρονική, μιας και πάντα η ψυχρότητα του άρχοντα πνίγει τον αυθορμητισμό της αγάπης… Αλλά και πάντα έρχεται η κάθαρση –τα πάθη απαιτούν να ακουστεί η φωνή τους. Και εκδικούνται τη φίμωσή τους.
Κάπως έτσι μπορώ να αφηγηθώ, σε γενικές πάντα, γραμμές, το μεδούλι μιας ιστορίας που χρειάστηκα κάμποσα χρόνια για να τη μετατρέψω σε μυθιστόρημα.
Όσο καιρό έγραφα την Ιστορία ευνούχου με διακατείχε ένα θυμός. Ο θυμός απέναντι σε ό,τι επιβάλλει τη σιωπή του σώματος για να ακουστούν οι τριγμοί των ξύλινων μελών της μαριονέτας.
Πιστεύω στον έρωτα, πιστεύω στα πάθη και στα λάθη του. Περιγράφοντας τα έργα και τις ημέρες ενός ανθρώπου που οι άλλοι του στέρησαν τη δυνατότητα να εκφράζει τον ερωτισμό του, ενώ ο ίδιος επέβαλε στον εαυτό του τη θεωρητικοποίηση της μη συμμετοχής στα πάθη, στην ουσία έγραφα έναν ύμνο στις κραυγές, τις σιωπές και τις οσμές του έρωτα.
Το χρόνια που ο Έλενος ηγεμόνευσε δεν αναφέρονται με σαφήνεια στο έργο, όπως επίσης και η χώρα που υπήρξε ο άρχοντάς της, ούτε κι αυτή μνημονεύεται με σαφήνεια. Ηθελημένη, εκ μέρους μου, επιλογή. Η πάλη ανάμεσα στην επιβολή που επιζητεί η εξουσία στην ελευθερία που αναζητεί ο έρωτας δεν έχει χρονικά και γεωγραφικά όρια…
Λοιπόν, έγραψα ένα μυθιστόρημα πολιτικό ή ερωτικό; Η απάντηση ας δοθεί από τον αναγνώστη. Εγώ μένω με την άποψη πως η πιο επαναστατική πράξη είναι να αφεθείς στην εξουσία του έρωτα.