Γιασεμίν Οζέκ
«Δέσποινα, μάτια μου»
Μετάφραση: Σπύρος Χατζηαναστασίου
Εκδόσεις Πατάκη
Γράφει ο Μάνος Κοντολέων
Η Γιασεμίν Οζέκ (Κωνσταντινούπολη, 1980) προέρχεται από
οικογένεια ανταλλαγέντων το 1923 και ασχολείται με τον κινηματογράφο και την
τηλεόραση.
Το μυθιστόρημα «Δέσποινα, μάτια μου» είναι το πρώτο της
λογοτεχνικό έργο και κυκλοφόρησε στην Τουρκία το 2017, ενώ μεταφράστηκε στα
ελληνικά το 2022.
Η ανταλλαγή των πληθυσμών μετά την καταστροφή του ’22, είναι
το θέμα που πάνω του η Οζέκ στήνει τη μυθιστορηματική της εξιστόρηση.
Η ανταλλαγή πληθυσμών του 1923 μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας
προήλθε από τη Σύμβαση περί ανταλλαγής των Ελληνικών και Τούρκικων πληθυσμών
που υπογράφηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας από
τις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Τουρκίας. Αφορούσε τουλάχιστον 1,6
εκατομμύρια ανθρώπους (1.200.000 περίπου Έλληνες Ορθόδοξους από τη Μικρά Ασία, την
Ανατολική Θράκη, τον Πόντο και τον Καύκασο, και 400.000 περίπου Μουσουλμάνους
από την Ελλάδα), οι περισσότεροι από τους οποίους έγιναν βίαια πρόσφυγες και
αποξενώθηκαν από τις πατρίδες τους.
Αυτή η μεγάλη υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών δεν βασίστηκε
στη γλώσσα ή την εθνικότητα, αλλά στη θρησκευτική ταυτότητα, και αφορούσε
σχεδόν όλους τους γηγενείς ορθόδοξους χριστιανικούς πληθυσμούς της Τουρκίας
συμπεριλαμβανομένων ακόμη και αρμενοφώνων και τουρκόφωνων ορθόδοξων, και από
την άλλη πλευρά τους περισσότερους γηγενείς μουσουλμάνους της Ελλάδας,
συμπεριλαμβανομένων ακόμη και ελληνόφωνων μουσουλμάνων.
Έτσι, λοιπόν, 1.600.000 περίπου άνθρωποι εξαναγκάστηκαν να
εγκαταλείψουν τα μέρη όπου είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει, να αποχωριστούν φίλους
και συχνά ακόμα και στενούς συγγενείς. Στην ουσία υπήρξαν θύματα αποφάσεων που εξυπηρετούσαν
πολιτικές εξελίξεις και που δεν
λαμβάνανε υπόψη τους τα ανθρώπινα συναισθήματα.
Αυτά τα ανθρώπινα συναισθήματα η Οζέκ θέλησε να φωτίσει. Ως
κεντρικό αφηγητή της ιστορίας της επιλέγει ένα οχτάχρονο αγόρι, τον Εμίν Αλή,
που ζει σε χωριό νησιού απέναντι από τα παράλια της Μικράς Ασίας και που ο
πατέρας του είναι Μουσουλμάνος ενώ η μητέρα του Χριστιανή.
Στο πρώτο μέρος του μυθιστορήματος περιγράφεται η ήρεμη
καθημερινότητα των κατοίκων του χωριού που αν και οι περισσότεροι ζούνε σε
διαφορετικές συνοικίες, ανάλογα με το θρήσκευμά τους, εντούτοις καμιά
ουσιαστική διαφορά δεν τους χωρίζει.
Η όλη κατάσταση θα αρχίσει να αλλάζει όταν στο νησί φτάνουν
οι πρώτοι χριστιανοί πρόσφυγες και το δράμα θα κορυφωθεί με την ανταλλαγή των
πληθυσμών και την αναγκαστική μετεγκατάσταση της οικογένειας του Εμίν Αλή σε
κάποιο χωριό στο Αϊβαλί.
Εκεί πλέον, η χριστιανή μητέρα του θα αναγκαστεί να κρύβει
τόσο το θρήσκευμα όσο και την καταγωγή της για να μπορέσει τόσο ή ίδια όσο και
η οικογένειά της να γίνουν αποδεχτοί από τους ντόπιους που πολλοί από αυτούς θρηνούν
τους δικούς τους νεκρούς από τον πόλεμο που είχε προηγηθεί.
Στην ουσία έχουμε ένα μυθιστόρημα ανθρώπινου πόνου που
δημιουργείται από πολιτικές αποφάσεις που δεν υπολογίζουν διαπροσωπικές σχέσεις
και ατομικά συναισθήματα.
Μικρές σημειώσεις στο περιθώριο της Ιστορίας -αυτά είναι τα
όσα η Γιασεμίν Οζέκ θέλησε να περιγράψει και με μια διακριτικά τρυφερή γραφή
μας υπενθυμίζει.
Το δικαίωμα κάθε ανθρώπου σε μια ταυτότητα, μα και η
υποχρέωση των άλλων να σεβαστούν αυτήν
την ταυτότητα.
Η αφήγηση χρησιμοποιεί ως βάση της την παιδική ερωτική ματιά
του μικρού Εμίν Αλή προς την ελληνοπούλα φίλη του Δέσποινα και μέσα από αυτήν
αφήνεται να ξετυλίξει την πορεία των γεγονότων και την ενηλικίωση τόσο του
κεντρικού αφηγητή όσο και την νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στις δυο χώρες.
Χαμηλόφωνο μυθιστόρημα, με πληθώρα καλοσχηματισμένων χαρακτήρων, με συνεχή
επίτευξη ισορροπίας ανάμεσα σε αντικρουόμενα συναισθήματα και ήθη. Ίσως και γι
αυτό τελικά καταφέρνει -αν και περιγράφει γεγονότα μιας προηγουμένης εποχής- να
υπενθυμίσει στον σημερινό αναγνώστη πως το δράμα του ανθρώπου που εξαναγκάζεται
να ξεριζώνεται από τον τόπο του παραμένει πάντα μέγιστο και δυσβάσταχτο. Τότε
μα και σήμερα.
(582 λέξεις)
No comments:
Post a Comment