Νίκος Βόπης
«Στο φως»
Μικρές αφηγήσεις»
Κάπα Εκδοτική
Ο Νίκος Βόπης είναι Αθηναίος με καλές σπουδές στη ψυχοθεραπεία. Στο σύντομο βιογραφικό του, κάπου προς το κάτω μέρος του οπισθόφυλλου του βιβλίου, διαβάζουμε και πως έχει περιπλανηθεί -η επιλογή της λέξης δική του- σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού. Κι ακόμα, στο ίδιο πάντα βιογραφικό, θα διαβάσουμε πως στηρίζεται πολύ τόσο στην επιστήμη όσο και στη λογοτεχνία. Πιστεύει πως μέσα από τη συνύπαρξη αυτών των δύο, το άτομο οδηγείται σε μια δική του μεν, αλλά και παράλληλα καθολική αλήθεια.
Αυτό ακριβώς είναι και το θέμα των δώδεκα αφηγήσεων του συγκεκριμένου τόμου.
Αφηγήσεις -όχι διηγήματα. Ο Βόπης επιλέγει να ξεδιπλώνει τις ιστορίες των ανθρώπων / ηρώων του με τη μορφή μιας αποστασιοποιημένης κατανόησης.
Στην ουσία καταγράφει περιπτώσεις ανθρώπων που τον εμπιστεύθηκαν ως ψυχοθεραπευτή για να τους οδηγήσει από το αδιέξοδο τους προς μια φωτεινή διέξοδο.
Άλλωστε έχει διαμορφώσει και το συγγραφικό του alter ego. Ο επαγγελματίας ψυχοθεραπευτής Πέτρος θα είναι εκείνος που θα υποδέχεται το κεντρικό πρόσωπο της κάθε ιστορίας, ενώ ο ίδιος ο Βόπης κρατά σταθερά τον ρόλο του τριτοπρόσωπου αφηγητή.
Έτσι ο αναγνώστης έχει στα χέρια του την εξιστόρηση δώδεκα ιστοριών ανθρώπων που είχαν κάνει τη λάθος επιλογή και που αναζητούσαν την επανεκκίνηση της ζωής τους.
Συνήθης τακτική πολλών ανθρώπων που η επαγγελματική τους ενασχόληση με την ψυχή των άλλων τους έδωσε την ευκαιρία να καταγράψουν περιστατικά ψυχοθεραπείας. Και επίσης, συνήθως τέτοια μορφής έργα ‘γέρνουν’ κατά κάποιο τρόπο προς μια αφήγηση κάπως ουδέτερη, ακόμα και εκλαϊκευμένη
Ο Νίκος Βόπης όμως μαζί με τη ψυχοθεραπεία θέλει να υπηρετήσει και τη λογοτεχνία. Και αναζήτησε τον δικό του τρόπο αφήγησης για να το επιτύχει αυτό.
«Ο Κωνσταντίνος ένιωσε την πιο ηχηρή σφαλιάρα της ζωής του να προσγειώνεται στο πρόσωπό του. Ξαφνικά κενό. Το σακάκι του έμεινε φορεμένο στο ένα του χέρι και το άλλο μισό να κρέμεται. Κρατούσε το τηλέφωνο με το χέρι στο αυτί του και το βλέμμα του χάθηκε. Στην άλλη γραμμή η μητέρα του έκλαιγε και του έλεγε πως πηγαίνουν στο νοσοκομείο γιατί ο πατέρας του είχε πάθει μάλλον εγκεφαλικό».
Μια περιγραφή αντίδρασης με λεπτομέρειες που ταιριάζουν σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και που λίγες σελίδες πιο κάτω θα δώσουν τη θέση τους σε μια πλέον ‘επιστημονική’ περιγραφή: «Ίσως ήταν η συνειδητοποίηση της απουσίας των συναισθημάτων που υπήρχε σε πρωτογενές πλάνο σε αυτή τη σχέση πατέρα-γιου»
Κάπου εδώ νομίζω πως μπορεί κανείς να εντοπίσει το προσωπικό στοιχείο που ο Νίκος Βόπης φέρνει στη λογοτεχνία μας. Την συνύπαρξη της ταύτισης με την παρατήρηση.
Και βέβαια με τη σοβαρότητα με την οποία προσεγγίζει ανθρώπους και περιπτώσεις , προσφέρει μια συλλογή αφηγήσεων οι οποίες κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, ενώ παράλληλα και φέρνουν κοντά του δώδεκα περιπτώσεις ανθρώπων της διπλανής πόρτας που αν και μπορεί καθημερινά να τους συναντούμε, στην ουσία τους αγνοούμε μιας και όχι μόνο εμείς δεν δείχνουμε διάθεση να τους προσέξουμε, αλλά και οι ίδιοι -αυτό είναι το βασικό πρόβλημα- επιζητούν να παραμείνουν εγκιβωτισμένοι στο κελί που χωρίς να το καταλάβουν έχουν εγκλωβιστεί.
Ενδιαφέρουσα -και μάλιστα πολλαπλά- συλλογή αφηγήσεων… Τελικά και γιατί όχι και διηγημάτων.
https://www.fractalart.gr/sto-fos/
(510 λέξεις)
