Είναι σημαντικό οι άνθρωποι να συναντιούνται και να κουβεντιάζουν για βιβλία.
Συχνά Λέσχες Ανάγνωσης με την ευκαιρία ενός βιβλίου μου με έχουν φωνάξει για να συμμετάσχω στις κουβέντες τους.
Αλλά πέρα από αυτήν την εμπειρία, έχω και δυο ακόμα, περισσότερο δε σημαντικές.
Είμαι μέλος σε μια Λέσχη εδώ και τρία χρόνια, ενώ εδώ και ένα χρόνο είμαι υπεύθυνος για δυο άλλες .
Η πρώτη αποτελείται από άτομα που τα περισσότερα έχουν κάποια σχέση επαγγελματική με το βιβλίο, με τις Τέχνες γενικότερα και σε κάθε περίπτωση είναι ιδιαιτέρως πεπειραμένοι (και γι αυτό εκλεπτυσμένοι) αναγνώστες. Μετά από τόσα χρόνια που συναντιόμαστε δυο φορές το μήνα, οι σχέσεις μεταξύ μας έχουν πάρει πια τη μορφή φιλικών σχέσεων και οι συναντήσεις μας πέρα από τα βιβλία αγγίζουν και θέματα γενικότερα, μα και πιο προσωπικά.
Στις άλλες δυο, οι συναντήσεις γίνονται μια φορά το μήνα και όσοι αποτελούν τις δυο ομάδες είναι άτομα που δεν γνωριζόντουσαν από πριν μεταξύ τους ούτε κάποια σχέση ιδιαιτέρως ειδική είχαν με τη λογοτεχνία. Ήταν και είναι άνθρωποι που θα λέγαμε πως αποτελούν τον μέσο έλληνα αναγνώστη, αυτόν που αναζητά από το λογοτεχνικό έργο που θα κρατήσει στο χέρι του μια συντροφιά από τη μια και από την άλλη μια πιο ευαίσθητη ματιά για ότι μπορεί και ο ίδιος να διαισθάνεται ή και να υποψιάζεται.
Ενδιαφέρουσες και πάντα πολύ ζεστές οι συναντήσεις και στις τρεις Λέσχες.
Και σε πολλά συμπεράσματα μπορεί να φτάσει κανείς όταν ανελλιπώς παρακολουθεί τα όσα συζητιόνται.Ένα από αυτά είναι και το ότι τελικά θα διαπιστώσει μια αναντιστοιχία ανάμεσα στις απόψεις των μελών των Λεσχών για έλληνες συγγραφείς του τώρα και στις προτιμήσεις των δημοσιογραφικών – κριτικών κύκλων για τους ίδιους συγγραφείς.
Οι γνωστοί και προβεβλημένοι συγγραφείς (πιο σωστά τα έργα τους) δεν χαίρουν και τόσο της εκτίμησης των μελών. Καταλογίζουν στους δημιουργούς τους εσωστρέφεια, αδιαφορία για το τι ο μέσος σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να βιώνει, αφηγηματική ρηχότητα.
Βέβαια αυτοί οι μέσοι αναγνώστες δεν γνωρίζουν και πολλούς άλλους συγγραφείς, πέραν των όσων προβάλλονται από τα ΜΜΕ. Μα αν τους δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσουν το έργο κάποιου από αυτούς, συχνά δηλώνουν την έκπληξή τους γιατί τα έντυπα από τα οποία ζητούν ενημέρωση δεν τους είχαν κάνει γνωστή την παρουσία και αυτών των λογοτεχνών.Με τη στάση αυτή τα ΜΜΕ, πιστεύω πως αποδυναμώνουν τις προσπάθειες να εδραιωθεί και στον τόπο μας μια σωστή και πλατιά αναγνωστική συμπεριφορά.
Από τη μια υπάρχουν έντυπα που προβάλλουν συγγραφείς της λεγόμενης (καλώς ή κακώς) ροζ λογοτεχνίας και από την άλλη άλλα έντυπα που ασχολούνται με εκείνους που κάποιοι έχουν προαποφασίσει πως αποτελούν το μόνο αξιόλογο δυναμικό της ποιητικής πεζογραφίας μας
Και μέσα σε αυτά τα δυο ρεύματα, ο μέσος, ο υγιής αναγνώστης χάνει προσανατολισμούς και αισθάνεται χαμένος.Στο σημείο αυτό μπορεί να έχουν ουσιαστικό ρόλο να παίξουν τα διάφορα βιβλιοφιλικά blogs;
Ας το σκεφτούμε.
