Σπύρος Γιαννακόπουλος
«Κοσμοναύτης»
Μυθιστόρημα
Εκδόσεις Πατάκη
Ο Μάνος Γρηγορίου είναι ένας τριαντάχρονος περίπου άντρας,
με σπουδές οικονομικές και με εργασία σε τραπεζικό οργανισμό.
Μένει μόνος του σε ένα δυάρι στην Κυψέλη -το ίδιο δυάρι που
πριν από χρόνια είχε νοικιάσει ως φοιτητής.
Δυο προηγούμενοι δεσμοί του δεν ευοδώθηκαν και ο Γρηγορίου
ζει μέσα στην καθημερινή οκτάωρη ρουτίνα της Τράπεζας και στη συνέχεια προτού
επιστρέψει στο εργένικο διαμέρισμά του, συνηθίζει να περνά ή από ένα μπαράκι
στο κέντρο της Αθήνας που εκεί εργάζονται δυο φίλοι του ή από ένα βιβλιοπωλείο
ειδικευμένο σε βιβλία επιστημονικής φαντασίας.
Εκεί είναι που θα πέσει στα χέρια του ένα μυθιστόρημα αυτού
του είδους, γραμμένο πριν από δέκα χρόνια από έλληνα συγγραφέα που όμως κανείς
δεν ξέρει την πραγματική του ταυτότητα. Το μυθιστόρημα θεωρείται πλέον κλασικό
και το ενδιαφέρον για το ποιος μπορεί να κρύβεται πίσω από το όνομα Σπύρος Δ*
πάντα απασχολεί τους φανατικούς αναγνώστες αυτών των έργων.
Ο Μάνος Γρηγορίου θα δημιουργήσει στενούς δεσμούς
συνεργασίας με την ομάδα που εκδίδει περιοδικό ειδικευμένο σε θέματα
επιστημονικής φαντασίας και θα έρθουν έτσι τα πράγματα που, μέσα από κάποιο
άρθρο του, θα βρεθεί να συμμετάσχει σε μια προσπάθεια ανεύρεσης του προσώπου
που μπορεί να κρύβεται πίσω από το όνομα Σπύρος Δ*.
Πάνω σε αυτόν τον καμβά ο Σπύρος Γιαννακόπουλος έγραψε το
μυθιστόρημά του «Κοσμοναύτης». Πρόκειται για μυθιστόρημα όχι επιστημονικής
φαντασίας, αλλά για έργο που στηρίζεται σε αυτήν.
Διαθέτει έντονη πλοκή, απανωτά ευρήματα και είναι γραμμένο
με μια γλώσσα απλή, γρήγορη, απόλυτα ταυτισμένη με τους ρυθμούς μέσα στους
οποίους ζει ένας νέος άνδρας στην σημερινή Αθήνα -άλλωστε και η ίδια η πόλη συνεχώς δηλώνει την παρουσία της καθώς ο
Γρηγορίου συνηθίζει να κυκλοφορεί πεζός ή χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής
μεταφοράς.
Ο Σπύρος Γιαννακόπουλος είναι γνωστός για τα βιβλία του για
παιδιά. Και σε αυτά η γρήγορη αφήγηση, η σύγχρονων προδιαγραφών χρήση της
φαντασίας και το αβίαστο χιούμορ δίνουν το προσωπικό του συγγραφικό στίγμα.
Με το νέο του βιβλίο, το «Κοσμοδρόμιο», έρχεται να
δοκιμαστεί και στη μεγάλη φόρμα του μυθιστορήματος και καταφέρνει με σημαντική
επιτυχία να σκιαγραφήσει ένα σημερινό νεαρό άντρα, να περιγράψει τον ρυθμό της
πρωτεύουσας, να φωτίσει τους τρόπους διασκέδασης και γενικότερα τα ενδιαφέροντα
μιας γενιάς που ανδρώθηκε στη σκιά των μνημονίων, χωρίς καθόλου να καταφεύγει
σε θλιβερές και αδιέξοδες επισημάνσεις. Βέβαια, κάθε αναφορά σε
πολιτικοποιημένες σκέψεις ή ανησυχίες απουσιάζει. Μα αυτό ακριβώς είναι και που
συμβαίνει. Οι σημερινοί μέσοι τριαντάρηδες έχουν απογοητευθεί από τις διάφορες
ιδεολογίες και από τους τρόπους που κάποιοι τις εφάρμοσαν, αναζητούν τη διέξοδο
μέσα σε χώρους όπου η μουσική περιγράφει από τη μια την αναταραχή του μέλλοντος
και από την άλλη τον καμουφλαρισμένο
ρομαντισμό τους.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες το είδος της λογοτεχνίας που με
ένα γενικό ορισμό αποκαλούμε ‘Επιστημονικής Φαντασίας’ έρχεται να προσφέρει μια
διαφυγή, ένα όραμα, την κάλυψη μιας Μεγάλης Αφήγησης.
Κάποιοι αυτό το είδος και το σέβονται και με υπευθυνότητα το
υπηρετούν. Κάποιοι προσπαθούν να το εκμεταλλευτούν. Και οι δυο αυτές τάσεις
μέσα στο έργο του Γιαννακόπουλου καταθέτουν την παρουσία τους.
Μα αυτό που νομίζω πως χαρακτηρίζει το «Κοσμοναύτης» είναι
το πορτραίτο ενός νέου άντρα που δεν έχει σταματήσει να ονειρεύεται και… να
παίζει.
Μυθιστόρημα που διαβάζεται με πολύ ενδιαφέρον, η πλοκή του
συντηρεί την αναγνωστική πορεία και που έχει προικιστεί με μερικά έξυπνα και
αποτελεσματικά συγγραφικά ευρήματα.
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη και έχει ενταχθεί σε μια
σειρά λογοτεχνίας για νέους (Cross Over).
Η επιλογή αυτή ξαφνιάζει… Ή μάλλον μπορεί κανείς να την αντιμετωπίσει και ως
μια πρόταση διεύρυνσης αυτής της κατηγορίας μυθιστορημάτων.
Αν η πρόταση θα εδραιωθεί ή όχι, μένει να το αποδείξει το
ίδιο το κοινό. Οι αναγνώστες του «Κοσμοναύτη»
(590 λέξεις)
